**

ยามรัตติกาล...มันช่างเลือนรางนัก...

แสงแห่งดวงดารากระพริบริบหรี่...เดี๋ยวโชติช่วงเดี๋ยวมอดแสง

แต่ความงดงามของมันก็มิอาจทำให้ข้าละสายตาได้...

ความงดงามยังคงตราตรึงในใจข้า...ตราบนาน...

...ตราบใดที่ข้าคนนี้...ยังมีลมหายใจ...

โอ้ว่า...ดวงดาว...พราวฟ้า
เจิดจ้า...แสงสด...เพียงไหน
ข้าขอ...พบพาน...ตามไป
เป็นดั่ง...แขไข...คู่กัน

ร่วงโรย...พร่างพราว...ดาวตก
จะเป็น...วิหค...ผกผัน
บินเลื่อน...เคลื่อนไป...ตามกัน
มิหวั่น...ปล่อยเจ้า...คลาดตา

แสงทอง...ส่องหล้า...มาลิ่ว
แถวทิว...แมกไม้...สุดหล้า
จะคอย...จ้องมอง...ดารา
เหมือนว่า...ข้าเจ้า...เคียงกัน

อย่าคิด...เจ้านั้น...โดดเดี่ยว
โปรดเฉลียว...มองคู่...ตุนาหงัน
เจ้าข้า...อยู่เรียง...เคียงกัน
อย่าหวั่น...เรื่องวัน...เวลา

จริงอยู่...ต้องมี...สักหน
ชีวา...ของคน...นั้นหนา
สักวัน...ข้าม้วย...ชีวา
ปล่อยให้...ดารา...เดียวดาย

แต่รัก...ข้านั้น...คงอยู่
เคียงคู่...ไม่ยอม...ห่างหาย
เจ้ายัง...มีข้า...เคียงกาย
มิหาย...ตามกาล...เวลา

ข้าจะรอ...สักวัน...

ที่ข้ากับเจ้าจะอยู่เคียงข้างกัน...ตราบชั่วนิจนิรันดร์