รัก_ข้าม_มิติ

ลำดับตอนที่ #3 : คนใจโลเล

    เสียงระเบิดดังขึ้นในห้องทดลองห้องหนึ่งในมหาวิทยาลัย นักศักษาคนอื่นๆ วิ่งเข้ามาดูและพบกับหญิงสาวคนหนึ่งสวมเสื้อสีขาวเดินออกมาจากกลุ่มควันสีขาวเหล่านั้น เธอถือของเหลวสีชมพูใสเดินออกมา



    “กาเบรียล” ริควิ่งเข้ามาประคองเธอ กาเบรียลตัวอ่อนไปหมดหล่อนเพิ่งจะทำการทดลองพลาดไปหยกๆ โชคดีที่ไม่เป็นอะไร



    “โชคดีที่น้ำยาไม่ตกแตก” กาเบรียลพูดเสียงเบา ริคบีบแขนเธอแรงจนเธอร้องขึ้นมา “เจ็บนะ ริค”



    “โชคดีที่เธอยังไม่ตายต่างหาก” ริคขมวดคิ้วยุ่ง เธอหัวเราะเบาๆ แล้วประคองตัวเองขึ้นมา ริคเข้ามาช่วยเก็บกวาดสารที่ตกแตกกระจายอยู่บนพื้นห้อง บางทีเค้าก็หันมาทางกาเบรียลแล้วอมยิ้ม พอเธอมองเค้า เค้าก็หันหน้าหนีราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่งเธอเก็บกวาดเสร็จและเดินออกมาจากห้องทดลองแล้ว



    “อ่าว! ริค กาเบรียล” อาจารย์เรียกทั้งสองคน “เห็นว่าไปทำอะไรระเบิดในห้องทดลองล่ะ อ่าว! ผมทรงใหม่เหรอกาเบรียล” เธอแหย่กาเบรียลเล่นๆ อาจารย์สนิทกับคนทั้งคู่มากเพราะวัยไม่ต่างกันเท่าไหร่ กาเบรียลมองหน้าริคงงๆ แต่เมื่อเห็นริคอมยิ้มอีกแล้ว เธอจึงพอจะเข้าใจว่าจะต้องเป็นทรงที่เกิดจากระเบิดนั่นแน่ กาเบรียลใช้กำปั้นทุบไปบนอกริคทีหนึ่งด้วยความอาย แล้วเธอก็วิ่งไปทางหอพักของนักศึกษา ปล่อยให้ริคและอาจารย์ยืนหัวเราะอยู่ด้วยกัน



    “มิโคโตะ มิโคโตะ” กาเบรียลเรียกหาเพื่อนเธอตลอดทางตั้งแต่ขึ้นบันไดมาถึงชั้น 3 ที่เพื่อนเธออยู่ “มิโคโตะจ๋าาาา เปิดประตูให้หน่อย” กาเบรียลยืนเรียกเพื่อนอยู่หน้าประตู ผู้ที่อยู่ข้างในสะดุ้งไปตามๆ กันนานพอสมควรทีเดียวมิโคโตะจึงเปิดประตูให้กาเบรียล แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นสภาพของกาเบรียล



    “เกิดอะไรขึ้นน่ะกาเบรียล” มิโคโตะถามรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง กาเบรียลหัวเราะ แล้วเช็ดแว่นตาที่เป็นรอยร้าว ให้ใสขึ้น



    “ทดลองพลาดน่ะ ทำขวดสารเคมีตกใส่สารที่ทดลอง ระเบิดตู้มเลย” กาเบรียลเล่าให้เพื่อนฟังอย่างอารมณ์ดี แต่ทว่ามิโคโตะหัวเราะไม่ออก “มิโคโตะ ขอยืมห้องน้ำหน่อยนะ” กาเบรียลพูด ด้วยความเป็นห่วงมิโคโตะจึงตอบตกลงทันที และมาคิดได้ทีหลังว่าเรย์อยู่ในห้องนอนของเธอ เมื่อกาเบรียลทำท่าจะเปิดประตูห้องนอนของเธอ



    “เดี๋ยวๆ กาเบรียล เธอเข้าไปในห้องน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันเอาผ้าเช็ดตัวไปให้” กาเบรียลยิ้มแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป มิโคโตะถอนหายใจเฮือก เธอเปิดประตูเข้าไปในห้องนอน เรย์ถามเธอทันที



    “กาเบรียลเป็นอะไรมากรึเปล่า” เรย์ถามสีหน้าร้อนรน มิโคโตะมองเรย์แล้วก้มหน้าพูด



    “ไม่เป็นอะไร” มิโคโตะพูดจบแล้วจึงเดินไปเอาผ้าเช็ดตัวไปให้กาเบรียล แล้วจึงเดินเข้ามาในห้องอีกครั้งหนึ่ง “ออกไปจากห้องฉันได้แล้วเรย์” มิโคโตะบอกเรย์



    “มิโคโตะ พูดอยู่กับใครเหรอ” เสียงกาเบรียลดังมาจากในห้องน้ำ ซักพักก็มีเสียงดังกริ๊ก มิโคโตะรีบเปิดประตูออกมาจากห้องนอนทันที



    “เปล่าจ๊ะ” มิโคโตะยิ้มให้กาเบรียล เธอเดินเช็ดผมออกมาจากในห้องน้ำ



    “ขอบคุณมากนะ มิโคโตะ” กาเบรียลกล่าวขอบคุณ เธอพูดอะไรกับมิโคโตะพักหนึ่งจึงเดินออกไปจากห้องของมิโคโตะ เรย์จึงเดินออกมาจาห้องมิโคโตะทันที



    “กาเบรียลไปแล้วใช่มั้ย” มิโคโตะพยักหน้า “เฮ้อ! โล่งอกไปที” เรย์พูด มิโคโตะมองหน้าชายหนุ่มแล้วก้มหน้านิ่ง เธอไม่สามารถทำให้เรย์มาสนใจเธอได้เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว



    “ออกไปจากห้องฉันได้แล้วเรย์ ก่อนที่จะมีคนมาเห็นอีก เร็วสิ” มิโคโตะพูดเสียงเครือจนเรย์จับได้ว่าเธอร้องไห้อยู่ เรย์เชิดคางเธอขึ้นเค้าเห็นหยดน้ำใสๆ บนแก้มอันขาวผ่องของมิโคโตะ เค้าเช็ดน้ำตาให้เธอแล้วบรรจงจูบเธออย่างแผ่วเบา





                    แกร๊ก....





    “มิโคโตะจ๋าาา ฉันลืมแว่นน่ะหยิบให้หน่อยได้มั้ย” กาเบรียลเปิดประตูห้องมิโคโตะออกมาและเห็นภาพที่แฟนของเธอกำลังจูบกับเพื่อนของเธอเข้า เธอยืนนิ่ง ตาโตด้วยความตกใจ ทั้งสองคนหันมามองเธอด้วยความตกใจเช่นกัน กาเบรียลถอยหลังออกจากประตูไปสองสามก้าว ด้วยความช็อค เรย์ก็เช่นกันเค้าทำอะไรไม่ถูกแล้ว เค้าได้แต่มองหน้ากาเบรียลที่มีน้ำตาไหลลงมา เค้ารู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ

    “กาเบรียล ฟังผมก่อน” เรย์พูดขึ้นมา ทำให้กาเบรียลที่ยืนตาค้างอยู่นั้นวิ่งออกไปทันที เรย์วิ่งตามเธอไป ปล่อยให้มิโคโตะมองตามด้วยความรู้สึกผิด เสียใจ และอิจฉากาเบรียลไปพร้อมๆ กัน ความรู้สึกหลากหลายอยู่ในจิตใจเธอ มิโคโตะทรุดลงนั่งกับพื้นแล้วร้องไห้ไม่ยอมหยุด



    กาเบรียลวิ่งลงมาจากหอพักของมิโคโตะ และวิ่งมาทางห้องสมุด เธอนั่งอยู่ตรงที่ประจำของเธอไม่ไกลจากห้องสมุดนั้นมากนัก เธอเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาไม่ยอมหยุดนั้น เหมือนกับว่ายิ่งเช็ดก็ยิ่งไหลออกมาอีก เธอจึงปล่อยให้มันไหลลงมาอย่างเงียบๆ



    เธอก็ทราบดีอยู่ว่าเรย์เคยตามจีบมิโคโตะมาตั้งนานแล้ว แต่ไม่สำเร็จ เรย์จึงมาคบกับเธอซึ่งเทียบกับมิโคโตะไม่ได้เลย เรย์แค่เล่นๆ กับเธอเท่านั้นเอง แม้เธอจะคิดเช่นนี้มาตลอดแต่ทว่าเธอก็ทนไม่ได้ที่เห็นภาพนั้น กาเบรียลนั่งก้มหน้า พักหนึ่งเธอก็รู้สึกว่ามีมือของใครคนหนึ่งมาเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมายังไม่หยุดนั่น เธอเงยหน้าขึ้นมามอง และพบกับชายหนุ่มที่เจอในห้องสมุด



    “เป็นอะไรหรือ” ชายหนุ่มถามเสียงอ่อนโยน เค้านั่งลงให้หน้าอยู่ระดับเดียวกับหน้าเธอแล้วบรรจงเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของกาเบรียล ซึ่งเธอก็ไม่ได้ปัดมือเค้าออกแต่อย่างใด พอดีกับที่เรย์วิ่งมาเจอพอดี



    “ทำอะไรกาเบรียลน่ะ ออกไปห่างๆ เธอนะ” เสียงเรย์ตะโกนดังขึ้นมา ชายหนุ่มหันไปมองแล้วยืนขึ้น เรย์ชกเค้าเข้าที่หน้าอย่างแรง แต่ชายหนุ่มไม่ได้โต้ตอบ เรย์ดึงมือกาเบรียลให้มาอยู่ข้างหลังเค้า แต่ทว่าเธอกลับดึงเสื้อชายหนุ่มไว้ไม่ยอมปล่อย เรย์มองดูภาพนั้นแล้วรู้สึกเจ็บปวดยิ่งนัก “กาเบรียล” เค้าเรียกกาเบรียลเบาๆ เธอเงยหน้าขึ้นมามองเรย์ แล้วพูดทั้งๆ ที่น้ำตายังคงนองหน้าอยู่



    “ไปหามิโคโตะเถอะ เธอชอบคุณนะ ขอโทษด้วยที่หยุดเวลาของพวกคุณไว้” กาเบรียลพูดราวกับว่าเธอเป็นคนผิดที่ไปแย่งเรย์มาจากมิโคโตะ ทั้งๆ ที่เธอไม่ได้ทำ



     “ไม่ใช่นะกาเบรียล ผม...” เรย์มองกาเบรียลด้วยสายตาที่บอกไม่ถูก เค้าเจ็บหน้าอก จนพูดไม่ออก ยิ่งเห็นกาเบรียลพูดกับเค้าเช่นนี้แล้วด้วย เรย์ดึงกาเบรียลเข้ามากอด แล้วจูบเธอเบาๆ ที่ปากก่อนจะเดินจากไปอย่างหมดอาลัยตายอยาก กาเบรียลรู้สึกว่ามีน้ำหยดลงมาบนหน้าเธอ ตอนที่เรย์จูบเธอนั่นเอง ชายหนุ่มที่เธอเจอในห้องสมุดหายไปไหนตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ แต่เธอเห็นโน้ตข้อความ และผ้าเช็ดหน้าทิ้งไว้ให้เธอ



    ผมรอคุณอยู่  





    ในโน้ตเขียนไว้แค่นั้น แต่เธอไม่ได้สนใจมันเท่าไหร่เธอหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ด และรู้สึกถึงกลิ่นหอมๆ จากผ้าเช็ดหน้า ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายขึ้น