รัก_ข้าม_มิติ

ลำดับตอนที่ #19 : ซื้อของในเมือง [ต่อ]

    “กาเบรียล ไปซื้อชุดของเจ้าเถอะ พรุ่งนี้เจ้าเองก็ต้องอยู่ร่วมงานด้วยนะ” เมลฟิซพูด กาเบรียลพยักหน้าแล้วเดินตามเมลฟิซไป



    “เมลฟิซ พรุ่งนี้เป็นงานล่าสัตว์ไม่ใช่เหรอคะ ฉันจะต้องไปล่าสัตว์ด้วยเหรอ” กาเบรียลถามด้วยความสงสัย เพราะเมลฟิซบอกให้กาเบรียลไปร่วมงานด้วย เมลฟิซหันมามองกาเบรียลนิดหนึ่ง



    “ล่าสัตว์เป็นด้วยหรือ เจ้าน่ะ” เมลฟิซแหย่ กาเบรียลส่ายศีรษะซะจนมึนหัว เมลฟิซหัวเราะกับปฏิกิริยาของกาเบรียล “ไม่ใช่หรอกน่า”



    “เฮ้อ! โล่งอกไปที” กาเบรียลถอนหายใจ ทั้งสองเดินเข้ามายังร้านขายเสื้อผ้าที่ดูจะหรูกว่าร้านอื่นๆ แต่ละชุดอย่างกับชุดจะไปงานราตรีที่ไหน เครื่องประดับเต็มตัวไปซะหมด กาเบรียล มองดูด้วยความแปลกใจว่าทำไมเมลฟิซถึงพาเธอมาที่ร้านแห่งนี้



    “ชอบชุดไหนล่ะกาเบรียล” เมลฟิซถาม



    “เมลฟิซคะ พรุ่งนี้เป็นงานใหญ่หรือ ถึงต้องแต่งชุดให้หรูขนาดนี้” กาเบรียลมองดูชุดในร้านแล้วตัดสินใจถาม



    “อืมก็ใหญ่นะ ดังนั้นเลือกชุดให้ดูดีเอาไว้ล่ะ” เมลฟิซยิ้ม กาเบรียลจึงเดินดูชุดในร้านไปเรื่อยๆ และเห็นชุดชุดหนึ่ง เป็นสีขาวแขนยาวเปิดช่วงไหล่ คล้ายๆ ชุดในสมัยวิคตอเรียน และมีเครื่องประดับเป็นทับทิมสีแดงที่หน้าอก กระโปรงบานยาว ด้านหน้าเป็นผ้าสีชมพูอ่อนๆ เป็นลายดอกไม้เล็กๆ ตรงเอวมีผ้าสีชมพูอ่อนผูกไว้เป็นโบว์ ดูแล้วเหมือนชุดเจ้าหญิงจริงๆ เครื่องประดับแม้จะไม่มากเหมือนชุดอื่นๆ แต่ทว่ามันดูสวยโดดเด่น ไม่เหมือนกับชุดอื่นๆ ซึ่งประดับด้วยทองหรือเครื่องเพชรมากมาย กาเบรียลชอบชุดนี้มากทีเดียว



    “ชอบหรือ” เมลฟิซเดินเข้ามาถาม กาเบรียลพยักหน้า เค้ามองดูชุดอีกที และเห็นว่ามันไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่

    

    “ทำไมเหรอคะ ไม่สวยเหรอ” กาเบรียลถาม เพราะเธอเองก็ไม่ทราบว่าคนที่นี่เค้าชอบแต่งตัวกันแบบไหน



    “ก็สวยนะ แต่ว่าชุดนี้ไม่ดีกว่าเหรอ” เมลฟิซชี้ไปที่ชุดที่ว่างเด่นอยู่หน้าร้าน กาเบรียลยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นชุด มันเป็นชุดที่ปักด้วยดิ้นทองทั้งชุด เป็นประกายวับเลยทีเดียว แถมเครื่องประดับระยับไปทั้งตัว คงจะหนักน่าดู



    “เอ่อ...”



    “เอาเถอะ ถ้าเจ้าไม่ชอบ... ลองใส่ดูหน่อยไม่ดีกว่าเหรอ” เมลฟิซพูด กาเบรียลจึงหยิบชุดนั้นไปลองสวม โดยมีคนดูแลร้านสาวตามเข้าไปช่วยแต่งตัวด้วย



    แกร๊ง...



    เสียงลูกค้าอีกกลุ่มเดินเข้ามา แต่เมลฟิซที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ก็ไม่ได้หันไปมองแต่อย่างใด เค้ารู้สึกเพียงแต่ว่าทั้งสองคนนี่ดูคึกคักดีจัง พูดกันเสียงดังทีเดียว







    “ชุดนี้สวยดีนะคะ” เสียงหญิงสาวพูด



    “ก็สวยดีนะ ชอบหรือ ลองใส่ดูก่อนก็ได้นะ” ชายหนุ่มพูด เมลฟิซรู้สึกว่าเสียงคุ้นมากเลยทีเดียว แต่เค้าก็ไม่ได้หันไปมองเพราะดูจะเป็นการเสียมารยาท



    “ค่ะ รอ ริเรีย แปบนะคะ” หญิงสาวผู้มีนามว่าริเรียวิ่งผ่านหน้าเมลฟิซไปยังห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกห้อง ซักพักชายหนุ่มก็เดินมานั่งตรงที่นั่งพักข้างๆ เมลฟิซ เค้าจึงหันไปมองแวบหนึ่ง และสบตากับชายหนุ่มเข้าอย่างจัง



    “อ่าว! เมลฟิซมาทำอะไรที่นี่ล่ะ” เจ้าชายจูเลียสถามเมลฟิซ



    “มาซื้อชุดนะสิ ท่านล่ะ ปีนี้จะควงหญิงสาวคนใหม่อีกแล้วหรือ” เมลฟิซแหย่จูเลียส เค้าหัวเราะอย่างอารมณ์ดี



    “ว่าแต่เจ้าเถอะ มาซื้อชุดให้ใครละเนี่ย หรือเจ้าจะหัดควงสาวอื่นบ้างละฮึ” จูเลียสแหย่กลับไป



    “ข้าไม่ควงสาวที่ไหนหรอก” เมลฟิซพูดสีหน้าสลดลงเล็กน้อย แล้วหันไปมองทางห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปิดออกมาอย่างช้าๆ



    หญิงสาวที่มัดผมไว้เป็นหางม้าเดินออกมาพร้อมกับชุดที่เมลฟิซเลือกให้ เมลฟิซและเจ้าชายจูเลียสมองเธอตะลึงงัน หญิงสาวรูปร่างบอบบาง แต่ทว่าสมส่วน ชุดที่ปักด้วยดิ้นทองส่องเป็นประกาย ช่วงอกเป็นชุดเกาะอกเผยให้เห็นเนินอกขาวๆ ยิ่งสวมชุดนี้แล้วยิ่งดูขาวขึ้นไปอีก ผิวดูงามราวกับไข่มุก แขนเล็กและยาวได้สัดส่วน ใบหน้าแม้จะไม่ได้รับการตกแต่งใดๆ แต่ทว่าก็ดูงามเป็นธรรมชาติยิ่งนัก หญิงสาวมองชายทั้งสองแล้วเดินกลับเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า



    “โธ่! เมลฟิซละก็อย่ามองแบบนั้นสิ ถ้ามันไม่สวยก็ไม่ต้องแสดงอาการออกนอกหน้าขนาดนั้นก็ได้นี่นา จูเลียสด้วย คุณน่ะออกอาการมากเกินไปแล้วนะ ไม่เห็นต้องจ้องขนาดนั้นเลย” กาเบรียลโผล่แค่หน้าออกมาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า



    “ไม่หรอกน่ากาเบรียล ไหนเดินออกมาให้ดูอีกครั้งสิ” เมลฟิซพูด จูเลียสพยักหน้า คราวนี้ห้องข้างๆ เธอก็เปิดออกมาด้วย หญิงสาวที่ชื่อริเรียเดินออกมา แล้วหันไปมองจูเลียส แล้วหมุนตัวให้เค้าดู แต่ดูเหมือนจูเลียสจะไม่ได้สนใจเธอ เธอจึงหันไปมองหญิงสาวข้างๆ เธอ เธอมองกาเบรียลด้วยความตะลึงเล็กน้อย เธอเห็นชุดของกาเบรียลสวยกว่าชุดของเธอมากทีเดียว เธอมองด้วยความอิจฉาแล้วเดินไปหาจูเลียส กาเบรียลเองก็เดินไปหาเมลฟิซเช่นกัน



    “เมลฟิซ ชุดนี้มันหนักนะคะ” กาเบรียลบ่น เมลฟิซยิ้มเค้าชอบชุดนี้มากทีเดียว “ไม่เอาดีกว่า มันดูหรูไปหน่อย” กาเบรียลพูด



    “สวยดีนี่นา ไม่หรูเกินไปหรอก” เมลฟิซพยายามพูดให้กาเบรียลซื้อชุดนี้ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ยอม



    “ไม่เอาล่ะเมลฟิซ ถึงเมลฟิซซื้อไปฉันก็จะไม่ใส่จริงๆ ด้วย” กาเบรียลพูดอย่างไม่พอใจ



    “ท่านจูเลียสคะชุดนี้สวยมั้ย” ริเรียถามจูเลียสที่ยังคงจ้องกาเบรียลไม่วางตา



    “อืมๆ” เค้าตอบปัดๆ ริเรียจึงไม่พอใจ เธอหันไปมองกาเบรียลด้วยแววตาอิจฉายิ่ง กาเบรียลรู้สึกว่ามีคนมองจึงหันไปดู และพบกับหญิงสาวที่ชนกับเธอเมื่อครู่



    “อ๊ะ! เธอเองเหรอ ยัยเด็กที่เดินชนฉัน” ริเรียพูดสีหน้าไม่พอใจมากกว่าเดิมอีก กาเบรียลตกใจเล็กน้อย



    “ขอโทษค่ะ” กาเบรียลขอโทษทันที เมลฟิซเองก็จ้องไปที่หญิงสาวนามริเรีย



    “แล้วแผลที่ขาเจ้าน่ะ ยังเจ็บอยู่รึเปล่า” เมลฟิซถามกาเบรียล ทำให้จูเลียสหันไปมองกาเบรียลเขม็ง



    “เจ้าเป็นแผลหรือ” จูเลียสถาม ริเรียหน้าซีด กาเบรียลยิ้มแหยๆ เมลฟิซนี่ก็ใช่เล่นแฮะ เล่นพูดแบบนี้



    “ไม่เป็นไรมากหรอก” กาเบรียลตอบแล้วยิ้ม เพื่อให้รู้ว่าเธอไม่เป็นอะไรจริงๆ



    “ดูสิคะ ฉันก็เจ็บนะ” ริเรียกุมเข้าที่ข้อศอกแล้วร้องด้วยจริตมารยา กาเบรียลเห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้หน่อยๆ จูเลียสปลอบหญิงสาวยกใหญ่ ขณะเดียวกันกาเบรียลก็เดินกลับไปเปลี่ยนชุด แม้ว่าเธอจะออกมาก็ไม่มีท่าทีว่า ริเรียจะหยุดอ้อนจูเลียสซักที



    “เมลฟิซ ฉันไม่เอาล่ะค่ะ ชุดนั้นไม่เหมาะกับฉันหรอก เอาชุดที่ฉันเลือกนะ” กาเบรียลทำสายตาอ้อนวอน จูเลียสที่อยู่ไม่ไกลมองดูด้วยความอิจฉาเมลฟิซ เมลฟิซทนสายตาอ้อนวอนของกาเบรียลไม่ไหว เพราะปกติเค้าก็แทบจะไม่เคยขัดใจอะไรเธออยู่แล้วนี่



    “ก็ได้ ถ้าเจ้าไม่ชอบละก็” เมลฟิซยิ้ม กาเบรียลกระโดดกอดเมลฟิซด้วยความดีใจ อย่างน้อยเธอก็ไม่ต้องแต่งชุดนั้นอีก มันสวยหรือ เธอว่ามันดูออกจะประหลาดด้วยซ้ำไป เมลฟิซที่ถูกกาเบรียลกอดหัวเราะแล้วลูบผมกาเบรียล ทำให้จูเลียสรู้สึกอิจฉามากกว่าเดิมอีก



    “กลับบ้านกันเถอะเมลฟิซวันนี้ฉันจะเข้าครัวด้วยล่ะ” กาเบรียลพูดอย่างร่าเริงเมลฟิซพยักหน้าแล้วจัดการสั่งให้ร้านพาชุดไปให้กาเบรียลในตอนเช้าวันพรุ่งนี้



    





    จูเลียสกลับมาที่พระราชวังแล้วนั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามเจ้าชายซิลฟีเซ่ และฟีเรนเซ่ ด้วยความไม่พอใจ จนเจ้าชายทั้งสองหันมาดู



    “เป็นอะไรไปน่ะจูเลียส” เจ้าชายซิลฟีเซ่ที่นั่งอยู่ถามสหายสนิท



    “เมื่อกี้เข้าเมืองไปเจอเมลฟิซมาน่ะ” เจ้าชายจูเลียสพูดเสียงห้วน เจ้าชายฟีเรนเซ่หันมาทันที



    “แล้วไงล่ะ” เจ้าชายซิลฟีเซ่ถามท่าทางไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เพราะกำลังอ่านหนังสืออยู่



    “รู้มั้ยข้าไปเจอใคร ข้าไปเจอกาเบรียล” เจ้าชายจูเลียสพูดเสียงดัง



    “ไม่เห็นแปลกนี่นา ท่านจูเลียส ก็เมลฟิซเป็นพี่ชายของกาเบรียล” เจ้าชายฟีเรนเซ่พูด



    “มันก็ไม่แปลกหรอกนะ ถ้าไม่แสดงท่าทีแบบนั้นน่ะ” เจ้าชายจูเลียสนึกถึงแล้วพาลโมโหหนักไปอีก



    “แล้วเจ้าเชื่อเหรอ ว่ากาเบรียลน่ะเป็นน้องของเมลฟิซ ตั้งแต่ไหนแต่ไร ไม่ยักรู้ว่าเมลฟิซมีน้องสาวด้วย” เจ้าชายซิลฟีเซ่พูด ทำให้เจ้าชายจูเลียสนึกขึ้นได้ เจ้าชายฟีเรนเซ่รู้ทันว่าเจ้าชายซิลฟีเซ่พระเชษฐาของตนไส่ไฟให้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร งานนี้ชักสนุกแล้วล่ะสิ







    เมลฟิซและกาเบรียลนั่งอยู่ที่โต๊ะทานอาหารตัวใหญ่ที่ห้องอาหารบ้านเมลฟิซ ไม่นานนักก็มีสาวใช้มาเสริฟอาหารที่กาเบรียลได้ทำเอาไว้แล้ว เป็นอาหารฝรั่งเศสในสมัยปัจจุบัน เมลฟิซมองอาหารที่หน้าตาแปลกๆ แล้วมองหน้ากาเบรียล เธอยิ้มให้เมลฟิซ



    “อร่อยนะ ฉันทำสุดฝีมือเลย” กาเบรียลบอกเมลฟิซ แล้วเธอก็นั่งจ้องเมลฟิซว่าจะบอกว่าอย่างไร เมลฟิซตักอาหารเข้าปาก



    “หืม! อร่อยดีนี่ รสชาติแปลกๆ แต่ว่าอร่อยดีเหมือนกันนะ” เมลฟิซชมกาเบรียล เธอยิ้มกว้างด้วยความดีใจ



    “ใช่มั้ยล่า อร่อยมากกก” กาเบรียลพูดเสียงดัง แล้วเธอก็นั่งเล่าเรื่องราวต่างๆ ที่เธอเจอมาให้เมลฟิซฟัง เมลฟิซนั่งฟังกาเบรียลเล่าเรื่องทั้งมีสาระและไร้สาระให้เค้าฟัง กาเบรียลเองก็พล่ามไปได้เรื่อยไม่รู้จักเหนื่อยซะบ้าง เย็นวันนั้นห้องอาหารเต็มไปด้วยบรรยากาศที่แสนจะอบอุ่นปกคลุมไปทั่วห้องอาหาร พร้อมกับเสียงหัวเราะของเมลฟิซ กาเบรียล และเหล่าคนใช้ที่อยู่ในห้องอาหารนั้น