รัก_ข้าม_มิติ

ลำดับตอนที่ #18 : ซื้อของในเมือง

    “เอ๋! เมลฟิซ ฉะ ฉันเป็นอะไรไปน่ะ” กาเบรียลพูดเมื่อกลับมาถึงบ้านของเมลฟิซ เธอพูดราวกับเพิ่งรู้สึกตัวว่าแสดงท่าทีแปลกๆ ออกไป ดูเธอตกใจไม่น้อยเลยทีเดียว เมลฟิซถอนหายใจหนักๆ ทีหนึ่ง



    “เจ้าชายทรงทำเรื่องอีกแล้วมั้ยล่ะ” เมลฟิซพูดพึมพำกับตัวเอง กาเบรียลจึงขัดขึ้นมาทันที



    “เกิดอะไรขึ้นเหรอเมลฟิซ” เมลฟิซหันมามองหน้ากาเบรียลเนือยๆ แล้วจับบ่าของกาเบรียลด้วยมือทั้งสองข้างของเค้า



    “เจ้าโดนทำเสน่ห์น่ะสิ” กาเบรียลทำหน้าเหวอ เธอเพิ่งจะรู้ว่าเมื่อก่อนมีการทำเสน่ห์แบบนี้ด้วย



    “นี่มันบ้าไปแล้ว มันเป็นไปได้ยังไงกัน เค้าทำเสน่ห์แบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเหรอคะ” กาเบรียลพูดอย่างไม่เชื่อ



    “มันเป็นความจริงกาเบรียล มันเป็นการสะกดจิตอย่างหนึ่ง แต่เจ้าชายไม่เคยทำอย่างนี้มาก่อนเลยนะกาเบรียล” เมลฟิซพูดท่าทางไม่อยากจะเชื่อเช่นกันว่าเจ้าชายจะทำเรื่องแบบนี้ได้



    “แบบนี้ฉันก็แย่สิคะ” กาเบรียลคอตก เธอไม่อยากจะคิดเลยว่าต่อไปจะเป็นยังไง



    “มันจะมีผลก็ต่อเมื่ออยู่ด้วยกัน และจะมีผลแค่ 3 วัน” เมลฟิซบอกกาเบรียลสีหน้าหนักใจไม่น้อย



    “ไม่ใช่ ‘แค่’ แต่ว่า ‘ตั้ง’ 3 วันเลยนะคะเมลฟิซ” กาเบรียลเปลี่ยนคำพูดของกาเบรียล “ทำไมฉันจะต้องมาโดนอะไรบ้าๆ แบบนี้ด้วยนะ เมลฟิซฉันจะทำยังไงดีล่ะ” กาเบรียลพูดกับเมลฟิซ สายตาขอความช่วยเหลือ



    “อืม! ระหว่างนั้นข้าจะคอยดูแล ดีมั้ย” เมลฟิซตบหัวกาเบรียลเบาๆ เชิงปลอบ กาเบรียลทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ “แต่ว่า ถูกเจ้าชายทำเสน่ห์ก็ไม่ถือว่าเลวร้ายหรอกนะ เจ้าชายน่ะเป็นที่หมายปองของเจ้าหญิงอาณาจักรอื่นๆ มากมาย ทั้งเก่ง และกล้าหาญ ที่สำคัญหล่อซะด้วย” เมลฟิซพูดด้วยความชื่นชม แต่ก็เหล่ตามามองกาเบรียลเป็นเชิงหยอกกาเบรียลตอนพูดประโยคหลังด้วย กาเบรียลหน้าแดงขึ้นมาทันที



    “เมลฟิซชอบแกล้งเรื่อยเลย นิสัยไม่ดี” กาเบรียลแลบลิ้นใส่เมลฟิซแล้ววิ่งกลับไปที่ห้องทันที เมลฟิซมองตามเธอไปแล้วหัวเราะอย่างอารมณ์ดี









    รุ่งเช้าสาวใช้เข้ามาปลุกกาเบรียล แต่ดูเหมือนเธอยังไม่อยากจะตื่น เธอไม่ยอมลุกขึ้นจากเตียงเลยแม้ว่าเมลฟิซจะมาปลุกด้วยตัวเองก็ตาม



    “ขออีก 5 นาทีน่า เมื่อคืนฉันนอนดึก” กาเบรียลพูดพีมพำ แต่ตายังไม่เปิด



    “ทำอะไรอยู่ถึงได้นอนดึก น่าจะจับลงโทษ มีที่ไหนหญิงสาวนอนตื่นสายป่านนี้” เมลฟิซพูด กาเบรียลลืมตาตื่นขึ้นมาทันที และเห็นเมลฟิซยืนยิ้มอยู่ปลายเตียงพร้อมกับสาวใช้ 3 คน “นี่ให้คน 3 คน มาปลุกเจ้า เจ้าก็ยังไม่คิดจะตื่นเลยใช่มั้ยเนี่ย” เมลฟิซยังคงยิ้ม



    “แฮะ แฮะ เมลฟิซ คือว่า...” กาเบรียลสางผมที่ยุ่งเหยิง



    “เอาเถอะ รีบแต่งตัวเข้า เดี๋ยวข้าจะพาเจ้าไปซื้อของในเมือง” เมลฟิซพูดแล้วเดินออกไป กาเบรียลถอนหายใจอย่างโล่งอก “เมลฟิซนี่ก็น่ากลัวใช่เล่นนะ คำพูดแต่ละคำนี่เด็ดขาดน่าดู ไม่กล้าขัดเลยเรา” กาเบรียลพูดพึมพำแล้วยิ้มอย่างชื่นชมในตัวเมลฟิซ



    “คุณหนูคะ จะใส่ชุดไหนดีคะ” สาวใช้คนหนึ่งถามกาเบรียล



    “เลือกให้หน่อยสิ ว่าแต่พรุ่งนี้จะมีงานอะไรกันเหรอจ๊ะ” กาเบรียลถามสาวใช้กลับ พวกเธอยิ้มอย่างมีความสุข กาเบรียลทำหน้างงๆ



    “ก็เป็นวันงานที่มีการจัดการแข่งขันล่าสัตว์ค่ะ สนุกมากเลย” สาวใช้คนหนึ่งพูด



    “พวกที่มาร่วมงานมีมากเลยทีเดียวค่ะ ท่านเมลฟิซเองก็ยุ่งอยู่กับงานนี้เป็นเดือนเหมือนกัน แต่ว่าท่านเองก็ดูสนุกไม่น้อยเลยนะคะ” สาวใช้อีกคนบอกกาเบรียล



    “ล่าสัตว์เหรอไม่เห็นสนุกเลย” กาเบรียลเบ้ปาก สาวใช้ทั้งสามหัวเราะ



    “หลังจากนั้นจะเป็นพวก การแสดง แล้วก็มีการขายสินค้าจากเมืองอื่นๆ ด้วยนะคะ” สาวใช้พูด “ฉันเองยังต้องไปร่วมแสดงด้วยเลยค่ะ” สาวใช้ยิ้มด้วยอาการเขินนิดๆ



    “เจ้าชายเองก็มาทุกปีเหมือนกันนะคะ” สาวใช้อีกคนเสริม กาเบรียลทำสีหน้ายุ่งยาก ตอนนี้เธอไม่อยากเจอเจ้าชายเอาซะเลย



    “เร็วๆ เถอะเดี๋ยวเมลฟิซจะคอยนาน เค้าต้องยืนบ่นอยู่แน่ๆ เลย” กาเบรียลพูดแล้วหัวเราะเบาๆ สาวใช้จึงพลอยหัวเราะไปด้วย เมื่อแต่งตัวเสร็จเธอจึงรีบวิ่งไปหาเมลฟิซที่รอเธออยู่ที่เก้าอี้บริเวณหน้าบ้านของเค้า



    “เสร็จแล้วหรือ” เมลฟิซทัก กาเบรียลพยักหน้า ทำให้ผมที่มัดอย่างไม่เรียบร้อยนั้นหลุดลุ่ยลงมา เมลฟิซจึงจัดการรวบผมกาเบรียลขึ้นมาไว้เป็นหางม้าอย่างเบามือ กาเบรียลหน้าแดงด้วยความเขิน ถึงจะเป็นเมลฟิซก็เถอะ แต่เค้าก็เป็นชายหนุ่มนะ แถมหล่อซะด้วย



    “เมลฟิซรวบผมเป็นด้วยเหรอ” กาเบรียยลถามเบาๆ ขณะที่เมลฟิซกับกำลังมัดผมอยู่นั้น



    “เคยมัดให้ซินเทียร์น่ะ แต่ว่าผมเจ้าสวยกว่าซินเทียร์อีก นุ่มลื่น มัดง่ายด้วย” เมลฟิซพูดราวกับพูดเรื่องปกติ กาเบรียลหน้าแดงหนักขึ้นไปอีก ก็เล่นชมกันแบบนี้นี่นา “ซินเทียร์น่ะ ผมหยักศก มัดยาก แต่ก็ดูดีไปอีกแบบนะ” เมลฟิซยิ้ม กาเบรียลเองก็ยิ้มน้อยๆ กับคำพูดของเมลฟิซ ดูเค้าจะมีความสุขมากทีเดียวเวลาพูดถึงซินเทียร์



    “ขอบคุณค่ะ” กาเบรียลกล่าวขอบคุณเมลฟิซ เค้ายิ้มตอบ แล้วเดินออกไปที่ประตู



    “วันนี้เราจะเดินเข้าไปในเมือง” เมลฟิซหันกลับมาพูดกับกาเบรียล



    “เดินเหรอคะ คราวก่อนเรานั่งยานบินไป แล้วทำไมคราวนี้ มันไม่ไกลไปเหรอคะ” กาเบรียลถาม



    “นั่นน่ะเพราะว่าเรารีบต่างหาก แต่วันนี้ทั้งวันข้ายกให้เจ้าหมดเลย อยากไปไหนก็ได้ ที่ที่เจ้าอยากไป ข้าจะพาไป” เมลฟิซพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กาเบรียล เธอยิ้มให้เมลฟิซด้วยเช่นกัน นี่ถ้าเมลฟิซไม่ใช่พ่อของเธอละก็ เธอคงจะหลงรักไปแล้วล่ะ



    “งั้นไปกันเถอะ” กาเบรียลพูดอย่างร่าเริง แล้วเดินนำเมลฟิซไป



    เมื่อเดินออกมาตามทางเดินประมาณสองร้อยเมตรเธอก็พบกับเมืองที่มีสองข้างทางเต็มไปด้วยของขายมากมาย กาเบรียลมองดูกำไลทองที่วางขายกันเกลื่อนกลาดราวกับเป็นของที่หาได้ง่ายซะขนาดนั้น เธอลากแขนเมลฟิซมาที่ร้านขายเครื่องประดับ กาเบรียลเห็นสร้อยเส้นหนึ่งเป็นทองรูปอินทรีย์ ที่ตาประดับด้วยมรกตสีเขียวส่องประกายสุกใส เธอจึงหยิบขึ้นมาแล้วสวมให้เมลฟิซ



    “เหมาะมากเลย” กาเบรียลพูด แล้วถอยไปมองดูด้วยความภูมิใจในสายตาอันเฉียบแหลมของตน เมลฟิซยิ้มให้กาเบรียล



    “นี่ข้ามาซื้อของให้เจ้านะ” เมลฟิซพูดแล้วหัวเราะเบาๆ กาเบรียลหน้าแดงระเรื่อ



    “ก็แหม... เมลฟิซ มันเหมาะกับคุณมากเลยนี่นา” กาเบรียลพูดเบาๆ เมลฟิซส่ายศีรษะช้าๆ แล้วถอดสร้อยนั้นวางไว้ที่เดิม เค้ามองหน้ากาเบรียลที่มีสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย แล้วเดินไปหยิบต่างหูบุษราคัมมาคู่หนึ่ง แล้วส่งให้กาเบรียล



    “เจ้าชอบมั้ย” เมลฟิซถาม กาเบรียลมองดูต่างหูคู่งามนั้นแล้วยิ้มด้วยความดีใจ แล้วพยักหน้า แต่แล้วเธอก็วางมันลง



    “มันแพงนี่คะ” กาเบรียลพูดสีหน้าเศร้าลงไปนิดหนึ่ง เมลฟิซยิ้มให้กาเบรียล



    “เจ้าคงไม่รู้ราคา และค่าเงินของที่นี่ใช่มั้ยล่ะ เจ้าไม่ต้องกังวลหรอก” เมลฟิซบอกกาเบรียล



    “แล้วฉันซื้ออะไรได้บ้างคะ” กาเบรียลพูด



    “ทุกอย่าง\"



    “ทุกอย่างเลยหรือ” กาเบรียลทำตาโต



    “ถ้าเจ้าต้องการ” เมลฟิซยิ้มอีกแล้ว กาเบรียลไม่เคยเห็นใบหน้ายามโกรธของเมลฟิซเลซักครั้ง เวลาเค้าโกรธนี่จะเป็นยังไงนะ เค้าเห็นเมลฟิซทะเลาะกับเจ้าชายมาแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยเห็นเมลฟิซจะโกรธแค้นเจ้าชายเลยซักที



    “งั้นให้เมลฟิซเลือกให้ดีกว่า” กาเบรียลพูดจบแล้วเธอก็เดินไปที่อีกฝั่งของร้าน ที่เป็นเครื่องประดับศีรษะ มีลักษณะคล้ายๆ สร้อยแต่ว่าใช้ใส่ที่ศีรษะ กาเบรียลทราบเพราะเห็นคนอื่นๆ ใส่กันมาก เธอจึงหยิบมาลองใส่ดูบ้าง แล้วเธอก็มองตัวเองในกระจก “ว้า! ไม่เข้าท่าเลย” กาเบรียล มองซ้ายมองขวาแล้ว ยังไงมันก็ดูไม่ดีสำหรับเธอไปซะหมด กาเบรียลหันหลังกลับและเดินไปหาเมลฟิซ แต่ทว่าเธอปะทะเข้ากับร่างของคนคนหนึ่ง



    “โอ้ย!!!” เสียงร้องดังขึ้นมา



    “อ๊ะ! ขอโทษค่ะ เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ” กาเบรียลกล่าวขอโทษรวดเร็ว เธอเงยหน้าขึ้นและสบตาเข้ากับหญิงสาวคนหนึ่ง



    “เจ็บสิ เดินดูทางมั่งสิยะ” หญิงสาวผมสีดำพูดอย่างหัวเสีย กาเบรียลลุกขึ้นแล้วยื่นมือให้หญิงสาวฉุดเธอขึ้นมา แต่ดูเหมือนหญิงสาวจะไม่ยอมจับมือกาเบรียล เธอลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นที่เปื้อนตามเสื้อผ้าของเธอ กาเบรียลแม้จะไม่ชอบใจเท่าใดนักแต่ทว่าเธอก็ไม่ได้แสดงอาการอะไร



    “เป็นอะไรหรือ ริเรีย” เสียงชายหนุ่มดังขึ้น ถามหญิงสาวคนเมื่อครู่ แต่กาเบรียลก็ไม่ได้สนใจจะหันไปมอง เธอพยายามเดินให้ห่างทั้งสองคนนั้นมากที่สุด



    “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็เด็กนั่นมาเดินชนฉัน” หญิงสาวพูดเสียงอ่อยราวกับว่ามันเจ็บซะเหลือเกิน



    “โอ๋ๆ เดี๋ยวไว้ข้าจะปลอบให้นะจ๊ะ” เสียงชายหนุ่มดังมาอีก กาเบรียลแม้จะไม่ได้สนใจจะฟัง แต่เธอก็ได้ยินแว่วๆ ช่างหวานกันเหลือเกิน หวานจนเลี่ยนซะด้วยสิ กาเบรียลนึกไปนึกมาแล้วรู้สึกหมั่นไส้ยังไงชอบกล เธอจึงรีบเดินไปหาเมลฟิซ



    “เกิดอะไรขึ้นเหรอ ได้ยินเสียงเอะอะ เมื่อครู่” เมลฟิซถามเพราะเค้าไม่ได้เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่ด้วยตนเอง เค้ากำลังไปดูของอีกอีกด้านของร้าน เค้าเหลือบไปเห็นที่เข่าของกาเบรียลมีเลือดไหลซึมออกมา “เจ้าไปโดนอะไรมา นี่เจ้าของร้าน ขอยืมเก้าอี้หน่อยสิ” เมลฟิซสั่งเจ้าของร้านเสียงเข้ม เค้าขมวดคิ้ว



    “อะไรกัน แค่ล้มเอง ไม่เป็นอะไรหรอก เมลฟิซนี่เวอร์จริงๆ เลย” กาเบรียลหัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่เมลฟิซเป็นห่วงเธอซะขนาดนี้ “จริงๆ นะคะ” กาเบรียลพูดอีก แต่ดูเหมือนเมลฟิซจะไม่ได้สนใจฟังกาเบรียล เค้าลงมือทำแผลให้กาเบรียลเอง เจ้าของร้านที่ดูจะงงๆ ก็พลอยยิ้มไปกับความน่ารักของคนทั้งคู่ไม่ได้



    เมื่อทำแผลเสร็จทั้งสองก็เดินออกไปจากร้านขายเครื่องประดับนั้น กาเบรียลทั้งๆ ที่เพิ่งจะได้แผลมายังคงร่าเริงอยู่ เธอเดินดูของแทบจะทุกร้านเลยทีเดียว แถมยังไปตีสนิทกับพวกพ่อค้าแม่ค้าซะอีก ดูกาเบรียลจะสนุกมาก เมลฟิซจึงไม่ได้ห้ามอะไรเธอ