รัก_ข้าม_มิติ

ลำดับตอนที่ #15 : เมื่อห้วงเวลาซ้อนทับกัน

    

    เมื่อมาถึงตรงบริเวณกลางป่า กาเบรียลก็ได้ยินเสียงน้ำตก



    “กลางป่าแบบนี้มีน้ำตกด้วยเหรอ” กาเบรียลถามอย่างสนใจ



    “มีสิ สวยมากเลย ข้ากับเมลฟิซหาเจอเมื่อสองปีที่แล้ว” เจ้าชายซิลฟีเซ่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี นี่แสดงว่าทรงลืมสินะว่าโกรธกับเมลฟิซอยู่ คงจะลืมตัว กาเบรียลจึงหัวเราะเบาๆ



    “นั่นไง น้ำตกของพวกเราเมลฟิซ...” เจ้าชายซิลฟีเซ่ชี้ไปทางน้ำตก แล้วเรียกเมลฟิซอย่างลืมตัว คนอื่นๆ หันมามองเจ้าชายซิลฟีเซ่ กาเบรียลก็เช่นกัน เธอหันกลับไปมองหน้าเจ้าชาย ซึ่งบัดนี้กาเบรียลรู้สึกว่ามีสีเข้มขึ้นกว่าเดิม เธอจึงหันกลับไปมองน้ำตก แล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว



    “เจ้าพี่ ถึงแล้วนี่นาจะไม่หยุดพักหรือ” เจ้าชายฟีเรนเซ่ถามเพราะเห็นว่าพระเชษฐายังไม่ยอมลงจากม้า



    “ยังก่อน ข้ามไปอีกฟากสวยกว่า” เจ้าชายซิลฟีเซ่ตอบ แล้วควบม้าให้เดินข้ามไปยังอีกฟากของน้ำตก ซึ่งเป็นทุ่งดอกไม้นานาชนิด ราวกับสรวงสวรรค์เลยทีเดียว



    “สวยจังเลย” เจ้าหญิงเอลเลน่าพึมพำอย่างลืมตัว มาเทล ทหารอารักขาเจ้าหญิงจึงอุ้มเธอลงมาจากหลังม้า คนอื่นๆ มองดูเจ้าหญิงแสนสวยกับผีเสื้อในทุ่งดอกไม้นานาพันธุ์ ช่างเป็นภาพที่งดงามจริงๆ



    “จะลงแล้วนะ” กาเบรียลบอกเจ้าชายที่ดูเหมือนจะยังอยู่ในภวังค์อยู่ เธอจึงกระโดดลงจากม้าตัวสูง แต่ทว่าพลาดลงไปกองกับพื้น “โอ้ย เจ็บชะมัด” กาเบรียลบ่นพึมพำ เฟรย์ทหารคนสนิทของเจ้าชายซิลฟีเซ่จึงรีบมาพยุงให้เธอลุกขึ้นยืน คนอื่นๆ มองเธอแล้วหัวเราะไปตามๆ กัน กาเบรียลย่นจมูก ภาพลักษณ์ของเธอต่างกับจริงหญิงราวฟ้ากับดิน



    “ขอบคุณนะเฟรย์” เธอกล่าวขอบคุณทหารหนุ่ม เฟรย์ยิ้มเขินๆ กาเบรียลจึงยิ้มกว้าง ทหารองครักษ์ใช่ว่าจะมีนิสัยเหมือนกับเจ้านายซะเมื่อไหร่ กาเบรียลคิด



    “กาเบรียลมาทางนี้เร็ว” เสียงเจ้าชายฟีเรนเซ่ดังมา กาเบรียลจึงวิ่งไปหา ผมที่เธอมัดไว้เป็นหางม้าสะบัดไปมาตามจังหวะการวิ่ง “นี่ดอกนี้เหมาะกับเจ้าเลยกาเบรียล” เจ้าชายทรงส่งดอกไม้รูปร่างแปลกๆ กลีบดอกก็ใหญ่ไม่เท่ากันให้กาเบรียล เธอย่นจมูกด้วยความโมโห แต่เธอก็รับมันไว้ เจ้าชายพระองค์น้อยหัวเราะอย่างอารมณ์ดีที่แกล้งกาเบรียลได้



    “เล่นอะไรกันน่าสนุกจัง หาดอกไม้ให้เราบ้างสิ” เจ้าหญิงเอลเลน่าเดินเข้ามาถาม เจ้าชายฟีเรนเซ่จึงจัดการหาดอกไม้ที่สวยที่สุดแล้วยื่นให้เจ้าหญิงเอลเลน่า กาเบรียลมองดูแต่เธอก็ไม่ได้ถือสาเจ้าชาย ก็มันเป็นความจริงนี่นา









    “เฟรย์ มองกาเบรียลตาไม่กระพริบเชียวนะ” เจ้าชายซิลฟีเซ่แหย่ทหารคนสนิท เฟรย์หน้าแดงเถือก



    “กาเบรียลน่ารักดี เจ้าชายไม่ชอบหรือพะยะค่ะ” เฟรย์ถามกลับ เจ้าชายมองกาเบรียลแล้วหัวเราะ



    “เด็กนั่นนะเหรอ ข้าไม่ชอบหรอกเด็กขนาดนั้นน่ะ” เจ้าชายทรงหัวเราะเสียงดัง



    “แต่ข้าชอบนะ” เสียงจูเลียสดังมาจากด้านหลังของทั้งสอง ทำเอาซิลฟีเซ่สะดุ้ง



    “เจ้าเปลี่ยนรสนิยมตั้งแต่เมื่อไหร่” เจ้าชายซิลฟีเซ่ถาม จูเลียสยิ้ม



    “ไม่ได้เปลี่ยนซักหน่อย” จูเลียสตอบ ก่อนจะฉุดมือให้เจ้าชายซิลฟีเซ่เดินไปด้วยกัน







    

    เจ้าหญิงที่กำลังร้อยดอกไม้เป็นมงกุฎหันมามองเจ้าชายซิลฟีเซ่ที่ลงมานั่งข้างๆ และทรงยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้ เธอจึงยิ้มตอบ



    “ท่านร้อยมงกุฎได้สวย” เจ้าชายซิลฟีเซ่ชมเจ้าหญิงเอลเลน่าจากใจจริง เธอยิ้มเขินนิดๆ ช่างดูน่ารักจริงๆ



    “แล้วอันนี้สวยมั้ย” กาเบรียลที่นั่งอยู่ไม่ไกลส่งมงกุฎที่รูปร่างบูดๆ เบี้ยวๆ ของเธอให้เจ้าชายซิลฟีเซ่ดู เค้ามองแล้วหัวเราะอย่างขบขัน



    “ห่วยที่สุดที่เคยเห็นมาเลยล่ะ” เจ้าชายซิลฟีเซ่บอก กาเบรียลหน้าบูดขึ้นมาทันที



    “งั้นมันก็เหมาะกับท่านแล้วล่ะ ฉันให้” เธอยื่นมงกุฎรูปร่างประหลาดนั้นให้เจ้าชายซิลฟีเซ่แล้วหัวเราะขึ้นมาบ้าง เจ้าชายแม้จะฉุนอยู่ลึกๆ แต่ก็ไม่ได้เอาความอะไรกับเธอ เค้ากลับยิ้มเสียอีก



    “กาเบรียล ทำให้ข้าบ้างสิ” จูเลียสพูด กาเบรียลหันไปมองแล้วยิ้ม



“อยากได้เหรอ เดี๋ยวร้อยให้” กาเบรียลพูดจบก็จัดการเอาดอกไม้ดอกหญ้าแถวนั้นมาพัน กันให้เป็นมงกุฎหน้าตาอัปลักษณ์อีกอันให้กับจูเลียส พร้อมกับสวมให้บนหัวเลยทีเดียว กาเบรียลเห็นจูเลียสทำหน้าเหรอหราที่เห็นมงกุฎที่ดูจะห่วยยิ่งกว่าอันเมื่อครู่เสียอีก “คิก คิก น่ารักจัง” กาเบรียลพูดเบาๆ จูเลียสมองหน้าเธอแล้วหันกลับไปอีกทาง กาเบรียลเห็นจูเลียสหน้าแดงๆ เธอจึงหัวเราะเบาๆ แล้วเธอก็ทำเป็นไม่สนใจ



    “เจ้าหญิงอยากได้มั้ย” กาเบรียลถามเจ้าหญิงบ้าง เจ้าหญิงเอลเลน่ายิ้ม



    “อย่าดีกว่านะกาเบรียล” เจ้าชายฟีเรนเซ่พูดแหย่กาเบรียล เธอหัวเราะอย่างอารมณ์ดี



    “งั้นทำให้เจ้าชายฟีเรนเซ่ดีกว่าเนอะ” กาเบรียลแหย่กลับไปบ้าง เจ้าชายฟีเรนเซ่ทำหน้าเบ้เหล่านักเดินป่าหัวเราะกันอย่างสนุกสนาน โดยลืมถึงบรรดาศักดิ์ของตนเลยทีเดียว







กาเบรียลเข้าไปนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ขณะที่เธอรู้สึกเคลิ้มจนแทบจะหลับ เธอรู้สึกเหมือนกับได้ยินเสียงของเรย์ เธอลืมตาขึ้นและพบกับชายหนุ่มที่ดูเหมือนจะอยู่ห่างจากเธอเพียงแค่เอื้อมมือ



    “กาเบรียล นั่นเธอจริงๆ เหรอ กาเบรียล” เรย์พูดสีหน้าดีใจเป็นอย่างยิ่งที่ได้พบเพื่อนสาวอีกครั้ง



    “เรย์...” กาเบรียลยิ้มแล้วทำท่าจะโผกอดชายหนุ่ม แต่ทว่าเรย์กลับยิ่งห่างออกไปเรื่อยๆ เรย์สีหน้าตกใจเป็นอย่างมาก เค้าเอื้อมมือไปจับข้อมือกาเบรียลไว้ได้ แต่แล้วก็หลุด แววตาของเรย์เศร้าอย่างที่กาเบรียลไม่เคยเห็นมาก่อน เค้ากำลังเรียกเธอ



    “กาเบรียล อย่าไปนะ กาเบรียล” เรย์เรียกกาเบรียลสุดเสียง



    “เรย์” กาเบรียลตะโกนออกมา เรย์ได้หายไปแล้ว กาเบรียลอยู่ในท่าที่ยื่นมือออกไปราวกับจะเอื้อมไปหยิบบางสิ่งบางอย่าง เธอรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆ ที่ไหลลงมาตามแก้ม คนอื่นๆ หันไปมองกาเบรียลเป็นตาเดียว เธอรีบเช็ดน้ำตา เจ้าชายซิลฟีเซ่เดินเข้ามา



    “เจ้าเป็นอะไร” เจ้าชายถาม พร้อมกับมองดูใบหน้าเปื้อนน้ำตานั้น



    “เรย์ เรย์ไปไหน เมื่อกี้เห็นผู้ชายที่อยู่ตรงนี้มั้ย” กาเบรียลพูดรัว เร็ว น้ำตาเธอไหลพรากลงมาอีก เจ้าชายบรรจงเช็ดน้ำตาให้เธอ



    “เรย์ ผู้ชายหรือ ไม่มีหรอกเจ้าคงจะฝัน” เจ้าชายซิลฟีเซ่ปลอบ ราวกับหลอบเด็กตัวเล็กๆ



    “ไม่เป็นไรนะกาเบรียล” เจ้าหญิงเอลเลน่าเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง กาเบรียลส่ายหน้าดิก เพื่อบอกว่าเธอไม่เป็นอะไร แต่สายตาที่เศร้าสร้อยนั้นยังคงบ่งบอกความรู้สึกได้อย่างชัดเจน









    เรย์ที่ยั่งอยู่ในห้องสมุดหายใจหอบ เมื่อครู่เค้าได้พบกับกาเบรียล เค้าตาฝาดหรือ นี่เค้าคิดถึงกาเบรียลจนเป็นบ้าไปแล้วหรือ เรย์มองที่มือขวาของตนเองและพบกับกำไลสีทอง กำไลที่กาเบรียลใส่ เหตุการณ์เมื่อครู่ไม่ใช่ฝันจริงๆ ถ้าอย่างนั้นกาเบรียลอยู่ที่ไหนกันแน่นะ เรย์กุมกำไลสีทองของกาเบรียลไว้ด้วยมือทั้งสอง เค้าก้มลงจูบมันเบาๆ



    “เรย์ ทำอะไรอยู่ มานั่งที่ห้องสมุดอีกแล้ว” เสียงของมิโคโตะดังขึ้นมา ทำให้เรย์เงยหน้าขึ้นไปมอง



    “อืม เมื่อกี้ผมพบกาเบรียลด้วยล่ะ” เรย์พูด มิโคโตะหันไปมองรอบๆ ห้องสมุดแต่ก็ไม่มีวี่แววของกาเบรียลเลย



    “กาเบรียลมาที่ห้องสมุดเหรอเรย์” มิโคโตะถาม แต่ทว่าเรย์ไม่ตอบ เธอจึงนั่งลงข้างๆ ชายหนุ่มราวกับจะปลอบใจเค้า แต่ดูเหมือนเค้าจะไม่ดีขึ้นมาเลย ตั้งแต่กาเบรียลหายตัวไป เรย์ก็เอาแต่อยู่ในห้องสมุด แทบจะไม่สนใจสิ่งรอบๆ ข้างเลย แม้กระทั่งมิโคโตะ