รัก_ข้าม_มิติ

ลำดับตอนที่ #2 : ต้นเหตุความเปลี่ยนแปลง

    เช้าวันต่อมา กาเบรียลเดินเข้ามหาวิทยาลัยเพื่อจะนำหนังสือเล่มนั้นมาคืนที่ห้องสมุด และพบกับชายคนเมื่อวานอีกครั้ง เธอเดินเข้าไปหาเค้าทันที แต่ดูเหมือนเค้าจะเดินหนีเธอไปทางอื่น เธอตามหาเค้าในห้องสมุดขนาดใหญ่ของมหาลัย เธอเห็นเพียงเงาแวบๆ ผ่านไปตามชั้นหนังสือเท่านั้น



    “เดี๋ยว หยุดก่อน” เธอเรียกเค้า ชายหนุ่มหยุดเดินกาเบรียลจึงเข้ามาขวางหน้าไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มซึ่งอายุคงจะห่างจากเธอมากอยู่เหมือนกันแต่เค้าก็ยังดูดี เธอเองก็เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเค้าหน้าตางดงามราวกับผู้หญิง ผมสีน้ำตาลอ่อนๆ ดวงตาโตสีน้ำตาล จมูกโด่ง ปากได้รูป ผิวสีขาวออกเหลืองเหมือนชาวเอเชีย แต่รูปร่างหรือลักษณะเหมือนชาวตะวันตก แต่ดูเค้าจะแปลกไปกว่าคนอื่น ดูงามแปลกตา มีเสน่ห์มากทีเดียว ทำไมไม่เคยมีใครพูดถึงเค้าเลยนะ ทั้งๆ ที่เค้าดูดียิ่งกว่าเรย์เสียอีก



    “มีอะไรหรือ” ชายหนุ่มถามกาเบรียลเมื่อไม่เห็นเธอพูดซักที กาเบรียลตื่นจากภวังค์ เธอหน้าแดงเรื่อๆ แต่ก็ยังไม่พูดอะไร “ถ้าไม่พูดผมจะไปแล้วนะ” ชายหนุ่มพูดเช่นนี้กาเบรียลจึงตัดสินใจพูดขึ้นมา



    “นะ หนังสือเล่มนี้ ฉันเห็นคุณจะเอาไปอ่าน อะ เอ่อ ฉัน” กาเบรียลพูดเสียงติดขัดเป็นครั้งแรกที่เธอเกิดอาการเช่นนี้ ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ



    “ขอบคุณครับ” กาเบรียลเงยหน้าขึ้นมาอีก ชายหนุ่มกำลังจะเดินจากไปอีกแล้ว กาเบรียลจึงคว้าข้อมือเค้าไว้ ชายหนุ่มหันมามองกาเบรียล เธอรีบปล่อยมือทันที



    “อะเอ่อ คือ ภาษาที่คุณพูดเมื่อวาน” กาเบรียลเหมือนจะถามแต่เธอก็หยุดพูดไปเฉยๆ ชายหนุ่มหันมามองเธอ แล้วยิ้มอย่างอ่อนโยน



    “ภาษาประจำชาติผม” เค้าตอบสั้นๆ ไม่ระบุว่าเป็นของชาติไหน กาเบรียลพยักหน้าหงึกหงัก กาเบรียลเงียบไปอีกพักหนึ่งจนชายหนุ่มทำท่าจะเดินไปอีกเธอจึงเข้าไปขวางไว้อีกครั้ง



    “เราจะได้เจอกันอีกมั้ยคะ คะคือ ฉันอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้” กาเบรียลพูดรัวเร็ว เค้ายิ้มให้เธอแล้วจับมือเธอไว้

    

    “เมื่อใดที่คุณพูดภาษาเราได้ ผมจะมาพบคุณอีกครั้ง” ชายหนุ่มพูดแล้วเดินหายไปที่ตู้หนังสือ กาเบรียลวิ่งตามไป แต่ก็ไม่พบเค้าซะแล้ว



    “อะไรกัน ภาษาเรา ฉันจะรู้มั้ยว่าภาษาอะไร” กาเบรียลพูดอย่างหงุดหงิด



    “พึมพำอะไรจ๊ะ ที่รัก” เรย์พูดขึ้นมาจากด้านหลังของกาเบรียล เค้ามาเมื่อไหร่ก็ไม่ทราบกาเบรียลตกใจเล็กน้อย แล้วหันไปหาเรย์



    “เปล่าหรอกเรย์ ฉันเอ่อ...” กาเบรียลลากเสียงยาว จนเรย์พูดแทรกขึ้นมา



    “คิดถึงผมใช่ม้า” เรย์หยอกกาเบรียล เธอหน้าแดงขึ้นมาทันที พอรู้สึกตัวก็ทุบเรย์เข้าทีหนึ่ง



    “เปล่าซะหน่อย” เรย์หัวเราะเสียงดัง เค้าเพิ่งเคยเห็นกาเบรียลหน้าแดง น่ารักจริงๆ เรย์คิด ไม่นานนักเจ้าหน้าที่ห้องสมุดก็มาเชิญทั้งคู่ออกไป เนื่องจากเสียงดังรบกวนคนอื่นๆ กาเบรียลขอโทษยกใหญ่ เธอรู้สึกขายหน้าอย่างมาก เธอไม่เคยถึงขนาดถูกเชิญออกมาขนาดนี้เลย แต่ทว่าเรย์กลับยืนยิ้มจนเธอหมั่นไส้ หยิกแขนเข้าให้อีกทีหนึ่ง  



    “เรย์ กาเบรียลอยู่ไหนเหรอ” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังขึ้นมาระหว่างที่เรย์กำลังนั่งทานอาหาร



    “มิโคโตะ อ่าว! ไม่ได้อยู่กับกาเบรียลหรอกเหรอ” เรย์พูดกับหญิงสาวชาวเอเชีย เธอส่ายหน้า มิโคโตะก็เคยเป็นเป้าหมายของเรย์เมื่อนานมาแล้วก่อนที่เค้าจะรู้สึกถึงเสน่ห์ของกาเบรียล เค้าเคยว่าเธอว่ายัยเด็กแว่นด้วยซ้ำไป เนื่องจากเธอเป็นเด็กอัจฉริยะ แถมอายุห่างกับเค้าถึง 4 ปีแต่ดันมาเรียนชั้นเดียวกับเค้าเสียอีก แถมยังเป็นปริญญาใบที่สองของเธออีกด้วย



    “สงสัยจะอยู่ที่แล็ปอีกตามเคยล่ะนะ” มิโคโตะส่ายศีรษะเบาๆ “วันนี้นายจะไปไหนรึเปล่าเรย์” มิโคโตะเดินมานั่งเก้าอี้ตรงข้ามเรย์



    “หืม! ไม่ได้ไปไหนนี่ แต่ถ้าเธอชวนไปห้องของเธอผมก็ไม่ปฏิเสธนะ” เรย์ถามมิโคโตะเล่นๆ เพราะคิดว่าเธอคงปฏิเสธแน่ๆ เพราะเค้าไม่เคยจีบเธอติดเลย



    “ไปมั้ยล่ะ” มิโคโตะพูดเบาๆ เรย์เงยหน้าขึ้นมองเธออย่างตกใจ ช้อนตกจากมือกระทบจานเกิดเสียงดังทำให้เรย์รู้สึกตัวอีกครั้ง



    “อะเอ่อ จริงเหรอ” เรย์ถามมิโคโตะเนื่องจากไม่แน่ใจว่าเค้าหูฝาดไปรึเปล่า เธอพยักหน้าเป็นคำตอบ เรย์ยิ้มน้อยๆ “ทำไมถึงชวนผมล่ะ”



    “ก็...” มิโคโตะนั่งก้มหน้า พูดพึมพำ “ก็หึงน่ะ ตอนแรกก็ไม่คิดหรอกนะ แต่พอเห็นนายกับกาเบรียลแล้ว...” มิโคโตะหยุดพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเรย์ที่ทานอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว เค้านั่งยิ้มให้มิโคโตะเมื่อเห็นเธอหน้าแดง มิโคโตะก้มหน้าลงอีกรอบ เธอลุกขึ้นแล้วเดินไปไม่พูดไม่จา เรย์ขำในท่าทางของเธอ แล้วเค้าก็เดินตามเธอไป