รอยเท้า

"นนท์...บูมเป็นเพื่อนสนิทของลูกเรา....วิ..สงสารเด็กคะ"  วิยืนใช้มือขวาจับบริเวณปาก ก้มหน้าเล็กน้อยเธอพูดกับสามีด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน ในตาเธอแดงมีน้ำตาซึม 

"คุณหยุดความรู้สึกแบบนี้..ตอนนี้ยังทันนะคะ  วิ..สงสารลูก"

"วิ..ผมรักครอบครัวของเรา..ฟลุ๊ก ..ฟ้าใส ลูกของเราทั้ง2 ต้องได้สิ่งที่ดีที่สุด"

"เด็กคนนั้นละ....วิหมายถึงบูมคะ"

               "พ่อ..แม่..สวัสดีครับ   วันนี้บูมค้างบ้านเรานะครับ" ฟลุ๊ก บูม  เพิ่งกลับจากโรงเรียน  

ฟลุ๊กชวนบูมทำการบ้านที่จะส่งอาจารย์พรุ่งนี้เช้า  ที่บ้านของตัวเอง

"นนท์...มองเด็กคนนั้น  นนท์..คงไม่หยุด  เขาจะรู้ไหมเขากำลังทำบาป  ..."

"แล้วฟลุ๊ก... อยู่ด้วยกัน ตัวติดกัน ...ลูกจะรู้ตัวไหม ลูกกำลังตกหลุมรักบูม"  วิได้แค่ครุ่นคิดจนนอนไม่หลับ เลยนั่งหลับตาพนมมือไหว้พระ  ในห้องพระ

               

    

"ทำไม..ทำไม มึงไม่รักกู กูรักมึง  มึงต้องรักกูสิ" 

ฟลูกยืนจับไหลบูมด้วยมือทั้งสอง เขาบีบไหลแน่นพร้อมเขย่า เพื่อเค้นหาความรักจากปากบูม  ฟลุ๊คพูดไปร้องฟูมฟายไป  บูมยื่นตัวโยกไปมาด้วยแรงเขย่าและตาแดงมีน้ำตาไหล

"เออ..." บูมเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบ

"มึงตอบสิ!!.. มึงตอบกู!! " ฟลุ๊คฟูมฟายหนักขึ้นเลื่อยๆและเขย่าตัวบูมแรงขึ้นเพื่อให้บูมพูดออกมา

"มึงเพื่อนกู" บูมกลืนน้ำลายอึกใหญ่บวกกับร่างที่โยกไปมาก่อนจะพูดออกไป

"มึงรักพ่อกู!!" ฟลุ๊กพูดตะโกนเสียงดัง ปล่อยมือจากบูมทิ้งตัวนอนหงายบนเตียงร้องไห้หนักมากน้ำหูน้ำตาไหล บูมไม่ได้เคลื่อนตัวไปไหนยืนร้องไห้ปลายเตียงมองฟลุ๊คทิ้งตัวนอนร้องให้

"ทำไมไม่รักกู  ฮือๆ...ทำไมไม่รักกู  ฮือๆ...ทำไมไม่รักกู  ฮือๆ..."  ฟลุ๊กนอนพูดเพ้อบนเตียง