หรรษาสัตว์เลี้ยง

ลำดับตอนที่ #3 : อีลาย

 ตัวอะไรเอ่ยตื่นแต่เช้ามืด ตะโกนก้องเสียงดัง แต่ไม่มีใครว่าสักคน... ติ๊กตอก... ติ๊กตอก... เฉลย กุ๊กไก่ไงจ๊ะ

ฮั่นแน่ตอบถูกกันหลายคนเลยใช่ไหมล่ะ เอ้า! ตบมือหน่อย

ใช่แล้ว บ้านข้าพเจ้าเคยมีไก่ไว้ในครอบครอง หลายสิบคอก อันนี้เริ่มนับตั้งแต่จำความได้ และอยู่ในกรุงเทพนะจ๊ะ 

บ้านข้าพเจ้าเป็นห้องแถวเล็กๆ สองชั้น แต่เรามีสัตว์เลี้ยงเป็นไก่แจ้สองคู่ กับแมวอีกหนึ่งคู่ (คู่หลังนี่เอาไว้เล่าให้ฟังทีหลังเนอะ)

เจ้าไก่แจ้ของข้าพเจ้าสองคู่แรกเป็นไก่แจ้ที่ข้าพเจ้าจำมันไม่ค่อยได้นัก เนื่องจากเวลานั้นข้าพเจ้ายังเด็กเหลือเกิน แต่ที่จำได้ติดตาคือวันที่เด็กๆ รุ่นเดียวกับข้าพเจ้าวิ่งเล่นกันในบ้าน แต่...

“อุ๊ย!”

ระหว่างที่วิ่งข้าพเจ้ารู้สึกว่าเหมือนเหยียบโดนอะไรนุ่มๆ แต่พอหันกลับไป ลูกพี่ลูกน้องอีกคนที่อยู่ตรงนั้นก็คงรู้สึกเหมือนข้าพเจ้า เราสองคนหน้าซีด แต่อีลายแม่ไก่แจ้ตัวเล็กกำลังดิ้นพร่านตีปีกพั่บๆ ไม่นานอีลายก็นอนแน่นิ่งไป

แน่นอนอีลายตายเพราะเด็กวิ่งเล่นแล้วพลาดไปเหยียบมันเข้า ซึ่งยังคงเป็นปริศนาจนถึงทุกวันนี้ว่ามันตายเพราะข้าพเจ้าหรือลูกพี่ลูกน้องกันแน่ เราทั้งคู่ต่างก็รับรู้ได้ถึงผิวสัมผัสใต้ฝ่าเท้า แต่เราก็ไม่แน่ใจว่าใครเหยียบอะไรระหว่างไก่กับเศษหนังทำรองเท้าที่เกลื่อนพื้นกันแน่

เวลานั้นพวกเราเด็กๆ มีแต่ความตกใจ ต่างพากันวิ่งไปหาแม่ใครแม่มัน แล้วก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้กันจนเหมือนจะลืม แต่เปล่าเลย ข้าพเจ้าไม่เคยลืมเลยสักครั้งว่าครั้งหนึ่งข้าพเจ้าอาจจะเป็นตัวการที่ทำให้ไก่แจ้ตัวลายต้องตาย ความรู้สึกผิดยังคงติดตามไม่เคยห่างหายไปไหนเลย ขอโทษนะอีลาย

หลังจากนั้นข้าพเจ้าก็คอยเอาใจใส่กับแม่ไก่ที่เหลืออยู่เพียงหนึ่งตัว กระทั่งได้ไข่ไก่ฟองเล็กๆ มากมาย แต่เปลือกไข่กลับหนาเหลือเกิน หนาเสียจนเจ้าตัวเล็กๆ ไม่สามารถเจาะเปลือกไข่ให้แตกออกมาได้ ลูกไก่ตายในเปลือกไข่

หนึ่งตัว... สองตัว... สามตัว... 

ข้าพเจ้าท้อใจเหลือเกิน ใจอยากได้ลูกเจี๊ยบตัวเล็กๆ เวลาเดินไปไหนก็มีลูกเจี๊ยบเดินตามเสียงเล็กๆ ก็ฟังเพลินดี แต่ก็ไม่ได้สักที 

จำได้ว่าตอนนั้นด้วยความเสียดายลูกเจี๊ยบที่ตาย ข้าพเจ้าก็เลยเอาซากลูกเจี๊ยบสามตัวใส่ในแกนกระดาษทิษชูเอาทิชชูปิดหัวปิดท้ายแล้วก็พาไปไหนต่อไหนด้วยกันจนป้าข้างบ้านเห็นและข้าพเจ้าถูกดุนั่นแหละเลยต้องเอาไปฝัง

ก็ไม่อยากให้มันตายนี่นา

กระทั่งวันหนึ่งสิ่งที่รอคอยก็มาถึง เราได้ลูกไก่แจ้สีดำที่น่ารักที่สุดในโลกเลยตัวสีดำปากสีเหลืองเล็กๆ ขนอุยๆ มองดูอุ่นๆ เหมือนจะหอม (แต่จริงๆ ไม่หอมหรอก) 

แต่เราก็ได้ดีใจกันแค่วันเดียว เพราะหลังจากที่ข้าพเจ้ากับพี่ชายไปโรงเรียน พอกลับมาเราเรียกหาลูกเจี๊ยบ ก็ได้คำตอบจากแม่ว่า

“มันตายแล้วล่ะ เมื่อกลางวันเห็นมันเดินกันแม่มัน แม่ก็ดูอยู่ ไม่รู้แมวที่ไหนมาคาบไปต่อหน้าแม่เลย”

เศร้าสิคะ จากสี่เป็นสาม จากสามทำท่าจะมีลูกเล็กๆ จนได้มาตัวหนึ่งก็ยังมามีแมวจรจัดที่ไหนก็ไม่รู้มาคาบเอาไป หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยหวังจะได้เห็นลูกเจี๊ยบจากครอบครัวไก่แจ้ที่บ้านอีก แล้วก็เป็นอย่างนั้นจริงๆ ไม่นานอีลายอีกตัวก็ตายเลยเหลือแค่ดำกับขาว ไก่แจ้เพศผู้ที่เก่งกาจ ไม่กลัวแมว ไม่กลัวหมา พ่อเตะกระจาย ไม่เว้นแม้แต่คนถ้าทำให้พี่ท่านไม่พอใจ

ไว้จะเล่าวีรกรรมของเจ้าสองตัวนี้ให้อ่านนะจ๊ะวันนี้เอาเท่านี้ก่อนละกัน

******************************************************************************************************************************