ฉันหรือเธอที่เผลอใจ

ลำดับตอนที่ #3 : บ้านเกิด

‘เมื่อไรหนา แม่เฟื่องจะแอ่วเมืองน่านอีกน้อ’

ถ้อยประโยคหยอกเย้ารวมถึงภาพใบหน้ายิ้มยวนอ่อนหวานที่บดินทร์ไม่ค่อยได้เห็นนัก วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาในหัวเขาจนนั่งไม่ติด ได้แต่เดินกระฟัดกระเฟียดอะไรก็ไม่ถูกใจขวางหูขวางตาไปหมดเสียทุกอย่าง

ไม่เคยมีใครปฏิเสธบดินทร์  บริรักษ์ แต่เฟื่องฟ้าก็ทำไปแล้ว ด้วยการหายตัวไปจากเขาเสียเฉยๆ แม้จะพยายามทำใจ แล้วแสร้งทำเป็นไม่แยแส แต่ก็ปวดใจทุกขณะที่นึกถึงใบหน้ายามหลับใหลของเธอ

“เธอมันนางแม่มด เฟื่องฟ้าเธอทำอะไรฉัน”

ภาพตั้งแต่วันแรกที่บดินทร์สัมภาษณ์เฟื่องฟ้าเพื่อรับเข้าทำงาน เขารู้สึกสะดุดตากับกิริยาท่าทางของเธอที่แม้จะปราดเปรียว แต่ก็ดูนุ่มนวลในที และเมื่อทำงานร่วมกัน เขาก็ได้เห็นความเฉียบขาดในดวงตาของเธอ เธอไม่เคยเข้าข้างลูกน้องคนใดคนหนึ่ง ว่าไปตามหลักเหตุผลเสมอ จนเขามองเห็นเธอเหมือนเป็นจักรกลตัวหนึ่งในบริษัท แล้วตั้งแต่เมื่อไรกันที่เขาสังเกตเห็นเธอเป็นมนุษย์มีเลือดเนื้อไม่ใช่เครื่องจักร

แม้บดินทร์จะเป็นคนหยาบแต่เขาก็พอจะมองเห็นความเป็นผู้หญิงของเฟื่องฟ้าอยู่บ้าง ทั้งความเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ ที่เธอแสดงออกกับทุกคน

และที่สำคัญ ในคืนนั้น บดินทร์เองก็ไม่ได้เมามายอะไรนัก สติยังคงมีอยู่อย่างครบถ้วน แต่เขากลับเห็นว่าแม่สาวดุข้างๆ น่ารักน่าใคร่ขนาดอดใจไม่ไหวทีเดียว

“มันเรื่องบ้าอะไรกัน”

บดินทร์ได้แต่คิดว่าวันนั้นเขาไม่น่าเลยจริงๆ ถ้าเพียงแต่จะหักใจ ยั้งใจไว้สักหน่อย แล้วค่อยเป็นค่อยไป เฟื่องฟ้าคงไม่หนีเขาไปแบบนี้

บ่อยครั้งที่บดินทร์มักจะแปลกใจตัวเองที่แม้จะปะทะคารมกับเฟื่องฟ้าบ่อยๆ ในเรื่องงาน แต่เขากลับรู้สึกสนุกมากกว่าจะหงุดหงิด ซึ่งเป็นภาพชินตาตลอดการทำงานร่วมกันของผู้พบเห็น

บดินทร์คิดอยู่เสมอว่าเฟื่องฟ้าเป็นผู้หญิงที่ทำงานแข็งพอตัว และมีความมั่นใจ แต่ก็เปิดโอกาสให้ลูกน้องทุกคนเสนอแนวคิดทุกครั้ง แนวคิดของใครเหมาะสมเธอจะเลือกให้คนนั้นเป็นหัวหน้าทีมเสมอ ซึ่งการทำเช่นนั้นทำให้บริษัทไม่เคยหยุดนิ่ง และมีงานนำเสนอใหม่ๆ อย่างต่อเนื่อง

รวมทั้งงานชิ้นสำคัญ “อัญมณีแห่งรัตติกาล moonlight moonstone”

การนำเสนอที่เฟื่องฟ้าทุ่มสุดตัวอดหลับอดนอนเขียนแผนงาน เฟ้นหานางแบบที่มีอิมเมจตรงกับอัญมณี ทะเลาะกับบดินทร์อย่างเอาเป็นเอาตาย เพียงเพื่อให้งานออกมาอย่างสมบูรณ์แบบ

และในวันออกแสดงผลงาน เนื่องจากเฟื่องฟ้าไม่มีโอกาสได้กลับบ้านหลายวันจึงไม่มีชุดเปลี่ยน บดินทร์จึงจัดชุดที่คิดว่าเหมาะให้เธอ และเขาก็ถึงกับสำลักลมหายใจตัวเอง ตลอดทั้งคืนดวงตาของเขาไม่สามารถมองเห็นผู้หญิงคนใดได้อีกเลย

เฟื่องฟ้าที่เคยทึบทึมด้วยชุดสูทสตรีสีมัวกับแว่นตาแมวที่ยิ่งทำให้เธอดูน่าเกรงขามได้กลายเป็นสาวสวยสมวัยขึ้นมาโดยที่เธอเองไม่ทันได้รู้สึกตัวเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นแม้จะอยู่ในชุดออกงานกลางคืนหรูหราที่ไม่เปิดเปลือยสักนิด แต่ด้วยชุดเสื้อคอจีนประยุกต์ เนื้อผ้าสีน้ำเงินเข้มกระชับตัว กับลวดลายปักประณีตงดงาม เปิดเปลือยไหล่กลมกลึงสีงาช้าง ตัวกระโปรงบานพริ้วทิ้งตัวยาวกรอมเท้า ได้ขับให้ผิวที่เก็บบ่มใต้ร่มผ้าดูเปล่งปลั่งผิดตา

เฟื่องฟ้าไม่รู้ว่าตัวเองเปลี่ยนไปจากเดิมเพียงไร แต่เธอรู้สึกขบขันสายตาและการแสดงออกของทุกคนต่อเธอที่เปลี่ยนไปมาก

“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่เคยเห็นคนสวยหรือจ๊ะ”

เฟื่องฟ้าเพียงแต่พูดเล่นเท่านั้น เพราะเธอรู้ดีว่าตัวเธอไม่ใช่คนสวยอะไร หน้าตาแสนจะธรรมดา แถมยังมักจะทำหน้าเคร่งเครียดตลอดเวลา บางเวลาหรอกที่เธอจะหยอกลูกน้องเล่นอย่างเวลานี้

เฟื่องฟ้าเคยเป็นอย่างไรเวลางาน ในเวลาออกงานในชุดที่แตกต่างจากเดิมเธอก็ยังคงเหมือนเดิม แม้ว่าจะได้รับคำชมจากบรรดาแขกที่มาร่วมงาน เธอก็คิดเพียงว่า พวกเขาเหล่านั้นชมเธอตามมารยาทเท่านั้น

ผิดกับบดินทร์ที่นับเป็นครั้งแรกที่ได้เห็นเฟื่องฟ้าดูเป็นสาวสมวัยก็เวลานี้เอง

ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เขาจะต้องการเครื่องดื่มรสแรง เพื่อดับความร้อนในอก แต่ผลของมันกลับทำให้เขาร้อนใจยิ่งกว่า

เมื่อคิดได้ดังนั้นบดินทร์จึงตัดสินใจว่าอย่างไรเสีย เขาก็จะต้องตามหาเฟื่องฟ้าให้พบ แม้จะตกใจในความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อเธอ แต่เขาก็เป็นคนที่รู้ดีว่าตัวเองต้องการอะไร

“แม่เฟื่องฟ้า เธอหนีฉันไปไม่พ้นหรอก”

บดินทร์หยิบรูปถ่ายที่รอยประทับตราไปรษณีย์ แล้วกดโทรศัพท์หาบุคคลที่ต้องการด้วยความรู้สึกขุ่นเคือง

“สวัสดีครับคุณดิน มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ”

“ฉันอยากให้นายไปสืบหาคน”

“ใครครับ?”

“ลูกน้องฉันเอง เฟื่องฟ้า ฑิฆัมพร”

บดินทร์ได้แต่มองรูปถ่ายเฟื่องฟ้านอนหนุนสุนัขสีดำตัวโต ด้วยความรู้สึกหลากหลาย เขาไม่เคยต้องให้สายสืบสืบเรื่องของผู้หญิงคนใดมาก่อน แล้วเฟื่องฟ้าเป็นใครกัน ที่เขารู้ก็มีเพียงใบปริญญาคะแนนสูงลิบ กับใบผ่านงาน แต่เขาไม่เคยรู้จักบ้าน หรือแม้แต่เพื่อนของเธอสักคน แต่ความรู้สึกโหวงในใจมันคืออะไร ทำไมจึงอยากพบ ทำไมจึงอยากเจอ ทำไมจึงรู้สึกหวง ทั้งๆ ที่ก็แทบจะไม่รู้จักกัน ทำไม และทำไม

เฟื่องฟ้าขับรถแลนด์โรเวอร์ของพี่ชายลัดเลาะไปตามสวยลำไยและลิ้นจี่ของครอบครัว โดยมีเอกและเจ้ากาสะลองติดตามไปด้วย ในสมองของเธอมีแต่เรื่องขอบบดินทร์วนเวียนอยู่เต็มไปหมด ทำอย่างไรก็ไม่อาจสลัดออกจากหัวได้เลย เธอจะบอกครอบครัวอย่างไรดี ถ้าเธอจะกลับมาขลุกตัวอยู่ในบ้าน ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เธอปฏิเสธเสียงแข็งนักหนา ความคิดทำให้คิ้วทั้งคู่ขมวดมุ่น แล้วเอกที่โตมาด้วยกันมีหรือจะไม่รู้สึก

“คุณเฟื่องไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือครับ?”

“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ?”

“ก็คุณเฟื่องคิ้วขมวดเชียว”

“งั้นหรือ? แย่จริง”

เฟื่องฟ้าไม่ตอบคำถามได้แต่ขับรถไปเรื่อยๆ เงียบๆ แต่แล้วอยู่ๆ ก็พูดขึ้นมา สร้างความงุนงงให้เอกไม่น้อย

“กระท่อมที่อยู่ท้ายสวนมีใครไปอยู่แล้วยัง”

“ยังครับ”

“งั้นหรือ”

แล้วเฟื่องฟ้าก็เงียบไปอีกครั้ง ก่อนจะเปลี่ยนเส้นทางตรงไปกระท่อมท้ายสวน

บ้านไม้หลังเล็กกะทัดรัด แต่แข็งแรงแน่นหนา ที่เคยเป็นที่อ่านหนังสือเตรียมสอบของฟุ้งเฟื่องและเฟื่องฟ้า ตลอดจนเอกยังคงอยู่ในสภาพเดิม

แม้จะมีฝุ่นอยู่บ้าง แต่ถ้าทำความสะอาดเสียหน่อยก็ใช้ได้ เฟื่องฟ้ามองไปรอบบ้านด้วยสายตาพึงใจ ก่อนจะชวนเอกให้ช่วยทำความสะอาดกว่าจะเก็บกวาดเรียบร้อยก็กินเวลาจนเย็นย่ำเต็มที

“คุณเฟื่องครับมืดแล้ว เดี๋ยวคุณฟุ้งจะเป็นห่วงเอานะครับ”

“ปะ งั้นเราก็กลับกันเถอะ”

เอกไม่กล้าถามว่าเหตุใดเฟื่องฟ้าจึงมาทำความสะอาดบ้าน เขาไม่กล้าคาดหวังว่าเธอจะกลับมาอยู่ที่นี่ ที่ๆ เงียบสงบ ผิดกับวิถีชีวิตที่เต็มไปด้วยการแข่งขันที่เธอจากมา

ขากลับเอกขอเป็นคนขับ เพราะเห็นท่าทางเฟื่องฟ้าเหนื่อยอ่อนเต็มที แล้วก็เป็นดังคาดเฟื่องฟ้าหลับพับไปแทบจะทันทีที่เธอนั่ง

เอกได้แต่ถอนใจ เขาไม่รู้จะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองอย่างไรดี ความรู้สึกที่มีต่อเฟื่องฟ้าตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบันมันชัดเจนเหลือเกิน แต่เขาก็เป็นเพียงเด็กในบ้าน และที่สำคัญเขาได้รับการยอมรับจากเฟื่องฟ้าเพียงความเป็นพี่น้องเท่านั้น ซึ่งทำให้เขาได้แต่ตัดใจ แม้มันจะยากเย็นอย่างมากก็ตาม

****************************************************************************************************************