หรรษาสัตว์เลี้ยง

ลำดับตอนที่ #2 : ช้างสีชมพู

 ด้วยความที่ตอนข้าพเจ้ายังเล็กตัวเตี้ยเหลือเกิน และซนหาตัวจับยาก จำได้ว่าเวลานั้นข้าพเจ้ายังอยู่ที่บ้านนอกกับก๋ง ที่บ้านข้าพเจ้ามีแม่หมูที่มีลูกตั้ง 14 ตัว และหมาอีกเป็นฝูงใหญ่ แต่ตอนนั้นข้าพเจ้าจำเจ้าหมาไม่ได้เท่ากับเจ้าอู๊ดและลูกๆ ของมันที่ข้าพเจ้ายังคงจำได้ดีว่า มันดิ้นและร้องเสียงดังขนาดแม่มันแทบพังคอกมากัดข้าพเจ้า

ใครไม่เชื่อว่าหมูกัดไม่เป็น ข้าพเจ้าเถียงขาดใจ แม่ข้าพเจ้ายังเคยโดนกัด ทิ้งแผลเป็นไว้จนทุกวันนี้เลย

ข้าพเจ้าว่าแม่หมูที่บ้านตัวมันโตแล้วนา ถ้าเทียบกับข้าพเจ้าเวลานั้น หลังมันก็สูงพอๆ กับศีรษะข้าพเจ้าพอดี แต่แล้วอยู่มาวันหนึ่งข้าพเจ้าก็ต้องตกใจยืนอยู่กับน้าๆ และพี่ชายตาโต 

ข้าพเจ้าเห็นช้างตัวสีชมพูเดินมาหักกล้วยที่สวนของลุงบ้านใกล้ๆ ช้างนะตัวสูงเท่าอกผู้ใหญ่เลย ตัวมันสีชมพูแล้วตัวมันก็ไม่ได้เหี่ยวด้วย แต่พอมันหันหน้ามา ทำไมมันไม่มีงวงล่ะ

แล้วหลังจากนั้นข้าพเจ้าก็ฝันเห็นแต่ช้างสีชมพู กระทั่งเวลาผ่านไปเป็นหลายปี กว่าข้าพเจ้าจะรู้ว่าเจ้าช้างสีชมพูที่ข้าพเจ้าเห็นในวันนั้น แท้ที่จริงแล้ว มันคือหมูเทศตัวโตเท่านั้นเอง

ภายหลังเมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ข้าพเจ้ามันจะขบขันกับความคิดของตัวเอง ก็ตอนนั้นข้าพเจ้ายังเด็กไม่เคยเห็นช้างตัวเป็นๆ ใกล้ๆ นี่นา แล้วหมูตัวนั้นก็ตัวเบ้อเริ่ม ขนาดว่าเด็กๆ รุ่นๆ เดียวกันยังตะโกนบอกกันเลยว่า

“ช้างมา หนีเร็ว ช้างมา”

แล้วข้าพเจ้าที่เล็กมากๆ เวลานั้นจะไม่คิดว่ามันเป็นอย่างอื่นได้อย่างไร 

ฮึ เจ้าช้างสีชมพู

**********************************************************************************************************************************