คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : อบอุ่นหัวใจ
ารแ่ภายในอเรื่อบินมีแสไฟสลัวผนัโลหะและพื้นสั่นสะเทือน้วยัหวะอเรื่อยน์ ลูหน่วยอมิเลแลเปลี่ยนสายาที่เียบสบารแสอออพวเาผสมผสานระหว่าวามาหวัและวามหวาลัว แ่ละนแบรับน้ำหนัอุประส์อพวเาบนบ่าอพวเาโยรู้ว่าภาริอพวเาสามารถสะวามแ่าระหว่ารอีวิและวามาย
มิเลหัวหน้าหมวที่อายุน้อยที่สุยืนอยู่แถวหน้าสายาอเาับ้อบนแผนที่โฮโลแรม่อหน้าเา สีหหน้าาย้านอเายัไม่เปลี่ยนแปลแม้ระทั่้อสู้ับแฮเอร์็าม น้ำหนัอวามเป็นผู้นําวาอยู่บนไหล่อเาและเาไม่สามารถวามันลไ้
นอามิเลแล้วยัมีลูหน่วยทั้5น ึ่ารแสอออพวเามีั้แ่มืมนไปนถึ่อ ิ้วอพวเามวอย่ามีสมาธิะที่พวเาศึษาารแสภาพโฮโลแรมอาาเอเฮอร์เอร์ ทหารผ่านศึที่ผ่านศึมาอย่าโโนและทหารเ์หน้าใหม่ วามแ่าอพวเาพร่ามัวเมื่อเผิับวามท้าทายที่ำลัะเิึ้น
ลูหน่วยอเาแลเปลี่ยนสายาอย่าระมัระวัและวามห่วใยอพวเาที่มี่อผู้นําสามารถเห็นไ้าิ้วที่ล็อและไหล่ที่ึเรีย เมื่อพวเาพู เสียอพวเามีวามไม่สบายใเล็น้อย ถ้อยําอย่าระมัระวั ราวับว่าพวเาเินผ่านเทุ่นระเบิที่ึเรียอย่าเียบ ๆ
“หะหัวหน้ามิเละ” ผู้หิอายุ20ผมสีบลอน์มัมีโบร์ิอยู่ผมับหาม้าเสมอไ้เอยถามัวผู้นำอพวเา
“มีอะไร โอลิเวีย” มิเล้อมอไปที่ัวอเธอ้วยสีหน้าาย้าน
“พะพวเราะนะแฮเอร์ไ้ริๆใ่ไหมะ”
ำถามที่ถูั้ึ้นโยไม่มีารล่าวโทษอย่าโ่แ้ แ่แฝไป้วยวาม้อารที่ัเนเพื่อารรู้ำอบ นิ้วอมิเลำแน่นบนัอเา วามสับสนวุ่นวายในัวเา เาอ้าปาะพู แ่ำพูลับิอยู่ในลำอ ราวับว่าเสียอเาถูัอยู่ในสถานาร์ที่เลวร้าย
“แน่นอนสิโอลิเวีย พวเราะ้อนะใ่ไหมหัวหน้ามิเล” ายหนุ่มอายุประมา20ผมสีน้ำาลมีนามว่าอีธานเอยออมา้วยรอยยิ้ม
“ผม็ไม่รู้เหมือนัน” เาไม่ไ้อบอะไรมามายเอยออไปแ่ำพูสั่นๆ
ัวอเา็ไม่แน่ใเหมือนันว่าะนะไ้ไหม เพราะนี่็เป็นศึแรอเาับัวอแฮเอร์เ่นัน
"ไม่เอาน่าไอ้หนูมิเลอย่าัำลัใพวเาสิ อย่าน้อย็พูประโยให้ำลัใให้ับไอ้หนู3ัวนั้นหน่อย" ายแ่แเนียล ผู้มีสีผมผมสีน้ำาลัสั้นอายุประมา30เอยออมา
“่วยให้เียริหัวหน้าเราหน่อย็ไ้นะะ อย่าน้อย็วรเิมหัวหน้านำื่อ้วย็ี” ผู้หินามว่าราเลผมสีําที่อบมัผมหาม้าอายุประมา30ไ้ล่าวออมา
พวเาทั้หมไ้หันมาหาัวอมิเลและ้อมอัวอเา
“็ไ้ แ่ผมพูให้ำลัในไม่เป็นหรอนะรู้ไหม” เาถอนหายใและออไปยืนอยู่้านหน้าพวเาทั้5น
"ฟันะทุน"
เาเริ่ม้นําพูอเาัผ่านารสนทนาที่เียบรึม สายาอเาวาไปทั่วใบหน้าอลูน้ออเาแ่ละนแบภาระและวามไม่แน่นอนอัวเอ
"ันรู้ว่ามันยา แ่พวเราเผิับวามท้าทายที่ใรๆ็ไม่สามารถินนาารไ้”
"เราไม่ไ้อยู่ที่นี่เพื่อวามอยู่รอ" เาล่าว เสียอเาไม่เปลี่ยนแปลแม้ระทั่อนนี้
"เรามาที่นี่เพื่อยืนหยัเพื่อทวืนโลอเราาวามโลาหลที่ถูุามที่พวะพรามันไปาเรา เราอา่อ้านฮไ แ่เราไม่ไ้อยู่นเียว เราเป็นทีมที่รวมันเป็นหนึ่เียวโยมีเป้าหมายร่วมัน"
“แเนียลมีภรรยาะ้อลับไปหา ราเลมีลูที่้อูแล ส่วนอีธานและโอลิเวีย มีน้อที่ะ้อูแล” เาที่ำลัะล่าว่อแ่โนััหวะ
“แล้วผมละหัวหน้ามิเล ุลืมผมไปไ้ยัไ!!” ายหนุ่มวัยรุ่นผมแไ้ประท้วออมา
“โทษทีอร์แน ันลืม”
พวเาทั้หมหัวเราะออมาหลัาที่หัวหน้าอเาำลัพูให้ำลัใแ่ลับพู้วยสีหน้าาย้านและน้ำเสียเือยๆ มันทำให้พวเาอที่ะหัวเราะไม่ไ้
“อุ๊ฟ นี่หัวหน้ารู้ไหมุไม่วรใ้น้ำเสียและหน้าอย่านั้นในารให้ำลัในนะ” โอลิเวียพยายามลั่นำแ่็ไม่สมารถหยุำไ้
“ถ้าผมรอไปไ้ผมะับุ ไปฝึให้หนัเลย”
"ันลัวแล้วหัวหน้า" โอลิเวียวิ่ไปหลบ้าหลัอราเล
“น่าๆ หัวหน้าอย่ารัแโอลิเวียเลยเธอยัเ็อยู่เลย”
ัวอมิเลิ้วมวเ้าหาัน มันหมายวามว่าไ นี่ผมรัแเ็หรอ แล้วัวอเายัเ็เหมือนันไม่ใ่หรือไ
“ไม่เอาน่าหัวหน้า ันแ่หยอุเล่นเอ”
"ยัไพวเรา็้อลับไปหารอบรัวอเราใ่ไหมทุน"
ราเลเอามือไป้าหน้าและทุน็ทำามเหลือแ่ัวอมิเล พวเา่ามอไปที่หัวหน้าอพวเาที่อายุน้อยว่าัวอพวเา
“มอผมทำไมอยาทำ็ทำไปสิ”
“เราะทำโยาหัวหน้าไ้ไ” โอลิเวียยิ้มออมา
“ใ่ๆ!!” อร์แนและอีธาน่าพูพร้อมัน
“ุ็เอาับเา้วยหรอแเนียล?”
แเนียลหยัไหล่อัวเอ
“เอาน่าไอ้หนู มันเป็นารสร้าวัำลัใให้ับทีมเลยนะ”
มิเลนำมือไปวา้านบนและยึ้น
“พวเราสู้”
ในะเียวัน็เิเสียบาอย่าระทบัวเรื่อบินอย่าแร
ู้ม!!
ท่ามลาท้อฟ้าที่ปั่นป่วนเรื่อบินนส่ทหารพุ่ไป้าหน้าโรโลหะอมันถูโมี้วยแรที่ไม่หยุยั้อพายุแฮเอร์แห่สายลม บรรยาาศอันเียบสบรั้หนึ่ไ้แปรสภาพเป็นลมหมุนวนฟ้าผ่าและเมลาร้าย ลูหน่วยบนเรื่อพยายามรั้ัวเอไว้ับที่นั่ใบหน้าอพวเาสลั้วยส่วนผสมอวามลัว
“ทุนหาที่ับ!!” ัวอมิเละโนออมา
อร์แนพยายามิ้นรนเพื่อรัษาารยึเาะอเาในะที่ลมระโแรพัพาเรื่อบิน นิ้วอเาลื่นไถลาโลหะเย็นวาอเาว้าึ้น้วยวามหวาลัวะที่ัวเรื่อที่ถูีาเป็รู
“หัวหน้า่วยผม้ว-”
ร่าออร์แนส่เสียรีร้อออมาและถูลมูลื่นออไปาัวอเรื่อบิน เสียอเาถูลืนโยลมพายุะที่เาิ่ลสู่เหวที่วุ่นวาย้านล่าร่าายอเาหายไปท่ามลาวามโรธเรี้ยวอพายุ
"อร์แน!!" มิเลพยายามที่ะึัวออร์แนึ้นมาแ่ไม่ทัน
้วยเสียํารามที่ัึ้อลมระโแรพัเ้า้าน้าอเรื่อบินทําให้ัวเรื่อเอียออาสมุล หัวใอมิเลเ้นแรอยู่ในออเาในะที่เารั้แรระแทวามิอเาเ็มไป้วยวามสิ้นหวัและวามเรีย โลูเหมือนะพร่ามัวเมื่อเรื่อบินถูลืนินโยวามโรธเรี้ยวอพายุและในทันทีผลระทบ็ทําลายทุอย่า
เมื่อเรื่อบิน็ส่เสียอึทึรึโรมโลหะไ้ระแทับพื้น เมื่อเรื่อบินร่อนและลิ้ โลอมิเล็ําลัหมุนไปมาและาปรัหัพัอเรื่อบิน็ีาไปทุทิศทา ส่ผลให้สายาอมิเลพร่ามัว
เมื่อทุอย่าบล มิเลพบว่าัวเอสะบัสะบอมและฟ้ำ ร่าายเ็บปวและปวร้าว วันและเศษเล็เศษน้อยลอยอยู่ในอาาศ ลิ่นหอมุนเียวอโลหะที่ไหม้เรียมระทบประสาทสัมผัสอเา เศษาอเรื่อบินระายอยู่รอบๆัวเา ึ่เป็น้อพิสูน์ที่ัเนถึหายนะที่เิึ้น
ะที่เาพยายามลุึ้นยืน เาเห็นมันในหมอวัน—ภาพที่เห็นผ่านาปรัหัพัและมิ่ลไปในิใอเาโอลิเวียที่ลมาาเรื่อบินพร้อมับเา ถูเสียบ้วยเศษโลหะรุระอเรื่อบินลาลำัวอเธอ วาอเธอที่เยเ็มไป้วยีวิีวา บันี้นั้นมันว่าเปล่า
และ้าเธอ อีธานึ่ถูบยี้ภายใ้น้ำหนัแห่ารทำลายล้า ร่าอเาไร้ีวิีวาบนพื้นที่ินที่ถูทับ้วยเศษโลหะนาให่
มิเลเินโเไป้าหน้า หายใหอบถี่ มืออเาสั่นเมื่อเาเอื้อมมือออ นิ้วสั่นราวับพยายามะับวิาที่หลอหลอนารมอเห็นอเา น้ำหนัอารเอาีวิรออเาให้วามรู้สึเหมือนะารรมที่โหร้าย ภาระที่เาไม่สามารถหลีหนีไ้
พายุโหมระหน่ำ สายลมโหยหวนที่สะท้อนโศนารรมเบื้อหน้าเา ท่ามลาาปรัหัพั มิเลยืนอยู่ ร่าโเี่ยวในโลที่แเป็นเสี่ยๆ
ในะเียวันัวอเา็ไ้ยินเสียปืนมามายและเสียอระเบิมันหมายวามว่าัวอเ้าสู้อาาเอแฮเอร์แห่สายลมแล้ว
ในอนนั้นแเนียลและราเล ผู้รอีวิาเหุเรื่อบิน ็ไ้เินเ้ามาหาัวอมิเล ร่าายอพวเาฟ้ำแ่วิาอพวเายัไม่แสลาย
ะที่พวเาเ้าใล้ร่าที่ไม่ยับเยื้อนอมิเล แเนียล็บรามแน่น้วยวามหุหิ มืออเาสั่นะแะไหล่อมิเล
“ไอ้หนู มิเล” เเเนียพู้วยน้ำเสียที่เป็นัวล
“เรายอมแพ้ไม่ไ้แล้ว เรา้อารแ”
ท่ามลาภูมิประเทศที่พัทลายอพายุ บรรยาาศเ็มไป้วยวามึเรียเมื่อำปั้นอแเนียลปะทะับใบหน้าที่ไม่อบสนออมิเล แรระแทนั้นรวเร็วและสั่นสะเทือน เสียอารระเบิั้อไปทั่วาปรัหัพั สีหน้าเยเมยอมิเลสร้าวามประหลาใเมื่อเาเถอยหลั ร่าายอเาถูบัับให้เลื่อนไหว้วยแรหมันล้มล
โลอมิเลูเหมือนะหมุนไปในะที่ร่าอเาร่วหล่น สิสัมปัะอเาสั่นสะท้านไปั่วะาารโย่อยอย่าไม่าิ วามิอเาปั่นป่วนวุ่นวาย หมอแห่ารไม่ไ้สิเริ่มาหายไป เาระพริบา สับสน และหวั่นไหว เมื่อาอเาับเ้าสู่วามริ
เหนือเา ารแสอออแเนียลมีทั้วามโรธและวามสิ้นหวัที่สูเสียเพื่อนอเา มืออเาสั่นเมื่อเาเอื้อมมือไปับอเสื้ออมิเลอย่าแร
“ื่นไ้แล้วมิเล!” เาะโน น้ำเสียอเามีส่วนผสมอวามับ้อใและวามเร่รีบ
“เราเสียแไปอนนี้ไม่ไ้!”
ำพูนี้สะท้อนใมิเล ัผ่านหมอวันที่ปลุมิใอเา ารับที่ปเสื้อเป็นเรื่อย้ำเือนถึวามเป็นริที่เาหลีเลี่ย วามริที่เรียร้อวามสนใอเา หัวใอเาเ้นแร หน้าออเาระเพื่อมะที่เาพยายามิ้นรนเพื่อหายใ
ใบหน้าอแเนียลอยู่ห่าาเาเพียไม่ี่นิ้ว วาอพวเาับ้อันใน่วเวลาแห่วามรุนแร มิเลสามารถเห็นวามัวลที่แฝอยู่ในแววาอแเนียล น้ำหนัอสถานาร์อพวเาสะท้อนให้เห็นาาร้อมอที่ไม่เปลี่ยนแปลอเพื่อนอเา
้วยเสียำรามรั้แร มืออมิเลูึ้น นิ้วมือโอบรอบ้อมืออแเนียล เสียอเาือเสียำราม ำประาศอันทรพลัที่ทะลุทะลวไปในอาาศ
“ปล่อยผมนะ!” เาะอ ท่าทาหน้าายอเาถูแทนที่้วยวามโรธ
ะที่าเนียลปล่อยมือาอเสื้ออมิเล ารแลเปลี่ยนำพูอพวเาถูั่น้วยวามเียบั่วะ วามโรธเรี้ยวอพายุูเหมือนะสะท้อนถึวามรุนแรออารม์ ึ่เป็นาหลัอารเผิหน้าอพวเา
มิเลันัวเอให้ยืนึ้นและปรับลมหายใอัวเอให้เป็นปิ
"ผมแ่หลทานิหน่อย"
“แุ่พูถู เรายอมแพ้ไม่ไ้ เรา้อสู้ ไม่ใ่แ่เพื่อัวเราเอ แ่เพื่อทุนที่ไ้รับผลระทบาวามโลาหลรั้นี้” น้ำเสียเ็มไป้วยวามโรธและเลีย
้วยุประส์ใหม่ มิเลผลัันสิ่ที่หลเหลือาารสิที่ระัระายอเา ้าวออมาาเามืทีู่่ะัินเา เายือเสื้อให้ร้วยท่าทาที่รวเร็ว วาอเาหรี่ละ้อมอไปยัใลาอพายุ
“อนนี้ผมโรธสุๆเลยละ”
ับแบบละรไทย:3
โอ้มีอีอย่าผมไม่ไ้แอบเียนอนนี้เพื่อหนีาารเียนา่อสู้ันริๆนะ เื่อผมเถอะ
นี่เป็นรั้แรที่ผมเียนื่ออนและเนื้อหา้าในรันพวุอบมันไหม:3
ความคิดเห็น