คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หน้าที่สาม แปลก แ ย ก
สวัสีรับ ผมื่อ (อ่านว่า อ ไ่ รับ) ผมมัะถูเรียเป็นนแรเสมอ
"อ เอ๋ย อ ไ่ อ ไ่ อยู่ใน เล้า ..." แบบนี้เป็นประำเลยรับ
ผมเลยอบถูุ (อ่านว่า อ ไ่) เม่นเสมอ เพราะเ้าอบบอผมว่า "ผมเิ่อนุ ทำไมผมถึไม่ถูเรีย่อน!! " เ้าว่าแบบเนี้ยะ
ส่วนอะไรริไม่ริ ุ้อ่วยผมัสินนะรับ ฮ่าๆ ๆ
"ยอ ยั ึั..." ส่วนเธอนนี้ ือรัแรอผม เธอือนที่ผมแอบอบรับ เธอื่อ ย (อ่านว่า ยอ ยัษ์) เธอเป็นนี้อาย
"น้อ โม ้ออ่านว่า ยอ ยัษ์ เี้ยวให่นะะ" นั่นแหล่ะรับ เหุผลที่ทำให้เธอลายเป็นนไม่มั่นใในัวเอ
เพราะเธอัวให่ แ็แร ึ่ภายในิใอเธอร้ามับรูปลัษ์ภายนอมาๆ
เธอน่ารั อ่อนหวาน และมีวามเป็นผู้หิ เพราะเธอเป็นัวอัวเอแบบนี้ ผมเลยหลรัเธอหัวปัหัวปำ
เรามัะไ้ทำานลุ่ม้วยันบ่อยๆ อาธิ
านรับน้อสามัี "ลมเลียว"
านละระ "เรี้ยวรา" ึ่เธอับผม็เล่นเป็นัวเอ้วยนะ เธอแสออมาไ้เป็นธรรมาิมาๆ เลย
านมรมนรี "ร่อย" ฮ่าๆ านนี้ผมำไ้ีเลย วอเรา้ออบุเธอ ถ้าาเธอำว่าร่อยไม่สมบูร์
ห้อเรียนอเรามีสมาิสี่สิบสี่นรับ ผมสอบเ้าไ้ที่หนึ่ ส่วนเธอไ้ที่สามสิบห
ผมับเธอ เรา่า็แปล และแ่าันมา
ผมมัะเป็นผู้นำ นอื่น่า็บอว่าผม "เ่" ผมวรโไปแล้วไ้เป็นนั "วี" ลุ่มเพื่อนอผม็เท่สุๆ สาวๆ ทุน็าม "รี๊" พวเราอยู่เนือๆ
ส่วนเธอ
เธอไม่่อยมีเพื่อนรับ และมัะไ้รับแรันารอบรัว อาเป็นเพราะรอบรัวั้วามหวัับเธอไว้สู
เธอโมาในรอบรัวที่เ้มว และเิมาพร้อมับอำนาและหน้าที่อันยิ่ให่ อาธิ "ยัษ์ ยาย ประยุท" เป็นยัไล่ะรับ น่าเารพและน่าเรามสุๆ
เอาเป็นว่าเราเลิุยเี่ยวับรอบรัวอเธอแล้วไป่อันที่เรื่ออผมและเธอันีว่า
และแม้ว่าผมะแอบอบเธอ แ่เรา็ไม่ล้าุยันสัที
ผมไ้แ่แอบมอเธออยู่ใลๆ ส่วนเธอ็แอบมอผมา้าหลัลอ
เราสอนไม่มีวามล้าที่ะเินหน้าเ้าไปหาอีฝ่ายแม้แ่น้อย
แ่แล้ววันนี้็มาถึ
โอาศเป็นอผม และเป็นเพียโอาศเียวที่ผมะไ้บอวามในใับเธอ
เพราะรอบรัวอเธอ ำลัะส่เธอไปเรียน่อที่ "ออสเเรีย"
ผมยืนรออยู่้าหน้าประูสนามบิน ผมเฝ้ารอ รอให้รอบรัวอเธอลับนหม
ผมวิ่ไปหาเธอที่เ เรียื่อเธอและรั้เธอเอาไว้เป็นรั้สุท้าย
เธอยัรอผม เพราะเธอรู้ และเื่อว่าผม้อมา
"แฮ่ เรา แฮ่ มี อะไร ะบอเธอ" ผมหอบและพยายามพูให้เธอไ้ยินผมัเนที่สุ
"อื้อ เรารู้อยู่แล้วเธอ้อมา" เธอยื่นผ้าเ็หน้าให้ผม้วยท่าทีประหม่า
"เราอยาะบอวามในใับเธอ" ผมยืนัวร และมอเ้าไปในแววาเปี่ยมวามหวัอเธอ
"อื้ม" เธอัวสั่น น้ำาปริ่ม
"เรา รั เธอ" ผมหน้าแ รู้สึร้อนและประหม่าที่สุในีวิ
"อื้ม" เธอยิ้ม้วยวามสุ
"เราไม่รั้เธอไว้ แ่เราะรอวันที่เราไ้พบันอีรั้นะ" ผมุมมือเธอ โยไม่ให้เธอั้ัว
"ฮึ" เธอ้มหน้าหลบาผม และเริ่มสะอื้นออมา "เือนันยายนนะ เราะลับมาหาเธอ"
เธอเยหน้าึ้นมาอีรั้
ราวนี้ ในแววาอเธอเปี่ยมไป้วยวามหวัและวามฝัน
"รับ ผมะรอให้ถึเือน .ย. นะ" ผมยิ้มอย่ามีวามสุ
เธอปล่อยมือผม ปลสร้อยออเธอ และวามันลบนมืออผมอย่านุ่มนวล
สร้อยอรูปัวโน๊ ที่มีลัษะล้าย เ
"เธอเ็บไว้หนึ่อันนะ ส่วนเรา็ะเ็บไว้อีหนึ่อัน ให้สร้อยอัวโน๊นี้ือำสัาอเรา เมื่อไหร่ที่เราสอนไ้พบันอีรั้ นั่นแสว่าเราะไม่แยาันไปไหนอี" น้ำาแห่วามสุอเธอไหลอาบบนแ้ม
ผมึัวเธอเ้ามาอรัไว้้วยวามอบอุ่น
่อนะปล่อยเธอไป และอวยพรให้เธอโี
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
"รี้" เสียริ่ัึ้น เป็นสัาว่าาบเรียนไ้สิ้นสุล
"โอเ วันนี้ลับบ้านไ้ อย่าลืมทำารบ้านมาส่รูพรุ่นี้นะะ" ุรูฝึสอนท่าทาใีล่าวับนัเรียน่อนบาบเรียน
เมื่อนัเรียนทุนแยย้าย แุ่รูลับเห็นนัเรียนอีหนึ่นที่ยันั่ทำแบบฝึหัอยู่ที่มุมห้อนเียว
เ็น้อย นั่ิ้วมว สายา่ออยู่ับสมุแบบฝึหัอย่าไม่ละวามพยายาม
รูฝึสอนผู้ใี เินเ้าไปหาเ็น้อย
"ไหน ทำ้อไหนไม่ไ้ะน้อโม ให้รู่วยนะ" และทัทายเ็หิ้วยรอยยิ้ม
"ุรูะ หนูไม่เ้าใ่ะ ้อนี้ยามาๆ เลย" เ็น้อยทำหน้าบึ้ แสสีหน้าเศร้าสลอย่ารไปรมา
"ไหน รูอูิ" รูสาวหยิบหนัสืออเ็น้อยึ้นมาอ่าน
'เิมำใน่อว่าให้วามหมายสมบูร์
วามโเี่ยว ปลีวิเว สันโษ
อบ : แปล........'
รูฝึสอนไ้แ่ยิ้มให้ในวามไร้เียสาอเ็น้อย
"้อนี้้ออบว่า แปล แย ่ะ" รูพูับเ็น้อย้วยวามนุ่มนวล
"ปอ แอ อ แปล ยอ แอ อ แย"
'อบ : แปล ...เ...เ..ย.......'
ุรูมอไปที่ระาษ แล้วลูบหัวเ็น้อย้วยวามเอ็นู ่อนที่ะหยิบยาลบแล้วถูไปที่ระาษ านั้น็บรรเียนำอบให้ใหม่
'อบ : แปลแย'
บบริบูร์
ความคิดเห็น