คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : prologue
*อันนี้แค่เป็นที่มาของทาเลียก่อนที่เธอจะไปที่ฮอวคินส์นะคะ จะอ่านหรือไม่อ่านก็ได้น้า*
ทาเลีย กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เกิด เขาว่ากันว่าเธอถูกทิ้งอย่างไม่ใยดีที่ข้างกองขยะ โชคดีที่มีคนมาเจอเธอเข้า แต่ไม่ดีขนาดนั้นที่คนพวกนั้นเป็นพวกบ้าการทดลองมนุษย์
พวกเขาทรมานเธอด้วยเครื่องทดลองต่างๆมาตั้งแต่เธอยังเด็ก มากจนเธอแทบจะไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดแล้ว
จนวันนึงเมื่อพวกเขาเห็นว่าการทดลองอะไรของพวกเขาไม่ได้ผลกับเธอ พวกเขาจับเธอโยนลงไปในบ่อสารเคมี กะจะฆ่าเธอ แต่ก็นะ มันไม่สำเร็จ
สารเคมีที่เข้าไปในตัวเธอทำให้เธอเปลี่ยนไป ความคิด ความต้องการ ปลายสีผมของเธอเปลี่ยนเป็นสีชมพูฟ้า พวกนั้นเห็นการเปลี่ยนแปลงเลยจับเธอมาทดลองอีก
โชคร้ายของเขา พวกเขาดูไม่ออกเลยสักนิดว่าการเปลี่ยนของเธอมันไปด้านไหน ในวันนึงขณะทดลอง เธอมองดูพวเขาที่สนุกกับเรื่องนี้ เธอทนไม่ได้ เธอตัดสินใจและเป็นการตัดสินใจที่เด็ดขาด เธอฆ่าทุกคนในห้องนั้น ด้วยมีดหมอเล่มเดียว
เธอรู้สึกมีความสุข เธอสนุก สนุกจนต้องหัวเราะออกมา ถึงแม้จะมีคนมาจับเธอไปแล้วช็อตด้วยเครื่องช็อตไฟฟ้า แต่ความสนุกที่เธอได้สัมผัสยังคงอยู่ เสียงพวกเขากรีดร้องขอชีวิต มันน่าขำสิ้นดี
สุดท้ายแล้วพวกเขาก็จับเธอไปขังแยกที่ป้องกันหนาแน่น พวกเขากลัวเธอ และให้ตายสิ เธอชอบจริงๆเลยสายตาพวกเขาที่มองมาที่เธอ ตัวเองเป็นคนจับเธอโยนลงในสารเคมีแท้ๆ
พวกเขาไม่ได้ขังเธอไว้เฉยๆ พวกเขาทรมาน หาทางทำให้เธออ่อนแอลง แต่แหม มุกทรมานนี่มันคงเก่าไปแล้วแหล่ะ ใช้มาตั้งแต่เธออายุเท่าไหร่ล่ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันครบรอบ 17 ปีที่เธอได้มาอยู่ในนรกนี่ เธออยู่ในห้องขัง เบื่อแทบตาย เธอได้แต่กายกรรมบนผ้าที่เธอผูกเอาไว้กับลูกกรง จนพวกการ์ดเดินเข้ามา
เธอตื่นขึ้นมา พวกการ์ดก็ไปกันหมด เหลือไว้คนนึงที่เฝ้าเธออยู่ และแหมคนนี้ หล่อที่สุดในบรรดาการ์ดทั้งหมด แต่น่าเสียดายที่เขาก็เป็นคนที่ทรมานเธอเยอะที่สุดในบรรดาการ์ด
“เฮ้ สุดหล่อ” เธอเรียกเขาด้วยเสียงหวาน
“ตื่นแล้วหรอ ยัยเพี้ยน รู้มั้ยฉันยืนดูเธอเล่นกายกรรมได้ทั้งวัน” เขาหัวเราะออกมาและเธอก็หัวเราะด้วย
“ฉันทำให้คุณดูได้ทั้งวัน ทำไมคุณไม่เข้ามาใกล้กว่านี้ล่ะ” เธอหลอกล่อเขาด้วยสายตา
“หึ เธอหลอกฉันไม่ได้หรอกคนสวย”
“แหม ฉันจับลูกกรงก็ไม่ได้ คุณจะกลัวอะไรอีกล่ะ” เธอยิ้มหวานให้เขา ครั้งนี้เขายอมแล้วเดินเข้ามาใกล้เธอจนเธอสามารถเอื้อมไปจับเขาได้ “รู้มั้ยว่าฉันทำอะไรได้อีกนอกจากกายกรรม”
“อะไรล่ะ” เขาถามด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เธอยิ้มก่อนจะดึงเสื้อเขาเข้ามาให้กระแทกกับลูกกรง ในจังหวะที่เขากำลังตั้งสติเธอก็แย่งปืนเขามาแล้วกระหน่ำยิงใส่เขา เขาล้มลงไปทันที
“หัดใส่เกราะซะบ้าง” เสียงประตูดังขึ้นและมีการ์ดวิ่งเข้ามาหลายคน เธอยิงปืนไปที่ระเบิดที่พวกการ์ดใส่อยู่ทำให้พวกเขาที่เข้ามาตายกันไปหมด เธอหัวเราะออกมาอย่างชอบใจและก้มลงไปหยิบกุญแจของการ์ดที่อยู่หน้ากรง “พวกโง่”
เธอเปิดประตูกรงออกไป เธอพกปืน ระเบิดและระเบิดแฟลชไปด้วยก่อนจะเดินออกไปข้างนอก ไม่ทันที่จะไปถึงประตูที่ออกไปถึงโลกภายนอกพวกการ์ดก็มาล้อมเธอกันเต็ม
“อย่าขยับ! ไม่งั้นแกตายแน่” การ์ดคนนึงตะโกนขึ้นมา ทาเลียไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเธอแค่ยิ้มออกมา
“ห้ะ อะไรนะ” จู่ๆเธอก็พูดขึ้นมา ทำให้การ์ดมองเธออย่างงงๆ แต่ยังคงจ่อปืนไปที่เธออยู่ “ฉันควรฆ่าทุกคนแล้วหนีออกไปหรอ” เธอหัวเราะออกมาก่อนจะหันไปมองการ์ดรอบๆ “ก็แค่เสียงในหัวน่ะ”
“แต่แย่จัง ฉันชอบฟังเสียงนั่นด้วยสิ” เธอพูดจบก็หลับตาแล้วปาระเบิดแฟลชกลางวงก่อนเธอจะกระหน่ำยิงพวกการ์ดรอบๆ รอยยิ้มบนหน้าเธอไม่เคยจางหาย เธอปาระเบิดไปทางการ์ดกลุ่มนึงแล้วยิงไปที่ลูกระเบิด “วู้ว!!! พวกนายสนุกกันมั้ย?”
เธอหันไปมองรอบๆก็เห็นเพียงพวกการ์ดที่ีนอนตายเต็มไปหมด เธอทำหน้ามุ่ยก่อนจะเดินไปหยิบปืนและลูกกระสุนให้ได้เยอะที่สุด เธอเดินไปที่วิทยุสื่อสารของการ์ดคนนึงที่มีคนพยายามติดต่อมา
“เฮ้ ฝั่งนั้นเป็นไงบ้าง กำลังเสริมกำลังไป”
“ไม่รู้สิ พวกเขาหลับกันไปหมดเลย” เธอหัวเราะ “บ๊ายบาย” เธอเดินออกไปข้างนอกแล้วขโมยรถของพวกการ์ดไป
เธอแวะขโมยเสื้อผ้า เครื่องสำอางค์ เงินนิดๆหน่อยๆ โอ้ และไม้เบสบอล เธอชอบไม้เบสบอลสุดๆ และไม่ได้ฆ่าใครตาย แค่ขู่นิดหน่อย ก่อนเธอจะขับออกไปจากเมืองนั้น ไปที่ไหนก็ได้ ที่ไกลออกไป
ความคิดเห็น