บทเสริมนารุโตะ(ตอน อะจึ๋ยนรกรำไร)

เนื้อเรื่อง

เครดิต >> http://www.vcharkarn.com/include/vcafe/showkratoo.php?Cid=52&Pid=55248&PHPSESSID=434366df8aaa59b301d1910422166485
อะจึ๊ยนรกรำไร
นิยายติดเรทที่มีชื่อเสีย(ง)โด่งดังไปทั่วนั่นหรือคืออะจึ๊ยสวรรค์รำไรแต่งโดยจิไรยะ แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่ามีผลงานที่เปรียบเป็นดังเงาของนิยายเรื่องนี้ ชื่อของมันคือ…อะจึ๊ยนรกรำไร สุดยอดนิยายยาโอยสะท้านฟ้าสะเทือนดินในตำนาน แต่มันหายสาปสูญไปนานนับแรมปี ใครเล่าจะเป็นผู้เป็นผู้ค้นพบ
ฮินาตะแอบ(ถ้ำ)มองนารุโตะที่กำลังอาบน้ำด้วยร้อยเนตร คิบะเข้ามาทัก
ฮินาตะ : ว้ายยยยย
อารามตกใจฮินาตะกลิ้งไปตกบ่อน้ำเปียกมะล่อกมะแล่ก แล้วก็มีนางฟ้าปรากฏกายพาฮินาตะขึ้นมาจากบ่อน้ำ แต่ฮินาตะมีสองคนนี่สิ
นางฟ้า : คนไหนคือเพื่อนของเจ้าที่ตกลงไป
ฮินาตะคนทางซ้ายมีท่าทางขวยเขินที่เสียฟอร์มตกน้ำ ส่วนฮินาตะอีกคนแววตาส่องประกายเจิดจ้ามั่นใจในตัวเอง
คิบะ : ฮินาตะคนที่เอ๋อๆนั่นนะเพื่อนชั้น
นางฟ้า : อ้อเหรอ? เพราะเจ้าไม่โกหกชั้นจะให้ฮินาตะที่เพอร์เฟ็คแล้วกันนะ
คิบะ : เฮ้ย ได้ไงเล่า เอาฮินาตะตัวจริงคืนมา
นางฟ้า : คืนให้ก็ได้ แต่ว่าถ้าฮินาตะยังขี้ขลาดอย่างนี้สักวันข้าจะมาเอาตัวไปและไม่ให้กลับไปหาพวกเธออีก เพราะเค้าบุกรุกเข้ามาในดินแดนของข้าแล้ว
คิบะ : อย่าพูดเอาแต่ได้สิฟะ!!
นางฟ้า : ฮินาตะต่อจากนี้ไปเจ้าจงเปิดสำนักงานนักสืบซะ เพื่อพัตนาบุคลิกและความกล้าหาญ
ด้วยความกลัวว่านางฟ้าบ่อน้ำจะเอาตัวฮินาตะไป คิบะจึงบังคับให้ฮินาตะเปิดสำนักงานนักสืบโดยที่ตัวเองเป็นผู้ช่วยมือขวา และชิโนะเป็นผู้ช่วยมือซ้าย
วันหนึ่งที่อากาศร้อนอบอ้าว คาคาชินอนอ่านอะจึ๋ยสวรรค์รำไรจนจบทุกภาค
คาคาชิ : ว้า จบซะแล้ว!! ชั้นอยากอ่านต่อ
คาคาชิดิ้นพราดๆราวกับเด็กอยากได้ของเล่นก็ไม่ปาน ดิ้นมากไปเลยตกเตียงหัวน็อกพื้น โฮคาเงะรุ่นที่3มาเข้าฝัน
โฮคาเงะรุ่นที่3 : คาคาชิ ถ้าเจ้ามีเวลาอ่านหนังสือล่ะก็ จงตามหาอะจึ๊ยนรกรำไรนิยายยาโอยในตำนานแล้วเอามาเซ่นข้าซะ
คาคาชิ : ท่านมีรสนิยมยังงั้นด้วยรึครับ
โฮคาเงะรุ่นที่3 : ปล่าว คนอยากอ่านน่ะรุ่นที่4 แต่เค้ากลัวเสียมาดเลยบอกให้ข้าอยากอ่านแทน (ข้าก็อยากอ่านเหมือนกันแหละ เจ้ารุ่นที่4รับไปซะคนเดียวแล้วกัน)
คาคาชิ : หง่ะ ท่านรุ่นที่4ก็…
จบการเข้าฝัน คาคาชิก็รีบไปตามหาอะจึ๊ยนรกรำไรเพื่อเซ่นดวงวิญญาณของโฮคาเงะรุ่นที่4 แต่ขึ้นชื่อว่า 'ในตำนาน' มีรึจะหาได้ง่ายๆ คาคาชิจำต้องพึ่งนักสืบฮินาตะ
คาคาชิ : จ้างหาอะจึ๊ยนรกรำไรที
ฮินาตะ : …มี…มี…เบาะแส…บ้าง…
คิบะ : โฮ่ย อย่าติดอ่างสิฮินาตะ คุณมีเบาะแสบ้างรึเปล่าอาจารย์คาคาชิ
คิบะทำหน้าที่ผู้ช่วยมือหนึ่ง ชิโนะคอยจดบันทึกการรับงาน
คาคาชิ : ไม่มีรายละเอียดอื่น แค่รู้ว่าเป็นนิยายยาโอยในตำนาน
ไม่มีเบาะแสเลยงั้นก็คิดค่าจ้างวานโคตรแพงได้สิ คิบะกดเครื่องคิดเลข หวานหมูล่ะ
ทันใดนั้นก็มีฝูงงูยักษ์เข้ามาถล่มหมู่บ้าน คนบงการงูยักษ์เหล่านั้นจะเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากโอโรจิมารุ คาบูโตะก็มาด้วย
โอโรจิมารุ : ซาสึเกะ ชั้นมารับเธอ ไปด้วยกันซะดีๆ
ซาสึเกะ : ไม่ไปว้อย ไปให้แกจับปล้ำเรอะไอ้หื่น
ซากุระ : ความบริสุทธิ์ของซาสึเกะเค้าเก็บไว้ให้ชั้นย่ะ
ซาสึเกะ : ใช่ซะที่ไหนล่ะซากุระ อย่าโมเม
ซากุระ : TT-TT
นารุโตะ : ยังงี้มันต้อง คาถามหารัญจวน!
นารุโตะแปลงร่างเป็นพี่สาวขาวสวยหมวยอึ๋มเปลือยกายล่อนจ้อน คิดว่าโอโรจิมารุจะเลือดกำเดาทะลักแต่ไม่ได้ผล
นารุโตะ : ไม่จริ๊ง คาถาชั้นไม่ได้ผล งั้นต้องแยกร่าง คาถาฮาเร็ม!
โอโรจิมารุเฉยสนิท นารุโตะซึมจ๋อย ความเซ็กซี่ของชั้นมันน้อยลงรึไง
โอโรจิมารุ : คิดว่าวิชาอย่างนั้นจะใช้ได้เรอะ ฮ่าๆๆๆๆ ช่วงนี้ชั้นมีอารมณ์กับซาสึเกะคนเดียว… นี่แหละน้าความรัก หึหึหึ
คาบูโตะ : ท่านโอโรจิมารุยังงั้นเค้าเรียกหื่นครับ มะช่ายรัก
โอโรจิมารุตบหัวคาบูโตะ อย่าขัดสิวะ!
คาบูโตะ : ตบหัวผมเหรอ? ต้องเอาคืน ย้ากกกกกก
นักสืบมือใหม่ทั้งสามคนออกมาเพื่อปกป้องหมู่บ้าน ไม่มีใครยอมสู้ ฮินาตะไปปลอบนารุโตะที่หมดความมั่นใจในคาถาพิเรนทร์ของตน คิบะกับชิโนะก็ไม่รู้จะสู้ทำไมเพราะโอโรจิมารุไปตีกันเองกับคาบูโตะซะแล้ว ที่คั่นหนังสือเก่าๆแผ่นหนึ่งร่วงหล่นจากเสื้อของโอโรจิมารุ ชิโนะไปเก็บ มันเป็นภาพเบลอๆเพราะเปียกน้ำ แต่ตัวอักษรยังพอมองเห็น มันอ่านว่า 'อะจึ๋ย นรกรำไร'
คิบะ : โอโรจิมารุ แกเอากระดาษแผ่นนี้มาจากไหน
โอโรจิมารุ : อันนั้นเรอะ ของดูต่างหน้าอิทาจิ โตแล้วไม่ยอมให้เลี้ยงต้อยต่อ เพราะงั้นชั้นต้องได้ซาสึเกะ
ซากุระ : ไอ้พระยาเทครัว จะเลี้ยงต้อยซาสึเกะน่ะชาติหน้าเหอะย่ะ ข้ามศพชั้นไปก่อน
ตุ้บตั่บ ศึกระหว่างโอโรจิมารุกับซากุระจะเป็นไปเช่นไร เหล่านักสืบสามคนก็มิใส่ใจ ต้องไปตามหาอิทาจิ แต่อิทาจินี่ใครหว่าสามนักสืบยังมิรู้จัก
ฮินาตะ : มีใครรู้จักคนชื่ออิทาจิบ้าง
ซาสึเกะ : อย่าเรียกชื่อนั้น!!
ซาสึเกะถลึงตาใส่ฮินาตะ ฮินาตะกลัวหมาจะกัด เอ๊ย กลัวซาสึเกะจะโกรธเลยไปแอบหลังคิบะ
คิบะ : เลิกกล้าๆกลัวๆซะทีฮินาตะ เดี๋ยวยัยนางฟ้าบ่อน้ำนั่นมาเอาตัวไปหรอก
ซาสึเกะ : ชั้นได้ยินชื่อนั้นทีไรแค้นใจทุกที มันฆ่าพ่อแม่ไม่เท่าไหร่แต่มันเอาเงินเก็บสะสมของชั้นไปเกลี้ยงด้วยนี่สิ ต้องล้างแค้น
ชิโนะ : รู้มะว่าอิทาจิอยู่ที่ไหนตอนนี้น่ะ
ซาสึเกะ : ถ้ารู้ชั้นไปฆ่ามันแล้ว เงินเก็บของช้านนนน
โอโรจิมารุ : ชั้นรู้ ถ้าอยากให้ชั้นบอกก็จับตัวซาสึเกะมาให้ชั้นซะ
สามนักสืบจึงสกรัมจับซาสึเกะมัดสังเวยโอโรจิมารุ โอโรจิมารุกับคาบูโตะจะกลับโอโตะงาคุเระจึงเรียกงูทุกตัวกลับมา
โอโรจิมารุ : อิทาจิชอบไปที่ร้านขายนิยายเมืองYYY ไปดักที่นั่นเดี๋ยวก็เจอ
โอโรจิสั่งให้งูพากลับ ซากุระมีรึจะยอมถูกพรากจากซาสึเกะที่รักจึงเกาะงูที่เป็นพาหนะของโอโรจิมารุไม่ปล่อย สุดหล้าฟ้าเขียวก็จะตามซาสึเกะ
ซากุระ : เวอร์จิ้นของซาสึเกะต้องเป็นของช้านนนนนนนนนน
โอโรจิมารุ : ช่วยไม่ได้ให้ซากุระเค้าเล่น4Pกะเราด้วยก็ได้ (รวมคาบูโตะด้วย แล้วใครรุกใครรับล่ะ)
สามนักสืบนั้นเดินทางไปเมืองYYY ช่างกว้างขวางเหลือคณาแล้วร้านขายนิยายมันอยู่ที่ไหน ฮินาตะหยิบแว่นขยายมาดูรอยเท้าที่พื้น
คิบะ : เธอจะบ้าเรอะ ไอ้แว่นขยายนั่นมันจะหาเจอได้ไง
ชิโนะ : ใช้ร้อยเนตรสิ
ฮินาตะใช้ร้อยเนตรค้นหาร้านขายนิยาย แต่พลาดมองทะลุไปเจอผู้ชายสองคนกำลังอะจึ๊ยอะจึ๊ยกันหลังกำแพง ฮินาะตะหน้าแดงร้อนฉ่า น้ำลายยืดเล็กน้อย ดีที่เลือดกำเดาไม่ไหล เอาใหม่ คราวนี้เจอแล้วร้านขายนิยาย อื้อหือ โอ้โห ทุกแผงทุกชั้นในร้านนิยายยาโอยล้วนๆ ร้านนี้แหละต้องใช่
ฮินาตะ : อีก420เมตร ไปกันเถอะ
พอมายืนอยู่หน้าร้านฮินาตะก็เข้าไป แต่คิบะกับชิโนะไม่กล้าตามเข้าไป
คิบะ : ชิโนะ ผู้หญิงเข้าไปก็โอเคอ่ะ แต่ถ้าเราเข้าไปจะมีคนมองว่าเราเป็นเกย์เป็นตุ๊ดเป็นแต๋วรึเปล่าฟะ
ชิโนะ : แล้วจะปล่อยฮินาตะอยู่คนเดียวเหรอ?
คิบะ : แค่ร้านหนังสือไม่มีอันตรายหรอกมั้ง
ชิโนะกับคิบะมองผ่านประตูร้านที่เป็นกระจกใสเห็นตาแก่วิตถารกำลังจับก้นฮินาตะ แต่ฮินาตะไม่กล้าพูด คิบะรี่เข้าไปชกไอ้โรคจิตนั่น แล้วชิโนะก็ตามเข้าไปด้วย ปล่อยฮินาตะอยู่คนเดียวไม่ได้
ฮินาตะ : ฮือๆๆ ชั้นกลัว
คิบะ : โอ๋ๆ อย่าร้อง
ชิโนะเปิดอ่านหนังสือในร้าน พออ่านหนังสือเรื่องหนึ่งก็ทำหน้าเฉยๆแต่เลือดกำเดาไหลไม่หยุด หยิบหนังสือเล่มนั้นไปที่เคาน์เตอร์
ชิโนะ : นิยายยาโอยนี่ก็สนุกแฮะ คิดเงินด้วยคร้าบ
เจ้าของร้าน : สนใจสมัครสมาชิกมั้ยครับ ถ้าสมัครสมาชิกจะได้ส่วนลดพิเศษมีบริการส่งหนังสือถึงบ้าน อันที่จริงเค้าไม่ให้ขายให้เด็กต่ำกว่า18มีร้านนี้ร้านเดียวแหละที่อายุขนาดน้องจะหาซื้อได้
ชิโนะ : งั้นสมัครเลยแล้วกัน
ชิโนะควักเงินในกระเป๋ามาจ่ายให้เจ้าของร้านแล้วกรอกข้อมูลสมาชิก ฝันหวานไปล่วงหน้าว่าในห้องนอนจะเต็มไปด้วยนิยายY
ฮินาตะ : มีคนชื่ออิทาจิมานี่บ้างรึเปล่าค่ะ
เจ้าของร้าน : อิทาจิเหรอครับ ชื่อนี้ผมจำได้ทันทีเลย ขาประจำของร้านผมเองเค้ามาซื้อหนังสือร้านผมตั้งกะอายุเท่าพวกเธอ จนตอนนี้เป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์
ฮินาตะ : สมาชิกกิตติมศักดิ์?
เจ้าของร้าน : คุณหนูจะซื้อสักเล่มมั้ยครับ
คิบะ : เฮ่ย อินาตะเค้าเป็นเด็กใสซื่อไม่สนใจเรื่องกาเม อย่ามายุ
ฮินาตะ : ชั้น… ชั้นก็อยากอ่าน…
ฮินาตะเอานิ้วชี้มาชนกัน หน้าแดงด้วยความขวยเขิน อ๊ายยยย พูดไปแล้วว่าอยากอ่านน่าอายจัง
ชิโนะ : งั้นถ้าฮินาตะซื้อแล้วมาแลกกันอ่านนะ
มาทำงานสืบแต่ได้นิยายหื่นเป็นกระบุง เจ้าของร้านรวยเละ ขณะที่นับเงินก็เห็นชายหน้ามุ่ยแต่เงินหนาขาประจำเดินเข้ามาในร้านอย่างสง่าผ่าเผย
เจ้าของร้าน : สวัสดีครับคุณอิทาจิ วันนี้จะรับกี่เล่มดีครับ
อิทาจิ : เรื่องใหม่ที่ชั้นยังไม่ได้ซื้อน่ะเอามาให้หมด
เจ้าของร้านให้พนักงานไปขนหนังสือสต๊อกใหม่ใส่ซาเล้งเข็นไปส่งที่บ้านเช่าของอิทาจิ
ฮินาตะ : คุณคือ… เอ่อ… คือ… คุณคืออิทาจิ…ใช่มั้ยค่ะ
อิทาจิ : มีอะไร?
อิทาจิตีหน้าขึงขังยังผลให้ฮินาตะผู้อ่อนไหวง่ายเป็นนิจสินรีบหลบหลังคิบะ
ฮินาตะ : อ๊ายยย… คนนี้น่ากลัวจังเลยคิบะคุง
คิบะ : ถามดีๆอย่าทำหน้าเหี้ยมงั้นสิ
ฮินาตะรวบรวมความกล้าที่จะถาม…
ฮินาตะ : คุณเป็นเจ้าของอะจึ๊ยนรกรำไรใช่มั้ยคะ ขอซื้อต่อได้มั้ย
อิทาจิ : ไม่ได้ เล่มนั้นชั้นหวง
นกพิราบสื่อสารโบยบินเอาจดหมายมาส่งให้อิทาจิ อิทาจิแก้เชือกที่ผูกจดหมายไว้กับขานกแล้วก็อ่านข้อความในจดหมาย มีข้อความว่า 'คุณอิทาจิ หนังสือเรื่องอะจึ๊ยนรกรำไรของคุณหายไปจากชั้นหนังสือ จากคิซาเมะ' อิทาจิสะดุ้งเฮือก ม่ายยย หนังสือสุดรักสุดหวงของชั้นถูกโขมยเรอะ
อิทาจิ : ไอ้คนโขมย ม้นต้องต๊ายยย
แล้วอิทาจิก็วิ่งไปโดยมีนักสืบทั้งสามวิ่งตามไป ต้องเอาอะจึ๊ยสวรรค์รำไรมาให้ได้เพื่อรีดเงินจากคาคาชิ เมื่ออิทาจิกลับไปบ้านเช่าก็พบคิซาเมะนอนสลบเหมือดเพราะอ่านอะจึ๊ยนรกรำไรได้แค่ครึ่งเล่มก็ต้องมีอันจากจร กำลังลงแดงนิยายเล่มนั้นอยู่หนาย อิทาจิแว่บด้วยความเร็วสุดยอดไปหาหนังสือสุดรักทั่วราชอาณาจักร
คิบะถูกข้าศึกโจมตีจึงปรี่เข้าห้องน้ำในบ้านเช่าของอิทาจิ วัตถุเหลี่ยมๆแข็งๆหนาๆตกแปะลงหัวคิบะ
คิบะ : เฮ่อ เกือบไม่ทัน เอ๊ะ นี่อะไรหนังสือ… อะจึ๊ยนรกรำไรนี่หว่า
อิทาจินึกขึ้นได้ว่าตัวเองซ่อนอะจึ๊ยนรกรำไรไว้ที่ชั้นวางของในห้องน้ำรีบกลับบ้านทันที เฮ่อ ยังไม่แก่แต่อัลไซเมอร์ซะแล้ว อิทาจิลงทุนเข้าไปตอนคิบะกำลังปล่อยทุกข์เพื่อเอาหนังสือ
อิทาจิ : เอาของชั้นคืนมาาาาาาาา
คิบะ : เหวอ ไอ้บ้า เอาคืนไป๊ แล้วปิดประตูห้องน้ำให้ชั้นด้วย
อิทาจิได้หนังสือแล้วก็รีบออกจากห้องน้ำเพราะเหม็นกลิ่นตุๆ คิซาเมะกอดขาอิทาจิ
คิซาเมะ : ให้ผมอ่านก่อนจะลงแดงแล้ว
อิทาจิ : ไม่ได้ ชั้นก็อยากอ่านอีกรอบ ชั้นเป็นเจ้าของต้องได้อ่านก่อน
คิซาเมะ : ก็ผมอยากอ่านง่าาาาา
เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา! คิซาเมะจะฝันหวานไปอีก24ชั่วโมง อิทาจิเปิดอะจึ๊ยนรกรำไรนั่งอ่านทั้งที่คิซาเมะยังกอดขาอยู่ อ่านไปได้สักพักคิบะคุงก็ออกจากห้องน้ำ
คิบะ : โล่งเลย…
ฮินาตะ : คุณอิทาจิ… ขายหนังสือนั่นต่อให้พวกเราเถอะค่ะ
อิทาจิ : ไม่
ฮินาตะ : ขอยืมก็ได้
อิทาจิ : แล้วมีอะไรเป็นค่าตอบแทนล่ะ
อิทาจิจ้องฮินาตะตั้งแต่หัวจรดเท้า คิบะว่าไอ้นี่มันต้องคิดมิดีมิร้ายกับฮินาตะ
ฮินาตะ : คือว่า… จะให้XXXก็ได้
ฮินาตะใจป้ำแลกตัวเองกับอะจึ๊ยนรกรำไรเพื่อให้งานแรกสำเร็จ
อิทาจิมองฮินาตะ
อิทาจิ : มะผ่าน
มองคิบะ…
อิทาจิ : ห่วย
มองชิโนะ…
อิทาจิ : พอใช้ได้ ชั้นขอเจ้านี่แล้วกัน
ชิโนะ : เฮ้ย ชั้นเรอะ!
คิบะ : เพื่อฮินาตะแกไปซะ
แล้วคิบะก็ช่วยอิทาจิจับชิโนะมัดมือมัดเท้าด้วยเชือกสั่งทำพิเศษ แมลงของชิโนะจ้างก็กัดไม่ขาด
ชิโนะ : ว้ากกกกกกกกกก!
อิทาจิ : ยิ่งขัดขืนยิ่งได้อารมณ์ หึๆๆๆ
อิทาจิถีบแขนคิซาเมะให้ปล่อย แล้วก็บรรเลงความหื่นใส่ชิโนะไม่บันยะบันยังจนกระทั่งคิซาเมะตื่นขึ้นมาน่ะแหละ (24ชั่วโมงเรอะ ชิโนะงอมพระราม เหอๆๆ)
ฮินาตะ : ชิโนะน่าสงสารจัง
ชิโนะ : แล้วทำไมไม่ช่วยชั้นฟะ
ฮินาตะ : ก็คิบะไม่ให้ช่วยนี่… ชั้นไม่ผิดนะ
คาคาชิได้หนังสือมาแล้วก็ทำการคัดลอกอีกสองฉบับ ฉบับนึงไว้อ่านเอง อีกฉบับเซ่นดวงวิญญาณของรุ่นที่4 ณ สรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์โฮคาเงะทั้งสองกำลังยื้อแย่งหนังสือกัน
โฮคาเงะรุ่นที่4 : คาคาชิเค้าเซ่นผมนะต้องให้ผมอ่านก่อน
โฮคาเงะรุ่นที่3 : แต่ข้าเป็นคนไปเข้าฝัน เป็นเด็กต้องเสียสละให้คนแก่เซะ
ยื้อยุดฉุดดึงกันไปมาหนังสือขาดแคว่ก ทั้งสองน้ำตาร่วงกราว
คาคาชินอนอ่านหนังสือไปจิ้นไป พลิกหน้าสุดท้ายแล้วก็เจอข้อความ 'อ่านต่อภาค2' ถึงคราวนักสืบฮินาตะต้องออกโรงอีกครั้ง
ฮินาตะ : อีกแล้วเหรอคะอาจารย์คาคาชิ
คาคาชิ : ชั้นจ่ายไม่อั้น
คิบะเดินควงคู่กับฮินาตะมีชิโนะที่โดนมัดลากพื้นเป็นรอยไถไปตามทาง ไปที่บ้านเช่าเจ้าเก่า
ฮินาตะ : ขอข่าวเรื่องอะจึ๊ยนรกรำไรภาคสองหน่อยค่ะ
อิทาจิจ้องชิโนะอย่างหื่นกระหาย ชิโนะหวาดผวา ตูต้องโดนอีกแล้วเรอะ ครั้งก่อนยังระบมไม่หายเลยนะเฟ้ย ชิโนะทั้งดิ้นทั้งขัดขืนแต่มีคนช่วยรุมตั้งสามคนเลยเสร็จอิทาจิอีกจนได้ (สามคน=คิบะ คิซาเมะ ฮินาตะ (อ่ะ ฮินาตะด้วยรึ))
ชิโนะ : แง… แล้วชั้นจะหาผู้หญิงที่ไหนมาเป็นเจ้าสาวได้ล่ะเนี่ย
อิทาจิ : ภาคสองอยู่ที่โอโรจิมารุแน่ะ
คิบะกับฮินาตะจึงไปหาโอโรจิมารุด้วยกันสองคนเพราะชิโนะเดินไม่ไหวแหล่ว นอนเดี้ยงอยู่ที่บ้านเช่าอิทาจินั่นแหละ
โอโรจิมารุ : โอ๊ะ มีแขกตัวน้อยๆมาเยี่ยมแฮะ
ซาสึเกะ & ซากุระ : คิบะ ฮินาตะมาช่วยพวกเราเหรอ?
คิบะ : ปล่าวมาทำงานที่อาจารย์คาคาชิจ้าง
ฮินาตะ : คุณโอโรจิมารุ ขออะจึ๊ยนรกรำไรภาคสองให้พวกเรานะ
โอโรจิมารุ : เธอสองคนไม่ใช่สเป็คชั้น ใครก็ได้สองคนนี้ไปโยนทิ้งที
เหล่าลูกน้องของโอโรจิมารุสภาพอาวุธครบมือปรากฏกาย ฮินาะตะงัดไม้เด็ด แต่น แต๊น! ชา ลา ล่า!
ฮินาตะ : ถ้าให้อะจึ๊ยนรกรำไรกับเรา เราก็จะให้ไอ้นี่กับคุณ
ภาพหลายใบที่ฮินาตะถือส่องประกายวิบวับ โอโรจิมารุน้ำลายไหลจ๊อกๆ ภาพลับของซาสึเกะตั้งแต่ตอนเพิ่งเกิดจนถึงปัจจุบันที่อิทาจิแอบถ่ายไว้ (คิบะแฮ่บมาจากบ้านอิทาจิ อิทาจิถ่ายรูปซาสึเกะไปขายพวกแฟนคลับสาวๆเอาเงิน)
โอโรจิมารุ : เอาหนังสือไปเล้ย สะเด็ดยาดจริงภาพพวกนี้
แล้วฮินาตะก็ได้หนังสือกลับไป โอโรจิมารุต้องเอาทิชชู่มาอุดเลือดกำเดา ถ้าพุ่งใส่ภาพประเดี๋ยวภาพจะเสีย ซาสึเกะงอน
ซาสึเกะ : ตัวจริงอยู่นี่ ภาพพวกนี้จะดีกว่าได้ไง
ยิ่งงอนยิ่งน่าฟัด โอโรจิมารุจับซาสึเกะกดต่อหน้าประชาชี
ซากุระ : เฮ้ย แก!! ปล่อยซาสึเกะนะ !
ซากุระดึงตัวโอโรจิมารุจะให้ปล่อยซาสึเกะให้ได้ นารุโตะบุกเข้ามาชิงตัวซาสึเกะกับซากุระด้วยมาดองอาจห้าวหาญ แต่พอเห็นสภาพแล้วนี่มัน… ซาสึเกะกำลังจี๋จ๋าหวานจ๋อยกับโอโรจิมารุ ซากุระก็กลายร่างเป็นนางมารไปแล้วคาบูโตะช่วยล็อกแขนไว้ไม่ให้ซากุระไปขัดจังหวะเจ้านาย
นารุโตะ : ซาสึเกะ
ซาสึเกะ : นารุโตะ…!
ซากุระ : นารุโตะมาช่วยพวกเราใช่มั้ย
นารุโตะ : แค่ชั้นมาช่วยช้านอกใจชั้นเลยเรอะ
ซาสึเกะ : สถานการณ์มันพาไปอ้ะ
นารุโตะ : โอโรจิมารุ นั่นสามีชั้นนะเอาคืนมา
โอโรจิมารุ : ก็ภรรยาชั้นนี่นา ซาสึเกะเธอเลือกใคร?
ซาสึเกะหันไปมองทางนั้นที ทางนี้ที เลือกไม่ถูก โอโรจิมารุสบสายตากับนารุโตะแล้วก็ตกลงกันว่าจะเล่น3P โอโรจิมารุxซาสึเกะx นารุโตะ
ซากุระ : พวกนาย… พวกนาย… ฮึ่ม…ไปลงนรกซ้าาาาา
ซากุระระเบิดพลังที่เหนือกว่าจิ้งจอกเก้าหางส่งโอโรจิมารุ ซาสึเกะและนารุโตะไปนรก แล้วก็ฝังศพไว้ในสุสาน อาเมน
คาคาชิที่ได้อะจึ๊ยนรกรำไรภาค2ก็อ่านจนจบอีกแล้ว หน้าสุดท้ายก็มีข้อความว่า 'อ่านต่อภาค3'
คาคาชิ : ต้องพึ่งพวกเธออีกแล้วนะ หุๆๆ
โอโรจิมารุเท่งทึงไปแล้วคนที่มีเบาะแสของภาคสองก็… อิทาจิ…
ฮินาตะ : ไปกันเถอะ คิบะคุง ชิโนะคุง
คิบะ : ได้เล้ย
ชิโนะ : ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โดนจนเข็ดแต่ชิโนะก็ไม่เลิกอ่านนิยายยาโอย ก็มันสนุกนี่นาถ้าอิทาจิจะเลิกเล่นแบบทีเดียวกระดิกกระเดี้ยไม่ได้ก็ไม่บ่นร้อก เมื่อรู้ข่าวว่านารุโตะโดนซากุระฆาตกรรมฮินาตะก็เล่นไสยศาสตร์ปลุกผีนารุโตะขึ้นมา แต่ผิดพลาดปลุกผีทั้งป่าช้าขึ้นมาโคโนะฮะจึงกลายเป็นเมืองผีไปหลายวันกว่าจะแก้ไขได้ คิบะก็คอยช่วยฮินาตะต่อไปในใจหวังว่าสักวันจะโดนฮินาตะเอาแส้เฆี่ยนน้ำตาเทียนลนให้สะใจมาโซคิสม์ และในโลกใต้บ่อน้ำนางฟ้าผู้เอาแต่ใจกำลังแต่งอะจึ๊ยนรกรำไรภาค4

The End

อะจึ๊ยนรกรำไร
นิยายติดเรทที่มีชื่อเสีย(ง)โด่งดังไปทั่วนั่นหรือคืออะจึ๊ยสวรรค์รำไรแต่งโดยจิไรยะ แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่ามีผลงานที่เปรียบเป็นดังเงาของนิยายเรื่องนี้ ชื่อของมันคือ…อะจึ๊ยนรกรำไร สุดยอดนิยายยาโอยสะท้านฟ้าสะเทือนดินในตำนาน แต่มันหายสาปสูญไปนานนับแรมปี ใครเล่าจะเป็นผู้เป็นผู้ค้นพบ
ฮินาตะแอบ(ถ้ำ)มองนารุโตะที่กำลังอาบน้ำด้วยร้อยเนตร คิบะเข้ามาทัก
ฮินาตะ : ว้ายยยยย
อารามตกใจฮินาตะกลิ้งไปตกบ่อน้ำเปียกมะล่อกมะแล่ก แล้วก็มีนางฟ้าปรากฏกายพาฮินาตะขึ้นมาจากบ่อน้ำ แต่ฮินาตะมีสองคนนี่สิ
นางฟ้า : คนไหนคือเพื่อนของเจ้าที่ตกลงไป
ฮินาตะคนทางซ้ายมีท่าทางขวยเขินที่เสียฟอร์มตกน้ำ ส่วนฮินาตะอีกคนแววตาส่องประกายเจิดจ้ามั่นใจในตัวเอง
คิบะ : ฮินาตะคนที่เอ๋อๆนั่นนะเพื่อนชั้น
นางฟ้า : อ้อเหรอ? เพราะเจ้าไม่โกหกชั้นจะให้ฮินาตะที่เพอร์เฟ็คแล้วกันนะ
คิบะ : เฮ้ย ได้ไงเล่า เอาฮินาตะตัวจริงคืนมา
นางฟ้า : คืนให้ก็ได้ แต่ว่าถ้าฮินาตะยังขี้ขลาดอย่างนี้สักวันข้าจะมาเอาตัวไปและไม่ให้กลับไปหาพวกเธออีก เพราะเค้าบุกรุกเข้ามาในดินแดนของข้าแล้ว
คิบะ : อย่าพูดเอาแต่ได้สิฟะ!!
นางฟ้า : ฮินาตะต่อจากนี้ไปเจ้าจงเปิดสำนักงานนักสืบซะ เพื่อพัตนาบุคลิกและความกล้าหาญ
ด้วยความกลัวว่านางฟ้าบ่อน้ำจะเอาตัวฮินาตะไป คิบะจึงบังคับให้ฮินาตะเปิดสำนักงานนักสืบโดยที่ตัวเองเป็นผู้ช่วยมือขวา และชิโนะเป็นผู้ช่วยมือซ้าย
วันหนึ่งที่อากาศร้อนอบอ้าว คาคาชินอนอ่านอะจึ๋ยสวรรค์รำไรจนจบทุกภาค
คาคาชิ : ว้า จบซะแล้ว!! ชั้นอยากอ่านต่อ
คาคาชิดิ้นพราดๆราวกับเด็กอยากได้ของเล่นก็ไม่ปาน ดิ้นมากไปเลยตกเตียงหัวน็อกพื้น โฮคาเงะรุ่นที่3มาเข้าฝัน
โฮคาเงะรุ่นที่3 : คาคาชิ ถ้าเจ้ามีเวลาอ่านหนังสือล่ะก็ จงตามหาอะจึ๊ยนรกรำไรนิยายยาโอยในตำนานแล้วเอามาเซ่นข้าซะ
คาคาชิ : ท่านมีรสนิยมยังงั้นด้วยรึครับ
โฮคาเงะรุ่นที่3 : ปล่าว คนอยากอ่านน่ะรุ่นที่4 แต่เค้ากลัวเสียมาดเลยบอกให้ข้าอยากอ่านแทน (ข้าก็อยากอ่านเหมือนกันแหละ เจ้ารุ่นที่4รับไปซะคนเดียวแล้วกัน)
คาคาชิ : หง่ะ ท่านรุ่นที่4ก็…
จบการเข้าฝัน คาคาชิก็รีบไปตามหาอะจึ๊ยนรกรำไรเพื่อเซ่นดวงวิญญาณของโฮคาเงะรุ่นที่4 แต่ขึ้นชื่อว่า 'ในตำนาน' มีรึจะหาได้ง่ายๆ คาคาชิจำต้องพึ่งนักสืบฮินาตะ
คาคาชิ : จ้างหาอะจึ๊ยนรกรำไรที
ฮินาตะ : …มี…มี…เบาะแส…บ้าง…
คิบะ : โฮ่ย อย่าติดอ่างสิฮินาตะ คุณมีเบาะแสบ้างรึเปล่าอาจารย์คาคาชิ
คิบะทำหน้าที่ผู้ช่วยมือหนึ่ง ชิโนะคอยจดบันทึกการรับงาน
คาคาชิ : ไม่มีรายละเอียดอื่น แค่รู้ว่าเป็นนิยายยาโอยในตำนาน
ไม่มีเบาะแสเลยงั้นก็คิดค่าจ้างวานโคตรแพงได้สิ คิบะกดเครื่องคิดเลข หวานหมูล่ะ
ทันใดนั้นก็มีฝูงงูยักษ์เข้ามาถล่มหมู่บ้าน คนบงการงูยักษ์เหล่านั้นจะเป็นใครอื่นไม่ได้นอกจากโอโรจิมารุ คาบูโตะก็มาด้วย
โอโรจิมารุ : ซาสึเกะ ชั้นมารับเธอ ไปด้วยกันซะดีๆ
ซาสึเกะ : ไม่ไปว้อย ไปให้แกจับปล้ำเรอะไอ้หื่น
ซากุระ : ความบริสุทธิ์ของซาสึเกะเค้าเก็บไว้ให้ชั้นย่ะ
ซาสึเกะ : ใช่ซะที่ไหนล่ะซากุระ อย่าโมเม
ซากุระ : TT-TT
นารุโตะ : ยังงี้มันต้อง คาถามหารัญจวน!
นารุโตะแปลงร่างเป็นพี่สาวขาวสวยหมวยอึ๋มเปลือยกายล่อนจ้อน คิดว่าโอโรจิมารุจะเลือดกำเดาทะลักแต่ไม่ได้ผล
นารุโตะ : ไม่จริ๊ง คาถาชั้นไม่ได้ผล งั้นต้องแยกร่าง คาถาฮาเร็ม!
โอโรจิมารุเฉยสนิท นารุโตะซึมจ๋อย ความเซ็กซี่ของชั้นมันน้อยลงรึไง
โอโรจิมารุ : คิดว่าวิชาอย่างนั้นจะใช้ได้เรอะ ฮ่าๆๆๆๆ ช่วงนี้ชั้นมีอารมณ์กับซาสึเกะคนเดียว… นี่แหละน้าความรัก หึหึหึ
คาบูโตะ : ท่านโอโรจิมารุยังงั้นเค้าเรียกหื่นครับ มะช่ายรัก
โอโรจิมารุตบหัวคาบูโตะ อย่าขัดสิวะ!
คาบูโตะ : ตบหัวผมเหรอ? ต้องเอาคืน ย้ากกกกกก
นักสืบมือใหม่ทั้งสามคนออกมาเพื่อปกป้องหมู่บ้าน ไม่มีใครยอมสู้ ฮินาตะไปปลอบนารุโตะที่หมดความมั่นใจในคาถาพิเรนทร์ของตน คิบะกับชิโนะก็ไม่รู้จะสู้ทำไมเพราะโอโรจิมารุไปตีกันเองกับคาบูโตะซะแล้ว ที่คั่นหนังสือเก่าๆแผ่นหนึ่งร่วงหล่นจากเสื้อของโอโรจิมารุ ชิโนะไปเก็บ มันเป็นภาพเบลอๆเพราะเปียกน้ำ แต่ตัวอักษรยังพอมองเห็น มันอ่านว่า 'อะจึ๋ย นรกรำไร'
คิบะ : โอโรจิมารุ แกเอากระดาษแผ่นนี้มาจากไหน
โอโรจิมารุ : อันนั้นเรอะ ของดูต่างหน้าอิทาจิ โตแล้วไม่ยอมให้เลี้ยงต้อยต่อ เพราะงั้นชั้นต้องได้ซาสึเกะ
ซากุระ : ไอ้พระยาเทครัว จะเลี้ยงต้อยซาสึเกะน่ะชาติหน้าเหอะย่ะ ข้ามศพชั้นไปก่อน
ตุ้บตั่บ ศึกระหว่างโอโรจิมารุกับซากุระจะเป็นไปเช่นไร เหล่านักสืบสามคนก็มิใส่ใจ ต้องไปตามหาอิทาจิ แต่อิทาจินี่ใครหว่าสามนักสืบยังมิรู้จัก
ฮินาตะ : มีใครรู้จักคนชื่ออิทาจิบ้าง
ซาสึเกะ : อย่าเรียกชื่อนั้น!!
ซาสึเกะถลึงตาใส่ฮินาตะ ฮินาตะกลัวหมาจะกัด เอ๊ย กลัวซาสึเกะจะโกรธเลยไปแอบหลังคิบะ
คิบะ : เลิกกล้าๆกลัวๆซะทีฮินาตะ เดี๋ยวยัยนางฟ้าบ่อน้ำนั่นมาเอาตัวไปหรอก
ซาสึเกะ : ชั้นได้ยินชื่อนั้นทีไรแค้นใจทุกที มันฆ่าพ่อแม่ไม่เท่าไหร่แต่มันเอาเงินเก็บสะสมของชั้นไปเกลี้ยงด้วยนี่สิ ต้องล้างแค้น
ชิโนะ : รู้มะว่าอิทาจิอยู่ที่ไหนตอนนี้น่ะ
ซาสึเกะ : ถ้ารู้ชั้นไปฆ่ามันแล้ว เงินเก็บของช้านนนน
โอโรจิมารุ : ชั้นรู้ ถ้าอยากให้ชั้นบอกก็จับตัวซาสึเกะมาให้ชั้นซะ
สามนักสืบจึงสกรัมจับซาสึเกะมัดสังเวยโอโรจิมารุ โอโรจิมารุกับคาบูโตะจะกลับโอโตะงาคุเระจึงเรียกงูทุกตัวกลับมา
โอโรจิมารุ : อิทาจิชอบไปที่ร้านขายนิยายเมืองYYY ไปดักที่นั่นเดี๋ยวก็เจอ
โอโรจิสั่งให้งูพากลับ ซากุระมีรึจะยอมถูกพรากจากซาสึเกะที่รักจึงเกาะงูที่เป็นพาหนะของโอโรจิมารุไม่ปล่อย สุดหล้าฟ้าเขียวก็จะตามซาสึเกะ
ซากุระ : เวอร์จิ้นของซาสึเกะต้องเป็นของช้านนนนนนนนนน
โอโรจิมารุ : ช่วยไม่ได้ให้ซากุระเค้าเล่น4Pกะเราด้วยก็ได้ (รวมคาบูโตะด้วย แล้วใครรุกใครรับล่ะ)
สามนักสืบนั้นเดินทางไปเมืองYYY ช่างกว้างขวางเหลือคณาแล้วร้านขายนิยายมันอยู่ที่ไหน ฮินาตะหยิบแว่นขยายมาดูรอยเท้าที่พื้น
คิบะ : เธอจะบ้าเรอะ ไอ้แว่นขยายนั่นมันจะหาเจอได้ไง
ชิโนะ : ใช้ร้อยเนตรสิ
ฮินาตะใช้ร้อยเนตรค้นหาร้านขายนิยาย แต่พลาดมองทะลุไปเจอผู้ชายสองคนกำลังอะจึ๊ยอะจึ๊ยกันหลังกำแพง ฮินาะตะหน้าแดงร้อนฉ่า น้ำลายยืดเล็กน้อย ดีที่เลือดกำเดาไม่ไหล เอาใหม่ คราวนี้เจอแล้วร้านขายนิยาย อื้อหือ โอ้โห ทุกแผงทุกชั้นในร้านนิยายยาโอยล้วนๆ ร้านนี้แหละต้องใช่
ฮินาตะ : อีก420เมตร ไปกันเถอะ
พอมายืนอยู่หน้าร้านฮินาตะก็เข้าไป แต่คิบะกับชิโนะไม่กล้าตามเข้าไป
คิบะ : ชิโนะ ผู้หญิงเข้าไปก็โอเคอ่ะ แต่ถ้าเราเข้าไปจะมีคนมองว่าเราเป็นเกย์เป็นตุ๊ดเป็นแต๋วรึเปล่าฟะ
ชิโนะ : แล้วจะปล่อยฮินาตะอยู่คนเดียวเหรอ?
คิบะ : แค่ร้านหนังสือไม่มีอันตรายหรอกมั้ง
ชิโนะกับคิบะมองผ่านประตูร้านที่เป็นกระจกใสเห็นตาแก่วิตถารกำลังจับก้นฮินาตะ แต่ฮินาตะไม่กล้าพูด คิบะรี่เข้าไปชกไอ้โรคจิตนั่น แล้วชิโนะก็ตามเข้าไปด้วย ปล่อยฮินาตะอยู่คนเดียวไม่ได้
ฮินาตะ : ฮือๆๆ ชั้นกลัว
คิบะ : โอ๋ๆ อย่าร้อง
ชิโนะเปิดอ่านหนังสือในร้าน พออ่านหนังสือเรื่องหนึ่งก็ทำหน้าเฉยๆแต่เลือดกำเดาไหลไม่หยุด หยิบหนังสือเล่มนั้นไปที่เคาน์เตอร์
ชิโนะ : นิยายยาโอยนี่ก็สนุกแฮะ คิดเงินด้วยคร้าบ
เจ้าของร้าน : สนใจสมัครสมาชิกมั้ยครับ ถ้าสมัครสมาชิกจะได้ส่วนลดพิเศษมีบริการส่งหนังสือถึงบ้าน อันที่จริงเค้าไม่ให้ขายให้เด็กต่ำกว่า18มีร้านนี้ร้านเดียวแหละที่อายุขนาดน้องจะหาซื้อได้
ชิโนะ : งั้นสมัครเลยแล้วกัน
ชิโนะควักเงินในกระเป๋ามาจ่ายให้เจ้าของร้านแล้วกรอกข้อมูลสมาชิก ฝันหวานไปล่วงหน้าว่าในห้องนอนจะเต็มไปด้วยนิยายY
ฮินาตะ : มีคนชื่ออิทาจิมานี่บ้างรึเปล่าค่ะ
เจ้าของร้าน : อิทาจิเหรอครับ ชื่อนี้ผมจำได้ทันทีเลย ขาประจำของร้านผมเองเค้ามาซื้อหนังสือร้านผมตั้งกะอายุเท่าพวกเธอ จนตอนนี้เป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์
ฮินาตะ : สมาชิกกิตติมศักดิ์?
เจ้าของร้าน : คุณหนูจะซื้อสักเล่มมั้ยครับ
คิบะ : เฮ่ย อินาตะเค้าเป็นเด็กใสซื่อไม่สนใจเรื่องกาเม อย่ามายุ
ฮินาตะ : ชั้น… ชั้นก็อยากอ่าน…
ฮินาตะเอานิ้วชี้มาชนกัน หน้าแดงด้วยความขวยเขิน อ๊ายยยย พูดไปแล้วว่าอยากอ่านน่าอายจัง
ชิโนะ : งั้นถ้าฮินาตะซื้อแล้วมาแลกกันอ่านนะ
มาทำงานสืบแต่ได้นิยายหื่นเป็นกระบุง เจ้าของร้านรวยเละ ขณะที่นับเงินก็เห็นชายหน้ามุ่ยแต่เงินหนาขาประจำเดินเข้ามาในร้านอย่างสง่าผ่าเผย
เจ้าของร้าน : สวัสดีครับคุณอิทาจิ วันนี้จะรับกี่เล่มดีครับ
อิทาจิ : เรื่องใหม่ที่ชั้นยังไม่ได้ซื้อน่ะเอามาให้หมด
เจ้าของร้านให้พนักงานไปขนหนังสือสต๊อกใหม่ใส่ซาเล้งเข็นไปส่งที่บ้านเช่าของอิทาจิ
ฮินาตะ : คุณคือ… เอ่อ… คือ… คุณคืออิทาจิ…ใช่มั้ยค่ะ
อิทาจิ : มีอะไร?
อิทาจิตีหน้าขึงขังยังผลให้ฮินาตะผู้อ่อนไหวง่ายเป็นนิจสินรีบหลบหลังคิบะ
ฮินาตะ : อ๊ายยย… คนนี้น่ากลัวจังเลยคิบะคุง
คิบะ : ถามดีๆอย่าทำหน้าเหี้ยมงั้นสิ
ฮินาตะรวบรวมความกล้าที่จะถาม…
ฮินาตะ : คุณเป็นเจ้าของอะจึ๊ยนรกรำไรใช่มั้ยคะ ขอซื้อต่อได้มั้ย
อิทาจิ : ไม่ได้ เล่มนั้นชั้นหวง
นกพิราบสื่อสารโบยบินเอาจดหมายมาส่งให้อิทาจิ อิทาจิแก้เชือกที่ผูกจดหมายไว้กับขานกแล้วก็อ่านข้อความในจดหมาย มีข้อความว่า 'คุณอิทาจิ หนังสือเรื่องอะจึ๊ยนรกรำไรของคุณหายไปจากชั้นหนังสือ จากคิซาเมะ' อิทาจิสะดุ้งเฮือก ม่ายยย หนังสือสุดรักสุดหวงของชั้นถูกโขมยเรอะ
อิทาจิ : ไอ้คนโขมย ม้นต้องต๊ายยย
แล้วอิทาจิก็วิ่งไปโดยมีนักสืบทั้งสามวิ่งตามไป ต้องเอาอะจึ๊ยสวรรค์รำไรมาให้ได้เพื่อรีดเงินจากคาคาชิ เมื่ออิทาจิกลับไปบ้านเช่าก็พบคิซาเมะนอนสลบเหมือดเพราะอ่านอะจึ๊ยนรกรำไรได้แค่ครึ่งเล่มก็ต้องมีอันจากจร กำลังลงแดงนิยายเล่มนั้นอยู่หนาย อิทาจิแว่บด้วยความเร็วสุดยอดไปหาหนังสือสุดรักทั่วราชอาณาจักร
คิบะถูกข้าศึกโจมตีจึงปรี่เข้าห้องน้ำในบ้านเช่าของอิทาจิ วัตถุเหลี่ยมๆแข็งๆหนาๆตกแปะลงหัวคิบะ
คิบะ : เฮ่อ เกือบไม่ทัน เอ๊ะ นี่อะไรหนังสือ… อะจึ๊ยนรกรำไรนี่หว่า
อิทาจินึกขึ้นได้ว่าตัวเองซ่อนอะจึ๊ยนรกรำไรไว้ที่ชั้นวางของในห้องน้ำรีบกลับบ้านทันที เฮ่อ ยังไม่แก่แต่อัลไซเมอร์ซะแล้ว อิทาจิลงทุนเข้าไปตอนคิบะกำลังปล่อยทุกข์เพื่อเอาหนังสือ
อิทาจิ : เอาของชั้นคืนมาาาาาาาา
คิบะ : เหวอ ไอ้บ้า เอาคืนไป๊ แล้วปิดประตูห้องน้ำให้ชั้นด้วย
อิทาจิได้หนังสือแล้วก็รีบออกจากห้องน้ำเพราะเหม็นกลิ่นตุๆ คิซาเมะกอดขาอิทาจิ
คิซาเมะ : ให้ผมอ่านก่อนจะลงแดงแล้ว
อิทาจิ : ไม่ได้ ชั้นก็อยากอ่านอีกรอบ ชั้นเป็นเจ้าของต้องได้อ่านก่อน
คิซาเมะ : ก็ผมอยากอ่านง่าาาาา
เนตรวงแหวนกระจกเงาหมื่นบุปผา! คิซาเมะจะฝันหวานไปอีก24ชั่วโมง อิทาจิเปิดอะจึ๊ยนรกรำไรนั่งอ่านทั้งที่คิซาเมะยังกอดขาอยู่ อ่านไปได้สักพักคิบะคุงก็ออกจากห้องน้ำ
คิบะ : โล่งเลย…
ฮินาตะ : คุณอิทาจิ… ขายหนังสือนั่นต่อให้พวกเราเถอะค่ะ
อิทาจิ : ไม่
ฮินาตะ : ขอยืมก็ได้
อิทาจิ : แล้วมีอะไรเป็นค่าตอบแทนล่ะ
อิทาจิจ้องฮินาตะตั้งแต่หัวจรดเท้า คิบะว่าไอ้นี่มันต้องคิดมิดีมิร้ายกับฮินาตะ
ฮินาตะ : คือว่า… จะให้XXXก็ได้
ฮินาตะใจป้ำแลกตัวเองกับอะจึ๊ยนรกรำไรเพื่อให้งานแรกสำเร็จ
อิทาจิมองฮินาตะ
อิทาจิ : มะผ่าน
มองคิบะ…
อิทาจิ : ห่วย
มองชิโนะ…
อิทาจิ : พอใช้ได้ ชั้นขอเจ้านี่แล้วกัน
ชิโนะ : เฮ้ย ชั้นเรอะ!
คิบะ : เพื่อฮินาตะแกไปซะ
แล้วคิบะก็ช่วยอิทาจิจับชิโนะมัดมือมัดเท้าด้วยเชือกสั่งทำพิเศษ แมลงของชิโนะจ้างก็กัดไม่ขาด
ชิโนะ : ว้ากกกกกกกกกก!
อิทาจิ : ยิ่งขัดขืนยิ่งได้อารมณ์ หึๆๆๆ
อิทาจิถีบแขนคิซาเมะให้ปล่อย แล้วก็บรรเลงความหื่นใส่ชิโนะไม่บันยะบันยังจนกระทั่งคิซาเมะตื่นขึ้นมาน่ะแหละ (24ชั่วโมงเรอะ ชิโนะงอมพระราม เหอๆๆ)
ฮินาตะ : ชิโนะน่าสงสารจัง
ชิโนะ : แล้วทำไมไม่ช่วยชั้นฟะ
ฮินาตะ : ก็คิบะไม่ให้ช่วยนี่… ชั้นไม่ผิดนะ
คาคาชิได้หนังสือมาแล้วก็ทำการคัดลอกอีกสองฉบับ ฉบับนึงไว้อ่านเอง อีกฉบับเซ่นดวงวิญญาณของรุ่นที่4 ณ สรวงสวรรค์ชั้นดาวดึงส์โฮคาเงะทั้งสองกำลังยื้อแย่งหนังสือกัน
โฮคาเงะรุ่นที่4 : คาคาชิเค้าเซ่นผมนะต้องให้ผมอ่านก่อน
โฮคาเงะรุ่นที่3 : แต่ข้าเป็นคนไปเข้าฝัน เป็นเด็กต้องเสียสละให้คนแก่เซะ
ยื้อยุดฉุดดึงกันไปมาหนังสือขาดแคว่ก ทั้งสองน้ำตาร่วงกราว
คาคาชินอนอ่านหนังสือไปจิ้นไป พลิกหน้าสุดท้ายแล้วก็เจอข้อความ 'อ่านต่อภาค2' ถึงคราวนักสืบฮินาตะต้องออกโรงอีกครั้ง
ฮินาตะ : อีกแล้วเหรอคะอาจารย์คาคาชิ
คาคาชิ : ชั้นจ่ายไม่อั้น
คิบะเดินควงคู่กับฮินาตะมีชิโนะที่โดนมัดลากพื้นเป็นรอยไถไปตามทาง ไปที่บ้านเช่าเจ้าเก่า
ฮินาตะ : ขอข่าวเรื่องอะจึ๊ยนรกรำไรภาคสองหน่อยค่ะ
อิทาจิจ้องชิโนะอย่างหื่นกระหาย ชิโนะหวาดผวา ตูต้องโดนอีกแล้วเรอะ ครั้งก่อนยังระบมไม่หายเลยนะเฟ้ย ชิโนะทั้งดิ้นทั้งขัดขืนแต่มีคนช่วยรุมตั้งสามคนเลยเสร็จอิทาจิอีกจนได้ (สามคน=คิบะ คิซาเมะ ฮินาตะ (อ่ะ ฮินาตะด้วยรึ))
ชิโนะ : แง… แล้วชั้นจะหาผู้หญิงที่ไหนมาเป็นเจ้าสาวได้ล่ะเนี่ย
อิทาจิ : ภาคสองอยู่ที่โอโรจิมารุแน่ะ
คิบะกับฮินาตะจึงไปหาโอโรจิมารุด้วยกันสองคนเพราะชิโนะเดินไม่ไหวแหล่ว นอนเดี้ยงอยู่ที่บ้านเช่าอิทาจินั่นแหละ
โอโรจิมารุ : โอ๊ะ มีแขกตัวน้อยๆมาเยี่ยมแฮะ
ซาสึเกะ & ซากุระ : คิบะ ฮินาตะมาช่วยพวกเราเหรอ?
คิบะ : ปล่าวมาทำงานที่อาจารย์คาคาชิจ้าง
ฮินาตะ : คุณโอโรจิมารุ ขออะจึ๊ยนรกรำไรภาคสองให้พวกเรานะ
โอโรจิมารุ : เธอสองคนไม่ใช่สเป็คชั้น ใครก็ได้สองคนนี้ไปโยนทิ้งที
เหล่าลูกน้องของโอโรจิมารุสภาพอาวุธครบมือปรากฏกาย ฮินาะตะงัดไม้เด็ด แต่น แต๊น! ชา ลา ล่า!
ฮินาตะ : ถ้าให้อะจึ๊ยนรกรำไรกับเรา เราก็จะให้ไอ้นี่กับคุณ
ภาพหลายใบที่ฮินาตะถือส่องประกายวิบวับ โอโรจิมารุน้ำลายไหลจ๊อกๆ ภาพลับของซาสึเกะตั้งแต่ตอนเพิ่งเกิดจนถึงปัจจุบันที่อิทาจิแอบถ่ายไว้ (คิบะแฮ่บมาจากบ้านอิทาจิ อิทาจิถ่ายรูปซาสึเกะไปขายพวกแฟนคลับสาวๆเอาเงิน)
โอโรจิมารุ : เอาหนังสือไปเล้ย สะเด็ดยาดจริงภาพพวกนี้
แล้วฮินาตะก็ได้หนังสือกลับไป โอโรจิมารุต้องเอาทิชชู่มาอุดเลือดกำเดา ถ้าพุ่งใส่ภาพประเดี๋ยวภาพจะเสีย ซาสึเกะงอน
ซาสึเกะ : ตัวจริงอยู่นี่ ภาพพวกนี้จะดีกว่าได้ไง
ยิ่งงอนยิ่งน่าฟัด โอโรจิมารุจับซาสึเกะกดต่อหน้าประชาชี
ซากุระ : เฮ้ย แก!! ปล่อยซาสึเกะนะ !
ซากุระดึงตัวโอโรจิมารุจะให้ปล่อยซาสึเกะให้ได้ นารุโตะบุกเข้ามาชิงตัวซาสึเกะกับซากุระด้วยมาดองอาจห้าวหาญ แต่พอเห็นสภาพแล้วนี่มัน… ซาสึเกะกำลังจี๋จ๋าหวานจ๋อยกับโอโรจิมารุ ซากุระก็กลายร่างเป็นนางมารไปแล้วคาบูโตะช่วยล็อกแขนไว้ไม่ให้ซากุระไปขัดจังหวะเจ้านาย
นารุโตะ : ซาสึเกะ
ซาสึเกะ : นารุโตะ…!
ซากุระ : นารุโตะมาช่วยพวกเราใช่มั้ย
นารุโตะ : แค่ชั้นมาช่วยช้านอกใจชั้นเลยเรอะ
ซาสึเกะ : สถานการณ์มันพาไปอ้ะ
นารุโตะ : โอโรจิมารุ นั่นสามีชั้นนะเอาคืนมา
โอโรจิมารุ : ก็ภรรยาชั้นนี่นา ซาสึเกะเธอเลือกใคร?
ซาสึเกะหันไปมองทางนั้นที ทางนี้ที เลือกไม่ถูก โอโรจิมารุสบสายตากับนารุโตะแล้วก็ตกลงกันว่าจะเล่น3P โอโรจิมารุxซาสึเกะx นารุโตะ
ซากุระ : พวกนาย… พวกนาย… ฮึ่ม…ไปลงนรกซ้าาาาา
ซากุระระเบิดพลังที่เหนือกว่าจิ้งจอกเก้าหางส่งโอโรจิมารุ ซาสึเกะและนารุโตะไปนรก แล้วก็ฝังศพไว้ในสุสาน อาเมน
คาคาชิที่ได้อะจึ๊ยนรกรำไรภาค2ก็อ่านจนจบอีกแล้ว หน้าสุดท้ายก็มีข้อความว่า 'อ่านต่อภาค3'
คาคาชิ : ต้องพึ่งพวกเธออีกแล้วนะ หุๆๆ
โอโรจิมารุเท่งทึงไปแล้วคนที่มีเบาะแสของภาคสองก็… อิทาจิ…
ฮินาตะ : ไปกันเถอะ คิบะคุง ชิโนะคุง
คิบะ : ได้เล้ย
ชิโนะ : ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โดนจนเข็ดแต่ชิโนะก็ไม่เลิกอ่านนิยายยาโอย ก็มันสนุกนี่นาถ้าอิทาจิจะเลิกเล่นแบบทีเดียวกระดิกกระเดี้ยไม่ได้ก็ไม่บ่นร้อก เมื่อรู้ข่าวว่านารุโตะโดนซากุระฆาตกรรมฮินาตะก็เล่นไสยศาสตร์ปลุกผีนารุโตะขึ้นมา แต่ผิดพลาดปลุกผีทั้งป่าช้าขึ้นมาโคโนะฮะจึงกลายเป็นเมืองผีไปหลายวันกว่าจะแก้ไขได้ คิบะก็คอยช่วยฮินาตะต่อไปในใจหวังว่าสักวันจะโดนฮินาตะเอาแส้เฆี่ยนน้ำตาเทียนลนให้สะใจมาโซคิสม์ และในโลกใต้บ่อน้ำนางฟ้าผู้เอาแต่ใจกำลังแต่งอะจึ๊ยนรกรำไรภาค4

The End
+ +