ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เมื่อลืมตาตื่นขึ้น..จากฝัน..
....คืนที่เราอยากเรียกร้องให้เวลาถอยหลังคืนกลับมา..แต่ดูว่า...ไม่มีทาง...
...เมื่อ..ท่านหลับนิทรา..ม่านหลุบลงปิดบังนัยตาอันแจ่มใส่อยู่เป็นนิจ..เมื่อท่านกลับคืนสู่ความเป็นเจ้าชายซัน
อีกครา..ท่านกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง..หลังจากเรา...เราได้เรียกท่านกลับคืนสู่ความเป็นจริง..ทิ้งความฝัน
ที่แม่มดได้สาปสรรท่าน...เราคงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ต่อไป...
\" คาราทีเรีย..นั่นท่านจะไปไหน??... \"
คำถามแรก..ที่ท่านถามเรา..เจ้าชายซัน..ทุกคำพูดของท่านเราจำได้ดียิ่งกว่าสิ่งอื่นใด...
เช้าวันนั้น..ที่เราต้องเดินทางกลับบ้าน..กลับดินแดนของเรา...เพื่อทูลบอกข่าวของท่านให้กับ
ชาวเมือง..ท่านพ่อ..ท่านแม่..และท่านพี่ได้รับรู้ว่าท่านหายดีตามคำทำนายแล้ว...
คำทำนายของท่านผุ้เฒ่า...ที่ทำนายว่า..เราจะช่วยท่านได้ตามพรมลิขิต..คำทำนายอันเก่าแก่ครั้นเรายังไม่อาจมีเสียงโต้แย้งได้...
แต่..เมื่อเราได้ช่วยท่านแล้ว..เราต้องเดินทางกลับเมือง..บอกข่าวการกลับคืนของท่าน..จากนั้น...ท่านพี่..จะเป็นผู้..ดูแลท่านต่อไป!!
...เราต้องจากไปทั้งที่หัวใจของเรา..เพิ่งรู้สึกตัวว่า...รักท่าน
[[[[ บันทึกในกระดาษเก่า..ที่เราบรรจงแต้มอักขระลงไป...ในวันเวลาคืนแรมที่เราได้ใกล้ชิดกับท่าน..ทุกสิ่ง..
ทุกความรู้สึก...เริ่มตรงนั้น..และจบตรงนั้นเช่นกัน...]]]]
....{..คืนนี้..เป็นคืนแรกที่เรามาที่เมืองเจ้าชายซัน...บิดาและมารดาของเจ้าชายมีไมตรียิ่งนัก..เจ้าชายซันที่ตอนกลางวันหลับไหล
แต่ตอนกลางคืนพร่ำเพ้อ...ช่างน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง...นัยตาของพระองค์ดูสดใสเป็นประกาย..มีความสุข..แต่ในบางครั้งกลับดูหม่นเศร้า..}
....{..คืนที่สอง..เราเพิ่งรับรู้ถึงความเจ็บปวดทรมานของพระองค์...ทรงเพ้อตลอดคืน..ยามกลางวันก็ไม่ได้เห็นความงดงามที่อยู่เบื่องล่างหอคอยเลย...เราพยายามพูดจา..กับเจ้าชายซํน.แต่มีเพียงเสียงหายใจยาว..เท่านั้น! }
{ วันเวลาผ่านไป..เราพยาพยามเป็นอย่างยิ่งที่จะให้เสียงของเจ้าชายได้เปล่งออกมา...เราเหงา..แต่มาวันนี้..คำพูดที่เราระบายให้เจ้าชายได้ฟัง..เพราะเราคิดว่าเจ้าชายคงไม่สามารถรับรู้มันได้...เจ้าชาย..บอกกับเราว่าเราสำคัญ...นั่นเป็นครั้งแรก..และมันใกล้เป็นครั้งสุดท้าย..เวลาของเราใกล้หมดลงแล้ว..เจ้าชาย... }
{..เวลาหมดแล้ว..ทันทีที่ม่านตาท่านหลับลง...เราทำหน้าที่สุดท้ายเสร็จสิ้น...
...เราจะไมได้มายืนที่ห้องๆนี้อีก..เท้าของเราจะไม่ได้เหยียบลงบนระเบียงหอหอยอีก..ตักของเราจะไม่ได้ถูกหนุนเศียรท่าน
แต่..ความทรงจำดีๆที่เกิดขึ้นมาหลายปีนี้..จะถูกเก็บไว้เสมอ..เก็บไว้ที่ใจเรา..เจ้าชาย..ข้ารักท่าน..}
\" เราหมดหน้าที่แล้วเจ้าชาย...ท่านหายดีแล้ว..เรายินดีด้วย..เราจะกลับบ้านเมืองของเราเพื่อบอกท่านพี่ให้มาดูแลท่านต่อไป..เราชาวเมืองที่แผ่นดินโน้น..รอวันนี้มานาน..ทุกคนหวังที่เรา..และเราหวังที่ท่าน...ท่านตื่นแล้วเจ้าชาย..ตื่นแล้ว...ลาก่อน...\"
เราจากท่านมาเพียงแต่ร่างกาย..หัวใจของเราถูกหอคอยของท่านเก็บงำไว้อย่างเงียบ..โดยท่านเองก็ไม่อาจรู้ตัว....
..พรุ้งนี้..ท่านพี่จะมาแทนเรา..และนั่นคงเกิดพิธีสมรสขึ้น..ตามลิขิตแห่งผู้สร้างโลก..สร้างฟ้า...
...เมื่อ..ท่านหลับนิทรา..ม่านหลุบลงปิดบังนัยตาอันแจ่มใส่อยู่เป็นนิจ..เมื่อท่านกลับคืนสู่ความเป็นเจ้าชายซัน
อีกครา..ท่านกลับมาเป็นคนเดิมอีกครั้ง..หลังจากเรา...เราได้เรียกท่านกลับคืนสู่ความเป็นจริง..ทิ้งความฝัน
ที่แม่มดได้สาปสรรท่าน...เราคงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะอยู่ต่อไป...
\" คาราทีเรีย..นั่นท่านจะไปไหน??... \"
คำถามแรก..ที่ท่านถามเรา..เจ้าชายซัน..ทุกคำพูดของท่านเราจำได้ดียิ่งกว่าสิ่งอื่นใด...
เช้าวันนั้น..ที่เราต้องเดินทางกลับบ้าน..กลับดินแดนของเรา...เพื่อทูลบอกข่าวของท่านให้กับ
ชาวเมือง..ท่านพ่อ..ท่านแม่..และท่านพี่ได้รับรู้ว่าท่านหายดีตามคำทำนายแล้ว...
คำทำนายของท่านผุ้เฒ่า...ที่ทำนายว่า..เราจะช่วยท่านได้ตามพรมลิขิต..คำทำนายอันเก่าแก่ครั้นเรายังไม่อาจมีเสียงโต้แย้งได้...
แต่..เมื่อเราได้ช่วยท่านแล้ว..เราต้องเดินทางกลับเมือง..บอกข่าวการกลับคืนของท่าน..จากนั้น...ท่านพี่..จะเป็นผู้..ดูแลท่านต่อไป!!
...เราต้องจากไปทั้งที่หัวใจของเรา..เพิ่งรู้สึกตัวว่า...รักท่าน
[[[[ บันทึกในกระดาษเก่า..ที่เราบรรจงแต้มอักขระลงไป...ในวันเวลาคืนแรมที่เราได้ใกล้ชิดกับท่าน..ทุกสิ่ง..
ทุกความรู้สึก...เริ่มตรงนั้น..และจบตรงนั้นเช่นกัน...]]]]
....{..คืนนี้..เป็นคืนแรกที่เรามาที่เมืองเจ้าชายซัน...บิดาและมารดาของเจ้าชายมีไมตรียิ่งนัก..เจ้าชายซันที่ตอนกลางวันหลับไหล
แต่ตอนกลางคืนพร่ำเพ้อ...ช่างน่าสงสารเป็นอย่างยิ่ง...นัยตาของพระองค์ดูสดใสเป็นประกาย..มีความสุข..แต่ในบางครั้งกลับดูหม่นเศร้า..}
....{..คืนที่สอง..เราเพิ่งรับรู้ถึงความเจ็บปวดทรมานของพระองค์...ทรงเพ้อตลอดคืน..ยามกลางวันก็ไม่ได้เห็นความงดงามที่อยู่เบื่องล่างหอคอยเลย...เราพยายามพูดจา..กับเจ้าชายซํน.แต่มีเพียงเสียงหายใจยาว..เท่านั้น! }
{ วันเวลาผ่านไป..เราพยาพยามเป็นอย่างยิ่งที่จะให้เสียงของเจ้าชายได้เปล่งออกมา...เราเหงา..แต่มาวันนี้..คำพูดที่เราระบายให้เจ้าชายได้ฟัง..เพราะเราคิดว่าเจ้าชายคงไม่สามารถรับรู้มันได้...เจ้าชาย..บอกกับเราว่าเราสำคัญ...นั่นเป็นครั้งแรก..และมันใกล้เป็นครั้งสุดท้าย..เวลาของเราใกล้หมดลงแล้ว..เจ้าชาย... }
{..เวลาหมดแล้ว..ทันทีที่ม่านตาท่านหลับลง...เราทำหน้าที่สุดท้ายเสร็จสิ้น...
...เราจะไมได้มายืนที่ห้องๆนี้อีก..เท้าของเราจะไม่ได้เหยียบลงบนระเบียงหอหอยอีก..ตักของเราจะไม่ได้ถูกหนุนเศียรท่าน
แต่..ความทรงจำดีๆที่เกิดขึ้นมาหลายปีนี้..จะถูกเก็บไว้เสมอ..เก็บไว้ที่ใจเรา..เจ้าชาย..ข้ารักท่าน..}
\" เราหมดหน้าที่แล้วเจ้าชาย...ท่านหายดีแล้ว..เรายินดีด้วย..เราจะกลับบ้านเมืองของเราเพื่อบอกท่านพี่ให้มาดูแลท่านต่อไป..เราชาวเมืองที่แผ่นดินโน้น..รอวันนี้มานาน..ทุกคนหวังที่เรา..และเราหวังที่ท่าน...ท่านตื่นแล้วเจ้าชาย..ตื่นแล้ว...ลาก่อน...\"
เราจากท่านมาเพียงแต่ร่างกาย..หัวใจของเราถูกหอคอยของท่านเก็บงำไว้อย่างเงียบ..โดยท่านเองก็ไม่อาจรู้ตัว....
..พรุ้งนี้..ท่านพี่จะมาแทนเรา..และนั่นคงเกิดพิธีสมรสขึ้น..ตามลิขิตแห่งผู้สร้างโลก..สร้างฟ้า...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น