...เจ้าหญิง..ริมทาง

ลำดับตอนที่ #1 : เรา..คาราทีเรีย..ผู้ไร้ค่า...

เรา..คงเป็นได้เพียงแค่เจ้าหญิงริมทาง..

เราไม่สามารถช่วยเจ้าชายออกจากความฝัน

ที่แม่มดสาปได้...เรามัน..ไร้ค่า..



\" ทำไม! กับแค่คนคนเดียวลูกช่วยไม่ได้   เรื่องง่ายๆ ทำไมทำไม่ได้!\"



\" องค์หญิงเพคะ..หม่อมฉันเสียใจจริงๆ..ผิดหวังเหลือเกิน... \"



\" ลูกหญิง..เจ้าเป็นความหวังเดียวของเรา...แต่..เจ้าทำมันพังเพียงแค่วันเดียว! \"



เสียงต่อว่าเราต่างๆนาๆ..ทำไมกัน..ทำไม...เราผิดอะไรที่ช่วยเจ้าชายออกมาจากความฝัน

ที่แม่มดใจร้ายสาปออกมาไม่ได้..ทำไมทุกคนประณามเรา  ดุจเรามิใช่บุตรธิดาแห่งราชัน..

ทำไมกัน..เราผิดหรือ??..หรือเรา..ไม่ใช่เจ้าหญิงจริงๆ...



เจ้าชายซัน...ถูกต้องคำสาปจากแม่มดดาร์กาส...ให้หลับไหลยามกลางวันและเพ้อฝันยามกลางคืน..

มีเพียงเราเท่านั้นที่จะแก้มนต์สาปนี้ได้..( เค้าว่ากันอย่างงั้น! )  

เพียงเราเอานิ้วก้อยของเราจิ้มที่ปลายจมูกของเจ้าชายทุก1 น้ำแข็งเหยือกละลาย..

และพูดคำว่า  ตื่นจากนิทราเถิด..ตื่นจากนิทราเถิด...ก็เท่านั้น  ดูง่ายใช่ไหม??



ไม่เลย!! เราต้องทนต่อความเหน็ดเหนื่อยมากแค่ไหนกับการเดินทางไปยังบ้านเมืองของเจ้าชายซันด้วยการ เดิน! ไม่มีรถม้าใดจะนำพาเราไป..เพียงเพราะคำทำนายของผู้ฒ่า..ให้เราเดินด้วยจิตมานะ..และแรงปารถนาที่จะไปให้ถึงจุดหมาย..

..เราต้องเดิน..เดินยามอาทิตย์ลับขอบฟ้า  เดินไปตามดาวเหนือ! เพียงลำพัง..

เรากลัว..เราเหงา..เราเหนื่อย...ไม่มีใครเลยที่จะมาเข้าใจเรา..



นานมาแล้ว ณ.ความยังเยาว์ของเราผู้เฒ่าแห่งเทือกเขาแกเรียนเป็นผู้บอกกับเราให้รู้ตัวว่า…



“ปลายนิ้วก้อย..ของท่านคาราทีเรีย...ถูกกำหนดมาเพื่อช่วยเจ้าชายผู้หลับไหลอยู่ในความฝัน...

เจ้าชายผู้ถูกสาปครั้นยังเยาว์..วัยเดียวกับท่าน..ท่านต้องเดินทางไปยังเมืองเหนือนั้นเพื่อช่วยเจ้าชายในทุกๆคืนจันทร์เต็มดวง...”



“แล้วใครเป็นผู้กำหนดให้กับเรา! เราไม่ต้องการ!!! ”



“  ผู้สร้างโลก..เป็นผู้กำหนดมาให้กับท่าน และแหวนวงนี้...ท่านต้องใส่มันไว้ที่นิ้วก้อยของท่าน...

เมื่อถึงเวลา..ท่านจะได้ใช้มัน...นี่คือลิขิตของท่าน!”





ตั้งแต่เกิด..เราไม่เคยที่จะได้รับการดูแล..ถูกอุ้มด้วยหัตถ์แห่งพระบิดา..หรือพระมารดาเลยสักครั้ง...

จูบยามราตรีก่อนนอนหรือ??เราไม่เคยได้รับไออุ่นเหล่านั้นเลยสักหนมีเพียง....ท่านพี่เท่านั้น...

ท่านพี่ซีคาร์ลทีได้รับทุกสิ่ง..ทั้งความรัก..อ้อมกอด..รอยยิ้มแห่งพระบิดา..รอยจูบราตรีสวัสดิ์ของพระมารดา...

เรา..เป็นเพียงแค่..เด็กเล็กๆ..ที่เก็บได้จากเส้นเลือดใหญ่ของเออสิแลนด์..แม่น้ำสิแก...

สายเลือดที่หลั่งไหลไม่เคยหยุด..ก็เท่านั้น...



เวลาที่ผ่านมานับแรมปี..เจ้าชายซันมีอาการดีขึ้น..แต่หากจะปวดหัวทุกครั้งสีแสงสีเงินจากปลายนิ้วของเรา

กระแทกลงสู่ปลายจมูกชมพูนั้น...เวลา..ทำให้หัวใจของเรารู้อะไรบางอย่าง..

เวลาสอนอะไรบางอย่างให้เราได้รู้..และมันคือความลับของเรา!



แต่เมื่อเวลานั้นมาถึง..เวลาครั้งสุดท้ายที่เราจะทำหน้าที่รักษาอาการคำสาปของเจ้าชายให้หายสนิท..มันคือเวลาที่เราต้องจากเจ้าชายไป..



   \"เราไม่ต้องการจากท่านไปเลย\"



นั่นเป็นคืนสุดท้าย..ที่เราเอ่ยปากพูดกับท่าน ( ก็เหมือนพูดคนเดียวนั่นแหละ! )

เจ้าชาย..แม้เราจะมาช่วยในฐานะหน้าที่..( คือขี้ข้าคอยดูแลท่าน ) แต่เรา..ก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นยามใกล้กับท่าน...

แม้ว่าท่านจะไม่ประสา..ด้วยเวทย์มนต์..แต่เราก็จำคืนนั้นได้ดี..





เราพาท่านออกมาจากห้องท่านเป็นครั้งแรก..ริมระเบียงของหอคอยนี้..พระจันทร์เต็มดวง..

เราเดินทางมาด้วยความเหน็ดเหนื่อย..เราเล่าเรื่องราวของเราให้ท่านที่ไม่เราคิดว่า  คงไม่รู้เรื่องอะไร..



แต่แล้วท่านก็พูดออกมา..ท่านพูดออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะหลับไปว่า



.....\" เจ้ามีข้าอยู่คาราทีเรีย แม้ใครจะดูว่าเจ้าไร้ค่า..แต่สำหรับข้า..เจ้าสำคัญเสมอ\"....



ในคืนยาวนานบนกาลเวลาแห่งราตี..รอยยิ้มยามหลับนิทราของท่าน..ข้าไม่เคยลืม..แต่หากมาบัดนี้..เวลาสุดท้ายของเรา..มาถึงแล้ว..

..ดังนั้น...ตื่นเถอะ..เจ้าชาย...



เจ้ามาข้างั้นหรือ?? อย่างงั้นหรือเจ้าชายซัน..ข้ามีท่าน??...



ท่านรู้อะไรไหม...คืนนั้น...รอยยิ้มของข้ายังคงอยู่ในใบหน้าของข้าตราบนานเท่านาน..ข้าเพิ่งรู้ว่า..ความรักเป็นอย่างไร..

ท่านสอนข้า..รู้จักรัก..ทำให้ข้าหัวใจเต้นแรง..แต่มาบัดนี้..ข้ากลับเป็นผู้..ทอดทิ้งท่าน..เจ้าชายซัน