...You are my Dream...IS..a tiny tot for me..I CAN!!

เนื้อเรื่อง

....ฉัน..บอกกับตัวเอง..ให้ลืมเธอให้ได้..แต่ฉันก็รู้ตัวดีว่า..ทำไม่ได้!...

ฉันเริ่มที่จะรอ..รอเพราะฉันคิดว่า เธอคือคนที่สอนให้ฉันได้รับรู้คำว่า รัก เป็นคนแรก...
แต่ในเมื่อ..การรอคvย + กับเวลาอันยาวนาน..ถูกความจริงเข้ามาสมทบ..
มันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่า เธอ..ฉัน..เรานั้น  ไม่ใช่คำว่า รัก!

         และเมื่อเวลาสอนให้ฉันรู้จักค่าของมัน..ฉันจึง...เริ่มที่จะเลิก..รอ...ฉันขอโทษ..
                       หากเธอคิดที่จะกลับมา..แล้วพบว่า..คนตรงนี้ไม่ได้รออีกต่อไป..

ที่ตรงเนี่ย...มันเป็นบันทึกสั้นๆ..ที่ฉันอยากให้เธอได้รับรู้มันในเวลาที่เธอนั้นกลับมา...แต่ฉันก็รู้..รู้ตัวเสมอว่า สิ่งที่ทำมันไร้ค่า..เพราะคนที่จะทำให้มันมีค่าไม่มีวันที่จะหันกลับมามองมันเลย...สิ่งนี้คือสิ่งที่จะเตือนตัวฉันเอง.และบอกกับเธอ..บอกกับคนรอบข้าง..ที่เป็นห่วงฉัน..
ให้ทุกคนรอบข้างฉันได้รู้ว่า..ฉัน..ไม่ใช่เด็กโง่อีกต่อไป!...


มันอาจจะสั้นน่ะ..แต่มันคือความรุ้สึกของฉันเต็มๆเลยล่ะ...ความรู้สึกของคนที่..อยากให้ความคิดหนึ่ง..
ความคิด..ที่ว่ามันคือ รักแรกของฉันเป็นอะไรที่งดงาม..และมีค่าของความทรงจำมากมาย..โดยฉันจะไม่เอาอะไรทั้งนั้นใส่ลงไป..
ไม่ว่าจะเป็นช่วงเวลาเหงา..ช่วงเวลาที่ใครต่อใครพูดจา..ว่าเตือน..ให้ฉันชะงัก...ให้ฉันได้หยุดคิด...
แต่ฉันจะเติ่ม..ความรู้สึกเต็มๆที่ฉันคิดว่าคือรักลงไป.. และฉันจะเก็บมันไว้..ปล่อยให้เวลา..ลบมันให้หายไปเอง...

จริงที่ฉันไม่อาจลืมเธอได้...แต่ฉันเลิกที่จะคิดถึงเธอได้..เพราะฉันจะเก็บเธอเอาไว้แบบนี้..ในความฝัน...
สำหรับคนอื่น..อาจดูว่าฉันมันเลว..มันแย่..ที่เลิกรอ...แต่หากลองอ่านต่อไปอีกนิด...อีกนิดเดียวเท่านั้น...
คุณก็จะได้รู้ว่า..ฉัน..คิดถูกแล้ว.....


ฉันคือคนคนหนึ่ง..ธรรมดาๆ..ไม่รู้จักค่าของความรัก..ดูถูกหัวใจสองดวงที่ร่วมเป็นหนึ่งเรื่อยมา..ว่าไร้สาระ...
ฉันยึดถือความเป็นเพื่อนคือเอกเสมอ...และ..ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่ง..ฉัน..จะได้รู้จักกับมัน..ความรัก..
ความรักมีหลากหลาย...แต่สิ่งที่ฉันดูถูก..และคิดว่ารักไร้สาระนั่นคือ  รักที่เกิดจากหัวใจสองดวง...ร่วมเป็นหนึ่ง


แล้ววันหนึ่งเค้าก็เดินเข้ามาในทางที่ฉันเดินอยู่..หรือ..มันไม่ใช่กันน่ะ?? อาจเป็นฉันที่หลงเข้าไปในทางของเค้าก็เป็นได้..จริงไหม?
เค้าไม่เคยขอให้ฉันมารู้จักกับเค้า...แต่เค้าทำให้ฉันยิ้มได้ทั้งวัน...ทำให้ฉันรู้จักคำว่า คิดถึง..เป็นอันดับแรก..ต่อมา..คือคำว่า รอคอย..
และสุดท้าย..ความหวัง...ใช่..เค้าสอนฉันหลายอย่างให้ฉันได้รู้จัก..ได้รู้สึก...และฉันก็คิดไปเองว่านั่น  คือความรัก


เค้าไม่เคยถามว่าคิดถึงกันไหม?..ไม่เคยขอให้ฉันรอคอยอะไรเค้า...และไม่เคยบอกให้ฉันหวังอะไรต่อความรู้สึกใดๆ..ทีเคาจะมอบให้..
ฉัน..เป็นได้แค่คนที่เค้าเคย..รู้จัก..บางทีฉันอาจไม่ไปถึงสิ่งนั้นก็ได้..ไปไม่ถึงคำว่ารู้จัก...ก็แค่..ก็แค่..ลมที่พัดมาผ่านหน้าเค้า
แล้วก็หายไป..วูบหนึ่งเท่านั้นเอง....มันก็แค่นั้น.....