ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ฮันอยองกุน
แต่แล้ว....ชองซองแจก็วิ่งปรู๊ดปร๊าดมายังพวกเราอย่างกระหืดกระหอบท่ามกลางสายตาแส่ๆของคนที่เดินผ่านไปมา แล้วเสียงกร๊ดกร๊าดของสาวๆทั้งหลายที่ไม่รู้ว่ากรี๊ดใครกันแน่..ซองแจ หรือว่าอยองกุน
\" ที่รักจ๋า... ไปกินข้าวกันเถอะนะ \" ที่รักอะไรอีกล่ะฮะ
\" ซองแจ... วิ่งมาทำไมน่ะ ท่าทางเหนื่อยเชียว \"
\" มาชวนเธอไปกินข้าวด้วยกันไง ไปเหอะๆ \" แล้วซองแจก็ดึงฉันไปหาเขา เรื่องมันเริ่มจากตรงนี้แหละ.... พอซองแจดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขาแล้ว นายอยองกุนที่เดินมากับฉันก็ดึงแขนฉันไว้ทันที
\" ทำอะไร \" เสียงเรียบๆแต่ฟังแล้วขนลุกดังออกจากปากของฮันอยองกุน
\" นายเป็นใคร \" เสียงเรียบเฉยปกติตามนิสัยของซองแถมขึ้นมั่ง
\"ฉันถามก่อนนะ นายทำอะไรภรรยาของฉัน \"
\" เฮ้ๆๆๆ ฉันไปเป็นภรรยาของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ \"
\" เออน่า \"
\" ใครเป็นภรรยาของนายกันนะ ยุนนาหรอ ไม่มั้ง ก็ยุนนาเป็นที่รักของฉันแล้วนี่นา \"
\" อย่ามาเรียกชื่อยุนนาอย่างสนิทสนมอย่างนั้นนะ \"
\" แล้วนายมาเรียกที่รักของฉันว่าเป็นภรรยาของนายทำไมล่ะ \"
\" พอเถอะๆทั้งคู่นั่นแหละ ซองแจไปกินข้าวกันเหอะ อยองกุนด้วย ไปด้วยกันนะ แล้วฉันจะอธิบายให้ฟัง \"
ฉันพยายามลากๆดึงๆ สองคนนั้นหใปกินข้าวแต่ทั้งสองก็ไม่ขยับแม้แต่น้อย พวกนายจะทำบ้าไรอีกน่ะ ตัวก็ใหญ่ให้คนตัวเล็กๆอย่างฉันมาลากเนี่ยไม่อายหรือไงนะ -*-
\" อธิบายมาชองยุนนา \" นายต๊องอยองกุนเริ่มอีกแล้ว T_T บ้าเอ๊ย
\" ที่รักจ๋า ฉันหอวจริงๆนะ ไปเหอะๆ \" แล้วคนตัวกะเปี๊ยกเดียวอย่างฉันก็ถูกเด็กใหม่สุดหล่อซองแจซึ่งเป็นไอ้พี่บ้าของฉันเองลากไปทั้งๆ ที่อยองกุนมองอยู่ด้วยท่าทางน่ากลัวอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน นายบ้านั่นจะโกรธอะไรนักหนานะ ไม่รู้หรือไงว่าซองแจเป็นพี่ฉัน โง่จริง หน้าตาเราออกจะเหมือนกัน +_+
\" ซองแจ! เดี๋ยวอยองกุนก็โวยวายอีกอะ ฉันต้องไปอธิบายให้หมอนั่นฟังก่อนนะ ว่าฉันกับนายเป็นพี่น้องกันน่ะ \" ฉันว้ากทันทีที่มาถึงโรงอาหาร
\" เธอชอบหมอนั่นหรอ \"
\" ... \"
\" ไม่ได้นะ ไม่ได้นะ ไม่ได้นะ ยุนนาเธอจะชอบหมอนั่นไม่ได้นะ คนน่ารักๆนิสัยดีอย่างเธอจะชอบหมอนั่นไม่ได้เลยนะ ดูไม่ออกหรอว่าหมอนั่นเป็นคนยังไง \"
\" =_= ซองแจจจ ฉันไม่ได้ชอบหมอนั่น แต่ฉันต้องอธิบายเรื่องนี้ ไม่งั้นหมอนั่นจะมาโวยวายไรอีกก็ไม่รู้ ฉันรำคาญ นายก็น่าจะรู้ว่าฉันขี้รำคาญ \"
\" จริงนะ O_o \"
\" จ้า อย่าห่วงเลยพี่ชาย น้องสาวคนนี้ไม่โง่ขนาดนั้นหรอก \"
เฮ้อ...ปากหนอปาก ทำไมพูดออกไปงั้นนะ ทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่รู้เลยว่าคิดกับตาอยองกุนยังไง แต่ดันไปบอกกับซองแจยังงั้น ไม่ดีเลยจริง ไม่ไหวแล้วนะชองยุนนา เธอเนี่ยนิสัยแย่จริงๆ T_T
หลังจากกินข้าวกลางวันเสรจฉันรีบแยกตัวจากซอิงแจทันทีเพื่อกลับมาอธิบายให้อยองกุนฟังเรื่องทั้งหมด
\" เอ่อ...อยองกุน \"
\" ... \" นายนั่นเงียบราวกับฉันไม่มีตัวตน ไม่หันมามองฉันด้วยซ้ำ =\"=
\" อยองกุน \"
\" ... \"
\" อีตาบ้าอยองกุน ได้ยินม้ายยย \" ฉันตะโกนใส่หูเค้าท่ามกลางสายตาเหล่านักเรียนทั้งหลายที่อยูในสวน คือว่าฉันวิ่งมาหาอยองกุนที่สวนอะค่ะ
\" เธอจะตะโกนทำซากอะไรฮะ \"
\" ก็นายเงียบทำบ้าอะไรล่ะ \"
\" ... \"
ไม่ได้ๆๆ ฉันจะมาโวยวายใส่อยองกุนไม่ได้ ก็ฉันจะมาอธิบายเรื่องทั้งหมดนี่นา แต่เอ๊ะ..OoO นายนั่นตั้งท่าจะสูบบุหรี่อีกแล้ว สัญญากันไว้แล้วนี่นา ไม่ได้นะ แล้วฉันก็คว้าบุหรี่จากมือมหอนั่นเป็นครั้งที่สองที่เราเจอกัน
\" ... \"
ครั้งนี้หมอนั่นนิ่งเงียบไม่โวยวายอะไร แต่กลับหยิบบุหรี่ขึ้นมาอีกมวนหนึ่งแล้วใส่ปากตนเองทันที ฉันจึงคว้ามันมาอีกรอบ
\" ... \" แล้วหมอนั่นก็หยิบใหม่อีกรอบโดนปราศจากเสียงหรือคำพูดใดๆ ฉันจึงคว้ามันมาทั้งซองนั่นแหละ แล้วทิ้งถังขยะทันที
\" เฮ้!! นายตรงนั้นน่ะ มีบุหรี่มั้ย เอามาให้ฉันซิ \"
นอกจากจะไม่สนใจการมีตัวตนของฉันแล้ว ยังจะมีหน้าไปขอบุหรี่จากผู้ชายคนอื่นที่นั่งอยู่ละแวกเดียวกับเราอีก
\" อยองกุน...ฉันขอล่ะนะ นายฟังฉันบ้างได้มั้ย \"
\" ... \" อยองกุนสูบบุหรี่ที่ได้มาแล้วมองฉันแวบนึงก่อนจะหันไป
\" นายสัญญากับฉันแล้วไงว่าจะไม่สูบบุหรี่อีก \"
\" ... \"
\" นายบอกว่านายจะเลิกทุกอย่างไง เพื่อฉัน... นายลืมแล้วหรอ \"
\" ... \"
\" นายอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย \"
\" ... \"
\" ซองแจเป็น.. \"
\" พอเถอะ เงียบได้แล้ว ฉันไม่อยากฟัง \"
\" อยองกุน!! ฟังฉันก่อน อย่าเพิ่งไป \" ฉันพยายามจะรั้งเขาเอาไว้ด้วยการดึงแขนเขาแต่เขาก็สบัดมือฉันอย่างแรงจนฉันล้มลงไปกองกับพื้น
\" ... \" ไม่มีแววความอ่อนโยนในสายตาคู่นั้นอีกแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงวิ่งเข้ามาดูว่าฉันเป็นอะไร แต่ครั้งนี้..ตอนนี้..... เขาเดินจากฉันไปโดยไม่หันกลับมามอง
\" อยองกุน!!!! ฟังฉันก่อน ซองแจ...ซองแจ..ฮึก.. TTTOTTT เค้าเป็น.. พี่ชายฉัน \" คำพูดของฉันคงไม่มีทางส่งไปถึงอยองกุนได้ เพราะว่าเค้าเดินจากไปแล้ว โดยไม่ฟังคำอธิบายของฉันแม้แต่น้อย
ฉันนั่งอยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลยหมดคาบ 6 ไป .... แล้วทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยล่ะ ฉันไม่ได้ชอบหมอนั่นซักหน่อย ทำไมฉันต้องง้อเค้า ในเมื่อฉันกับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกัน ความคิดต่างๆนาๆวิ่งเล่นอยู่ในหัวสมองน้อยๆของฉัน
แล้วฝนก็เริ่มตก ราวกับฉลองให้กับฉัน ให้ฉันสมน้ำหน้าตัวเองที่เพิ่งมารู้ใจตัวเองก็ป่านนี้ น้ำตาพรั่งพรูออกจากดวงตาของฉัน แต่คงไม่มีใครเห็นเพราะมันปนเปไปกับสายฝนแล้ว ฉันไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไป ฉันรักอยองกุน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เค้าเข้ามาวิ่งเล่นอยู่ในใจฉัน ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เค้าทำให้ฉันรู้สึกดีใจทุกครั้งที่เจอ แล้วคำพูดที่ยิ่งทำให้ฉันเกลียดตัวเองก็วนเวียนแทรกเข้ามา
\" คนอย่างหมอนั่น่ะหรอ ไม่มีทางหรอกย่ะ \"
\" โอ๊ยฉันหาได้ดีกว่าหมอนั่นเยอะ \"
\" คนดีๆอย่างฉันไม่มีวันไปชอบคนอย่างนั้นหรอก \"
\" คนอย่างฮันอยองกุนเนี่ยนะ ไม่มีทางที่ฉันจะเอามาเป็นแฟนหรอก \"
ฉันปล่อยโฮลั่นทันทีที่รู้สึกตัวว่าคำพูดทุกคำที่ฉันพูดออกไปนั้นมันทำร้ายจิตใจอยองกุนแค่ไหน... นอกจากนั้นมันยังทำร้ายตัวฉันเองอีกด้วย เพื่อนฉันพูดบ่อยๆว่า คนเราน่ะนะ กว่าจะมารู้ใจตัวเอง..บางที........มันก็สายเกินไป มันสายเกินกว่าที่จะย้อนเปลี่ยนมันกลับมาได้อีก ดังนั้นการที่ยังมีกันและกันอยู่ ถามใจตัวเองให้ดีว่าเราคิดยังไงกับเค้า คำพูดนี้มันผุดขึ้นมาทันที จริงสินะ มันสายเกินไปแล้ว...อยองกุน... ฉันรักนาย
ฉันนั่งร้องไห้เงียบคนเดียวอยู่ใต้ต้นไม้หลังโรงเรียนจนเวลาล่วงเลยไป โรงเรียนเลิกแล้ว นักเรียนคนอื่นก็พากันลงจากตึก กลับบ้านบ้าง กุ๊กกิ๊กกันบ้าง แน่นอนว่าไม่มีใครสังเกตเห็นฉันหรอก เพราะว่าสวนหลังโรงเรียนไม่ค่อยมีคนมานอกจากเวลากลางวัน ฉันรู้เรื่องนี้ดีจึงย้ายตัวเองมานั่งคนเดยวที่นี่
ตอนนี้ฉันต้องการใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากที่สุด แต่ทำไมนะ ทุกครั้งที่ฉันพยายามจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมด มันกลับกลายเป็นว่าภาพเรื่องราวต่างๆวิ่งไหลเวียนเข้ามา น้ำตาที่ควรจะหยุดไหลได้แล้วกลับไหลเพิ่มมาอีก ฉันได้ยินเสียงคนโวยวายกันบนตึกที่เรียน สงสัยคงมีเรื่องกันแน่เลย แต่ฉันก็ไม่สนใจมัน จน...
\" แก! บอกมานะว่าทำอะไรยุนนา \"
เสียงนี้... คุ้นๆแฮะ แล้วชื่อนั่น ใช่ฉันรึเปล่า ในขณะที่ฉันกำลังพินิจเสียงอยู่นั้น อีกเสียงหนึ่งก็โวยขึ้น
\" ฉันไม่ได้ทำเว้ยย ที่รักของแก แกก็จัดการเองเด้ มาหาที่ฉันทำไมวะ ไอ้หน่ออ่อนเอ๊ย \"
เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวนะ เสียงก็..คุ้นๆ เสียงของ......ฮันอยองกุน ฮันอยองกุนหรอ งั้นอีกเสียงนึงก็...
\" หนอย แกไม่รู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นใคร ฉันซองแจนะโว้ยย \"
ซองแจ เฮ้ย!!! OoO สองคนนั่น ไม่ได้แล้ว ฉันต้องรีบไป ก่อนที่จะมีเรื่องขึ้น
พลั่ก!!! ตุ้บ!!!! เพล้งงงง!!!!! อ๊ากกก!!! หนอยแก๊!!!!!!!!!!!!!!! เพล้ง!!! พลั่ก!!!!
ฉันใส่เกียร์ห มาวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่ฉันเคยวิ่งมา ระหว่างทางนักเรียนหลายคนมองอย่างกับฉันเป็นนักวิ่งโอลิมปิก แต่ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะว่าเสียงเอฟเฟคทั้งหลายที่ได้ยินเมื่อกี๊ สองคนนั่น ทำไมต้องใช้กำลังตัดสินกันด้วยนะ
.......ทุกอย่าง มันเกิดขึ้นเพราะฉัน เพราะฉันแท้ๆ ฉันวิ่งผ่านชั้น 2...ชั้น3...แล้วก็มาหยุดหน้าห้องเรียนของฉันเอง ตอนนี้นักเรียนส่วนใหญ่กำลังมุงดูอะไรกันอยู่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าดูอะไร เพราะเศษกระจกที่ประตูห้องแตกละเอียดอยู่ที่พื้น เลือดสดๆ หยดเป็นทาง
ทันทีที่ฉันเดินเจ้าไป นักเรียนมุงทั้งหลายก็หลีกทางให้อย่างโดยดี ภาพที่เห็นทำให้ฉันแทบลมจับ อยองกุนกับซองแจกำลังสู้กันอยู่อย่างดุเดือด ที่มือขวาของซองแจมีเลือดออกซิบๆ เศษกระจกนั่นต้องเป็นฝีมือของซองแจแหง... ส่วนอยองกุนก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร ปล่อยให้ซองแจจัดการตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว ไม่น่า... ไม่...หรือว่า...ไม่นะ
\" ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!! \"
\" ... \"
\" ... \"
ทั้งสองคนหยุดสู้กันทันทีที่เห็นฉัน ซองแจรีบดึงมือตัวเองออกจากคอเสื้อของอยองกุน ส่วนอยองกุนก็สะบัดเสื้อตัวเองแล้วทำท่าจะเดินจากไปโดยไม่คิดจะสนใจฉันอีกครั้ง
\" หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ \"
ซองแจตะโกนสั่งให้อยองกุนหยุดขณะที่เขากำลังหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมา แตอยองกุนก็ไม่ได้สนใจทำท่จะเดินไปอีกครั้ง
\" ไม่ได้ยินที่รุ่นพี่สั่งหรือไง \"
ครั้งนี้อยองกุนหยุดแล้วหันมามองที่พวกเรา ( ฉัน+ซองแจ ) สายตานั่น สายตาเย็นชา สายตาที่ฉันไม่คิดว่าจะได้รับจากอยองกุน ชายตามองฉันกับซองแจแย่งดูแคลนเป็นที่สุด น้ำตาที่ฉันอุตส่าห์พยายามอดกลั้นพลันถูกปลดปล่อยอีกครั้ง สายตาอยองกุนอ่อนลงเล็กน้อยที่เห็นแต่เขาก็เปลี่ยนให้เป็นเย็นชาดังเดิม
\" อยองกุน ฉันว่าแกน่าจะฟังยุนนาหน่อยนะ \" แฮวอนร้องบอกอยองกุนที่หันหลังไปอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่สนใจอยู่ดี
\" ฮันอยองกุน นั่นเป็นรุ่ยพี่เลยนะเว้ย แกไม่คิดจะฟังมั่งหรอไงฮะ \" ซึงโพที่อยู่ร่วมเหตุการณ์ทักท้วงมั่ง แต่ก็ไม่เป็นผล
\" นายจะฟังฉันซักครั้งไม่ได้เลยหรออยองกุน \" ฉันพูด
\" แกอย่าสร้างกำแพงให้ตัวเองเลย \" คนนี้ไม่คุ้นหน้านะ แต่เคยเห็นอะ ยัยดารึมบอกว่าเป็นอีกคนในแก๊งหนุ่มฮอตของอยองกุน แต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร ยังไงก็ขอบคุณจิงๆนะที่ช่วยพูดอะ
\" พวกแกก็ฟังกันเองละกัน ฉันไม่อยากฟัง \" แล้วอยองกุนก็เดินออกจากห้องไป
\" เฮ้ยพวกแก จับมันไว้ดิ๊ \" ซองแจตะโกนสั่งเพื่อนร่วมชั้นของฉันที่ยืนอยู่แถวนั้น แต่ก็ไม่มีใครกล้าขยับตัว มีเพียงเพื่อนของอยองกุนเท่านั้นที่ลากเค้ากลับเข้ามาในห้องด้วยความลำบากยากเย็น
\" ซองแจ นายจะทำอะไรน่ะ \" ฉันหันไปถามซองแจด้วยสีหน้าที่ งง สุดๆ เป็นอะไรอีกล่ะนายนี่
\" ยุนนา เธอว่ามีอะไรจะอธิบายให้มันฟังไม่ใช่หรอ ว่าไปสิ \"
\" ปล่อย \" คำราบเรียบแต่ใช้ได้ผลชะงัดของอยองกุนทำให้เพื่อนๆเค้าเองปล่อยมือทันที
\" อยองกุ..\"
\" หุบปากไปเลย ฉันไม่อยากฟัง ไม่ได้ยินหรอไง แล้วพวกแก...ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ล่ะก็ อย่ามาจับฉัน \"
\" ฟังฉันหน่อยได้มั้ย \"
\" ... \" ดูเหมือนอยองกุนจะยอมแล้วนะ
\" คือว่า... \"
\" เธอจะบอกฉันว่าเธอกับมันรักกันใช่มั้ย เธอจะบอกให้ฉันออกไปจากชีวิตเธอใช่มั้ย เธอจะบอกว่าคนอย่างฉันมันเลว ไม่คู่ควรกับคนดีๆอย่างเธอใช่มั้ยล่ะ ชองยุนนา ฟังนะ ฉันผิดหวังในตัวเธอมาก ยัยผู้หญิงใจง่าย หน้าไม่อาย \"
\" TOT \" หลังจากคำพูดทิ่มแทงของอยองกุนแล้ว ฉันถึงกับทรุดลงกับพื้นเลย ขาทั้งสองข้างของฉันไม่มีแรงอีกต่อไป ยัยผู้หญิงใจง่าย...หน้าไม่อาย... นายคิดว่าฉันเป็นคนอย่างนั้นมาตลอดสินะ ดี...ดีเลย...ดีมาก
\" แก!!! มันจะมากไปแล้วนะเว้ยยย บังอาจมาว่าน้องสาวสุดที่รักของฉันอย่างนี้....แก..ตายยยยยย\" แล้วซองแจก็วิ่งถลาใส่อยองกุนที่ยืนเอ๋อเหรออยู่กับคำว่าน้องสาว
\" ชองซองแจ \" ฉันพูดขึ้นระหว่างที่ซองแจกำลังอัดอยองกุนที่ฉันรักมากอยู่ แต่ดูเหมือนซองแจจะไม่สนใจอะไรอีกต่อไป ฉันเข้าใจว่านายรักน้องมาก แต่...นี่นายถึงกับไม่สนใจเสียงที่ฉันเรียกนายเลยหรอ
\" ชอง ซอง แจ \" ฉันเน้นทีละคำ แต่ผลก็เหมือนเดิม
\" ชองซองแจ!!!! \" ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวอีกครั้ง เพราะเสียงว้ากลั่นสุดยอดของฉันนั่นเอง
\" .... \"
\" ปล่อยเค้า กลับบ้าน \" ฉันสั่งซองแจอย่างวางมาดที่สุด ซองแจเอ๋อไปนิดๆกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของฉัน
\" แต่... \"
\" ไปเหอะ ฉันเหนื่อยแล้ว \"
\" ... \"
\" ชองซองแจ พี่ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง \"
\" ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เว รเอ๊ย \"
\" ชองแจ ต้องให้น้องสาวคนนี้รออีกนานมั้ยคะ \"
\" ไปจ้ะๆ \" ฉันกับซองแจหันหลังกลับแล้วเดินออกมาจากห้องทันทีโดยที่ฉันแทบจะวิ่งไปอยู่แล้ว น้ำตาที่กลั้นไว้ร่วงโรยอีกครั้ง ฉันวิ่งฝ่าวงล้อมของเพื่อนๆที่มุงอยู่มาจนถึงบันนได แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อฉัน ฉันหันไปหาที่มาของเสียงนั่น
\" ยุนนา อย่าเพิ่งไปเลย \" แฮวอน ซึงโพ แล้วก็เพื่อนร่วมแก๊งอีกคนนั่นเอง
\" ... \"
\" พวกแกมีอะไรอีกฮะ \" ซองแจหันไปแว้ดใส่พวกนั้น
\" ขอโทษจริงๆนะครับรุ่นพี่ พวกผมต้องขอยืมตัวน้องสาวแสนสวยของพี่หน่อยล่ะ \" ซึงโพจับข้อมือฉันไว้แล้วออกแรงลากฉันไปทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้ซองแจเถียงแม้แต่น้อย
\" เฮ้ย \"
\" ปล่อยเถอะ พวกนาย ฉันขอร้องล่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว เหนื่อยจริงๆ \"
\" แต่ว่าอยองกุนมันกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ เธอก็รู้นี่ \" แฮวอนบอก
\" ช่างเถอะ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลยนะ ทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายง้อหมอนั่นด้วยล่ะ ฉันพยายามอธิบายแล้วแต่หมอนั่นก็ไม่ฟัง แล้วตอนนี้พวกนายจะยังมาพูดะไรอีกล่ะ เจ้าตัวเค้ายังไม่สนใจเลย \"
คำพูดต่างๆที่ฉันเก็บไว้พรั่งพรูออกมาเป็นสาย แล้วฉันก็หันหน้าเดินกลับทันที โดยไม่สนใจเสียงของพวกนั้นที่โวยวายตามมา
\" เธอไม่เป็นไรนะยุนนา \" ซองแจถามฉันเมือ่เห็นว่าฉันเงียบไปมาก
\" ไม่หรอก นายไม่เป็นไรนะซองแจ ดูมือนายดิ กลับบ้านแล้วยุนนาคนสวยจะทำแผลให้นะจ๊ะ \"
\" อื้มๆ >O< \"
การแสร้งทำเป็นสบายดีทั้งๆที่ภายในใจฉันมีน้ำท่วมเอ่อนองไปหมดแล้ว น้ำตาที่ไม่ได้ไหลจาดตา แต่กลับไหลออกมากภายในใจ วันนี้เองที่ฉันรู้ว่าฉันรักใคร และฉันก็รู้อีกด้วยว่า..คนที่ฉันรัก คิดกับฉันยังไง ก็แค่อีนั งผู้หญิงใจง่าย หน้าไม่อาย คนนึง เท่า..นั้น..เอง....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
T o o lN n i lE just talk : ครบ 100% แล้วค่ะ ฝากด้วยนะคะ โหวตให้ด้วยนะคะ เม้นกันเยอะๆเน้อ โอ๊ะๆๆ เปลี่ยนชื่อตอนค่ะ เพื่อนๆอย่าเกลียดอยองกุนพระเอกของเราเลยนะคะ ตอนหน้าจะดูดีขึ้นค่ะ
\" ที่รักจ๋า... ไปกินข้าวกันเถอะนะ \" ที่รักอะไรอีกล่ะฮะ
\" ซองแจ... วิ่งมาทำไมน่ะ ท่าทางเหนื่อยเชียว \"
\" มาชวนเธอไปกินข้าวด้วยกันไง ไปเหอะๆ \" แล้วซองแจก็ดึงฉันไปหาเขา เรื่องมันเริ่มจากตรงนี้แหละ.... พอซองแจดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขาแล้ว นายอยองกุนที่เดินมากับฉันก็ดึงแขนฉันไว้ทันที
\" ทำอะไร \" เสียงเรียบๆแต่ฟังแล้วขนลุกดังออกจากปากของฮันอยองกุน
\" นายเป็นใคร \" เสียงเรียบเฉยปกติตามนิสัยของซองแถมขึ้นมั่ง
\"ฉันถามก่อนนะ นายทำอะไรภรรยาของฉัน \"
\" เฮ้ๆๆๆ ฉันไปเป็นภรรยาของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ \"
\" เออน่า \"
\" ใครเป็นภรรยาของนายกันนะ ยุนนาหรอ ไม่มั้ง ก็ยุนนาเป็นที่รักของฉันแล้วนี่นา \"
\" อย่ามาเรียกชื่อยุนนาอย่างสนิทสนมอย่างนั้นนะ \"
\" แล้วนายมาเรียกที่รักของฉันว่าเป็นภรรยาของนายทำไมล่ะ \"
\" พอเถอะๆทั้งคู่นั่นแหละ ซองแจไปกินข้าวกันเหอะ อยองกุนด้วย ไปด้วยกันนะ แล้วฉันจะอธิบายให้ฟัง \"
ฉันพยายามลากๆดึงๆ สองคนนั้นหใปกินข้าวแต่ทั้งสองก็ไม่ขยับแม้แต่น้อย พวกนายจะทำบ้าไรอีกน่ะ ตัวก็ใหญ่ให้คนตัวเล็กๆอย่างฉันมาลากเนี่ยไม่อายหรือไงนะ -*-
\" อธิบายมาชองยุนนา \" นายต๊องอยองกุนเริ่มอีกแล้ว T_T บ้าเอ๊ย
\" ที่รักจ๋า ฉันหอวจริงๆนะ ไปเหอะๆ \" แล้วคนตัวกะเปี๊ยกเดียวอย่างฉันก็ถูกเด็กใหม่สุดหล่อซองแจซึ่งเป็นไอ้พี่บ้าของฉันเองลากไปทั้งๆ ที่อยองกุนมองอยู่ด้วยท่าทางน่ากลัวอย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน นายบ้านั่นจะโกรธอะไรนักหนานะ ไม่รู้หรือไงว่าซองแจเป็นพี่ฉัน โง่จริง หน้าตาเราออกจะเหมือนกัน +_+
\" ซองแจ! เดี๋ยวอยองกุนก็โวยวายอีกอะ ฉันต้องไปอธิบายให้หมอนั่นฟังก่อนนะ ว่าฉันกับนายเป็นพี่น้องกันน่ะ \" ฉันว้ากทันทีที่มาถึงโรงอาหาร
\" เธอชอบหมอนั่นหรอ \"
\" ... \"
\" ไม่ได้นะ ไม่ได้นะ ไม่ได้นะ ยุนนาเธอจะชอบหมอนั่นไม่ได้นะ คนน่ารักๆนิสัยดีอย่างเธอจะชอบหมอนั่นไม่ได้เลยนะ ดูไม่ออกหรอว่าหมอนั่นเป็นคนยังไง \"
\" =_= ซองแจจจ ฉันไม่ได้ชอบหมอนั่น แต่ฉันต้องอธิบายเรื่องนี้ ไม่งั้นหมอนั่นจะมาโวยวายไรอีกก็ไม่รู้ ฉันรำคาญ นายก็น่าจะรู้ว่าฉันขี้รำคาญ \"
\" จริงนะ O_o \"
\" จ้า อย่าห่วงเลยพี่ชาย น้องสาวคนนี้ไม่โง่ขนาดนั้นหรอก \"
เฮ้อ...ปากหนอปาก ทำไมพูดออกไปงั้นนะ ทั้งๆที่ฉันเองก็ไม่รู้เลยว่าคิดกับตาอยองกุนยังไง แต่ดันไปบอกกับซองแจยังงั้น ไม่ดีเลยจริง ไม่ไหวแล้วนะชองยุนนา เธอเนี่ยนิสัยแย่จริงๆ T_T
หลังจากกินข้าวกลางวันเสรจฉันรีบแยกตัวจากซอิงแจทันทีเพื่อกลับมาอธิบายให้อยองกุนฟังเรื่องทั้งหมด
\" เอ่อ...อยองกุน \"
\" ... \" นายนั่นเงียบราวกับฉันไม่มีตัวตน ไม่หันมามองฉันด้วยซ้ำ =\"=
\" อยองกุน \"
\" ... \"
\" อีตาบ้าอยองกุน ได้ยินม้ายยย \" ฉันตะโกนใส่หูเค้าท่ามกลางสายตาเหล่านักเรียนทั้งหลายที่อยูในสวน คือว่าฉันวิ่งมาหาอยองกุนที่สวนอะค่ะ
\" เธอจะตะโกนทำซากอะไรฮะ \"
\" ก็นายเงียบทำบ้าอะไรล่ะ \"
\" ... \"
ไม่ได้ๆๆ ฉันจะมาโวยวายใส่อยองกุนไม่ได้ ก็ฉันจะมาอธิบายเรื่องทั้งหมดนี่นา แต่เอ๊ะ..OoO นายนั่นตั้งท่าจะสูบบุหรี่อีกแล้ว สัญญากันไว้แล้วนี่นา ไม่ได้นะ แล้วฉันก็คว้าบุหรี่จากมือมหอนั่นเป็นครั้งที่สองที่เราเจอกัน
\" ... \"
ครั้งนี้หมอนั่นนิ่งเงียบไม่โวยวายอะไร แต่กลับหยิบบุหรี่ขึ้นมาอีกมวนหนึ่งแล้วใส่ปากตนเองทันที ฉันจึงคว้ามันมาอีกรอบ
\" ... \" แล้วหมอนั่นก็หยิบใหม่อีกรอบโดนปราศจากเสียงหรือคำพูดใดๆ ฉันจึงคว้ามันมาทั้งซองนั่นแหละ แล้วทิ้งถังขยะทันที
\" เฮ้!! นายตรงนั้นน่ะ มีบุหรี่มั้ย เอามาให้ฉันซิ \"
นอกจากจะไม่สนใจการมีตัวตนของฉันแล้ว ยังจะมีหน้าไปขอบุหรี่จากผู้ชายคนอื่นที่นั่งอยู่ละแวกเดียวกับเราอีก
\" อยองกุน...ฉันขอล่ะนะ นายฟังฉันบ้างได้มั้ย \"
\" ... \" อยองกุนสูบบุหรี่ที่ได้มาแล้วมองฉันแวบนึงก่อนจะหันไป
\" นายสัญญากับฉันแล้วไงว่าจะไม่สูบบุหรี่อีก \"
\" ... \"
\" นายบอกว่านายจะเลิกทุกอย่างไง เพื่อฉัน... นายลืมแล้วหรอ \"
\" ... \"
\" นายอย่าทำแบบนี้ได้มั้ย \"
\" ... \"
\" ซองแจเป็น.. \"
\" พอเถอะ เงียบได้แล้ว ฉันไม่อยากฟัง \"
\" อยองกุน!! ฟังฉันก่อน อย่าเพิ่งไป \" ฉันพยายามจะรั้งเขาเอาไว้ด้วยการดึงแขนเขาแต่เขาก็สบัดมือฉันอย่างแรงจนฉันล้มลงไปกองกับพื้น
\" ... \" ไม่มีแววความอ่อนโยนในสายตาคู่นั้นอีกแล้ว ถ้าเป็นเมื่อก่อนเค้าคงวิ่งเข้ามาดูว่าฉันเป็นอะไร แต่ครั้งนี้..ตอนนี้..... เขาเดินจากฉันไปโดยไม่หันกลับมามอง
\" อยองกุน!!!! ฟังฉันก่อน ซองแจ...ซองแจ..ฮึก.. TTTOTTT เค้าเป็น.. พี่ชายฉัน \" คำพูดของฉันคงไม่มีทางส่งไปถึงอยองกุนได้ เพราะว่าเค้าเดินจากไปแล้ว โดยไม่ฟังคำอธิบายของฉันแม้แต่น้อย
ฉันนั่งอยู่อย่างนั้นจนเวลาล่วงเลยหมดคาบ 6 ไป .... แล้วทำไมฉันต้องร้องไห้ด้วยล่ะ ฉันไม่ได้ชอบหมอนั่นซักหน่อย ทำไมฉันต้องง้อเค้า ในเมื่อฉันกับเค้าไม่ได้เป็นอะไรกัน ความคิดต่างๆนาๆวิ่งเล่นอยู่ในหัวสมองน้อยๆของฉัน
แล้วฝนก็เริ่มตก ราวกับฉลองให้กับฉัน ให้ฉันสมน้ำหน้าตัวเองที่เพิ่งมารู้ใจตัวเองก็ป่านนี้ น้ำตาพรั่งพรูออกจากดวงตาของฉัน แต่คงไม่มีใครเห็นเพราะมันปนเปไปกับสายฝนแล้ว ฉันไม่อาจหลอกตัวเองได้อีกต่อไป ฉันรักอยองกุน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เค้าเข้ามาวิ่งเล่นอยู่ในใจฉัน ไม่รู้ว่าตอนไหนที่เค้าทำให้ฉันรู้สึกดีใจทุกครั้งที่เจอ แล้วคำพูดที่ยิ่งทำให้ฉันเกลียดตัวเองก็วนเวียนแทรกเข้ามา
\" คนอย่างหมอนั่น่ะหรอ ไม่มีทางหรอกย่ะ \"
\" โอ๊ยฉันหาได้ดีกว่าหมอนั่นเยอะ \"
\" คนดีๆอย่างฉันไม่มีวันไปชอบคนอย่างนั้นหรอก \"
\" คนอย่างฮันอยองกุนเนี่ยนะ ไม่มีทางที่ฉันจะเอามาเป็นแฟนหรอก \"
ฉันปล่อยโฮลั่นทันทีที่รู้สึกตัวว่าคำพูดทุกคำที่ฉันพูดออกไปนั้นมันทำร้ายจิตใจอยองกุนแค่ไหน... นอกจากนั้นมันยังทำร้ายตัวฉันเองอีกด้วย เพื่อนฉันพูดบ่อยๆว่า คนเราน่ะนะ กว่าจะมารู้ใจตัวเอง..บางที........มันก็สายเกินไป มันสายเกินกว่าที่จะย้อนเปลี่ยนมันกลับมาได้อีก ดังนั้นการที่ยังมีกันและกันอยู่ ถามใจตัวเองให้ดีว่าเราคิดยังไงกับเค้า คำพูดนี้มันผุดขึ้นมาทันที จริงสินะ มันสายเกินไปแล้ว...อยองกุน... ฉันรักนาย
ฉันนั่งร้องไห้เงียบคนเดียวอยู่ใต้ต้นไม้หลังโรงเรียนจนเวลาล่วงเลยไป โรงเรียนเลิกแล้ว นักเรียนคนอื่นก็พากันลงจากตึก กลับบ้านบ้าง กุ๊กกิ๊กกันบ้าง แน่นอนว่าไม่มีใครสังเกตเห็นฉันหรอก เพราะว่าสวนหลังโรงเรียนไม่ค่อยมีคนมานอกจากเวลากลางวัน ฉันรู้เรื่องนี้ดีจึงย้ายตัวเองมานั่งคนเดยวที่นี่
ตอนนี้ฉันต้องการใช้เวลาอยู่กับตัวเองมากที่สุด แต่ทำไมนะ ทุกครั้งที่ฉันพยายามจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ทั้งหมด มันกลับกลายเป็นว่าภาพเรื่องราวต่างๆวิ่งไหลเวียนเข้ามา น้ำตาที่ควรจะหยุดไหลได้แล้วกลับไหลเพิ่มมาอีก ฉันได้ยินเสียงคนโวยวายกันบนตึกที่เรียน สงสัยคงมีเรื่องกันแน่เลย แต่ฉันก็ไม่สนใจมัน จน...
\" แก! บอกมานะว่าทำอะไรยุนนา \"
เสียงนี้... คุ้นๆแฮะ แล้วชื่อนั่น ใช่ฉันรึเปล่า ในขณะที่ฉันกำลังพินิจเสียงอยู่นั้น อีกเสียงหนึ่งก็โวยขึ้น
\" ฉันไม่ได้ทำเว้ยย ที่รักของแก แกก็จัดการเองเด้ มาหาที่ฉันทำไมวะ ไอ้หน่ออ่อนเอ๊ย \"
เฮ้ยๆๆ เดี๋ยวนะ เสียงก็..คุ้นๆ เสียงของ......ฮันอยองกุน ฮันอยองกุนหรอ งั้นอีกเสียงนึงก็...
\" หนอย แกไม่รู้ใช่มั้ยว่าฉันเป็นใคร ฉันซองแจนะโว้ยย \"
ซองแจ เฮ้ย!!! OoO สองคนนั่น ไม่ได้แล้ว ฉันต้องรีบไป ก่อนที่จะมีเรื่องขึ้น
พลั่ก!!! ตุ้บ!!!! เพล้งงงง!!!!! อ๊ากกก!!! หนอยแก๊!!!!!!!!!!!!!!! เพล้ง!!! พลั่ก!!!!
ฉันใส่เกียร์ห มาวิ่งเร็วที่สุดเท่าที่ฉันเคยวิ่งมา ระหว่างทางนักเรียนหลายคนมองอย่างกับฉันเป็นนักวิ่งโอลิมปิก แต่ฉันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เพราะว่าเสียงเอฟเฟคทั้งหลายที่ได้ยินเมื่อกี๊ สองคนนั่น ทำไมต้องใช้กำลังตัดสินกันด้วยนะ
.......ทุกอย่าง มันเกิดขึ้นเพราะฉัน เพราะฉันแท้ๆ ฉันวิ่งผ่านชั้น 2...ชั้น3...แล้วก็มาหยุดหน้าห้องเรียนของฉันเอง ตอนนี้นักเรียนส่วนใหญ่กำลังมุงดูอะไรกันอยู่ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าดูอะไร เพราะเศษกระจกที่ประตูห้องแตกละเอียดอยู่ที่พื้น เลือดสดๆ หยดเป็นทาง
ทันทีที่ฉันเดินเจ้าไป นักเรียนมุงทั้งหลายก็หลีกทางให้อย่างโดยดี ภาพที่เห็นทำให้ฉันแทบลมจับ อยองกุนกับซองแจกำลังสู้กันอยู่อย่างดุเดือด ที่มือขวาของซองแจมีเลือดออกซิบๆ เศษกระจกนั่นต้องเป็นฝีมือของซองแจแหง... ส่วนอยองกุนก็ไม่ได้โต้ตอบอะไร ปล่อยให้ซองแจจัดการตัวเองอยู่ฝ่ายเดียว ไม่น่า... ไม่...หรือว่า...ไม่นะ
\" ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!! \"
\" ... \"
\" ... \"
ทั้งสองคนหยุดสู้กันทันทีที่เห็นฉัน ซองแจรีบดึงมือตัวเองออกจากคอเสื้อของอยองกุน ส่วนอยองกุนก็สะบัดเสื้อตัวเองแล้วทำท่าจะเดินจากไปโดยไม่คิดจะสนใจฉันอีกครั้ง
\" หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ \"
ซองแจตะโกนสั่งให้อยองกุนหยุดขณะที่เขากำลังหยิบกระเป๋าของตัวเองขึ้นมา แตอยองกุนก็ไม่ได้สนใจทำท่จะเดินไปอีกครั้ง
\" ไม่ได้ยินที่รุ่นพี่สั่งหรือไง \"
ครั้งนี้อยองกุนหยุดแล้วหันมามองที่พวกเรา ( ฉัน+ซองแจ ) สายตานั่น สายตาเย็นชา สายตาที่ฉันไม่คิดว่าจะได้รับจากอยองกุน ชายตามองฉันกับซองแจแย่งดูแคลนเป็นที่สุด น้ำตาที่ฉันอุตส่าห์พยายามอดกลั้นพลันถูกปลดปล่อยอีกครั้ง สายตาอยองกุนอ่อนลงเล็กน้อยที่เห็นแต่เขาก็เปลี่ยนให้เป็นเย็นชาดังเดิม
\" อยองกุน ฉันว่าแกน่าจะฟังยุนนาหน่อยนะ \" แฮวอนร้องบอกอยองกุนที่หันหลังไปอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่สนใจอยู่ดี
\" ฮันอยองกุน นั่นเป็นรุ่ยพี่เลยนะเว้ย แกไม่คิดจะฟังมั่งหรอไงฮะ \" ซึงโพที่อยู่ร่วมเหตุการณ์ทักท้วงมั่ง แต่ก็ไม่เป็นผล
\" นายจะฟังฉันซักครั้งไม่ได้เลยหรออยองกุน \" ฉันพูด
\" แกอย่าสร้างกำแพงให้ตัวเองเลย \" คนนี้ไม่คุ้นหน้านะ แต่เคยเห็นอะ ยัยดารึมบอกว่าเป็นอีกคนในแก๊งหนุ่มฮอตของอยองกุน แต่ไม่รู้ว่าชื่ออะไร ยังไงก็ขอบคุณจิงๆนะที่ช่วยพูดอะ
\" พวกแกก็ฟังกันเองละกัน ฉันไม่อยากฟัง \" แล้วอยองกุนก็เดินออกจากห้องไป
\" เฮ้ยพวกแก จับมันไว้ดิ๊ \" ซองแจตะโกนสั่งเพื่อนร่วมชั้นของฉันที่ยืนอยู่แถวนั้น แต่ก็ไม่มีใครกล้าขยับตัว มีเพียงเพื่อนของอยองกุนเท่านั้นที่ลากเค้ากลับเข้ามาในห้องด้วยความลำบากยากเย็น
\" ซองแจ นายจะทำอะไรน่ะ \" ฉันหันไปถามซองแจด้วยสีหน้าที่ งง สุดๆ เป็นอะไรอีกล่ะนายนี่
\" ยุนนา เธอว่ามีอะไรจะอธิบายให้มันฟังไม่ใช่หรอ ว่าไปสิ \"
\" ปล่อย \" คำราบเรียบแต่ใช้ได้ผลชะงัดของอยองกุนทำให้เพื่อนๆเค้าเองปล่อยมือทันที
\" อยองกุ..\"
\" หุบปากไปเลย ฉันไม่อยากฟัง ไม่ได้ยินหรอไง แล้วพวกแก...ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ล่ะก็ อย่ามาจับฉัน \"
\" ฟังฉันหน่อยได้มั้ย \"
\" ... \" ดูเหมือนอยองกุนจะยอมแล้วนะ
\" คือว่า... \"
\" เธอจะบอกฉันว่าเธอกับมันรักกันใช่มั้ย เธอจะบอกให้ฉันออกไปจากชีวิตเธอใช่มั้ย เธอจะบอกว่าคนอย่างฉันมันเลว ไม่คู่ควรกับคนดีๆอย่างเธอใช่มั้ยล่ะ ชองยุนนา ฟังนะ ฉันผิดหวังในตัวเธอมาก ยัยผู้หญิงใจง่าย หน้าไม่อาย \"
\" TOT \" หลังจากคำพูดทิ่มแทงของอยองกุนแล้ว ฉันถึงกับทรุดลงกับพื้นเลย ขาทั้งสองข้างของฉันไม่มีแรงอีกต่อไป ยัยผู้หญิงใจง่าย...หน้าไม่อาย... นายคิดว่าฉันเป็นคนอย่างนั้นมาตลอดสินะ ดี...ดีเลย...ดีมาก
\" แก!!! มันจะมากไปแล้วนะเว้ยยย บังอาจมาว่าน้องสาวสุดที่รักของฉันอย่างนี้....แก..ตายยยยยย\" แล้วซองแจก็วิ่งถลาใส่อยองกุนที่ยืนเอ๋อเหรออยู่กับคำว่าน้องสาว
\" ชองซองแจ \" ฉันพูดขึ้นระหว่างที่ซองแจกำลังอัดอยองกุนที่ฉันรักมากอยู่ แต่ดูเหมือนซองแจจะไม่สนใจอะไรอีกต่อไป ฉันเข้าใจว่านายรักน้องมาก แต่...นี่นายถึงกับไม่สนใจเสียงที่ฉันเรียกนายเลยหรอ
\" ชอง ซอง แจ \" ฉันเน้นทีละคำ แต่ผลก็เหมือนเดิม
\" ชองซองแจ!!!! \" ทุกคนหันมามองฉันเป็นตาเดียวอีกครั้ง เพราะเสียงว้ากลั่นสุดยอดของฉันนั่นเอง
\" .... \"
\" ปล่อยเค้า กลับบ้าน \" ฉันสั่งซองแจอย่างวางมาดที่สุด ซองแจเอ๋อไปนิดๆกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของฉัน
\" แต่... \"
\" ไปเหอะ ฉันเหนื่อยแล้ว \"
\" ... \"
\" ชองซองแจ พี่ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง \"
\" ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้เว รเอ๊ย \"
\" ชองแจ ต้องให้น้องสาวคนนี้รออีกนานมั้ยคะ \"
\" ไปจ้ะๆ \" ฉันกับซองแจหันหลังกลับแล้วเดินออกมาจากห้องทันทีโดยที่ฉันแทบจะวิ่งไปอยู่แล้ว น้ำตาที่กลั้นไว้ร่วงโรยอีกครั้ง ฉันวิ่งฝ่าวงล้อมของเพื่อนๆที่มุงอยู่มาจนถึงบันนได แล้วฉันก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อฉัน ฉันหันไปหาที่มาของเสียงนั่น
\" ยุนนา อย่าเพิ่งไปเลย \" แฮวอน ซึงโพ แล้วก็เพื่อนร่วมแก๊งอีกคนนั่นเอง
\" ... \"
\" พวกแกมีอะไรอีกฮะ \" ซองแจหันไปแว้ดใส่พวกนั้น
\" ขอโทษจริงๆนะครับรุ่นพี่ พวกผมต้องขอยืมตัวน้องสาวแสนสวยของพี่หน่อยล่ะ \" ซึงโพจับข้อมือฉันไว้แล้วออกแรงลากฉันไปทันที โดยไม่เปิดโอกาสให้ซองแจเถียงแม้แต่น้อย
\" เฮ้ย \"
\" ปล่อยเถอะ พวกนาย ฉันขอร้องล่ะ ฉันเหนื่อยแล้ว เหนื่อยจริงๆ \"
\" แต่ว่าอยองกุนมันกำลังเข้าใจผิดอยู่นะ เธอก็รู้นี่ \" แฮวอนบอก
\" ช่างเถอะ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของฉันเลยนะ ทำไมฉันต้องเป็นฝ่ายง้อหมอนั่นด้วยล่ะ ฉันพยายามอธิบายแล้วแต่หมอนั่นก็ไม่ฟัง แล้วตอนนี้พวกนายจะยังมาพูดะไรอีกล่ะ เจ้าตัวเค้ายังไม่สนใจเลย \"
คำพูดต่างๆที่ฉันเก็บไว้พรั่งพรูออกมาเป็นสาย แล้วฉันก็หันหน้าเดินกลับทันที โดยไม่สนใจเสียงของพวกนั้นที่โวยวายตามมา
\" เธอไม่เป็นไรนะยุนนา \" ซองแจถามฉันเมือ่เห็นว่าฉันเงียบไปมาก
\" ไม่หรอก นายไม่เป็นไรนะซองแจ ดูมือนายดิ กลับบ้านแล้วยุนนาคนสวยจะทำแผลให้นะจ๊ะ \"
\" อื้มๆ >O< \"
การแสร้งทำเป็นสบายดีทั้งๆที่ภายในใจฉันมีน้ำท่วมเอ่อนองไปหมดแล้ว น้ำตาที่ไม่ได้ไหลจาดตา แต่กลับไหลออกมากภายในใจ วันนี้เองที่ฉันรู้ว่าฉันรักใคร และฉันก็รู้อีกด้วยว่า..คนที่ฉันรัก คิดกับฉันยังไง ก็แค่อีนั งผู้หญิงใจง่าย หน้าไม่อาย คนนึง เท่า..นั้น..เอง....
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
T o o lN n i lE just talk : ครบ 100% แล้วค่ะ ฝากด้วยนะคะ โหวตให้ด้วยนะคะ เม้นกันเยอะๆเน้อ โอ๊ะๆๆ เปลี่ยนชื่อตอนค่ะ เพื่อนๆอย่าเกลียดอยองกุนพระเอกของเราเลยนะคะ ตอนหน้าจะดูดีขึ้นค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น