ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ฉันสวยขึ้นใช่มั้ยล่ะ
เช้าวันนี้ อากาศสดใสเป็นพิเศษ วันนี้สงสัยหิมะจะตกใจในฤดูร้อน เพราะว่าวันนี้ฉันตื่นเอง >O< ก็วันนี้ฉันกับซองแจจะไปโรงเรียนพร้อมกันนี่นา ซองแจจะไปทำเรื่องเข้าเรียนต่อ ส่วนฉันก็ไปโรงเรียนตามปกตินั่นแหละ TT_TT
วันนี้ซองแจกับฉันเดินมาโรงเรียนด้วยกันทางที่นายบ้าอยองกุนพาลัดมานั่นแหละ... -*- วันนี้อารมณ์ดีอีกแล้วค่ะ ก็เพราะว่ามีสุดหล่อเดินมาด้วยนี่นา บอกได้คำเดียวเลยว่าซองแจของฉันนะหล่อกว่านายอยองกุนนั่นอีก นิสัยก็ดีกว่า เรียนก็เก่งกว่า >O< ดีจังเลย มีพี่ทั้งหล่อทั้งดีอย่างนี้
ฉันกับซองแจเดินผ่านทางลัดนั้นมาจนถึงหน้าประตูโรงเรียน แล้วฉันก็เริ่มต้นแนะนำตัวเองอย่างสุดความสามารถ ก็ฉันก็เป็นเด็กใหม่เหมือนกันนี่นา ยังไม่ค่อยจะรู้จักโรงเรียนนี้มาเท่าไหร่หรอก ก็ได้แต่พูดมั่วๆไปงั้น -_-;
ระหว่างทางมีเหล่านักเรียนทั้งหลายหันมามองเราเป็นตาเดียว ก็จะไม่ให้มองได้ไงล่ะ ก็ในเมื่อคนที่ใครๆต่างพากันคิดว่าเฉิ่มเบ๊อะอย่างฉันกลับกลายเป็นว่าไปซอยผมมาซะ...แถมยังไปดัดให้เป็นลอนอ่อนๆไล่ตามผมที่ซอยลงมาอีก หน้าตาก็แต่งบ้างเล็กน้อยพองาม ไม่จักจนเกินไป โดยรวมถือว่าสวยเลยล่ะนะ >O<
แล้วอดีตยัยเฉิ่มอย่างฉันก็เดินควงคู่มากับหนุ่มหล่อเฟี๊ยวเด็กนอกอย่างชองซองแจ...หารู้ไม่ว่านายคนข้างฉันเนี่ย พี่ชายฉันเองแหละย่ะ ทำเป็นมองกันตาขวางเชียว ชิ แกล้งซะให้เข็ด
ฉันเดินไปควงแขนกับซองแจอย่างถือสิทธิ์ ทำเอายัยสาวๆและหนุ่มๆทั้งหลายพากันมองตาค้างอย่างตะลึง คิดไม่ถึงล่ะสิว่าฉันจะกล้าอย่างนี้ ก็นายนี่คือพี่ชายฉันนี่นา -_- ยัยพวกบ้าผู้ชายทั้งหลายส่งสายตาอาฆาตบวกกับรังสีแห่งการเข่นฆ่ามาที่ฉัน รู้สึกหนาวๆเหมือนกันแฮะ พวกหนุ่มๆทั้งหลายก็พร้อมใจกันถลกแขนเสื้อขึ้น ตั้งท่าทีว่าจะมาหาเรื่องซองแจ
\" หนอย!! ยัยนั่น ยัยเอ๋อนั่น มันกล้าดียังไงนะที่มาควงแขนคนหล่อๆอย่างคนนั้น \"
\" เธอน่ะสิเอ๋อ ฉันว่าผู้หญิงคนนนั้นโคดจะสวยเลยอะ อยู่โรงเรียนเราหรอ \"
\" ต๊ายๆๆๆ สองคนนั่นเหมาะกันดีจังนะ \"
\" ยัยหน้าด้า น บังอาจมากนักนะมายุ่งกับผู้ชายของคนอื่น \"
และอีกหลายเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังตลอดทางที่พวกเราเดินไป ข่าวเรื่องซองแจกับฉันแพร่สะพัดไปในโรงเรียนอย่างรวดเร็ว บางคนคิดว่าฉันเป็นนักเรียนนอกเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ นี่ยัยพวกนั้นจำฉันไม่ได้เลยหรอไง O_O แต่ที่แน่ๆคือ ซองแจกลายเป็นหนุ่มฮอตอีกคนของโรงเรียนเราไปแล้ว ซองแจย้ายมาอยู่ ปี 2 ห้อง 5 ด้วยวิธีการเข้าหาอาจารย์ใหญ่แม่หม้าย สงสัยยัยป้านั่นหลงสเน่ห์ซองแจแหงเลย ให้เข้าง่ายๆเงี๊ย
ฉันพาซองแจไปที่ห้องเรียนของเขาแล้วกำลังจะเดินกลับ แต่ซองแจก็ตะโกนไล่หลังมาขัดไว้ก่อน
\" แมวน้อยยุนนา เย็นนี้ฉันไปรับเธอที่ห้องนะ เธออยู่ ปี 1 ห้อง 5 ใช่มั้ย \"
\" ใช่ นายจะมารับฉันหรอ ก็ดีนะ ฉันจะรอละกัน แล้วเจอกันหลังเลิกเรียน \"
\" จ้าจ้า >O< แล้วเจอกันนะจ๊ะที่รัก \"
\" =_= อื้มๆ ไปล่ะ \" แล้วฉันก็รีบวิ่งๆ กลับมาที่ห้องตัวเองอย่างสุดชีวิตท่ามกลางเสียงโวยวายของเหล่าสาวรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งหลายที่ไล่หลังมา
เมื่อฉันก้าวเข้ามาในห้อง สายตาทุกคู่หันมาจ้องฉันเป็นตาเดียว ละจากกิจกรรมที่ทุกคนกำลังทำอยู่ ทำไมมองฉันงั้นอะ ฉันเข้าห้องผิดหรอ แล้วฉันก็เดินออกไปดูป้ายชื่อห้องหน้าปห้องอีกครั้ง ก็ไม่ผิดนี่หว่า ปี 1 ห้อง 5 แล้วทำไมเพื่อนร่วมชั้นที่แสนดีต้องมองฉันงั้นอะ
ฉันพยายามไม่สนใจสายตาที่จับจ้องมานั่น แล้วเร่งฝีเท้าเดินไปยังที่นั่งของตัวเองทันที บนโต๊ะทั้งสองข้างของฉันมีกระเป๋ามาวางอยู่ก่อนแล้ว สงสัยนาบอยองกุนกับแฮวอนมาแล้วแหงเลย แต่ไปไหนกันก็ไม่รู้แฮะ
ออด....................
เสียงออดดังบ่งบอกถึงการเริ่มต้นของวันที่น่าเบื่อ การเรียน เซ็งแฮะ -\"- พักนี้ขี้เกียจไงไม่รู้ ออดคาบแรกดังแล้วนะ แต่ทำไมอาจารย์ยังไม่เข้ามาสอนเลยอะเนี่ย และแล้วยัยมียองก็เดินมาหาฉันที่โต๊ะ จะมาหาเรื่องอะไรกันอีกหละยัยนี่
\" หวัดดีจ้า ฉันชื่อชินมียองจ้ะ เธอเป็นนักเรียนใหม่หรอ น่ารักจังเลยนะ \"
อะไรกันน่ะยัยี่ ความจำเสื่อมรึไง เด็กใหม่บ้าอะไรล่ะ ฉันก็ยัยคนที่เธอมาหาเรื่องคราวที่แล้วไง ทำมาเป็นจำไม่ได้
\" อ่า... หวัดดีมียอง \"
\" เธอชื่ออะไรหรอ ไม่น่าไปนั่งที่ของยัยเฉิ่มเอ๋อยุนนาเลยนะ เดี๋ยวจะติดเชื้อเสล่อๆไปด้วย ไปนั่งกับฉันละกันนะ \"
\" เอ่อ....คือว่า.. \"
\" อะไรล่ะจ๊ะ ไปเถอะน่า คนสวยๆก็ต้องนั่งกับคนสวยๆสิ ทางฝั่งพวกฉันน่ะมีแต่คนสวยๆทั้งนั้นเลยนะ ไปเหอะๆ \"
ยัยนั่นพูดพลางลากๆดึงๆฉันออกจากที่นั่งของยัยเฉิ่มที่ว่านั่น ที่นั่งฉันเองเฟร้ยยย ในระหว่างที่ฉันกับยัยมียองกำลังยื้อยุดฉุกลากกันอยู่นั้น มันเป็นสถานการณ์ที่ฉันทำตัวลำบากมาก ไม่รู้จะตอบยัยนั่นว่าอะไรดี แต่แล้วก็มีเทวดามาช่วยชีวิตฉันเอาไว้
\" ทำอะไรกันอยู่น่ะ \" เสียงอันคุ้นเคยไม่ใช่ใครที่ไหน ฮันอยองกุน น้ำเสียงหงุดหงิดดังเดิมเป็นเอกลักษณ์ของนายนี่ทำให้คนรอบข้างที่พากันมายืนรุมๆดูฉันอยู่ห่างออกไป ยกเว้น ยัยบ้าชินมียองนั่นคนเดียวที่ยังอุตส่าห์ยืนอยู่
\" มาทำอะไรตรงที่นั่งคนอื่นฮะ เธอน่ะ \" นายอยองกุนสุดเป๋อนั้นสงสัยจะยังไม่เห็นฉันล่ะมั้ง จึงหันไปถามชินมียอง
\" อ่า....นี่เพื่อนใหม่จ้ะอยองกุน เพิ่งย้ายมาเรียนวันนี้ ฉันเห็นว่าตรงนี้ยัยเฉิ่มยุนนานั่งอยู่แล้ว เลยว่าจะดึงไปนั่งทางนู้นด้วยกัน \" ว่าแล้วยัยมียองก็ลากฉันขึ้นมาสำเร็จจนได้
อีตาอยองกุนเหมือนเพิ่งจะรับรู้ว่ามีฉันอยู่ตรงนั้น เขาดึงข้อมือฉันออกจากมือของยัยมียอง ตอนนี้สายตาทุกคนในห้องกำลังมองพวกเราอยู่อย่างหลากหลายอารมณ์
และแล้วสายตาที่บ่งบอกอารมณ์ของอยองกุนไม่ได้จับจ้องมายังฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ตอนนี้แฮวอนนิ่งอึ้งไปแล้ว
\" เธอไปทำบ้าอะไรมาน่ะ \" เสียงเย็นเยียบอย่างที่ไม่เคยเป็นของอยองกุนถามฉันด้วยสีหน้าที่น่ากลัวสุดๆ
\" ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนี่ แล้วทำไมนายต้องโกรธด้วยล่ะ \"
\" แล้วนี่มันอะไร ที่เธอว่าไม่ได้ทำอะไรน่ะ ทั้งผม ทั้งหน้า ทั้งชุด \"
\" ก็ฉันอยากจะสวยขึ้น ดูดีขึ้นบ้างตามประสาผู้หญิงมันผิดตรงไหนฮะ \"
\" .... \"
\" .... \"
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งขัดขึ้น
\" เอ่อ...หมายความว่าไงหรออยองกุน เธอกับเด็กใหม่นี่รู้จักกันหรอ \" เสียงยัยมียองนั่นเอง
\" ไม่ใช่เรื่องของเธอย่ามาแส่ \" นายอยองกุนแว้กเข้าให้ซะงั้น
\" แล้วเธอน่ะ ชองยุนนา ครั้งนี้ฉันยกโทษให้ เพราะเห็นว่ามีเหตุผลพอสมควร แต่ครั้งหน้าไม่มีแน่ \"
เมื่อชื่อของฉันถูกเอ่ยออกจากปากฮันอยองกุน ห้องทั้งห้องก็เกิดเสียงแซ่ดๆ ดูก็รู้ว่าเพื่อนๆทั้งหลายคงจะตกใจกันมากเลยทีเดียว ที่คนอย่างฉันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
\" ชองยุนนา!!!!!!!!! \"
\" ยัยเสล่อนั่นน่ะนะ \"
\" โคดสวยเลยว่ะ \"
\" เป็นไปไม่ได้ \"
\" ฉันจองเว้ย พวกแกอย่าริอาจ...\"
เกิดเสียงดังขึ้นเนื้อความประมาณนี้ที่ฉันพอฟังออก
\" นินทาอะไรกันวะ!!!! \" เมื่อเสียงเริ่มดังขึ้นอีตาบ้าอยองกุนก็ตวาดแว้ดอีกเป็นครั้งที่สอง
\" ยุนนา..เธอโคดจะสวยเลยอะ \" แฮวอนน้อยของฉัน... ยังไงก็ยังมีนายแหละนะที่อยู่ข้างฉัน
\" หุบปากไปเลยไปบันแฮวอน ชองยุนนาเป็นของฉันคนเดียวเฟ้ย แกอย่าได้มาแหยม \"
\" -_- \"
\" ฉันไปเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ \"
\" ก็ตั้งแต่แรกเลยอะ เธออย่าถามมากน่า \" เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นนายอายนะอยองกุน นายนี่น่ารักจริง >O<
\" นายก้มหน้าไมอะ \"
\" เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง ไปนั่งที่เธอนู่นไป๊ \"
ฉันเห็นหน้าของอีตาอยองกุนแดงนิดๆล่ะ น่ารักจังเลย แล้วแฮวอนที่เอาแต่จ้องหน้าฉันตั้งแต่แรกนั้นก็เดินกลับเข้ามานั่งที่ด้วยดวงหน้าเหม่อลอย -*- เป็นอะไรไปอีกคนล่ะเนี่ย ส่วนยัยมียองถึงกับเข่าอ่อนเลยทีเดียว คงไม่คิดสินะว่าฉันจะดูดีขึ้นได้ขนาดนี้ ยัยนั่นรู้สึกเหมือนว่าจะเกลียดฉันมากขึ้นไปอีก สงสัยจะเสียหน้ามากด้วยเลยนะนั่น มาด่าฉันต่อหน้าฉันเองเนี่ย หน้าแตกยับ +_+
\" นี่ๆยัยหง่าว เลื่อนโต๊ะเธอมาใกล้ๆฉันนี่ \"
\" อะไรของนายอีกอะ งี่เง่าจริง \"
\" เออ ฉันเลื่อนไปเองก็ได้ \" แล้วอยองกุนก็เลื่อนโต๊ะเขามาติดกันกับฉัน
\" อะไรอีกอะ \"
\" เปล่าหรอก \"
\" ... \"
\" ขอแขนซ้ายเธอหน่อยดิ กางมาๆ \"
\" นายเพี้ยนไปแล้วแหง \"
\" เหอะน่า \" ฉันกางแขนซ้ายวางไว้บนโต๊ะ แล้วอยองกุนก็ดึงแขนฉันไปพาดไว้บนโต๊ะเขา
\" ฉันง่วง \" พูดจบปุ๊ปนายนั่นก็ใช้แขนฉันเป็นแขนแทนหมอนไปซะงั้นโดยไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้เถียงหรือพูดอะไรเลยสักคำ
ฉันที่กำลัง งง บวกกับอายจึงทำให้ทำตัวไม่ค่อยถูก แฮวอนที่นั่งเงียบมานานแอบขำฉันนิดๆด้วยล่ะ ฉันเห็นนะยะ คาบแรกวันนี้อาจารย์ไม่มา..โชคดีจัง กำลังขี้เกียจอย่างรุนแรงเลยอะช่วงนี้ =_= คายที่สองเป็นวิชาภาษาอังกฤษที่ฉันชอบเรียนมากๆๆ แต่ก็ไม่ได้เรียนเพราะนายบ้านั่นดันมานอนทับแขนฉันซะยังงั้นอะ แฮวอนขำฉันตลอดเลยที่หันมามอง ขำทำมายยย ฉันก็อายเป็นน้า
แล้วนายอยองกุนขี้เก๊กก็ขยับตัวสักที... เย้ ดีจัง แขนฉันเมื่อยไปหมดเลยอะ แขนชเลย เพราะนายคนเดียวรู้มั้ยเนี่ย พอถึงเวลาพักฉันตั้งใจว่าจะไปหาดารึมมี่ที่รักของฉัน แต่ฉันก็ไปไม่ด้ายยย ก็อีตาบ้าฮันอยองกุนที่ดูเหมือนจะตื่นแต่ก็ดันไม่ตื่นเนี่ยสิ ฉันเลยใช้ไม้เด็ดจัดการ ฉันกระตุกแขนฉันออกอย่างแรงทำให้หัวของอยองกุนกระแทกโต๊ะดังปึง!! หึหึ สมน้ำหน้า
\" ยัยบ้า เธอทำบ้าอะไรของเธอฮะ \"
\" -*- หนอยนายนี่มัน นอนทัยแขนคนอื่นตั้ง 2 ชั่วโมงยังมีหน้ามาว่าฉันอีกเรอะ \"
\" ก็เธอไม่ใช่คนอื่นนี่ เธอเป็นภรรยาฉันนะ \"
\" เอาเถอะๆๆ ฉันขี้เกียจมาเถียงกับนายแล้ว ฉันจะไปหาดารึม \" แล้วฉันก็รีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ฉันเหลือบไปเห็นแฮวอนกับอยองกุนกำลังเถียงกันอยู่ ท่าทางว่าแฮวอนจะไปแหย่นายนั่น เลยโดนนายนั่นด่าเข้าให้.... เล่นอะไรเป็นเด็กๆจริงพวกนี้ -_-
เมื่อมาถึงห้อง 6 ฉันเดินเข้าไปหาดารึมอย่างเคย อีกและ +_+ ทำไมทุกคนต้องจ้องฉันอย่างงั้นด้วยเล่า.. เบื่อจริง ฉันสอดส่ายสายตาหาดารึมซะทั่วห้องเลย อ๊ะ นั่นไง เห็นแล้ว เอ๋ๆๆ ดารึมมี่ของฉันกำลังงีบอยู่นี่นา แกล้งหน่อยดีกว่า หุหุหุ
ฉันเดินเข้าไปหาดารึมอย่างเงียบที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้ท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นของนักเรียนคนอื่น แล้วฉันก็ตะโกนใส่หูยัยดารึมอย่างดัง
\" เช้าแล้วววว!!!!!!!!!!!!!!!!!! \"
\" กรี๊ด!!!!!!!!!! \"
\" OoO อ๊ากกก \"
\" เฮ้ย!!!! OoO \"
\" อะไร ร้องทำไมกันยะ \"
\" เธอ... เป็นใครน่ะ \"
\" ฮันดารึม นี่เธอแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย \"
\" ว้าย เธอรู้ชื่อฉันด้วยอะ เธอเป็นใคร บอกมานะ \"
\" ยัยบ้านี่ พูดไม่รู้เรื่องแฮะ สงสัยจะยังละเมอ \"
\" อะไรของเธอน่ะ อยู่ดีๆก็มาตะโกนใส่หูฉัน เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย \"
\" ยัยบ้า ฉันชองยุนนา \"
\" OoO \"
\" เอ้า ดูทำหน้า \"
\" โทษทีนะ สงสัยฉันยังไม่ตื่น \" แล้วยัยดารึมก็ทำท่าเหมือนกับจะหลับลงไปอีก ฉันจึงต้องใช้มือเรียวๆของฉันดึงหูยัยนั่นขึ้นมา
\" นี่เธอ!! มันจะมากไปแล้วนะ อยู่ๆก็มาตะโกนใส่ฉัน มาอ้างว่าเป็นเพื่อนฉัน แล้วยังกล้ามาดึงหูสวยๆของฉันอีก \"
\" ดารึมมมม T^T แม้แต่เธอก็จำฉันไม่ได้ ไม่น่าเล้ยยย \"
\" อะไรกันอีกยะ \"
\" ฉันชองยุนนาไง เพื่อนเธอน่ะ ดูดีๆสิ \"
\" ไม่มีทางๆ ไม่ต้องดูก็รู้ว่าไม่ใช่ ยัยยุนนาน่ะไม่ได้สวยขนาดนี้ แถมยังติดจะเป๋อๆด้วย อย่างเธอน่ะ อย่ามาอ้างกันดีกว่า \"
\" หนอยๆๆ ยัยดารึม วันนี้แหละ ไม่เธอก็ฉันต้องเละกันไปข้างนึง บังอาจมาว่าฉันเป๋อหรอ \"
\" ว้ายๆๆ เธอนี่ \"
\" ฉันเองนะ ดูดีๆก่อนดิ \" ยัยดารึมพินิจพิจารณาฉันอย่างถี่ถ้วน สำดร็จหน้าฉันอย่างกะจะเค้นหาอะไรบางอย่าง และแล้ว.....
\" กรี๊ด!! \"
\" OoO \"
\" เธอ....ชองยุนนา เธอไปทำอะไรกับตัวเองมาน่ะ \"
\" เฮ้อ ยัยเพื่อนบ้า กว่าจะรู้เรื่องกัน \"
\" เธอเปลี่ยนไป ไปทำอะไรมายะ \"
\" ก็ไม่ได้ทำอะไรมากนี่ พอดีว่าพี่ชายฉันน่ะกลับมาจากเมืองนอกแล้ว เค้าเลยให้ฉันไปจัดการกับตัวเองใหม่น่ะ \"
\" หา O_O \"
\" อะไรอีกล่ะ เธอโคดจะขี้โวยวายเลยนะ รู้ตัวเปล่าเนี่ย \"
\" เธอมีพี่ชายด้วยหรอ \"
\" ใช่ เค้าไปเรียนเมืองนอกก่อนที่เธอกับฉันจะรู้จักกันอีก \"
\" หรอๆๆๆๆๆ แล้วเค้าเป็นไง หล่อมั้ยๆ \"
\" ไว้เธอดูเองละกันนะ ฮันดารึม \"
\" ได้ไงอะ ไม่ได้นะไ ฉันไม่ยอมหรอก \"
\" ตามใจเธอละกัน ลงไปดิ้นกับพื้นอย่างนั้นต่อไปละกันนะ ฉันไปล่ะ แค่แวะมาเยี่ยมเยียนนิดหน่อย หุหุ \"
\" T^T ยุนนาจ๋า ได้โปรดๆ เห็นใจเพื่อนตัวน้อยๆหน่อยนะ เธอก็รู้ว่าฉันเป็นโรคแพ้คนหล่อน่ะ \"
\" เย็นนี้เธอก็เห็นเอง ไปล่ะ ^O^ \"
แล้วฉันก็วิ่งกลับมาที่ห้องตัวเองทันเวลาออดดังพอดิบพอดี คาบสามเริ่มต้นขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันไม่ได้คิดจะสนใจมันเลย เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะมันคือวิชาที่ฉันเกลียดที่สุดในโลกยังไงล่ะ คณิตตต อี๊ๆๆๆๆ
เบื่อจังแฮะ ไม่อยากเรียนเลยคาบนี้ วิชาศิลปะ น่าเบื่อๆๆๆ ฉันไม่ชอบวาดรูปเลย เวลาฉันวาดทีไรมันมักจะออกมาไม่ได้เรื่องทุกที ฉันจึงไม่ชอบวิชานี้ไปโดยปริยาย ในระหว่างที่ฉันกำลังคิดหาสารพัดวิธีที่จะโดดคาบนี้ จู่ๆ นายอยองกุนและฉอวอนก็เกิดลงไปชักกระตุกชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้นซะอย่างงั้น
เมื่อคนให้ห้องรวมถึงอาจารย์ที่สอนอยู่หน้าชั้นด้วย เห็นว่านายสองคนนั่นลงไปดิ้นกับพื้นทำท่าอย่างกับจะตายให้ได้ จึงรีบวิ่งมามุงกันดูใหญ่เลย รวมถึงฉันด้วยที่ตอนนี้ลงไปนั่งที่พื้นข้างสองคนนั้นแล้ว
\" พวกเธอเป็นอะไรไปน่ะ \" อาจารย์ถามพวกนั้นด้วยน้ำเสียงวิตกกังวัล
\" ผ...ผม.. ผมปวดท้องมากเลยครับอาจารย์ ขออนุญาตไปห้องพยาบาลนะครับ ไม่ไหวแล้วว \" เสียงฉอเลาะอย่างนี้จะเป็นใครไปได้นอกจาก บันแฮวอนนั่นเอง
\" นายไหวมั้ยแฮวอน..ฉันยังพอไหว นายไหวมั้ย \" นี่คือเสียงฮันอยองกุน
\" เอ่อ...พวกเธอสองคนไปห้องพยาบาลได้ ไปไหวมั้ย ชองยุนนา เธอพาพวกเขาสองคนไปห้องพยาบาลทีนะ ฮันอยองกุนเธอพอไหวใช่มั้ย ช่วยกันพยุงแฮวอนไปทีนะ \"
\" อ่า... ค่ะ \"
\" ครับ \"
\" ทุกคนนั่งที่ได้ มัวแต่ดูอะไรน่ะ มานั่งนี่ \" เสียงอาจารย์เรียกให้คนที่เหลือเข้าประจำที่ ระหว่างที่ฉันกำลังพาเจ้าสองลิงนั่นออกจากห้องก็ได้ยินยัยพวกบ้าผู้ชายตะโกนออกมา
\" ที่รัก...อย่าตายนะ \"
\" ฮือ...ฮือ.. พวกเขาจะเป็นอะไรมั้ย \"
เหอะๆๆๆ ยัยพวกบ้านี่ แค่ปวดท้องไม่ตายหรอกน่า เว่อร์จริง
พอพวกเราก้าวขอออกจากห้องแล้วปิดประตูปุ๊บความจริงก็เปิดเผย เมื่อนายสองลิงนั่น หายจากการปวดท้องเป็นปลิดทิ้ง เหอๆ ที่แท้พวกนายก็ตอแห ลนี่เอง
\" เฮ้อ.. สบายจัง ไม่ต้องไปนั่งเรียนวิชาปัญญาอ่อนนั่น \"
\" ใช่ อยองกุน ไปดาดฟ้ากันเหอะ \"
\" อื้ม ไปกัน นี่เธอน่ะ ตามมาเร็วๆเข้า ยืดยาดอยู่ได้ \"
\" ฮึ้ย พวกนายนี่มัน...แต่ก็ดี ฉันกำลังหาวิธีโดดเหมือนกันแหละ เบื่อจะตายอยู่แล้ว \"
\" ฮ่าฮ่าฮ่า อยองกุนนายดูแฟนนายดิ สงสัยติดโรคขี้เกียจของนายไปแหงเลยว่ะ \"
\" บันแฮวอน! ใครเป็นแฟนหมอนั่นยะ พูดให้มันดีๆนะ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน \" ฉันพูดพร้อมชูกำปั้นตั้งท่าเตรียมชกเต็มที่ แต่แล้วก็มีมือใหญ่ๆมาจับมือของฉันแล้วลากฉันให้ตามเขาไปอย่างรวดเร็ว นายอยองกุนนั่นเอง -_-;
ที่ดาดฟ้า
\" คิดถูกนะเนี่ยที่โดดออกมา อากาศดีจัง เหมาะแก่การนั่งชมวิวไม่ใช่ให้ไปนั่งเรียนงกๆอยู่ในห้องเรียนบ้าๆนั่น \"
เมื่อมาถึงปุ๊บแฮวอนก็พูดปั๊บ พร้อมกับท่าทางประกอบ ทำเอาฉันซึ่งไม่เคยเห็นท่าทีของแฮวอนในแบบนี้หัวเราะซะลั่น ส่วนอยองกุนเดินไปหาที่นั่งดีๆลมเย็นพัดสบายเรียบร้อยแล้ว ฉันรีบเดินไปสมทบทันที เพราะมุมตรงนั้นฉันชอบมาก มันสามารถมองลงไปเห็นสวนซากุระสวยๆหลังโรงเรียนแล้วทิวทัศน์รอบๆตัวเมืองได้ชัดเจน โรแมนติกเนอะ ^O^
\" เฮ้อ....สบายดีจัง \"
\" นี่ๆ ทำท่าทางให้มันสมเป็นกุลสตรีหน่อยดิ \"
\" อะไรกันเล่า นายอย่ามายุ่งกับฉันเลยน่า ไปยุ่งเรื่องของนายนู่นไป๊ \"
\" นอนดีกว่า \"
\" เพิ่งจะนอนเมื่อกี๊นี้เองนะ เมื่อคืนนายทำอะไรกันแน่เนี่ย \"
\" ดูบอลดิ ดันแข่งซะดึกเลย ตีสองแน่ะ \"
\" สมน้ำหน้า \"
\" ขอนอนหน่อยละกัน ไม่ไหวแล้ว \"
\" หา OoO \"
\" ยุนนา ฉันหนุนตักเธอได้มั้ย \"
\" อ่า... +/////+ \" หน้าฉันแดงอย่างกับลูกตำลึงแน่ะ ก็จะไม่ให้แดงได้ไงล่ะ ในเมื่อมีคนหล่ออย่างนายนี่มาขอหนุนตักแถมยังท่ายังกับแมวน้อยอีก
\" นะนะ ฉันง่วงจริงๆ \"
\" เอ่อ...... +///////+ \"
\" ... \" อยองกุนจ้องหน้าฉันนิ่ง ราวกับจะสะกดจิตฉันงั้นแหละ ฉันยิ่งเป็นโรคแพ้ความหล่ออยุ่ด้วยนะ
\" นายก็นอนที่พื้นไปดิ \"
\" เธอจะให้ฉันนอนที่พื้นเนี่ยนะ มันแข็งแถมยังสกปรกด้วยอะ ไม่เอาหรอก ฉันเพิ่งสระผมมาเอง \"
\" ผู้ชายอะไรกันเนี่ย เรื่องมากแถมยังสำอางค์สุดยอดเลย \"
\" เหอะน่า มันเรื่องของฉัน เธอก้เป็นผู้หญิงอะไรกัน ห้าวซะ... \"
\" อะไรยะ พูดมาให้เคลียร์ๆ \"
\" ไม่เอาแล้วๆ ง่วงๆ ขอนอนๆ \"
\" อ่า +/////////////////+ \" แล้วทั้งๆที่ฉันยังทันจะให้คำตอบนายเลยนะว่าฉันยอมให้นายนอนหรือเปล่า นายนั่นก็ซุกหน้าลงบนตักฉันแล้วหลับสนิทไปดื้ออย่างนั้นแล้ว
\" นายนี่น้า... น่ารักจัง \" ฉันเผลอหลุดคำพูดแปลกๆออกไป จนแฮวอนที่สังเกตการณ์อยู่อย่างเงียบๆหันมามองฉันแล้ว อมยิ้มอะไรใหญ่เลย
\" หึหึ เธอชอบหมอนั่นแล้วล่ะสิ \"
\" อะไรยะ ไม่มีทางหรอก คนดีๆอย่างฉันเนี่ยนะ \"
\" อยองกุนก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรสักหน่อย ฉันว่าพวกเธออยู่ด้วยกันแล้วดูดีออก \"
\" +/////+ อ่า.... ไม่มีทางอะ ชิๆๆ \"
ฉันเสแสร้งหันหน้าไปทางอื่นกลบเกลื่อนสีหน้าตัวเอง แต่ก็ยังแอบยิ้มน้อยๆอยู่ดี ฉันก้มลงมองอยองกุนที่หนุนตักฉันอยู่ด้วยสีหน้าที่ตัวฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันหมายความว่าไง
\" อยองกุนน่ะ เป็นคนที่ทำอะไรหวานๆอย่างคนอื่นไม่ค่อยเป็นหรอกยุนนา แต่มันรักใครรักจริง ตั้งแต่ฉันเป็นเพื่อนกับมันมา ฉันยังไม่เคยเห็นมันรักใครเท่าเธอเลย เชื่อฉันเถอะ แล้วสักวันเธอก็จะได้รู้เองว่าคำพูดฉันน่ะมันจริงยิ่งกว่าจริง \"
\" ... \"
ตอนนี้ฉันอยู่ในสีหน้าปั้นไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี ฉันไม่อยากมีแฟน ไม่ชอบการที่ต้องมาผูกมัดกับใคร ชอบชีวิตที่เป็นอิสระ แต่ผู้ชายคนที่กำลังหลับอย่างสบายบนตักน้อยๆของฉันนั้นกลับมาทำให้ใจของฉันปั่นป่วน แต่ฉันก็บอกไม่ถูกว่ามันหมายความว่าไง
\" ถามใจตัวเองดูนะยุนนา ฉันไปล่ะ ไม่อยากเป็น ก.ข.ค หุหุ >O< \"
แล้วบันแฮวอนก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงฉันที่กำลังจมลงสู่ห้วงความคิด กับอีกคนหนึ่งซึ่งหลับปุ๋ยอย่างไม่คิดจะรับรู้สถานการณ์ตอนนี้ที่สมองของฉันกำลังคิดแต่เรื่องที่แฮวอนพูดไว้
\" นายนี่น้า... เมื่อไหร่ที่นายเลิกทำตัวไปในทางไม่ดีล่ะก็ วันนั้นฉันจะเป็นคนวิ่งตามนายเองนะ ฮันอยองกุน \" ฉันกระซิบลงที่ข้างหูเขาทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าหมอนั่นน่ะหลับลึก ไม่มีทางได้ยิน แต่ก็แน่นอนอยู่แล้วแหละว่าฉันจะไม่ยอมให้นายนั่นได้ยินเป็นอันขาด
\" นายก็น่ารักดีหรอกนะ เสียแต่ว่า...เรื่องที่นายทำตัวอย่างนี้น่ะซี่....ที่ฉันไม่ชอบ \" ฉันพูดพลางบีบจมูกนวลๆของเขาเล่น หุหุ >O< หน้านายนว๊ลนวลเนอะ
\" หลับให้สบายนะ \" แล้วฉันก็เล่นผมของหมอนั่นไปเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยไปถึงพักกลางวัน ฉันจึงปลุกหมอนั่นให้ลงไปกินข้าวด้วยกัน
++++++++++++++++
อ่า...โทดทีค่ะ มีการเปลี่ยนชื่อตอนเล็กน้อย หุหุ ครบ 100% แล้วนะคะ ช่วยกันแม้นและโหวตให้ด้วยนะคะ
วันนี้ซองแจกับฉันเดินมาโรงเรียนด้วยกันทางที่นายบ้าอยองกุนพาลัดมานั่นแหละ... -*- วันนี้อารมณ์ดีอีกแล้วค่ะ ก็เพราะว่ามีสุดหล่อเดินมาด้วยนี่นา บอกได้คำเดียวเลยว่าซองแจของฉันนะหล่อกว่านายอยองกุนนั่นอีก นิสัยก็ดีกว่า เรียนก็เก่งกว่า >O< ดีจังเลย มีพี่ทั้งหล่อทั้งดีอย่างนี้
ฉันกับซองแจเดินผ่านทางลัดนั้นมาจนถึงหน้าประตูโรงเรียน แล้วฉันก็เริ่มต้นแนะนำตัวเองอย่างสุดความสามารถ ก็ฉันก็เป็นเด็กใหม่เหมือนกันนี่นา ยังไม่ค่อยจะรู้จักโรงเรียนนี้มาเท่าไหร่หรอก ก็ได้แต่พูดมั่วๆไปงั้น -_-;
ระหว่างทางมีเหล่านักเรียนทั้งหลายหันมามองเราเป็นตาเดียว ก็จะไม่ให้มองได้ไงล่ะ ก็ในเมื่อคนที่ใครๆต่างพากันคิดว่าเฉิ่มเบ๊อะอย่างฉันกลับกลายเป็นว่าไปซอยผมมาซะ...แถมยังไปดัดให้เป็นลอนอ่อนๆไล่ตามผมที่ซอยลงมาอีก หน้าตาก็แต่งบ้างเล็กน้อยพองาม ไม่จักจนเกินไป โดยรวมถือว่าสวยเลยล่ะนะ >O<
แล้วอดีตยัยเฉิ่มอย่างฉันก็เดินควงคู่มากับหนุ่มหล่อเฟี๊ยวเด็กนอกอย่างชองซองแจ...หารู้ไม่ว่านายคนข้างฉันเนี่ย พี่ชายฉันเองแหละย่ะ ทำเป็นมองกันตาขวางเชียว ชิ แกล้งซะให้เข็ด
ฉันเดินไปควงแขนกับซองแจอย่างถือสิทธิ์ ทำเอายัยสาวๆและหนุ่มๆทั้งหลายพากันมองตาค้างอย่างตะลึง คิดไม่ถึงล่ะสิว่าฉันจะกล้าอย่างนี้ ก็นายนี่คือพี่ชายฉันนี่นา -_- ยัยพวกบ้าผู้ชายทั้งหลายส่งสายตาอาฆาตบวกกับรังสีแห่งการเข่นฆ่ามาที่ฉัน รู้สึกหนาวๆเหมือนกันแฮะ พวกหนุ่มๆทั้งหลายก็พร้อมใจกันถลกแขนเสื้อขึ้น ตั้งท่าทีว่าจะมาหาเรื่องซองแจ
\" หนอย!! ยัยนั่น ยัยเอ๋อนั่น มันกล้าดียังไงนะที่มาควงแขนคนหล่อๆอย่างคนนั้น \"
\" เธอน่ะสิเอ๋อ ฉันว่าผู้หญิงคนนนั้นโคดจะสวยเลยอะ อยู่โรงเรียนเราหรอ \"
\" ต๊ายๆๆๆ สองคนนั่นเหมาะกันดีจังนะ \"
\" ยัยหน้าด้า น บังอาจมากนักนะมายุ่งกับผู้ชายของคนอื่น \"
และอีกหลายเสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังตลอดทางที่พวกเราเดินไป ข่าวเรื่องซองแจกับฉันแพร่สะพัดไปในโรงเรียนอย่างรวดเร็ว บางคนคิดว่าฉันเป็นนักเรียนนอกเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ นี่ยัยพวกนั้นจำฉันไม่ได้เลยหรอไง O_O แต่ที่แน่ๆคือ ซองแจกลายเป็นหนุ่มฮอตอีกคนของโรงเรียนเราไปแล้ว ซองแจย้ายมาอยู่ ปี 2 ห้อง 5 ด้วยวิธีการเข้าหาอาจารย์ใหญ่แม่หม้าย สงสัยยัยป้านั่นหลงสเน่ห์ซองแจแหงเลย ให้เข้าง่ายๆเงี๊ย
ฉันพาซองแจไปที่ห้องเรียนของเขาแล้วกำลังจะเดินกลับ แต่ซองแจก็ตะโกนไล่หลังมาขัดไว้ก่อน
\" แมวน้อยยุนนา เย็นนี้ฉันไปรับเธอที่ห้องนะ เธออยู่ ปี 1 ห้อง 5 ใช่มั้ย \"
\" ใช่ นายจะมารับฉันหรอ ก็ดีนะ ฉันจะรอละกัน แล้วเจอกันหลังเลิกเรียน \"
\" จ้าจ้า >O< แล้วเจอกันนะจ๊ะที่รัก \"
\" =_= อื้มๆ ไปล่ะ \" แล้วฉันก็รีบวิ่งๆ กลับมาที่ห้องตัวเองอย่างสุดชีวิตท่ามกลางเสียงโวยวายของเหล่าสาวรุ่นพี่รุ่นน้องทั้งหลายที่ไล่หลังมา
เมื่อฉันก้าวเข้ามาในห้อง สายตาทุกคู่หันมาจ้องฉันเป็นตาเดียว ละจากกิจกรรมที่ทุกคนกำลังทำอยู่ ทำไมมองฉันงั้นอะ ฉันเข้าห้องผิดหรอ แล้วฉันก็เดินออกไปดูป้ายชื่อห้องหน้าปห้องอีกครั้ง ก็ไม่ผิดนี่หว่า ปี 1 ห้อง 5 แล้วทำไมเพื่อนร่วมชั้นที่แสนดีต้องมองฉันงั้นอะ
ฉันพยายามไม่สนใจสายตาที่จับจ้องมานั่น แล้วเร่งฝีเท้าเดินไปยังที่นั่งของตัวเองทันที บนโต๊ะทั้งสองข้างของฉันมีกระเป๋ามาวางอยู่ก่อนแล้ว สงสัยนาบอยองกุนกับแฮวอนมาแล้วแหงเลย แต่ไปไหนกันก็ไม่รู้แฮะ
ออด....................
เสียงออดดังบ่งบอกถึงการเริ่มต้นของวันที่น่าเบื่อ การเรียน เซ็งแฮะ -\"- พักนี้ขี้เกียจไงไม่รู้ ออดคาบแรกดังแล้วนะ แต่ทำไมอาจารย์ยังไม่เข้ามาสอนเลยอะเนี่ย และแล้วยัยมียองก็เดินมาหาฉันที่โต๊ะ จะมาหาเรื่องอะไรกันอีกหละยัยนี่
\" หวัดดีจ้า ฉันชื่อชินมียองจ้ะ เธอเป็นนักเรียนใหม่หรอ น่ารักจังเลยนะ \"
อะไรกันน่ะยัยี่ ความจำเสื่อมรึไง เด็กใหม่บ้าอะไรล่ะ ฉันก็ยัยคนที่เธอมาหาเรื่องคราวที่แล้วไง ทำมาเป็นจำไม่ได้
\" อ่า... หวัดดีมียอง \"
\" เธอชื่ออะไรหรอ ไม่น่าไปนั่งที่ของยัยเฉิ่มเอ๋อยุนนาเลยนะ เดี๋ยวจะติดเชื้อเสล่อๆไปด้วย ไปนั่งกับฉันละกันนะ \"
\" เอ่อ....คือว่า.. \"
\" อะไรล่ะจ๊ะ ไปเถอะน่า คนสวยๆก็ต้องนั่งกับคนสวยๆสิ ทางฝั่งพวกฉันน่ะมีแต่คนสวยๆทั้งนั้นเลยนะ ไปเหอะๆ \"
ยัยนั่นพูดพลางลากๆดึงๆฉันออกจากที่นั่งของยัยเฉิ่มที่ว่านั่น ที่นั่งฉันเองเฟร้ยยย ในระหว่างที่ฉันกับยัยมียองกำลังยื้อยุดฉุกลากกันอยู่นั้น มันเป็นสถานการณ์ที่ฉันทำตัวลำบากมาก ไม่รู้จะตอบยัยนั่นว่าอะไรดี แต่แล้วก็มีเทวดามาช่วยชีวิตฉันเอาไว้
\" ทำอะไรกันอยู่น่ะ \" เสียงอันคุ้นเคยไม่ใช่ใครที่ไหน ฮันอยองกุน น้ำเสียงหงุดหงิดดังเดิมเป็นเอกลักษณ์ของนายนี่ทำให้คนรอบข้างที่พากันมายืนรุมๆดูฉันอยู่ห่างออกไป ยกเว้น ยัยบ้าชินมียองนั่นคนเดียวที่ยังอุตส่าห์ยืนอยู่
\" มาทำอะไรตรงที่นั่งคนอื่นฮะ เธอน่ะ \" นายอยองกุนสุดเป๋อนั้นสงสัยจะยังไม่เห็นฉันล่ะมั้ง จึงหันไปถามชินมียอง
\" อ่า....นี่เพื่อนใหม่จ้ะอยองกุน เพิ่งย้ายมาเรียนวันนี้ ฉันเห็นว่าตรงนี้ยัยเฉิ่มยุนนานั่งอยู่แล้ว เลยว่าจะดึงไปนั่งทางนู้นด้วยกัน \" ว่าแล้วยัยมียองก็ลากฉันขึ้นมาสำเร็จจนได้
อีตาอยองกุนเหมือนเพิ่งจะรับรู้ว่ามีฉันอยู่ตรงนั้น เขาดึงข้อมือฉันออกจากมือของยัยมียอง ตอนนี้สายตาทุกคนในห้องกำลังมองพวกเราอยู่อย่างหลากหลายอารมณ์
และแล้วสายตาที่บ่งบอกอารมณ์ของอยองกุนไม่ได้จับจ้องมายังฉันราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ ตอนนี้แฮวอนนิ่งอึ้งไปแล้ว
\" เธอไปทำบ้าอะไรมาน่ะ \" เสียงเย็นเยียบอย่างที่ไม่เคยเป็นของอยองกุนถามฉันด้วยสีหน้าที่น่ากลัวสุดๆ
\" ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยนี่ แล้วทำไมนายต้องโกรธด้วยล่ะ \"
\" แล้วนี่มันอะไร ที่เธอว่าไม่ได้ทำอะไรน่ะ ทั้งผม ทั้งหน้า ทั้งชุด \"
\" ก็ฉันอยากจะสวยขึ้น ดูดีขึ้นบ้างตามประสาผู้หญิงมันผิดตรงไหนฮะ \"
\" .... \"
\" .... \"
เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเรา จนกระทั่งมีเสียงหนึ่งขัดขึ้น
\" เอ่อ...หมายความว่าไงหรออยองกุน เธอกับเด็กใหม่นี่รู้จักกันหรอ \" เสียงยัยมียองนั่นเอง
\" ไม่ใช่เรื่องของเธอย่ามาแส่ \" นายอยองกุนแว้กเข้าให้ซะงั้น
\" แล้วเธอน่ะ ชองยุนนา ครั้งนี้ฉันยกโทษให้ เพราะเห็นว่ามีเหตุผลพอสมควร แต่ครั้งหน้าไม่มีแน่ \"
เมื่อชื่อของฉันถูกเอ่ยออกจากปากฮันอยองกุน ห้องทั้งห้องก็เกิดเสียงแซ่ดๆ ดูก็รู้ว่าเพื่อนๆทั้งหลายคงจะตกใจกันมากเลยทีเดียว ที่คนอย่างฉันเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้
\" ชองยุนนา!!!!!!!!! \"
\" ยัยเสล่อนั่นน่ะนะ \"
\" โคดสวยเลยว่ะ \"
\" เป็นไปไม่ได้ \"
\" ฉันจองเว้ย พวกแกอย่าริอาจ...\"
เกิดเสียงดังขึ้นเนื้อความประมาณนี้ที่ฉันพอฟังออก
\" นินทาอะไรกันวะ!!!! \" เมื่อเสียงเริ่มดังขึ้นอีตาบ้าอยองกุนก็ตวาดแว้ดอีกเป็นครั้งที่สอง
\" ยุนนา..เธอโคดจะสวยเลยอะ \" แฮวอนน้อยของฉัน... ยังไงก็ยังมีนายแหละนะที่อยู่ข้างฉัน
\" หุบปากไปเลยไปบันแฮวอน ชองยุนนาเป็นของฉันคนเดียวเฟ้ย แกอย่าได้มาแหยม \"
\" -_- \"
\" ฉันไปเป็นของนายตั้งแต่เมื่อไหร่ \"
\" ก็ตั้งแต่แรกเลยอะ เธออย่าถามมากน่า \" เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นนายอายนะอยองกุน นายนี่น่ารักจริง >O<
\" นายก้มหน้าไมอะ \"
\" เรื่องของฉัน อย่ามายุ่ง ไปนั่งที่เธอนู่นไป๊ \"
ฉันเห็นหน้าของอีตาอยองกุนแดงนิดๆล่ะ น่ารักจังเลย แล้วแฮวอนที่เอาแต่จ้องหน้าฉันตั้งแต่แรกนั้นก็เดินกลับเข้ามานั่งที่ด้วยดวงหน้าเหม่อลอย -*- เป็นอะไรไปอีกคนล่ะเนี่ย ส่วนยัยมียองถึงกับเข่าอ่อนเลยทีเดียว คงไม่คิดสินะว่าฉันจะดูดีขึ้นได้ขนาดนี้ ยัยนั่นรู้สึกเหมือนว่าจะเกลียดฉันมากขึ้นไปอีก สงสัยจะเสียหน้ามากด้วยเลยนะนั่น มาด่าฉันต่อหน้าฉันเองเนี่ย หน้าแตกยับ +_+
\" นี่ๆยัยหง่าว เลื่อนโต๊ะเธอมาใกล้ๆฉันนี่ \"
\" อะไรของนายอีกอะ งี่เง่าจริง \"
\" เออ ฉันเลื่อนไปเองก็ได้ \" แล้วอยองกุนก็เลื่อนโต๊ะเขามาติดกันกับฉัน
\" อะไรอีกอะ \"
\" เปล่าหรอก \"
\" ... \"
\" ขอแขนซ้ายเธอหน่อยดิ กางมาๆ \"
\" นายเพี้ยนไปแล้วแหง \"
\" เหอะน่า \" ฉันกางแขนซ้ายวางไว้บนโต๊ะ แล้วอยองกุนก็ดึงแขนฉันไปพาดไว้บนโต๊ะเขา
\" ฉันง่วง \" พูดจบปุ๊ปนายนั่นก็ใช้แขนฉันเป็นแขนแทนหมอนไปซะงั้นโดยไม่เปิดโอกาสให้ฉันได้เถียงหรือพูดอะไรเลยสักคำ
ฉันที่กำลัง งง บวกกับอายจึงทำให้ทำตัวไม่ค่อยถูก แฮวอนที่นั่งเงียบมานานแอบขำฉันนิดๆด้วยล่ะ ฉันเห็นนะยะ คาบแรกวันนี้อาจารย์ไม่มา..โชคดีจัง กำลังขี้เกียจอย่างรุนแรงเลยอะช่วงนี้ =_= คายที่สองเป็นวิชาภาษาอังกฤษที่ฉันชอบเรียนมากๆๆ แต่ก็ไม่ได้เรียนเพราะนายบ้านั่นดันมานอนทับแขนฉันซะยังงั้นอะ แฮวอนขำฉันตลอดเลยที่หันมามอง ขำทำมายยย ฉันก็อายเป็นน้า
แล้วนายอยองกุนขี้เก๊กก็ขยับตัวสักที... เย้ ดีจัง แขนฉันเมื่อยไปหมดเลยอะ แขนชเลย เพราะนายคนเดียวรู้มั้ยเนี่ย พอถึงเวลาพักฉันตั้งใจว่าจะไปหาดารึมมี่ที่รักของฉัน แต่ฉันก็ไปไม่ด้ายยย ก็อีตาบ้าฮันอยองกุนที่ดูเหมือนจะตื่นแต่ก็ดันไม่ตื่นเนี่ยสิ ฉันเลยใช้ไม้เด็ดจัดการ ฉันกระตุกแขนฉันออกอย่างแรงทำให้หัวของอยองกุนกระแทกโต๊ะดังปึง!! หึหึ สมน้ำหน้า
\" ยัยบ้า เธอทำบ้าอะไรของเธอฮะ \"
\" -*- หนอยนายนี่มัน นอนทัยแขนคนอื่นตั้ง 2 ชั่วโมงยังมีหน้ามาว่าฉันอีกเรอะ \"
\" ก็เธอไม่ใช่คนอื่นนี่ เธอเป็นภรรยาฉันนะ \"
\" เอาเถอะๆๆ ฉันขี้เกียจมาเถียงกับนายแล้ว ฉันจะไปหาดารึม \" แล้วฉันก็รีบเดินออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ฉันเหลือบไปเห็นแฮวอนกับอยองกุนกำลังเถียงกันอยู่ ท่าทางว่าแฮวอนจะไปแหย่นายนั่น เลยโดนนายนั่นด่าเข้าให้.... เล่นอะไรเป็นเด็กๆจริงพวกนี้ -_-
เมื่อมาถึงห้อง 6 ฉันเดินเข้าไปหาดารึมอย่างเคย อีกและ +_+ ทำไมทุกคนต้องจ้องฉันอย่างงั้นด้วยเล่า.. เบื่อจริง ฉันสอดส่ายสายตาหาดารึมซะทั่วห้องเลย อ๊ะ นั่นไง เห็นแล้ว เอ๋ๆๆ ดารึมมี่ของฉันกำลังงีบอยู่นี่นา แกล้งหน่อยดีกว่า หุหุหุ
ฉันเดินเข้าไปหาดารึมอย่างเงียบที่สุดเท่าที่สามารถจะทำได้ท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นของนักเรียนคนอื่น แล้วฉันก็ตะโกนใส่หูยัยดารึมอย่างดัง
\" เช้าแล้วววว!!!!!!!!!!!!!!!!!! \"
\" กรี๊ด!!!!!!!!!! \"
\" OoO อ๊ากกก \"
\" เฮ้ย!!!! OoO \"
\" อะไร ร้องทำไมกันยะ \"
\" เธอ... เป็นใครน่ะ \"
\" ฮันดารึม นี่เธอแกล้งฉันใช่มั้ยเนี่ย \"
\" ว้าย เธอรู้ชื่อฉันด้วยอะ เธอเป็นใคร บอกมานะ \"
\" ยัยบ้านี่ พูดไม่รู้เรื่องแฮะ สงสัยจะยังละเมอ \"
\" อะไรของเธอน่ะ อยู่ดีๆก็มาตะโกนใส่หูฉัน เราไม่ได้รู้จักกันสักหน่อย \"
\" ยัยบ้า ฉันชองยุนนา \"
\" OoO \"
\" เอ้า ดูทำหน้า \"
\" โทษทีนะ สงสัยฉันยังไม่ตื่น \" แล้วยัยดารึมก็ทำท่าเหมือนกับจะหลับลงไปอีก ฉันจึงต้องใช้มือเรียวๆของฉันดึงหูยัยนั่นขึ้นมา
\" นี่เธอ!! มันจะมากไปแล้วนะ อยู่ๆก็มาตะโกนใส่ฉัน มาอ้างว่าเป็นเพื่อนฉัน แล้วยังกล้ามาดึงหูสวยๆของฉันอีก \"
\" ดารึมมมม T^T แม้แต่เธอก็จำฉันไม่ได้ ไม่น่าเล้ยยย \"
\" อะไรกันอีกยะ \"
\" ฉันชองยุนนาไง เพื่อนเธอน่ะ ดูดีๆสิ \"
\" ไม่มีทางๆ ไม่ต้องดูก็รู้ว่าไม่ใช่ ยัยยุนนาน่ะไม่ได้สวยขนาดนี้ แถมยังติดจะเป๋อๆด้วย อย่างเธอน่ะ อย่ามาอ้างกันดีกว่า \"
\" หนอยๆๆ ยัยดารึม วันนี้แหละ ไม่เธอก็ฉันต้องเละกันไปข้างนึง บังอาจมาว่าฉันเป๋อหรอ \"
\" ว้ายๆๆ เธอนี่ \"
\" ฉันเองนะ ดูดีๆก่อนดิ \" ยัยดารึมพินิจพิจารณาฉันอย่างถี่ถ้วน สำดร็จหน้าฉันอย่างกะจะเค้นหาอะไรบางอย่าง และแล้ว.....
\" กรี๊ด!! \"
\" OoO \"
\" เธอ....ชองยุนนา เธอไปทำอะไรกับตัวเองมาน่ะ \"
\" เฮ้อ ยัยเพื่อนบ้า กว่าจะรู้เรื่องกัน \"
\" เธอเปลี่ยนไป ไปทำอะไรมายะ \"
\" ก็ไม่ได้ทำอะไรมากนี่ พอดีว่าพี่ชายฉันน่ะกลับมาจากเมืองนอกแล้ว เค้าเลยให้ฉันไปจัดการกับตัวเองใหม่น่ะ \"
\" หา O_O \"
\" อะไรอีกล่ะ เธอโคดจะขี้โวยวายเลยนะ รู้ตัวเปล่าเนี่ย \"
\" เธอมีพี่ชายด้วยหรอ \"
\" ใช่ เค้าไปเรียนเมืองนอกก่อนที่เธอกับฉันจะรู้จักกันอีก \"
\" หรอๆๆๆๆๆ แล้วเค้าเป็นไง หล่อมั้ยๆ \"
\" ไว้เธอดูเองละกันนะ ฮันดารึม \"
\" ได้ไงอะ ไม่ได้นะไ ฉันไม่ยอมหรอก \"
\" ตามใจเธอละกัน ลงไปดิ้นกับพื้นอย่างนั้นต่อไปละกันนะ ฉันไปล่ะ แค่แวะมาเยี่ยมเยียนนิดหน่อย หุหุ \"
\" T^T ยุนนาจ๋า ได้โปรดๆ เห็นใจเพื่อนตัวน้อยๆหน่อยนะ เธอก็รู้ว่าฉันเป็นโรคแพ้คนหล่อน่ะ \"
\" เย็นนี้เธอก็เห็นเอง ไปล่ะ ^O^ \"
แล้วฉันก็วิ่งกลับมาที่ห้องตัวเองทันเวลาออดดังพอดิบพอดี คาบสามเริ่มต้นขึ้นและจบลงอย่างรวดเร็วโดยที่ฉันไม่ได้คิดจะสนใจมันเลย เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะมันคือวิชาที่ฉันเกลียดที่สุดในโลกยังไงล่ะ คณิตตต อี๊ๆๆๆๆ
เบื่อจังแฮะ ไม่อยากเรียนเลยคาบนี้ วิชาศิลปะ น่าเบื่อๆๆๆ ฉันไม่ชอบวาดรูปเลย เวลาฉันวาดทีไรมันมักจะออกมาไม่ได้เรื่องทุกที ฉันจึงไม่ชอบวิชานี้ไปโดยปริยาย ในระหว่างที่ฉันกำลังคิดหาสารพัดวิธีที่จะโดดคาบนี้ จู่ๆ นายอยองกุนและฉอวอนก็เกิดลงไปชักกระตุกชักดิ้นชักงออยู่ที่พื้นซะอย่างงั้น
เมื่อคนให้ห้องรวมถึงอาจารย์ที่สอนอยู่หน้าชั้นด้วย เห็นว่านายสองคนนั่นลงไปดิ้นกับพื้นทำท่าอย่างกับจะตายให้ได้ จึงรีบวิ่งมามุงกันดูใหญ่เลย รวมถึงฉันด้วยที่ตอนนี้ลงไปนั่งที่พื้นข้างสองคนนั้นแล้ว
\" พวกเธอเป็นอะไรไปน่ะ \" อาจารย์ถามพวกนั้นด้วยน้ำเสียงวิตกกังวัล
\" ผ...ผม.. ผมปวดท้องมากเลยครับอาจารย์ ขออนุญาตไปห้องพยาบาลนะครับ ไม่ไหวแล้วว \" เสียงฉอเลาะอย่างนี้จะเป็นใครไปได้นอกจาก บันแฮวอนนั่นเอง
\" นายไหวมั้ยแฮวอน..ฉันยังพอไหว นายไหวมั้ย \" นี่คือเสียงฮันอยองกุน
\" เอ่อ...พวกเธอสองคนไปห้องพยาบาลได้ ไปไหวมั้ย ชองยุนนา เธอพาพวกเขาสองคนไปห้องพยาบาลทีนะ ฮันอยองกุนเธอพอไหวใช่มั้ย ช่วยกันพยุงแฮวอนไปทีนะ \"
\" อ่า... ค่ะ \"
\" ครับ \"
\" ทุกคนนั่งที่ได้ มัวแต่ดูอะไรน่ะ มานั่งนี่ \" เสียงอาจารย์เรียกให้คนที่เหลือเข้าประจำที่ ระหว่างที่ฉันกำลังพาเจ้าสองลิงนั่นออกจากห้องก็ได้ยินยัยพวกบ้าผู้ชายตะโกนออกมา
\" ที่รัก...อย่าตายนะ \"
\" ฮือ...ฮือ.. พวกเขาจะเป็นอะไรมั้ย \"
เหอะๆๆๆ ยัยพวกบ้านี่ แค่ปวดท้องไม่ตายหรอกน่า เว่อร์จริง
พอพวกเราก้าวขอออกจากห้องแล้วปิดประตูปุ๊บความจริงก็เปิดเผย เมื่อนายสองลิงนั่น หายจากการปวดท้องเป็นปลิดทิ้ง เหอๆ ที่แท้พวกนายก็ตอแห ลนี่เอง
\" เฮ้อ.. สบายจัง ไม่ต้องไปนั่งเรียนวิชาปัญญาอ่อนนั่น \"
\" ใช่ อยองกุน ไปดาดฟ้ากันเหอะ \"
\" อื้ม ไปกัน นี่เธอน่ะ ตามมาเร็วๆเข้า ยืดยาดอยู่ได้ \"
\" ฮึ้ย พวกนายนี่มัน...แต่ก็ดี ฉันกำลังหาวิธีโดดเหมือนกันแหละ เบื่อจะตายอยู่แล้ว \"
\" ฮ่าฮ่าฮ่า อยองกุนนายดูแฟนนายดิ สงสัยติดโรคขี้เกียจของนายไปแหงเลยว่ะ \"
\" บันแฮวอน! ใครเป็นแฟนหมอนั่นยะ พูดให้มันดีๆนะ ไม่งั้นอย่าหาว่าไม่เตือน \" ฉันพูดพร้อมชูกำปั้นตั้งท่าเตรียมชกเต็มที่ แต่แล้วก็มีมือใหญ่ๆมาจับมือของฉันแล้วลากฉันให้ตามเขาไปอย่างรวดเร็ว นายอยองกุนนั่นเอง -_-;
ที่ดาดฟ้า
\" คิดถูกนะเนี่ยที่โดดออกมา อากาศดีจัง เหมาะแก่การนั่งชมวิวไม่ใช่ให้ไปนั่งเรียนงกๆอยู่ในห้องเรียนบ้าๆนั่น \"
เมื่อมาถึงปุ๊บแฮวอนก็พูดปั๊บ พร้อมกับท่าทางประกอบ ทำเอาฉันซึ่งไม่เคยเห็นท่าทีของแฮวอนในแบบนี้หัวเราะซะลั่น ส่วนอยองกุนเดินไปหาที่นั่งดีๆลมเย็นพัดสบายเรียบร้อยแล้ว ฉันรีบเดินไปสมทบทันที เพราะมุมตรงนั้นฉันชอบมาก มันสามารถมองลงไปเห็นสวนซากุระสวยๆหลังโรงเรียนแล้วทิวทัศน์รอบๆตัวเมืองได้ชัดเจน โรแมนติกเนอะ ^O^
\" เฮ้อ....สบายดีจัง \"
\" นี่ๆ ทำท่าทางให้มันสมเป็นกุลสตรีหน่อยดิ \"
\" อะไรกันเล่า นายอย่ามายุ่งกับฉันเลยน่า ไปยุ่งเรื่องของนายนู่นไป๊ \"
\" นอนดีกว่า \"
\" เพิ่งจะนอนเมื่อกี๊นี้เองนะ เมื่อคืนนายทำอะไรกันแน่เนี่ย \"
\" ดูบอลดิ ดันแข่งซะดึกเลย ตีสองแน่ะ \"
\" สมน้ำหน้า \"
\" ขอนอนหน่อยละกัน ไม่ไหวแล้ว \"
\" หา OoO \"
\" ยุนนา ฉันหนุนตักเธอได้มั้ย \"
\" อ่า... +/////+ \" หน้าฉันแดงอย่างกับลูกตำลึงแน่ะ ก็จะไม่ให้แดงได้ไงล่ะ ในเมื่อมีคนหล่ออย่างนายนี่มาขอหนุนตักแถมยังท่ายังกับแมวน้อยอีก
\" นะนะ ฉันง่วงจริงๆ \"
\" เอ่อ...... +///////+ \"
\" ... \" อยองกุนจ้องหน้าฉันนิ่ง ราวกับจะสะกดจิตฉันงั้นแหละ ฉันยิ่งเป็นโรคแพ้ความหล่ออยุ่ด้วยนะ
\" นายก็นอนที่พื้นไปดิ \"
\" เธอจะให้ฉันนอนที่พื้นเนี่ยนะ มันแข็งแถมยังสกปรกด้วยอะ ไม่เอาหรอก ฉันเพิ่งสระผมมาเอง \"
\" ผู้ชายอะไรกันเนี่ย เรื่องมากแถมยังสำอางค์สุดยอดเลย \"
\" เหอะน่า มันเรื่องของฉัน เธอก้เป็นผู้หญิงอะไรกัน ห้าวซะ... \"
\" อะไรยะ พูดมาให้เคลียร์ๆ \"
\" ไม่เอาแล้วๆ ง่วงๆ ขอนอนๆ \"
\" อ่า +/////////////////+ \" แล้วทั้งๆที่ฉันยังทันจะให้คำตอบนายเลยนะว่าฉันยอมให้นายนอนหรือเปล่า นายนั่นก็ซุกหน้าลงบนตักฉันแล้วหลับสนิทไปดื้ออย่างนั้นแล้ว
\" นายนี่น้า... น่ารักจัง \" ฉันเผลอหลุดคำพูดแปลกๆออกไป จนแฮวอนที่สังเกตการณ์อยู่อย่างเงียบๆหันมามองฉันแล้ว อมยิ้มอะไรใหญ่เลย
\" หึหึ เธอชอบหมอนั่นแล้วล่ะสิ \"
\" อะไรยะ ไม่มีทางหรอก คนดีๆอย่างฉันเนี่ยนะ \"
\" อยองกุนก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรสักหน่อย ฉันว่าพวกเธออยู่ด้วยกันแล้วดูดีออก \"
\" +/////+ อ่า.... ไม่มีทางอะ ชิๆๆ \"
ฉันเสแสร้งหันหน้าไปทางอื่นกลบเกลื่อนสีหน้าตัวเอง แต่ก็ยังแอบยิ้มน้อยๆอยู่ดี ฉันก้มลงมองอยองกุนที่หนุนตักฉันอยู่ด้วยสีหน้าที่ตัวฉันเองก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่ามันหมายความว่าไง
\" อยองกุนน่ะ เป็นคนที่ทำอะไรหวานๆอย่างคนอื่นไม่ค่อยเป็นหรอกยุนนา แต่มันรักใครรักจริง ตั้งแต่ฉันเป็นเพื่อนกับมันมา ฉันยังไม่เคยเห็นมันรักใครเท่าเธอเลย เชื่อฉันเถอะ แล้วสักวันเธอก็จะได้รู้เองว่าคำพูดฉันน่ะมันจริงยิ่งกว่าจริง \"
\" ... \"
ตอนนี้ฉันอยู่ในสีหน้าปั้นไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงดี ฉันไม่อยากมีแฟน ไม่ชอบการที่ต้องมาผูกมัดกับใคร ชอบชีวิตที่เป็นอิสระ แต่ผู้ชายคนที่กำลังหลับอย่างสบายบนตักน้อยๆของฉันนั้นกลับมาทำให้ใจของฉันปั่นป่วน แต่ฉันก็บอกไม่ถูกว่ามันหมายความว่าไง
\" ถามใจตัวเองดูนะยุนนา ฉันไปล่ะ ไม่อยากเป็น ก.ข.ค หุหุ >O< \"
แล้วบันแฮวอนก็เดินจากไป ทิ้งไว้เพียงฉันที่กำลังจมลงสู่ห้วงความคิด กับอีกคนหนึ่งซึ่งหลับปุ๋ยอย่างไม่คิดจะรับรู้สถานการณ์ตอนนี้ที่สมองของฉันกำลังคิดแต่เรื่องที่แฮวอนพูดไว้
\" นายนี่น้า... เมื่อไหร่ที่นายเลิกทำตัวไปในทางไม่ดีล่ะก็ วันนั้นฉันจะเป็นคนวิ่งตามนายเองนะ ฮันอยองกุน \" ฉันกระซิบลงที่ข้างหูเขาทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าหมอนั่นน่ะหลับลึก ไม่มีทางได้ยิน แต่ก็แน่นอนอยู่แล้วแหละว่าฉันจะไม่ยอมให้นายนั่นได้ยินเป็นอันขาด
\" นายก็น่ารักดีหรอกนะ เสียแต่ว่า...เรื่องที่นายทำตัวอย่างนี้น่ะซี่....ที่ฉันไม่ชอบ \" ฉันพูดพลางบีบจมูกนวลๆของเขาเล่น หุหุ >O< หน้านายนว๊ลนวลเนอะ
\" หลับให้สบายนะ \" แล้วฉันก็เล่นผมของหมอนั่นไปเรื่อยๆ จนเวลาล่วงเลยไปถึงพักกลางวัน ฉันจึงปลุกหมอนั่นให้ลงไปกินข้าวด้วยกัน
++++++++++++++++
อ่า...โทดทีค่ะ มีการเปลี่ยนชื่อตอนเล็กน้อย หุหุ ครบ 100% แล้วนะคะ ช่วยกันแม้นและโหวตให้ด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น