หนุ่มฮอตสุดซ่าล่ารักสาวใสสุดแสบ

ลำดับตอนที่ #10 : ป่วย - ขอโทษ

วันนี้มันจะมีอีกทีไหม

วันที่เธอมาเปิดใจ พูด คำว่ารัก

ไม่รู้ว่าฉันทำผิดมากไหม

ให้เป็นเพื่อนกันต่อไป พูดว่าไม่เคยรัก



ฉันอาจยังคิดไม่พอ ไม่รอ

ไม่ทบทวนความจริงข้างใน

เหมือนทำโอกาสดีๆ หายไป

เมื่อคิดดีๆ ก็ได้รู้

ที่ฉันทำไปมันไม่ถูกซะแล้ว

ฉันเสียใจ



ฉันเพิ่งรู้ว่ารักเธอ ฉันเพิ่งรู้เมื่อได้ค้นหัวใจ

มีเธออยู่แล้วมาตั้งนาน

เผลอคิดถึงเธอทุกที อารมณ์ดีเมื่อเธอยิ้มให้กัน

เพราะเธอเท่านั้น เพิ่งรู้ว่าฉันรักเธอ



ไม่รู้ ฉันยังมีโอกาสไหม

ถ้าเธอยังไม่ถอดใจ ให้โอกาสฉัน

ช่วยบอกรักกันอีกสักครั้ง

จะไม่ทำให้ผิดหวัง ไม่เป็นอย่างวันนั้น



ฉันอาจยังคิดไม่พอ ไม่รอ

ไม่ทบทวนความจริงข้างใน

ฉันทำโอกาสดีๆ หายไป

เมื่อคิดดีๆ ก็ได้รู้

ที่ฉันทำไปมันไม่ถูกซะแล้ว

ฉันเสียใจ



ฉันเพิ่งรู้ว่ารักเธอ ฉันเพิ่งรู้เมื่อได้ค้นหัวใจ

มีเธออยู่แล้วมาตั้งนาน

เผลอคิดถึงเธอทุกที อารมณ์ดีเมื่อเธอยิ้มให้กัน

เพราะเธอเท่านั้น เพิ่งรู้ว่าฉันรักเธอ



เพราะรักมันเล่นกลหลอกใจ

ก็เลยมีอะไรที่แอบที่ซ่อนอยู่

และที่ฉันพูดว่าไม่ได้รัก

ก็แค่ใจมันยังไม่รู้



ฉันเพิ่งรู้ว่ารักเธอ ฉันเพิ่งรู้เมื่อได้ค้นหัวใจ

มีเธออยู่แล้วมาตั้งนาน

เผลอคิดถึงเธอทุกที อารมณ์ดีเมื่อเธอยิ้มให้กัน

เพราะเธอเท่านั้น เพิ่งรู้ว่าฉันรักเธอ



ฉันเพิ่งรู้ว่ารักเธอ ฉันเพิ่งรู้เมื่อได้ค้นหัวใจ

มีเธออยู่แล้วมาตั้งนาน

เผลอคิดถึงเธอทุกที อารมณ์ดีเมื่อเธอยิ้มให้กัน

เพราะเธอเท่านั้น เพิ่งรู้ว่าฉันรักเธอ





-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+



           เสียงเพลงจากวิทยุที่ฉันอุตส่าห์เปิดฟังเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นตามคำแนะนำของซองแจ ที่ว่า.....เวลารู้สึกไม่ดี  ฟังเพลงแล้วจะรู้สึกดีขึ้น....... แล้วมันดีตรงไหนล่ะเนี่ย T_T เมื่อไอ้เพลงที่เปิดอยู่ตอนนี้มันช่าง.....ตอกย้ำ....ซ้ำเติมฉันซะเหลือเกิน  ดีนี่!เปิดเพลงนี้ในเวลาที่ฉันเพิ่งจะถูกฮันอยองกุนด่ามา  เปิดเพลงนี้ในวันที่ฉันเพิ่งรู้ใจตัวเอง  เปิดเพลงนี้ในวันที่ทุกสิ่งทุกอย่างมัน..สายไปแล้ว TOT



\" อ๊ากกกกกกกกก \"

  

          แล้วฉันก็ร้องไห้โวยวายอีกเป็นรอบที่สองตั้งแต่เข้าบ้านมา  ครั้งแรกก็ตอนที่เปิดดู message จากมือถือที่อยองกุนเคยส่งมาหาฉัน



   ยัยอ้วนยุนนา  ฝันดีนะ ฉันไปนอนแล้ว  อย่าลืมฝันถึงสามีสุดที่รักของเธอด้วยนะ  รักนะ จุ๊บๆ



          ฉันร้องไห้จนตาบวมเป่งคำพูดต่างๆนาๆที่อยองกุนมอบให้ฉันมาทั้งวัน คำก่นด่า ดูถูกทุกอย่างมันแล่นปร๊าดในห้วงความคิดของฉันตลอด  ฉันคว้านาฬิกาคิตตี้สีชมพู๊ชมพูมาดูเวลา แต่แล้ว O_o ต...ตี...ตี 2 กว่า  เฮ้ยยย ตายแน่เลยยัยยุนนางี่เง่า  มัวแต่เพ้อฝันอยู่กับผู้ชายเพียงคนเดียวจนเลยเวลานอนที่ฉันชอบมั่กมายไปได้ไงเนี่ย  อ๊ากกก ไม่นะ  พรุ่งนี้ฉันต้องไปโรงเรียนด้วย  



          O////O ทำไม....ทามมาย...ห้องฉานมาน......หมุนๆ หมูนนน  หว่า  เหอๆๆ รู้สึกแปลกๆแฮะ  ร้อนนนนๆ  ร้อนมากเลยอ่า  ลมหายใจที่ออกจากจมูกน้อยๆของฉันก็ร้อนแฮะ  แปลกกก  ตาฉานนน ตาฉานร้อนด้วยยย.....



วืด!  ตุ้บ!    



         แล้วทุกอย่างก็พลันมืดลง  ฉันรู้สึกว่าตัวเองล้มลงไปกองกับเตียงนุ่มๆ  แล้วฉันก็หมดสติไปซะอย่างงั้น  



-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-



เช้ารุ่งขึ้น

\" ยุนนาจ๋า  ยุนน๊ายุนนาคนสวยของพี่ชาย  ตื่นหรือยั.....  เฮ้ยยย!! \"



         ซองแจเข้ามาปลุกฉันในห้องตามปกติเพื่อไปโรงเรียนด้วยกัน  แต่แล้วเขาก็ค้างเติ่งทันทีที่เห็นสภาพของฉันเข้า



\" ยุนนา!!!!!!! \"



         ซองแจตะโกนปลุกและเขย่าร่างอันไร้สติของชองยุนนา  แต่แล้วก็ต้องตกใจทันทีที่เขาสัมผัสร่างเข้า  ตัวฉันร้อนมาก  ร้อนมากเสียจนทำให้คนที่สามารถควบคุมตนเองได้เสมอไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ที่หนักหาเพียงใดถึงกับทำอะไรไม่ถูก  



ปึง!! ตึงตัง  ตึงตัง!!! ปังงง!!!!



          พ่อและแม่ที่แสนดีของฉันตกใจกับเสียงโวยวายลั่นของซองแจจึงรีบวิ่งมาที่ห้องฉันทันที   ที่ฉันอธิบายให้คุณทราบถึงเรื่องราวต่างๆอยู่นี้  ขอเน้นย้ำอีกทีนะคะว่า ฉันหมดสติอยู่  พ่อตกใจมากที่เห็นซองแจหน้าซีดขาวราวกับกระดาษ  ส่วนแม่แทบลมจับทันที  



\" ซองแจ  เกิดอะไรขึ้น \"    พ่อถามซองแจทันทีที่เรียกสติคืนมาได้



\" .... \"



\" ยุนนา  ยุนนาลูกแม่ ฮือ... \"



\" ตามหมอ  โทรตามหมอเร็ว  โทรไปที่โรงเรียนด้วย \"  ซองแจสั่งการพ่อกับแม่ด้วยความรวดเร็วที่สุด



           อีก 15 นาทีต่อมา  หมอจากโรงพยาบาลมยองมีนังก็รุดมาที่บ้านฉันทันที  ฉันลืมบอกไปค่ะ พ่อฉันเป็นนักธุรกิจระดับแนวหน้าของเกาหลี ดังนั้นทันทีที่พ่อโทรไปที่โรงพยาบาล  หมอจึงเร่งรุดมาที่บ้านฉันอย่างเร็วที่สุด  คงเพราะกลัวอิทธิพลพ่อฉันมั้ง  แต่หมอคนนี้เป็นหมอที่รักษาฉันมาตั้งแต่เด็กแล้วล่ะ  สนิทกันดีค่ะ



\" เป็นไงบ้างหมอ \"   พ่อฉันถามทันทีที่หมอเปิดประตูออกมา



\" เป็นไข้หวัดธรรมดาครับท่าน  ต้องให้นอนพักสัก 2-3 วัน  คุณหนูยุนนาเธอเป็นคนอ่อนไหวมากนะครับ  หากมีปัญหาหนักๆเข้า เธออาจรับไม่ไหว  อาการอย่างนี้จะทำให้เป็นโรคเครียดได้ง่ายๆ  พยายามอย่าให้เธอเจอปัญหาหนักๆเลยนะครับ  ผมได้สั่งยาไว้ให้คุณหนูยุนนาเรียบร้อยแล้ว  ขอตัวกลับก่อนนะครับ \"  



          แล้วลุงหมอประจำตัวฉันก็กลับไป  แล้วลุงก็ไม่ลืมทิ้งยากองพะเนิน แต่ละเม็ดก็ใหญ่บรม ไว้ให้สาวน้อยแสนสวยคนนี้



\" วันนี้ผมไม่ได้โรงเรียนนะฮะ \"  ซองแจเอ่ยขึ้น



\" อื้ม  พ่อก็ว่าจะบอกอยู่พอดี  อยู่บ้านดูแลน้องให้ดีนะ \"



\" แม่มีกับข้าวอยู่ในตู้เย็น  ถ้าจะกินก็เอามาอุ่นนะลูก \"  แม่บอก



\" ครับ  ไม่ต้องห่วง \"



\" งั้นพ่อกับแม่ไปทำงานละนะ \"      พูดจบพ่อกับแม่ก็เดินออกจากห้องไป  



          ซองแจเดินมาหาฉันที่เตียงแล้วลูบหน้าผากฉันเบาๆ   เขานั่งลงที่เตียงฉันแล้วกุมมือฉันไว้  แต่ฉันไม่รู้สึกตัวหรอกนะ  ซองแจนั่งอยู่อย่างนั้นนานครึ่งชั่วโมงได้  แล้วเขาก็เดินออกจากห้องไป



+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-+-++-+--+-+-+-+-+-+



ที่โรงเรียน



           เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังลั่นมาจากห้องปี 1 ห้อง 5  หัวข้อการสนทนาหลักคือเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานที่ห้องนี้เอง  ข่าวใหญ่ที่ว่าเกิดศึกชิงนาง  โดยนางนั้นจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก ชองยุนนา คนที่เคยเป็นยัยเฉิ่มเบ๊อะ  แต่เปลี่ยนแปลงตัวเองใหม่กลายเป็นสาวสวย น่ารัก จิ้มลิ้ม  เรื่องราวใหญ่โตที่ก่อให้เกิดเหตุทะเลาะวิวาทกัน  โดยที่วันนี้ทั้งชองยุนนา และ ฮันอยองกุนยังไม่มาโรงเรียนเลย



\" นี่เธอ  ฉันว่ายัยยุนนานั่นน่ะต้องดีใจมากแน่เลยเนอะ  มีหนุ่มฮอตของโรงเรียนกับสุดหล่อคนใหม่ที่เพิ่งมาเมื่อวานนี้มารุมชอบอะ \" ลูกสมุนของยัยมียอง....เชโบรัม เริ่มเรื่องขึ้น  ยัยโบรัมหน้าตาดีทีเดียว  เสียแต่นิสัยที่ไม่เป็นตัวของตัวเอง  อยากทำตัวเด่นจนต้องไปอยู่แก๊งเดียวกับชินมียอง



\" ฉันล่ะอยากจะเป็นยุยยุนนานั่นจังเลยอะ \"  ลูกสมุนอีกคนของยัยมียองต่อเรื่องมั่ง ยัยอ้วนจีคังยุน ฉันล่ะเกลียดยัยนี่จริงๆ  หน้าตาก็ทุเร ศ อ้วนก็อ้วน  มองมุมไหนก็ไม่น่าจะเป็นผู้หญิง  แถมยัยนี่กินเก่งอย่างกับหมูแน่ะ แหวะ  เป็นผู้หญิงที่หน้าตาทุเร ศที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมาเลยล่ะ  แต่ที่ยัยมียองยอมรับเข้ากลุ่มเพราะยัยนี่น่ะจะทำทุกอย่างที่ยัยมียองสั่งนั่นเอง  Gerenation เบ๊  คือยัยคังยุนอ้วน



ปังงงงง!



             เสียงเปิดประตูของอาจารย์ประจำชั้น  แล้วอาจารย์ก็ย่างสามขุมเข้ามาในห้องเรียน  นักเรียนทั้งหลายที่กำลังเล่นโวยวายกันอยู่ตะลีตะลานวิ่งกลับเข้าที่ทันที  เพราะว่าอาจารย์คนนี้สุดโหดมากก



\" เอาล่ะ นั่งที่ให้เรียบร้อย \"



            ทุกคนพากันกลับเข้าที่ตัวเองอย่างเร่งด่วนที่สุด  และเงียบเสียงลงจนดูสงบเสงี่ยม



\" นี่ขนาดคาบของฉัน  พวกเธอยังคุยกันอย่างนี้  คาบวิชาคนอื่นเธอไม่ดังกว่านี้หรอไงฮะ! \"



เงียบบบบ



\" ฉันจะเช็คชื่อ  เพื่อนใครขาด บอกมา \"



เงียบบบบบอีกครั้ง



\" นี่ฉันไม่มีเวลาให้ทั้งคาบหรอกนะ  เร็วๆเข้า \"



เงียบบบบ เนิ่นนาน  จนอาจารย์ทนไม่ไหว



\" หัวหน้าห้อง!!! วันนี้ใครขาด \"



\" ฮั...ฮัน...ฮันอยองกุนครับอาจารย์ \"   หัวหน้าห้องโคดเรียบร้อยตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ  



\" ไอ้หัวโตนั่นน่ะนะ  ที่เมื่อเรื่องเมื่อวานใช่มั้ย  ฉันจะจับมันส่งผู้อำนวยการโรงเรียน คอยดู \"



            เสียงจุกจิก  พึมพำ เบาๆ ดังขึ้นทันทีที่อาจารย์พูดจบ  โดยคนแรกที่พูดจะเป็นใครไปม่ได้นอกจาก ชินมียอง  คนที่โคดมั่นใจในตัวเองเลยว่าเธอสวยที่สุด



\" เงียบนะ!! \"



            ทั้งห้องกลับมาเงียบลงอีกครั้ง



\" ใครอีก \"



            หัวหน้าห้องที่น่าสงสารมากที่สุดตอนนี้  กำลังหันซ้ายหันขวา มองรอบๆห้องเพื่อสำรวจว่าขาดใครไปอีก  พร้อมกางแผนผังที่นั่งที่บ่งบอกราบชื่อของคนนั่งขึ้น



\" ชองยุนนา..ค..ครับ \"



\" แม่ตัวดีนี่เอง  หมดแล้วใช่มั้ย \"



\" ค..ครับ \"



\" หยิบสมุดขึ้นมา  เขียนวันที่ให้เรียบร้อย  ดูซิยังไม่พร้อมจะเรียนกันอีกหรือไงฮะ \"



           แล้วน้ำมนต์จากปากอาจารย์ก็สาดใส่เหล่าบรรดาเด็กเรียนที่นั่งอยู่แถวหน้าอย่างไม่ลดละ  พร้อมทั้งการเทศน์ยาวยืดดด และแล้ว...



ปังงงงงงง



           เสียงประตูเปิดดังกว่าของอาจารย์หลายเท่าดังขึ้น   ทุกคนที่อยู่ในห้องพากันหันไปดูที่มาของเสียงนั้น  - ฮันอยองกุน - ผู้ที่เปิดประตูซะโครมใหญ่ในคาบสุดโหดแสนน่าเบื่อนี้  เขาเดินเข้าห้องมาโดยไม่คิดจะหันไปทำความเคารพให้อาจารย์สุดโหดที่ยืนหัวเด่อยู่หน้าห้องเรียน  เขาเดินผ่านอาจารย์มาเหมือนกับว่าอาจารย์ไม่มีตัวตน  ในสภาพที่โทรมสุดๆ  และนี่...คือที่มาของเสียงอันทรงพลัง



\" ฮัน-อยอง-กุน!!! \"



\" ... \"



           อยองกุนเป็นคนแรกที่ไม่สนใจเสียงเรียกของอาจารย์นับตั้งแต่เธอเคยสอนมาราว 20 ปีได้  ดังนั้นอารมณ์กรุ่นๆ ขุ่นมัว บวกกับความเกลียดชังที่มีอยู่แล้วเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่า



\" ฉันเรียกแกไม่ได้ยินหรือไง \"



\" ... \"



\" ... \"



\" ... \"



\" แก....ไปห้องปกครองเดี๋ยวนี้เลยไป๊!! \"



\" ... \"



           นอกจากจะไม่สนใจแล้วอยองกุนยังเดินเข้าไปหาเพื่อนรักอย่างแฮวอนพลางพูดคุยกันอย่างกับว่าไม่มีใครเรียกเขาอย่างนั้นแหละ  อาจารย์ประจำชั้นสุดโหดทนไม่ไหวจึงตัดความรำคาญโดย ปล่อยมันไป แล้วหันมาสอนหนังสือต่อ โดยไม่สนใจสองคนที่นั่งคุยอะไรกันอยู่หลังห้อง



\" ชองยุนนาไปไหน \"   อยองกุนถามแฮวอนด้วยน้ำเสียงเย็นๆ และหน้าตาอิดโรย



\" ไม่มามั้ง  ยังไม่เห็นเลยอะ \"



\" หรอ \"



\" แล้วแกไปทำอะไรมาวะ  สภาพดูไม่ได้เลย \"



\" ช่างฉันเหออะ \"



\" แกไม่คิดจะไปหายุนนาที่บ้านหรอ \"



\" ... \"



\" แกก็รู้นี่ว่าเรื่องนี้แกผิด \"



\" ... \"



\" ตามใจแกเว๊ยย พูดด้วยแล้วเงียบ \"



\" ฉันคงไม่มีหน้าไปหาเขาแล้วล่ะ \"



\" แกควรจะขอโทษ \"



\" ฉันนอนคิดทั้งคืน  แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี  ฉันมันเลวว่ะ แกว่ามั้ย \"



\" เออใช่  แกอะมันเลว \"



\" แล้วฉันควรทำไง \"



\" มันเรื่องของแกว่ะ  จัดการเอง คิดเอง \"



\" งั้นฉันไปล่ะ \"



\" เฮ้ยยย!! \"



\" อะไร \"



\" แกจะไปไหนวะ \"



\" ไปบ้านชองยุนนา \"



\" ดี  ฉันไปด้วย \"



             แล้วทั้งสองคนก็เดินออกจากห้องเรียนไปโดยที่อาจารย์ไม่คิดจะสนใจอีกแล้ว  เรื่องโดดเรียนทั้งอยองกุนและแฮวอนทำเป็นประจำ  ดังนั้นลู่ทางต่างๆที่สามารถออกจากโรงเรียนได้พวกเขาจึงรู้ดีกว่าใครทั้งหมด  



\" เฮ้ย! พวกแก  ไปไหนวะ \"  ซึงโพ และแฮบินที่โดดเรียนออกมานั่งสูบบุหรี่ปุ๋ยๆอยู่หลังโรงเรียน ทักขึ้นเพมื่อเห็นเพื่อนซี้อีกสองคนทำท่าจะปีนรั้วออกไป



\" อยองกุนมันจะไปบ้านนางเอกเว้ยย \"  แฮวอนบอก



\" ฮ่าฮ่า+  เอางั้นเลย  ไฟรักมันแรกจริงเว๊ย \"  ซึงโพแซวเข้าให้



\" งั้นพวกเราไปด้วย \" แฮบินที่ดูท่าจะเงียบที่สุดในกลุ่มบอกขึ้น



\" อื้ม ไปดิ \"



           ทั้งแก๊งของอยองกุนพากันหนีเรียนออกมานอกโรงเรียนแล้วตรงดิ่งไปบ้านยุนนาทันที  ระหว่างทางมีพวกป้าแก่ๆหัวงู พากันหยุดดูพวกเขาตลอดทาง  ยัยป้าพวกนี้นี่  แก่แล้วยังไม่เจียมอีก   ก็แหงล่ะนะ  พวกเขาเป็นถึงหนุ่มฮอตของโรงเรียนเลยนี่



-----------------------------------



ที่บ้านยุนนา



\" ยุนนา  เดี๋ยวฉันมานะ  ฉันจะไปซื้อกิมบับที่เธอชอบมาให้กิน  รอแป๊ปนึงนะสาวน้อย \"   ซองแจพูดกับฉันทั้งๆที่ฉันหลับอยู่  สงสัยนายจะต๊องจริงๆด้วยนะ  แล้วเขาก็เดินออกจากบ้านไป  



ติ๊งต่อง  ติ๊งต่อง



            สี่หนุ่มฮอตแห่งแทริมคงโคยืนกดกริ่งอยู่หน้าบ้านหรือที่น่าจะเรียกว่าคฤหาสน์มากกว่า  เพราะมันใหญ่อลังการงานสร้างมาก  เมื่อทั้งสี่เห็นว่ากดกริ่งอยู่นานแล้วไม่มีคนตอบรับ  อยองกุนจึงตัดสินใจเดินเข้าไปทันที



\" เฮ้ยยย  อยองกุน แกใจเย็นๆดิวะ \" ซึงโพร้องบอก  เมื่อเห็นว่าเพื่อนของตนเดินอาดๆเข้าไปในบ้านคนอื่นอย่างไม่เกรงกลัวใคร



\" แล้วทำไมบ้านยัยยุนนาถึงได้ใหญ่โตมโหฬารขนาดนี้ฟะ \"  แฮวอนร้อง เพราะเห็นว่าบ้านที่ปรากฎแก่สายตานั้นมันใหญ่เกินบ้านคนธรรมดาทั่วไป



\" ก็ไม่เห็นจะใหญ่อะไรมาก  พอๆกับบ้านฉัน \"  แฮบินผู้ที่เงียบมาตลอดทางเริ่มพูดมั่งแล้ว



\" เออว่ะ  บ้านแกกับอยองกุนมันเศรษฐีนี่หว่า แต่ไม่คิดว่าชองยุนนาจะรวยขนาดนี้  เห็นติดดินซะ.. \"  ซึงโพต่อ



\" ตามอยองกุนมันไปเหอะ  มันเดินไปโน่นแล้ว \" แฮวอนบอกแล้วรีบเดินตามหัวหน้าแก๊งไปทันที



            ฮันอยองกุนมาหยุดยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าบ้านที่ทำด้วยไม้สักใหญ่ ที่สำคัญคือ..มันแง้มไว้อยู่   อยองกุนและเพื่อนๆไม่รอช้าเดินเข้าไปทันที  คนนำทางอย่างอยองกุนเหมือนจะรู้ทางในบ้านเป็นอย่างดี  เดินนำไปด้วยความมั่นใจจนเพื่อนๆอดสงสัยไม่ได้  แล้วคนปากมากที่สุดอย่างซึงโพก็ถามขึ้น



\" แกมาบ่อยหรือไงวะ เห็นเดินลิ่วๆเลย \"



\" .... \"



           อยองกุนไม่ตอบ  ได้แต่เดินต่อไปตามทางที่เขาคิดว่าใช่  ผ่านห้องต่างๆ แล้วก็มาเจอบันได  เขาเดินขึ้นบันไดไปแล้วเดินต่อไปเรื่อย จนมาถึงประตูห้องที่แปลกตาที่สุดในบ้าน  ประตูชมพูหวานแหวว มีดอกไม้ลายน่ารักๆประดับตกแต่งกุ๊กกิ๊ก  ป้ายหน้าห้องเขียนไว้ด้วยลายมือเจ้าของห้องเองว่า.. Pink Yunna So Cute ดูก็รู้ว่าเจ้าของห้องดูแลรักษาห้องตัวเองมากมายเพียงใด ทั้งหมดที่เดินตามมาแน่ใจว่านี่คือห้องของชองยุนนาแน่นอน  ไม่ต้องดูป้ายก็รู้  เพราะประตูมันออกจะหวานแหววซะขนาดนั้นตามแบบฉบับของชองยุนนา   อยองกุนเปิดประตูเข้าไปทันที  แล้วทั้งหมดก็ตามเข้าไป  



           ตอนนี้เหล่าหนุ่มฮอตของโรงเรียนกำลังตะลึง  ตะลึง ตะลึงงัน  กับภาพที่เห็นตรงหน้า  ภายในห้องส่วนตัวของชองยุนนานั้น  แค่ประตูหน้าห้องก็อลังการแล้ว  แต่พอเข้ามาให้ห้องยิ่งสร้างความประทับใจให้อีก  เนื่องจากห้องนี้เป็นห้องที่แปลกที่สุดเท่าที่พวกเขาเคยเห็นมา  



           ภายในห้องมีทางแยกถึง 3 ทาง ทางขวาเป็นทางที่ซึงโพตัดสินใจเดินนำไป เพื่อนๆจึงตามมาทันที  ทางขวาเป็นห้องสมุด ห้องหนังสือที่รวบรวมหนังสือไว้มากมาย  หนังสือเรียนถูกแบ่งไว้ทางตู้อย่างเป็นระเบียบ  หนังสือการ์ตูน และวรรณกรรมทั่วไปมีมากมาย เรียกได้ว่าสามารถนำไปเปิดร้านขายได้  และที่สำคัญ ห้องสมุดนี้ มีโทนสีเป็นสีส้มอ่อน ตัดกับสีครีม ดูสบายตาน่ารัก และที่ขาดไม่ได้คือ ดอกไม้สีชมพูที่ประดับอยู่ทั่วไป  พื้นห้องเป็นพรมที่ดูแล้วราคาคงแพงมาก สีชมพูอ่อนๆ  



            เมื่ออยองกุนเห็นว่าไม่ใช่ทางนี้  จึงเดินกลับออกไปเป็นคนแรก  ทุกคนจึงตามออกไป ทิ้งไว้แต่ แฮบินที่ชื่นชอบหนังสือมากเป็นพิเศษ เขาจึงขออยู่ที่ห้องสมุดนี้คนเดียว



            เมื่อกลับมาถึงทางเดิมที่เคยเข้ามา  อยองกุนก็ตัดสินใจเดินตรงไป ซึ่งเป็นทางซ้ายถ้านับจากทางที่เข้ามาตอนแรก   อยองกุนเดินตรงไปเรื่อยๆ จนมาถึงในสุด  - ห้องน้ำ -   ห้องน้ำที่ไม่มีแม้แต่ประตูทางเข้า  เมื่อตรงเข้ามาก็จะเห็นเป็นทางที่ปูด้วยหินสีขาวสลับกับสีม่วงลาเวนเดอร์ ซึ่งน่าจะสั่งทำแน่นอน  ปูเป็นทางทอดมาถึงอ่างล้างหน้าที่ดูคลาสสิค  ตรงต่อไปเรื่อยๆเป็นทางแยก 2 แยก ทางขวามองเข้าไปเป็น ห้องอาบน้ำ ที่มีทางกั้นเป็นกระจกแกะลายสีชมพูรูปดอกไม้ ทางซ้ายเป็นห้องเหมือนกับห้องสปา มีอ่างจากุชชี่ และสระว่ายน้ำเล็กๆ ที่ไม่กว้างมากแต่ยาว น่ารัก  



             อยองกุนเดินออกจากห้องน้ำมาอีกครั้งแล้วตัดสินใจเดินไปตรงกลาง  ทางตรงกลางที่ยังไม่ได้เดินไปสำรวจ  ตอนนี้เหลือเขาเพียงคนเดียว  เพราะทั้งแฮวอนและซึงโพ กำลังตื่นตาตื่นใจกับการแต่งห้องที่แปลกประหลาด และสระว่ายน้ำที่อยู่ในบ้าน จุงบอกว่าจะอยุ่สำรวจหน่อย  



             อยองกุนเดินมาเรื่อยระหว่างทางเป็นโต๊ะทำงาน  โต๊ะเครื่องแป้งกุ๊กกิ๊ก  และโต๊ะคอมที่สั่งทำแน่นอนเพราะเขายังไม่เคยเห็นโต๊ะคอมที่เป็นรูปดอกไม้คิกขุขนาดนี้มาก่อน จึงเผลออมยิ้มออกมา



             เมื่อมาถึงในสุดของห้อง  อยองกุนก็แทบค้างเมื่อเห็นว่าคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้น  อยู่ในสภาพที่เซ็กซี่ที่สุด  ปกติแล้วยุนนาจะใส่ชุดนอนเป็นกระโปรงคิตตี้สีชมพูหวานแหวว  ซึ่งสภาพตอนนี้ก็ใช่ ชุดกระโปรงซึ่งถลกขึ้นมาจนเห็นขาอ่อนขาวๆของเจ้าตัว  และเหงื่อเม็ดเล็กๆซึมอยู่ตามผิวหนัง เพราพิษไข้เล่นงาน  ชุดกระโปรงสายเดี่ยวที่ตอนนี้สายข้างหนึ่งตกมาอยู่ที่แขนแลเห็นชั้นในสีชมพูกุ๊กกิ๊ก   ภาพที่เห็นนั้นทำให้อยองกุนหน้าแดงทันที  จุดประสงค์ที่เขามาที่นี่ก็พลันลืมไปหมด  อยองกุนก้าวเข้าไปที่เตียงนอนแล้วนั่งลงข้างๆคนที่เขารัก  โน้มหน้าลงไปใกล้ ใกล้ ใกล้มากจนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนๆของยุนนา  แล้วสติก็กลับคืนมา ดึงร่างตัวเองออกห่างทันที



\" อ...อื้ม...อื้ม... \"   ยุนนาครางเล็กน้อยเมื่อเธอพลิกตัว



\" ยุนนา \"  อยองกุนมองสภาพของผู้หญิงที่เขาทำให้เสียใจ



\" ยุนนา...ฉันขอโทษ \"  ฮันอยองกุนเอ่ยเสียงเศร้ากับคนที่นอนอยู่



\" ซอ..ซอง..แจ  พี่...กลับมา..แล้วหรอ.. \"  ฉันถามทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่  รู้สึกว่าร้อนมากๆ  ตัวเปียกเพราะเหงื่อ ทั้งๆที่แอร์ก็เปิดอยู่



\" ยุนนา... \"



\" อ..อื้มม  เรียกทำไม  ซองแจ...นายว่ามันร้อนๆมั้ยอะ \"  ฉันถามต่อทั้งๆที่นอนหลับตาอยู่



\" ฉันเอง \"



พรึ่บ!!



             ฉันลุกพรวดขึ้นทันที เมื่อคิดได้แล้วว่าเสียงนั้นไม่ใช่ซองแจ  แต่เป็นเสียงของฮันอยองกุน  อยองกุนตกใจมากที่ฉันลุกพรวดพราดอย่างนี้



\" น..นาย แค่กๆ \"  ฉันกำลังจะพูดแต่ก็ไอออกมาซะก่อน



\" ฉันขอโทษ \"



\" นายเข้ามาได้ยังไง \"



\" ฉันขอโทษจริงๆนะยุนนา \"



\" นาย...ฮึ้ยย \"  ฉันรำคาญที่เสียงตัวเองแหบแห้งอย่างนี้  คงเป็นเพราะเมื่อวานที่ร้องไห้โวยวายลั่น  



\" ฉันขอโทษในทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำลงไป \"



\" .... \"



\" ฉันไม่รู้ว่าชองซองแจเป็นพี่เธอ \"



\" แล้วยังไงล่ะ  นายไม่ฟังฉันหนิ \"  ฉันพูดด้วยความยากลำบาก  เพราะเสียงแหบๆของฉัน  บ้าเอ๊ย T_T



\" ฉันขอโทษ  ฉันทนไม่ได้ที่ผู้ชายคนอื่นมาทำกับเธออย่างนั้น  ฉันขอโทษที่ว่าเธอ ขอโทษ \"



\" ช่างเหอะๆ  ฉันเหนื่อยแล้ว \"



\" แต่ว่า...ฉันขอโทษจริงๆนะ ฉ..ฉัน... \"  ฉันเห็นน้ำตาเล็ดๆของอยองกุนเล็กลอดออกมา  เขารีบปาดออกทันที  นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันสังเกตว่าหน้าตาเขาดูอิดโรย



\" นายร้องไห้ทำไม  คนที่ควรร้องน่าจะเป็นฉัน  ฉันมันก็แค่อีนั งผู้หญิงใจง่ายที่นายว่าไง  นายจะร้องไห้ให้ผู้หญิงเลวๆอย่างฉันทำไม \"  



\" ฉันไม่ได้ตั้งใจ  เธอยกโทษให้ฉันนะ \"



\" .... \"



\" ... \"  



เกิดความเงียบขึ้นระหว่างเราสองคน



\" อ.. อยองกุน .. \"



\" อื้ม \"



\" นายสัญญากับฉันนะ \"



\" อื้ม  ฉันสัญญา ทุกอย่างที่เธอขอเลย \"



\" ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอีก  นายต้องฟังฉันอธิบาย \"



\" ได้สิ ได้ ^_^ \"



\" ส่วนเรื่องบุหรี่ อะไรก็แล้วแต่ของนาย  ฉันไม่ห้ามแล้ว \"



\" O_O หา  ว่าไงนะ \"



\" อื้ม >_< นายอย่าให้ฉันพูดมากดิ  ฉันเจ็บคอนะ \"   ฉันตอบด้วยเสียงแหบแห้ง



\" อ่า...  +//////+ \"   อยู่ๆอยองกุนก็หน้าแดงขึ้นมาซะงั้น



\" +//////////////+ นา..นาย  หน้าแดงอะ \"



\" หือ...*/////* ไม่ใช่ๆ เธอตะหาก \"



\" นายอะแหละ \"



\" ฉันก็ฉัน  อ่า... \"



\" อะไร \"



\" ยุนนา +////+  เธอ..เธอคบกับฉันนะ \"



\" หงะ...หง่า....+//////////+ \"



\" -///- \"



\" อื้ม +//////+ \"



\" จริงหรอ \"



\" อื้ม >O< \"



\" เย้!!!! \"



\" ... \"



\" เอ่อ...ฉันมีเรื่องนึงอยากจะบอกอะ \"



\" อะไรอะ \"



\" ตัวเธอ...อ่า...ชุดเธอ.....ตอนนี้มันน....\"



             ฉันรีบก้มดูสภาพตัวเองทันที และแล้วว...OoO



\" กรี๊ดดด!!!!! ออกไปนะ   ออกไปก่อน  ออกไป๊!!! \"   ฉันไล่อยองกุนออกไปทันทีที่เห็นสภาพตัวเอง  ก็ชุดฉันมันเหมือนจะเปลือยแล้วนี่  บ้าเอ๊ยยย  อายจริง  



            ฉันเดินไปที่ห้องน้ำทันทีเพื่ออาบ้ำแต่งตัวใหม่  แต่แล้ว.....



\" กรี๊ดดดด  พวกนาย  ไปอยู่ที่ห้องสมุดเดี๋ยวนี้นะ \"    ฉันไล่ซึงโพกับแฮวอนที่สำรวจนู่นนี่ในห้องน้ำฉัน แม้กระทั่ง...ตู้เสื้อผ้าที่อยู่ในห้องแต่งตัววของฉานนอีก



            ฉันอาบน้ำแต่งตัวด้วยความรวดเร็วที่สุดเท่าที่ฉันเคยอาบมา  เพราะกลัวว่าไอ้พวกนั้นมันจะเข้ามาอีกตอนที่ฉันอาบน้ำอยู่  แล้วฉันก็เดินไปหาพวกนั้นที่ห้องสมุด



ปังงงงงงง



\" นี่มันอะไรกัน \"   ซองแจที่เพิ่งกลับมา  เดินเข้ามาในห้องฉัน แล้วก็ งง ไปเลย เพราะไอ้คนที่ชกเขาเมื่อวานนี้มันมาอยู่ในห้องของฉัน



\" เราดีกันแล้วล่ะซองแจ \"  ฉันตอบ



\" หรอ   ฮันอยองกุนใช่มั้ย \"



\" (-_-)(._.)(-_-)(._.) หงึกหงึก \"  อยองกุนพยักหน้า



\" ออกมานี่หน่อย  ฉันมีเรื่องจะคุยด้วย \"



             อยองกุนเดินตามออกไป  เขาหันมายักคิ้วแล้วส่งยิ้มหวานใจละลายมาให้ฉันทีนึง  แล้วเดินออกไป  ซักพักเขาก็เดินกอดคอกันมากับซองแจเหมือนกับพวกเขาไม่เคยมีเรื่องบาดหมางกัน  แถมยังหัวเราะร่าอีก



\" พวกนาย...งงแฮะ \"  ฉันพูด



\" พวกเราญาติดีกันแล้วน่ะยุนนา \"  ซองแจตอบ  อยองกุนพยักหน้า  ฉันและเพื่อนๆทั้งหลายของอยองกุนจึง งง ไปตามๆกัน



\" ลงไปข้างล่างเถอะ  ไปกินข้าวเที่ยงกัน \"  ซองแจกับซึงโพที่ตีซี้ซองแจด้วยความรวดเร็วเดินคุยกันเริงร่าออกไป  ตามด้วยแฮบินและแฮวอน  



\" นายคุยอะไรกับซองแจน่ะ \"



\" ไม่มีอะไรมากหรอก ไปเหอะ \"



\" ต...แต่ว่า ฉันอยากรู้นี่ \"



\" เหอะน่า  ไปเหอะ  สามีสุดที่รักของเธอท้องร้องแล้วเนี่ย \"



\" +/////+ \"



\" ฮ่าฮ่าฮ่า  เธอหน้าแดงแล้วน่ารักจังเลยอะ ...จุ๊บ... \"  อยองกุนจุ๊บที่หน้าผากฉันทีนึงแล้วเดินนำออกไป  แต่ขาของฉันมันนิ่ง  ขาแข็ง จนอยองกุนต้องเดินกลับมาดูฉันอีกรอบ



\" เป็นอะไรไปยุนนา \"



\" +////////+ \"



\" เธอเขิลล่ะสิ ฮ่าฮ่า  ช่วยไม่ได้นี่เนอะ  ก็ฉันมันหล่อนี่นา \"



\" หงะ -_-; \"



\" มา ขึ้นหลังฉันสิ ฉันพาไป \"



\" แต่ว่า.. ฉันหนักนะ \"



\" เหอะน่า เร็วๆเข้า  เดี๋ยวฉันทนไม่ไหว  จับเธอทุ่มลงเตียงกินแทนเลยนี่ \"



\" ว้ายยย ไม่เอาๆ ขึ้นแล้วๆ \"



\" ฮึ้บ!! ก็ไม่หนักนี่นา  เบาออก \"  อยองกุนเดินกระโดดไปกระโดดมาไม่คิดถึงฉันที่อยู่บนหลังมั่งเลย   ฉันป่วยอยู่นะนายนี่ +_+









-----------------------------------------------------------------------------



T o o lN n i lE   just talk : ขอบคุณเพลงเพิ่งรู้ว่ารักมากนะคะ หุหุ ตรงเนื้อหาเป๊ะเลย  ตอนนี้อาจจะแปลกๆไปบ้างนะคะ  มันออกจะบรรยายเยอะไปหน่อย  



ช่วยเม้น  ช่วนโหวต กันเยอะๆนะคะ