My love is triangle.

ลำดับตอนที่ #1 : วันเเรกของการเปิดเรียน

เป็นอีกวันของการเริ่มวันใหม่ ปีการศึกษาใหม่ของ ริเนะ จัง นักศึกษาเฟรชชี่ปี 1 ที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้นของบรรยากาศเบื้องหน้าที่เธอได้เห็น เสียงดั่งเซ็งเเซ่ของเพื่อนๆพี่ๆนักศึกษา กับการเปิดเทอมวันเเรก นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ลำบากที่อีกอย่างหนึงในชีวิตสำหรับเธอกับการปรับตัวให้เข้ากับสิ่งใหม่ๆ  หล่อนมุ่งหน้าไปตามทางเดินที่ทอดยาวไปยังตึกเรียน มือของหล่อนจับหนังสือเเน่นราวกับว่าลมจะกระชากมันไป ตอนนี้เธอรู้สึกอ้างว้างเเละหวาดกลัวกับการอยู่คนเดียวเเละหวังในใจว่า เธอคงได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ในเร็วๆนี้ ระหว่างทางริเนะ สังเกตกลุ่มนักศึกผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่ดูจะโตกว่าหล่อน พวกหล่อนแต่งตัวเปรี้ยว กระโปรงดูจะยาวออกมาจากเอวเพียงนิดเดียว เสื้อรัดติ้วเหมือนกระดุมจะกระเด็นออกมา อีกทั้งพวกหล่อนยังคุยกันเสียงดังเสมือนอยู่กันไกลคนละฟากฝั่งถนน ริเนะ รำพึงในใจนึกถึงห้องเรียนที่เธอต้องไปและมุ่งหน้าไปที่นั่นอย่างรวดเร็ว
 เอี๊ยด!!!! เสียงเปิดประตูเบาๆเเต่ดึงดูดความสนใจของทุกคนมาที่เธอ
 "นักศึกษาที่มาใหม่รีบหาที่นั่งเลยนะคะ"เสียงอาจารย์บอกหล่อนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
 บรรยากาศภายในห้องดูจะเคร่งเครียดมีเเต่ความเงียบ เเม้เเต่เสียงพัดลดบนเพดานดูเหมือนจะดังไปเลยทีเดียว ริเนะ เดินดุ้มๆนั่งลงตรงเก้าอี้ข้างๆ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่ออกจะดูท้วมๆ ผมสั้น เเละดูจะไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ หล่อนส่งยิ้มให้เเละรีบหยิบสมุดขึ้นมาพร้อมที่จะจดเเล็กเชอร์ในทันที
 " เธอชื่ออะไรเหรอ" นักศึกษาข้างๆหล่อนถามพร้อมกับนัยตาที่ดูเป็นมิตร
 " เรา ริเนะ จัง เเล้วเธอล่ะ" หล่อนตอบเเละขยับรอยยิ้มบางให้
 " เรา นามิ ไคโต " นามิ เริ่มเปิดฉากคุยอย่างเงียบๆกับริเนะ เพื่อให้ได้รู้จักกันมากขึ้น
     " วันนี้เอาไว้เเค่นี้ก่อนนะคะ สัปดาห์หน้าให้นักศึกษาเตรียมอ่าน บทต่อไปมาล่วงหน้า พร้อมกับหาข่าวโฆษณาภาษาอังกฤษมาด้วย" อาจารย์กล่าวปิดการเรียนการสอนในวันเเรกของการเปิดเทอมและเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ
 ริเนะรู้สึกสนุกมากขึ้นกับการเปิดเรียนวันเเรก อีกทั้งเธอยังได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ภายในห้องอีกหลายคน ดูเหมือนว่าเธอจะได้เพื่อนสนิทเเล้ว นามิ ดูจะถูกคอเเละเข้ากันได้ดีกับหล่อนมากกว่าเพื่อนที่ร่วมอยู่ห้องพักเดียวกับเธอซะอีก วันนี้ดูจะง่ายดายไม่หน้าห่วงสำหรับนักศึกษาใหม่อย่างหล่อน เพื่อนใหม่ที่เธอได้รู้จักดูจะเป็นของขวัญที่มีค่าสำหรับเธอเลยที่เดียว
 หลังจากเสร็จสิ้นการเรียนการสอนตลอดวัน ริเนะ ต้องเข้าร่วมกิจกรรมในตอนเย็นร่วมทั้งเพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆด้วย หล่อนเดินกอดหนังสือ ผมเพ้าดูรุงรังนิดหน่อย เเต่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงพูดคุยอย่างสนุกสนานกับนามิ
 " ขำดีเนอะ เธอเป็นเหมือนเราเลย ต้องมาเรียนที่นี่ทั้งๆที่ไม่ได้ตั้งใจ" ริเนะพูดด้วยน้ำเสียงสนุกสนาน
 " เราเองก็เหมือนกัน เเล้วเธอพักอยู่กับใครเหรอ " นามิถามหล่อนอย่างสงสัย
 " เราอยู่กะเพื่อนเราชื่อ อามิโกะ เธอมาจากโอซากาน่ะ"หล่อนตอบพร้อมกับเอามือดึงผมที่ขมวดเป็นปมของเธอ
 "แล้วเธอล่ะ พักอยู่กับใครเหรอ" ริเนะ ถามกลับด้วยความสงสัย
 " เราอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆเราตอนมอปลายนะ ก็อยู่กันประมาณ 3 คน" นามิตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้
 ริเนะดูจะมีความมั่นใจเพิ่มขึ้นมากอีกหน่อย เพราะหล่อนได้เพื่อนใหม่ที่ดูจะถูกคอไม่เบา  เบื้องหน้าเธอในตอนนี้เต็มไปด้วยนักศึกษาปี 1 ที่นั่งกันเบียดเสียด ใต้อาคารเรียน รอการสั่งการของรุ่นพี่ หล่อนจูงมือนามิเเละรีบหาที่นั่งในทันที
 " วันนี้รุ่นพี่จะให้ทำอะไรหว่า นามิ" หล่อนถามเเกมรำพึงอย่างไม่ต้องการคำตอบ
 " คงซ้อมร้องเพลงมั้ง หรือไม่ก็หาทางเเกล้งรุ่นน้องเเหละ" นามิตอบพร้อมกับ หาวเหมือนจะง่วงนอน
 ยังไม่ทันขาดคำ รุ่นพี่กลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว ภายในมือ ถือแผ่นกระดาษใบใหญ่ที่มีตัวอักษรเขียนเพลงประจำมหาวิทยาลัยเอาไว้ ริเนะเงยหน้าขึ้นพร้อมกับสะกิดนามิให้ดูสิ่งที่ต้องทำ นั่นคือการร้องเพลงของนักศึกษาปี 1 หล่อนรำพึงในใจถึงการร้องเพลงหมู่ครั้งนี่ว่ามันดูจะน่าเบื่อไปซักนิด เเต่หล่อนก็ต้องจำใจทำเหมือนนักศึกษาคนอื่นๆ
 ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ่ม เเต่เสียงร้องเพลงภายในมหาลัยคินจูกุยังคงดังกึกก้องไปทั่ว มิใช้หล่อนเพียงคนเดียวที่ต้องร่วมกิจกรรมครั้งนี้ เเต่เป็นนักศึกษาปี 1 ทุกคน ใบหน้าน้องๆปี 1 ในตอนนี้ดูจะเหน็ดเหนื่อยอ่อนล้ามาพอสมควร กิจกรรมตอนเย็นในวันนี้จึงหยุดไว้เพียงเท่านี้
 นักศึกษาทยอย แยกย้ายบ้าน กิจกรรมวันนี้ดูจะไม่ค่อยถูกใจริเนะเท่าไหร่ หล่อนชอบใช้เวลาส่วนใหญ่กับการเล่นเกมส์ ท่องอินเตอร์เน็ต เเละดูทีวีเป็นส่วนใหญ่ โลกส่วนตัวของหล่อนตอนนี้ดูจะมีเเต่ นางามิระ รุ่นพี่จากโรงเรียนเก่าที่เธอเเอบหลงรักมานนานเเรมปี ถึงเเม้ว่านางามิระจะไปเรียนต่อที่โตเกียว ใจเธอจะยังเเอบหวังว่า นางามิระ จะโทรมาหาเธอบางในบ้างทีและได้เป็นคบกันเป็นคนรักในวันนึง
 ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ่มหล่อนเดินกอดหนังสือที่มีเพียงไม่กี่เล่ม อีกมือก็ปาดเหงื้อที่หน้าผากด้วยความเหน็ดเหนื่อย ผมหล่อนที่ดูยาวสลวยในตอนนี้มันทำให้หล่อนรู้สึกรำคาญเเละอยากจะตัดมันออกเลยที่เดียว หล่อนรีบเดินไปขึ้นรถกลับหอพักที่ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยคินโจกุมากนัก พลางนึกถึงอามิโกะเพื่อนร่วมห้องเธอและสิ่งที่จะต้องเผชิญในวันต่อไป