ลำดับตอนที่ #13
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : บทที่8 ตอนที่2
เ้ามือวันถัมาพวเาเินไปูพระอาทิย์ึ้นที่อยอินทนนท์ ปาริสายืนอยู่ับมฤษ เพื่อนๆทุน็่ายืนอยู่ับนรัอัวเอ านนท์ับปลายัรึไ้ยืนอยู่้วยันามลำพั
“แนนหนาวหรอ?” มฤษถามปาริสา
“อืม”
เาึเอาผ้าห่มอเาลุมให้และอเธอ
“บอม! อย่าทำแบบนี้เี๋ยวมีนมาเห็น”
“ไม่เป็นไรหรอ ทุน็ำลัอยู่ับแฟนอเา ไม่มีใรสนใเราหรอ”
“ไม่เอา เี๋ยวเฟิร์นเห็น”
“เฟิร์นไม่เห็นหรอ เฟิร์นเอ็ำลัู๋ี๋ับแบ์”
ปาริสาึยอมให้เาอโยไม่มีท่าทีที่ัืนเพียแ่น้อย ทั้สอูพระอาทิย์ึ้น้วยันอย่ามีวามสุ
ปลายัรเอ็หลรัานนท์แบบไม่รู้ัว เธอไม่รู้้วย้ำว่าลืมเินท์ไ้ั้แ่เมื่อไหร่
“นายูนั่นสิ ทะเลหมอสวยมาเลย”
“สวยริ้วย”
“นายถ่ายรูปให้ันหน่อยสิ นะๆ” ปลายัรอ้อนให้เินท์ถ่ายรูปให้
“็ไ้”
“ถ่ายสวยๆนะ”
“อืม”
ทั้สอถ่ายรูปเล่นันอย่าสนุสนาน
“นายูนั่นสิ พระอาทิย์ำลัะึ้นอ่ะ สวยั”
“ูเธอะื่นเ้นัเลยนะ”
“ใ่ ันไม่ยันที่ไหนสวยเท่าที่นี่เลย มาถ่ายรูปัน”
“ไม่เอา ันไม่อบถ่ายรูป”
“นะๆ อนนี้วิวำลัสวยเลย เอาโทรศัพท์นายถ่ายนะ”
“็ไ้”
“แล้วส่รูปให้ันในไลน์นะ นี่ไลน์ัน”
“อนลับเี๋ยวันส่ให้”
เสร็แล้วพวเาึไปเ็บระเป๋าที่รีสอร์ทและลับโรแรม
“ทุนึ้นรถเร็วะไ้รีบลับ” ปลายัระโนบอเพื่อนๆ เธอนั่ที่เบาะ้าหน้าเหมือนอนที่มา
“เอ้าแบ์! ไม่ลับหรอทำไมไม่ึ้นรถอ่ะ” มฤษถามแบ์
“ยัมีนมาไม่รบหนะ”
“ใรหรอ”
“พี่นับรถเ้าไปเ้าห้อน้ำ”
“เอ้า! นาย็ึ้นมา่อนสิ ไปยืนรอเ้าทำไมอ่ะ มานั่้าันนี่ เร็วๆสิ!”
นับรถมาพอีและรีบออเินทา
“ไหนเอารูปมาเ็หน่อยว่าใ้ไ้มั้ย”
“อ่ะ ูแล้ว็ส่เ้าเรื่ออเธอเลย”
“รูปนี้สวยอ่ะ”
“็ันถ่ายสวยไ”
“ันสวย่าหาล่ะ”
“อืม สวย็สวย”
“นี่! ะมา"สวย็สวย"อะไร สวย็ือสวยมั้ย หรือนายว่าันไม่สวย”
“แล้ันเลืออะไรไ้้วยหรอ ถ้าันบอว่าไม่สวยเธอ็บอว่าัวเอสวยอยู่ีนั่นแหละ”
“็ันสวยริๆไ”
“อืม!”
“อนนี้นายับัน็มีเบอร์ันแล้วนะ ถ้าว่า็โทร.ุยันไ้ เพราะเราไม่ไ้เอันอีนาน”
“เธอมีเบอร์ันไ้ไอ่ะ”
“็อนที่ส่รูปเ้าเรื่อัน ัน็เมมไว้ไ”
“อืม ถ้าเธอมีปัหาอะไร็โทร.มาไ้นะ เผื่อัน่วยไ้”
“นี่เราเป็นเพื่อนันแล้วใ่มั้ย”
“แล้วเธออยาเป็นเพื่อนับันมั้ยล่ะ”
“อยาสิ”
“ั้นเราเป็นเพื่อนันแล้วนะ”
“ถึโรแรมแบ้วนายะลับเลยมั้ย ลับเลยแหละ”
“ไม่ิน้าวับพวเรา่อนหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอ”
“แล้วนายะลับยัไอ่ะ”
“รถแท็ี่ไ”
“ให้ันไปส่นะ”
“ไม่เป็นไร ันลับเอไ้”
“ให้ันไปส่เถอะนะ ันอยาอบแทนที่นายถ่ายรูปให้ันอ่ะ”
“ไม่เป็นไร ันเ็มใ”
“ให้ันไปส่เถอะนะ” เธอทำสายาที่อ้อนนเายอม
“็ไ้”
“เย้”
เมื่อถึโรแรมแล้ว พวเาึไปทานอาหารลาวันและึ้นไปเ็บสัมภาระบนห้อ
“แนนหิวรึยั ไปิน้าวัน” มฤษถามปาริสา
“ไปสิ”
“แหมบอม ไม่วนเพื่อนเลยนะ” ปลายัรล้อมฤษ
“็เรานึว่าเฟิร์นะไปับแฟนไ”
“ไหนแฟน เฟิร์นไม่มีแฟน เพื่ออหัไำไม่ไ้หรอ”
“อ้าว! ็นึว่าไปเที่ยวไร่อุ่นะไ้แฟนลับมา้วย”
“เหมือนบอมหรอ” เธอพูพร้อมหัวเราะ
“ั้นมั้”
“นี่เป็นแฟนับนแล้วหรอบอม แนน อะไรยัไอะทำไมเราไม่รู้”
“แนนว่าไ เป็นแฟนันเลยมั้ย” มฤษถามปาริสา
“นี่ยัไม่อันเป็นแฟนเลยหรอเนี่ย นานี้แล้วนะรับรับอมเถอะแนน” ปลายัรยุให้ปาริสาเป็นแฟนัลมฤษ
“นี่ะไม่ให้แนนปิเสธเลยใ่มั้ยหนิ”
“แนนะปิเสธทำไมหละ แนน็อบบอมเหมือนันไม่ใ่หรอ นายว่ามั้ย” ปลายัรถามานนท์
“ใ่ ในเมื่อทั้สอ็อบันอยู่แล้วหนิ” เาเห็น้วยับปลายัร
“แนนเป็นแฟนับเราเถอะนะ เราแอบอบแนนมานานแล้ว”
“เรา็แอบอบบอมมานานแล้วเหมือนัน”
ทั้สอสารภาพรั่อหน้าปลายัรและานนท์
“ั้นเป็นแฟนับเรานะ”
“ล”
“แล้ว...สอนนั้นหละอเป็นแฟนันเลยมั้ย” มฤษถามปลายัร
“บ้า! เราสอนไม่ไ้อบันแบบพวเธอสัหน่อย ริมั้ย” ปลายัรปิเสธพร้อมถามานนท์
“อืม!ใ่ เราไม่ไ้อบันสันิ” เาทำหน้าเศร้านิหน่อยที่เธอไม่ไ้รู้สึแบบเียวัน
“ั้นเราไปิน้าวันเถอะะเที่ยแล้ว” ปลายัรเปลี่ยนเรื่อุย
“แล้วเพื่อนนอื่นๆหละ?” ปาริสาถาม
“มาถึเ้าเ็บอแล้ว็เ็อินเลย เหลือแ่พวเรานี่แหละ”
“อ๋อ ั้นเรารีบินรีบลับันเถอะ”
ะที่พวเาึ้นไปเ็บระเป๋า านนท์นั่รออยู่้านล่า แพรพิาึโทรศัพท์มา
“ฮัลโหลแพร”
“ฮัลโหลแบ์ แบ์อยู่ที่ไหนอ่ะ โทร.ไป็ไม่รับ แพรไปหาที่บ้านพ่ออแบ์็บอว่าไม่อยู่”
“เรายุ่นิหน่อยหนะเลยไม่ไ้รับสาย”
“แล้แบ์อยู่ไหนแพระไปหา”
“แพรไม่้อมาหรอ แบ์ยัไม่พร้อมเอใร”
“แล้วแบ์หนีออาบ้านทำไมอ่ะ”
“ทะเลาะับพ่อนิหน่อยหนะ”
“แบ์ูแลัวเอีๆนะ แพรเป็นห่ว”
“แ่นี้่อนนะแพร แบ์ยุ่อยู่” พูบเา็รีบวาสาย
“ันเสร็แล้ว เราไปันเถอะ” ปลายัรบอานนท์
“แล้วบอมับแนนหละ”
“เี๋ยว็ลมา เ้าลับันสอนเรารีบไปันเถอะ”
“ั้น็ไปสิ”
เธอและเาเริ่มออเินทา
“นายพัอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“อยู่ใล้ๆที่ที่เธอไป่อมรถนั่นแหละ แถวนั้นมีห้อเ้าแ่ที่เียว หาไม่ยาหรอ”
พอถึแล้วานนท์ึลารถ”
“อบใเธอมานะที่มาส่”
“ไม่เป็นไรหรอ ั้นันไป่อนนะ”
“ับรถีๆนะ”
“อืม”
หลัานั้นปลายัรึับรถลับบ้าน
“แนนหนาวหรอ?” มฤษถามปาริสา
“อืม”
เาึเอาผ้าห่มอเาลุมให้และอเธอ
“บอม! อย่าทำแบบนี้เี๋ยวมีนมาเห็น”
“ไม่เป็นไรหรอ ทุน็ำลัอยู่ับแฟนอเา ไม่มีใรสนใเราหรอ”
“ไม่เอา เี๋ยวเฟิร์นเห็น”
“เฟิร์นไม่เห็นหรอ เฟิร์นเอ็ำลัู๋ี๋ับแบ์”
ปาริสาึยอมให้เาอโยไม่มีท่าทีที่ัืนเพียแ่น้อย ทั้สอูพระอาทิย์ึ้น้วยันอย่ามีวามสุ
ปลายัรเอ็หลรัานนท์แบบไม่รู้ัว เธอไม่รู้้วย้ำว่าลืมเินท์ไ้ั้แ่เมื่อไหร่
“นายูนั่นสิ ทะเลหมอสวยมาเลย”
“สวยริ้วย”
“นายถ่ายรูปให้ันหน่อยสิ นะๆ” ปลายัรอ้อนให้เินท์ถ่ายรูปให้
“็ไ้”
“ถ่ายสวยๆนะ”
“อืม”
ทั้สอถ่ายรูปเล่นันอย่าสนุสนาน
“นายูนั่นสิ พระอาทิย์ำลัะึ้นอ่ะ สวยั”
“ูเธอะื่นเ้นัเลยนะ”
“ใ่ ันไม่ยันที่ไหนสวยเท่าที่นี่เลย มาถ่ายรูปัน”
“ไม่เอา ันไม่อบถ่ายรูป”
“นะๆ อนนี้วิวำลัสวยเลย เอาโทรศัพท์นายถ่ายนะ”
“็ไ้”
“แล้วส่รูปให้ันในไลน์นะ นี่ไลน์ัน”
“อนลับเี๋ยวันส่ให้”
เสร็แล้วพวเาึไปเ็บระเป๋าที่รีสอร์ทและลับโรแรม
“ทุนึ้นรถเร็วะไ้รีบลับ” ปลายัระโนบอเพื่อนๆ เธอนั่ที่เบาะ้าหน้าเหมือนอนที่มา
“เอ้าแบ์! ไม่ลับหรอทำไมไม่ึ้นรถอ่ะ” มฤษถามแบ์
“ยัมีนมาไม่รบหนะ”
“ใรหรอ”
“พี่นับรถเ้าไปเ้าห้อน้ำ”
“เอ้า! นาย็ึ้นมา่อนสิ ไปยืนรอเ้าทำไมอ่ะ มานั่้าันนี่ เร็วๆสิ!”
นับรถมาพอีและรีบออเินทา
“ไหนเอารูปมาเ็หน่อยว่าใ้ไ้มั้ย”
“อ่ะ ูแล้ว็ส่เ้าเรื่ออเธอเลย”
“รูปนี้สวยอ่ะ”
“็ันถ่ายสวยไ”
“ันสวย่าหาล่ะ”
“อืม สวย็สวย”
“นี่! ะมา"สวย็สวย"อะไร สวย็ือสวยมั้ย หรือนายว่าันไม่สวย”
“แล้ันเลืออะไรไ้้วยหรอ ถ้าันบอว่าไม่สวยเธอ็บอว่าัวเอสวยอยู่ีนั่นแหละ”
“็ันสวยริๆไ”
“อืม!”
“อนนี้นายับัน็มีเบอร์ันแล้วนะ ถ้าว่า็โทร.ุยันไ้ เพราะเราไม่ไ้เอันอีนาน”
“เธอมีเบอร์ันไ้ไอ่ะ”
“็อนที่ส่รูปเ้าเรื่อัน ัน็เมมไว้ไ”
“อืม ถ้าเธอมีปัหาอะไร็โทร.มาไ้นะ เผื่อัน่วยไ้”
“นี่เราเป็นเพื่อนันแล้วใ่มั้ย”
“แล้วเธออยาเป็นเพื่อนับันมั้ยล่ะ”
“อยาสิ”
“ั้นเราเป็นเพื่อนันแล้วนะ”
“ถึโรแรมแบ้วนายะลับเลยมั้ย ลับเลยแหละ”
“ไม่ิน้าวับพวเรา่อนหรอ”
“ไม่เป็นไรหรอ”
“แล้วนายะลับยัไอ่ะ”
“รถแท็ี่ไ”
“ให้ันไปส่นะ”
“ไม่เป็นไร ันลับเอไ้”
“ให้ันไปส่เถอะนะ ันอยาอบแทนที่นายถ่ายรูปให้ันอ่ะ”
“ไม่เป็นไร ันเ็มใ”
“ให้ันไปส่เถอะนะ” เธอทำสายาที่อ้อนนเายอม
“็ไ้”
“เย้”
เมื่อถึโรแรมแล้ว พวเาึไปทานอาหารลาวันและึ้นไปเ็บสัมภาระบนห้อ
“แนนหิวรึยั ไปิน้าวัน” มฤษถามปาริสา
“ไปสิ”
“แหมบอม ไม่วนเพื่อนเลยนะ” ปลายัรล้อมฤษ
“็เรานึว่าเฟิร์นะไปับแฟนไ”
“ไหนแฟน เฟิร์นไม่มีแฟน เพื่ออหัไำไม่ไ้หรอ”
“อ้าว! ็นึว่าไปเที่ยวไร่อุ่นะไ้แฟนลับมา้วย”
“เหมือนบอมหรอ” เธอพูพร้อมหัวเราะ
“ั้นมั้”
“นี่เป็นแฟนับนแล้วหรอบอม แนน อะไรยัไอะทำไมเราไม่รู้”
“แนนว่าไ เป็นแฟนันเลยมั้ย” มฤษถามปาริสา
“นี่ยัไม่อันเป็นแฟนเลยหรอเนี่ย นานี้แล้วนะรับรับอมเถอะแนน” ปลายัรยุให้ปาริสาเป็นแฟนัลมฤษ
“นี่ะไม่ให้แนนปิเสธเลยใ่มั้ยหนิ”
“แนนะปิเสธทำไมหละ แนน็อบบอมเหมือนันไม่ใ่หรอ นายว่ามั้ย” ปลายัรถามานนท์
“ใ่ ในเมื่อทั้สอ็อบันอยู่แล้วหนิ” เาเห็น้วยับปลายัร
“แนนเป็นแฟนับเราเถอะนะ เราแอบอบแนนมานานแล้ว”
“เรา็แอบอบบอมมานานแล้วเหมือนัน”
ทั้สอสารภาพรั่อหน้าปลายัรและานนท์
“ั้นเป็นแฟนับเรานะ”
“ล”
“แล้ว...สอนนั้นหละอเป็นแฟนันเลยมั้ย” มฤษถามปลายัร
“บ้า! เราสอนไม่ไ้อบันแบบพวเธอสัหน่อย ริมั้ย” ปลายัรปิเสธพร้อมถามานนท์
“อืม!ใ่ เราไม่ไ้อบันสันิ” เาทำหน้าเศร้านิหน่อยที่เธอไม่ไ้รู้สึแบบเียวัน
“ั้นเราไปิน้าวันเถอะะเที่ยแล้ว” ปลายัรเปลี่ยนเรื่อุย
“แล้วเพื่อนนอื่นๆหละ?” ปาริสาถาม
“มาถึเ้าเ็บอแล้ว็เ็อินเลย เหลือแ่พวเรานี่แหละ”
“อ๋อ ั้นเรารีบินรีบลับันเถอะ”
ะที่พวเาึ้นไปเ็บระเป๋า านนท์นั่รออยู่้านล่า แพรพิาึโทรศัพท์มา
“ฮัลโหลแพร”
“ฮัลโหลแบ์ แบ์อยู่ที่ไหนอ่ะ โทร.ไป็ไม่รับ แพรไปหาที่บ้านพ่ออแบ์็บอว่าไม่อยู่”
“เรายุ่นิหน่อยหนะเลยไม่ไ้รับสาย”
“แล้แบ์อยู่ไหนแพระไปหา”
“แพรไม่้อมาหรอ แบ์ยัไม่พร้อมเอใร”
“แล้วแบ์หนีออาบ้านทำไมอ่ะ”
“ทะเลาะับพ่อนิหน่อยหนะ”
“แบ์ูแลัวเอีๆนะ แพรเป็นห่ว”
“แ่นี้่อนนะแพร แบ์ยุ่อยู่” พูบเา็รีบวาสาย
“ันเสร็แล้ว เราไปันเถอะ” ปลายัรบอานนท์
“แล้วบอมับแนนหละ”
“เี๋ยว็ลมา เ้าลับันสอนเรารีบไปันเถอะ”
“ั้น็ไปสิ”
เธอและเาเริ่มออเินทา
“นายพัอยู่ที่ไหนเนี่ย”
“อยู่ใล้ๆที่ที่เธอไป่อมรถนั่นแหละ แถวนั้นมีห้อเ้าแ่ที่เียว หาไม่ยาหรอ”
พอถึแล้วานนท์ึลารถ”
“อบใเธอมานะที่มาส่”
“ไม่เป็นไรหรอ ั้นันไป่อนนะ”
“ับรถีๆนะ”
“อืม”
หลัานั้นปลายัรึับรถลับบ้าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น