ดุจดวงใจแห่งภูผา

“ทำไมยังอยู่อีก” สายธารเท้าเอวถามคนหน้าหนาที่ยังคงนั่งหน้าด้านอยู่บนเตียงอย่างสบายอารมณ์

“ยังไม่ได้อึ๊บเมียเลยจะให้รีบไปไหน” คนหน้าด้านยังคงพูดจายียวนกวนประสาทพร้อมกับยกมือขึ้นลูบปลายคางและกวาดตามองร่างบางที่เพิ่งออกจากห้องน้ำมาอย่างจาบจ้วง สายธารได้แต่กรอกตาอย่างเบื่อหน่าย อารมณ์หงุดหงิดเริ่มตีวนขึ้นมาอีกระลอก ในขณะที่สมองก็กำลังทำงานอย่างหนักเพื่อรับมือกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้

“ไปนอนฝันเปียกเอาเหอะ ในสัญญาไม่ได้ระบุว่าฉันต้องยอมให้คุณอึ๊บสักหน่อย”

“งั้นเดี๋ยวผมร่างสัญญาใหม่ เอาไงดี ระบุว่าเราสามารถพากันขึ้นสวรรค์กี่ครั้งต่อวันก็ได้ อย่างนี้ดีหรือเปล่า” ภูผาพูดยิ้มๆ พร้อมกับลุกขึ้นมาจากเตียงแล้วก้าวเท้าเข้าหาภรรยาในนามของตัวเองอย่างเชื่องช้า ถ้าเป็นคนอื่นอาจถอยห่างอย่างหวาดกลัวหรือไม่ก็เขินอายแต่สำหรับสายธารแล้ว เธอหงุดหงิด ใช่! เธอกำลังหงุดหงิดเพราะรู้ว่าผู้ชายคนนี้ตั้งใจปั่นประสาทเธอ

“คนอย่างคุณเนี่ยสเปกยมบาลมากกว่านะ อย่าหวังว่าจะได้ขึ้นสวรรค์เลย” ร่างสูงได้แต่กัดฟันกรอด รู้สึกขุ่นใจที่แม่ตัวดียอกย้อนเขาได้อย่างเจ็บแสบทุกครั้งไป

“ไม่ขึ้นสวรรค์ก็ได้ ผมกลัวความสูงน่ะ งั้นขึ้นเตียงแทนละกัน” ภูผาพุ่งเข้ากอดรัดร่างนุ่มนิ่มอย่างรวดเร็วโดยที่ยังพูดไม่จบประโยคด้วยซ้ำ

“กรี๊ดดดดด ปล่อยฉัน!”

_________________________________

นิยายเรื่องนี้ไรต์เขียนเป็นเรื่องแรกเลยค่ะ วันนี้ก็เลยเอามารีอัปให้นักอ่านที่น่ารักได้อ่านกันอีกรอบ และจะจัดโปรอีบุ๊กในงานหนังสือนี้ด้วยค่ะ ถ้าใครรีบก็จิ้มลิงก์ได้เลยแต่ไรต์แนะนำให้รอโปรดีกว่าน้าาา

https://www.mebmarket.com/web/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjU0NTIxNCI7czo3OiJib29rX2lkIjtzOjY6IjEzMzE2MiI7fQ