Silver Blood (Yaoi) :: จบแล้ว ::

ตอนที่ 76 : กบฏ

สำหรับคนทั่วไปการเข้าพบผู้บัญชาการวัลโด้ย่อมชวนให้หวาดหวั่น เพราะเขาเป็นคนที่มีสิทธิในการออกคำสั่งกองกำลังเซ็นโทรได้ทั้งหมด อีกทั้งยังเป็นคนที่ได้ชื่อว่าโหดเหี้ยมไร้ปราณีที่สุด แต่สำหรับเซทแล้ว วัลโด้ไม่ได้น่าหวาดหวั่นเท่ากับชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้กั้นกลางด้วยโต๊ะทำงานขนาดใหญ่เบื้องหน้าเขาตอนนี้

ท่าทางสงบนิ่ง สายตาแทบไม่บ่งบอกอารมณ์ คาดเดาความรู้สึกไม่ถูก มีภาพลักษณ์เยือกเย็นน่าเลื่อมใสศรัทธาอาบไล้อยู่ทั่วร่าง ทั้งที่คำสั่งโหดร้ายทารุณของวัลโด้ ก็ล้วนรับตรงมาจากเขาคนนี้ 

เลนเนิร์ด ผู้นำสูงสุดแห่งเซ็นโทร คือคนที่น่ากลัวที่สุดอย่างแท้จริง

“เป็นอย่างนั้นเอง”  เมื่อได้ฟังรายงานจากเซท เขาก็ตอบกลับด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แววตาแทบจะไม่เปลี่ยนแปลงไปเลย

“มันก็เลยต้องการตัวของอีธานนักหนาสินะ... เลือดที่สามารถเข้ากันได้งั้นเหรอ? ไม่อยากจะเชื่อ ...ไอ้เลือดสีเงินนั่นมันตัวประหลาดของแท้จริงๆ”  วัลโด้ที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดขึ้น ใช้มือลูบไล้ปลายคางที่เต็มไปด้วยเครารกยาวของตัวเอง “อีธานเองก็น่าจะรู้เรื่องนี้อยู่แล้วสินะ”

“คิดว่าน่าจะสงสัยอยู่ก็เลยย้ำให้นักวิจัยหญิงคนนั้นตรวจเช็คเรื่องนี้ครับ” เซทกล่าว “แต่ถึงอย่างนั้นเปอร์เซ็นต์ที่เรื่องนี้จะเป็นจริงได้ก็ยากมากครับ เรียกว่าแทบจะเป็นศูนย์...”

“ ‘แทบจะ’ ก็แสดงว่ายังมีโอกาสอยู่ดี” วัลโด้ว่า  “หลังสงครามครั้งสุดท้าย เรามั่นใจว่าสามารถกวาดล้างพวกมันได้หมดสิ้นแล้ว มันก็ยังเหลือรอดมาถึงตอนนี้ ดังนั้นต่อให้เปอร์เซ็นต์มันจะต่ำขนาดต้องพึ่งปาฏิหาริย์แค่ไหน  ต้องจัดการให้เด็ดขาดอยู่ดี”

เซทพยักหน้า แล้วรับฟังคำสั่งจากวัลโด้ต่อ

“เรื่องนี้ปิดเป็นความลับเอาไว้ก่อน จากนี้รีบเตรียมเคลื่อนกำลังพลไปยังฐานที่มั่นได้แล้ว เมื่อไปถึงที่นั่นด้านลูซี่ก็น่าจะเตรียมการเสร็จสมบูรณ์พอดี”

“ครับ” 

“ตอนนี้หน้าที่หลักของแกก็คือ ต้องกำจัดไอ้เลือดสีเงินคนนั้นให้ได้เร็วที่สุด ปล่อยมันไว้ยิ่งจะทำลายความมั่นคงของเรา” 

“ครับ”  เซทตอบรับอีกครั้ง ในขณะที่ในใจของเขาหนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆ ราวกับถูกถ่วงด้วยก้อนหินที่ถูกเพิ่มจำนวนมากขึ้น

หลังจากได้รับแผนขั้นตอนการทำงานแล้ว เซทก็ทำความเคารพทั้งสองคน ขณะที่กำลังจะถอยออกจากห้อง เลนเนิร์ดก็ขยับตัวลุกขึ้น สายตาจ้องมองมายังเซทนิ่งนาน น้ำเสียงที่เย็นชาน่าขนลุกเอ่ยขึ้นอย่างแช่มช้าหากแต่ชัดเจนทุกคำ

“ถ้าจัดการเลือดสีเงินคนนั้นไม่สำเร็จ ให้เปลี่ยนไปกำจัดคนที่จะสร้างความเสี่ยงต่อเราแทน”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเข้มจนเป็นปมบนหน้า  “หมายความว่าอย่างไรครับ?” 

วัลโด้ที่มีสีหน้าเครียดขึง เป็นฝ่ายตอบขึ้นแทน  “ท่านผู้นำหมายถึงว่า...ถ้าฆ่าเลือดสีเงินคนนั้นไม่ได้ ก็ให้ฆ่าอีธานแทนซะ” 

เข้าวันที่สี่ อีธานก็ยังต้องอยู่เหมือนนักโทษ ในห้องขังเล็กๆ ออกไปไหนไม่ได้

ความหงุดหงิดของเขาไตระดับเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนต้องพยายามควบคุมสติให้ตัวเองกลับมานิ่งสงบแบบที่เป็นอยู่เสมอ   ต้องคอยบอกตัวเองว่าในเมื่อยังไม่ได้รับความไว้วางใจพอ ก็ต้องรอ...

...รอไปจนกว่าจะถึงช่วงเวลาที่รออีกไม่ได้นั่นแหละ

วันนี้อีธานจึงเริ่มต้นวันด้วยที่การพยายามชวนชายหนุ่มเลือดสีขาวที่ยืนเฝ้ายามอยู่หน้าห้องคุย หลังจากพยายามอยู่ครึ่งค่อนวันก็ได้รับการตอบกลับมาในที่สุด แม้จะดูไม่ค่อยอยากจะพูดมากนักแต่พอถามถึงเรื่องวัฒนธรรมและความเชื่อของเผ่าก็อธิบายอย่างตั้งใจทีเดียว

ซึ่งมันก็ช่วยให้ได้รู้ว่า หลายคนที่นี่เรียกขาน จีแอลว่า ...เทพลีโอน

จีแอลในฐานะเลือดสีเงินคนสุดท้าย ถือเป็นเทพเจ้าตามตำนานของชนเผ่าเลือดสีขาว ทั้งที่มีเทคโนโลยีและวิทยาการที่ก้าวไปไกล แต่ความเชื่อ ความศรัทธาที่ถูกปลูกฝังมายาวนานก็ยังคงอยู่ เป็นความขัดแย้งที่ทำให้อีธานรู้สึกทึ่งอยู่ไม่น้อย

“ตั้งแต่มีเทพลีโอนมาอยู่ที่เผ่าเราก็เจริญขึ้นเรื่อยๆ” เด็กหนุ่มร่างเล็กว่า ดวงตาสีขาวที่ดูกลมโตนั้นแสดงออกถึงความภัคดีที่ดูไม่ต่างจากความคลั่งไคล้  “ไม่มีโรคระบาด  ไม่ต้องถูกกดขี่ เราไม่ต้องอพยพย้ายถิ่นไปไหนอีก เพราะที่นี่เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เทพเจ้าประธานมาให้”

“ใช่แล้ว สิ่งที่ท่านจีแอลชี้นำล้วนแต่ถูกต้องเสมอ”  หนุ่มเลือดสีขาวที่ดูจะอยู่มากกว่าเห็นพ้องด้วย  

อีธานยิ้ม และถามต่อ  “ไม่มีใครมีความคิดเห็นแตกต่างไปเลยสักคนเหรอ?”

“เรื่องอะไร?” เด็กหนุ่มถาม

“หมายถึง ไม่เห็นด้วยกับ...”  อีธานพยายามเลือกใช้คำ “...เทพลีโอน”

“ไม่มีหรอก”

“แล้วถ้าสิ่งที่เขาคิดมันไม่ใช่เรื่องถูกต้องล่ะ?”

“ไม่ว่าอะไรที่ท่านจีแอลต้องการ ก็ล้วนเป็นสิ่งที่ถูกอยู่แล้ว!”  เสียงคนตอบแข็งกร้าวขึ้น  จากนั้นก็มองมาด้วยแววตาจับผิดและไม่ไว้ใจ

ดูเหมือนอีธานจะเหยียบกับระเบิดเข้าซะแล้ว บทสนทนาต่อจากนี้คงสานต่อได้ยากขึ้น

“กำลังพยายามเป่าหูอะไรเจ้าพวกนี้อยู่” แล้วตอนนั้นเองที่ต้นเรื่องของบทสนทนาก็ก้าวเท้ามาพร้อมกับอาเธอร์ สองคนที่ยืนเฝ้าประตูท่าทางตกใจ รีบลุกขึ้นอยู่ก้มศีรษะทำความเคารพทั้งคู่ จากนั้นก็ถอยเท้าออกห่างไปหลายก้าว จ้องมองจีแอลด้วยความหวาดหวั่นและเปี่ยมศรัทธาไปพร้อมกัน

อีธานยันตัวลุกขึ้น  “แค่ชวนคุยไปเรื่อยเท่านั้น” 

“ต่อไปเปลี่ยนคนเฝ้าเป็นพวกเลือดสีแดง”  จีแอลหันไปสั่งกับอาเธอร์  “พวกนั้นผ่านอะไรมากเยอะ รู้ทันคนมากกว่า”

สิ่งที่ได้ยินทำให้อีธานชักสีหน้า

“ไม่จำเป็นต้องเฝ้าก็ได้นี่นา”  อาเธอร์รีบเข้ามาด้วยท่าทางผ่อนคลาย แตะไหล่อีธานเบาๆ เหมือนจะบอกให้เขาควบคุมอารมณ์เอาไว้  “ยังไงตอนนี้อีธานก็จัดว่าเป็นเพวกเดียวกับเราแล้ว เขาไม่ก่อเรื่องวุ่นวายหรอก”

จีแอลขมวดคิ้วใส่ชายร่างเล็ก  “ต่อไปเวลามาเก็บตัวอย่างเลือด ก็ใช้พวกเลือดสีแดงมาทำแทนก็ดีนะ เพราะนายถูกกล่อมง่ายไปแล้ว”

อีธานเขม่นมองคนพูด ความรู้สึกโกรธที่สะสมมาหลายวันเริ่มแล่นริ้วขึ้นมา จนฉายชัดทางสีหน้า

ตอนกลางคืนเวลาอยู่ด้วยกันจีแอลแทบจะแสดงออกเป็นคนละคนกับที่เป็นอยู่ตอนนี้  มันดูราวกับว่าความผูกพันเร่าร้อนจะเหือดหายไปทันทีที่แสงแดดสาดส่อง  เพื่อเซ็กซ์แล้ว ยอมออดอ้อน พูดจาหวานหู ทำได้ทุกอย่าง แต่พอได้สิ่งที่ต้องการก็เฉดหัวเขาเป็นแค่เชลยไร้ค่าคนหนึ่ง  จนอีธานเริ่มสงสัยแล้วว่าเขาเป็นตัวอะไรกันแน่ในสายตาของจีแอล

“ไม่เอาน่าๆ ”  อาเธอร์รีบเข้ามาขวางหน้า จ้องมองจีแอลพร้อมกับขยับปากพึมพำบางอย่างที่แม้อีธานจะได้ยินไม่ถนัดแต่ก็พอจะเดาได้

‘...เราต้องการเซ็กซ์อันเร่าร้อนที่เต็มไปด้วยความรักนะ’

ร่างสูงบดกรามของตัวเอง หมุนตัวกลับไปทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง

อาเธอร์รีบร้อนตามมานั่งข้างๆ “อย่าเพิ่งหงุดหงิดไปเลยนะ แค่ช่วงนี้ทางเรามีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อย จีแอลก็เลยอารมณ์ไม่ค่อยดี”

แล้วหมอนั่นมีสิทธิ์อารมณ์ไม่ดีได้คนเดียวหรือยังไง?!  อีธานข่มอารมณ์ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“ปาฏิหาริย์ ที่พวกนายต้องการน่ะ ไม่ใช่ต้องมาหวังกับฉันไม่ใช่เหรอ?” 

“หมายความว่ายังไง?” อาเธอร์ถาม

“นายก็น่าจะรู้...สิ่งที่พวกนายต้องการมันต้องเกิดมาจากเจ้าตัวเอง ต่อให้ฉันรู้สึกกับเขาแค่ไหน แต่ถ้าเขาไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นด้วย  มันก็ไม่มีทางทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้ไม่ใช่เหรอ?... ยิ่งคนไม่เคยรักใครนอกจากตัวเองอย่างเขาคงจะยากหน่อย”

“หุบปาก!”  สิ้นคำพูดปากกระบอกปืนในมือของจีแอลก็เล็งตรงมายังคนพูด

“ถ้าหงุดหงิดเรื่องนี้ ฉันแนะนำให้ยิงตัวเองดีกว่า”  อีธานว่า

สายตาของหนุ่มเลือดสีเงินและสีน้ำเงินที่เขม่นมองกันนั้นดูราวกับจะมีไฟฟ้าแล่นประทะกัน จนอาเธอร์ที่เป็นคนกลางเริ่มร้อนรน  “ไม่เอาน่า...อย่าเพิ่งทะเลาะกันสิ พวกนายเพิ่งจะญาติดีกันได้ไม่กี่วันเองนะ...”

“ออกไป”  จีแอลชี้มือไปที่ประตู

“นายจะ...”

“ออกไป...เดี๋ยวนี้” 

“ก็ได้ๆ”  อาเธอร์ทำหน้าเหมือนจะเป็นลมก่อนจะรีบร้อนออกจากห้องไป

จีแอลเสยเส้นผมยาวของตัวเอง ขณะก้าวมาตรงหน้าอีธานที่นั่งอยู่บนเตียง

“นายยอมมานี่ ยอมกอดฉัน เพราะทดสอบดูแล้ว และคิดว่าเรื่องที่ฉันต้องการไม่มีทางเกิดขึ้นได้สินะ”

“เปล่า”

“งั้นทำไม?”

“ฉันไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่ามันจะทำให้เกิดปาฏิหาริย์ขึ้นมาหรือเปล่า”  อีธานตอบไปตามที่คิด  “ฉันเพียงแค่ต้องการนาย ต้องการจนทนไม่ไหวเท่านั้น” 

นัยน์ตาสีเงินเรียวสวยดูราวกับจะเปล่งประกายออกมาได้นั้น จับจ้องมายังอีธานนิ่งนาน

“ปากหวานขึ้นเยอะเลยนะ”  จีแอลเอ่ยขึ้นในที่สุด พร้อมกับเหยียดยิ้มที่ดูเย้นหยัน  “คิดว่าทำดีกับฉันแล้ว ฉันจะยอมปล่อยให้นายเป็นอิสระงั้นสิ”

สิ่งที่ได้ยินทำให้อีธานรู้สึกปวดร้าวในใจ เหมือนกับมีอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็นแตกเป็นผงอยู่ตรงนั้น รู้สึกเหมือนกำลังโดนเหยียดหยาม จนต้องหัวเราะแห้งแล้งอย่างดูถูกตัวเองออกมาครั้งหนึ่ง

ต่อให้พูดสิ่งที่คิดออกไปอย่างจริงใจแค่ไหน หากคนฟังไม่เชื่อมันก็กลับกลายเป็นของไร้ค่าไม่ต่างกับขยะอยู่ดี

นี่มันเป็นครั้งแรกที่ชายหนุ่มคิดว่าพบเจอสิ่งที่สูงชันยิ่งกว่ากำแพงของเซ็นโทร มันก็คือ... กำแพงอันแข็งแกร่งของคนคนนี้  บางทีชาตินี้อีธานอาจจะไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของอีกฝ่ายเลยก็เป็นได้