Silver Blood (Yaoi) :: จบแล้ว ::

ตอนที่ 42 : ค่ำคืนอันเหน็บหนาว

สภาพอากาศเลวร้ายเหมือนยิ่งทวีความรุนแรงมากยิ่งขึ้น สองวันติดกันมาแล้วที่อีธานกับจีแอลต้องผจญพายุทรายพัดกระหน่ำเข้าใส่ จนเหมือนจะฝังกลบพวกเขาทั้งเป็น มันส่งผลให้แทบจะไม่ได้ย่นระยะการเดินทางให้น้อยลงเลย ราวกับเท้าของทั้งคู่ถูกยึดติดอยู่กับถาดกาวดักหนูขนาดยักษ์

เสื้อผ้าและผิวกายชื้นเหงื่อเต็มไปด้วยฝุ่นและเม็ดทรายระคายผิว อีธานไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองสกปรกขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิต  เขาอยากอาบน้ำ หรืออย่างน้อยๆ ก็อยากจะล้างหน้าเอาคราบเหงื่อไคลออกไปบ้าง แต่มีโอกาสทำได้แค่เพียงใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดผิว

จีแอลเองก็ไม่ต่างกัน แม้บาดแผลจะเริ่มสมานตัวจนเจ้าตัวเคลื่อนไหวได้คล่องขึ้นแล้ว แต่ด้วยการเดินทางแบบเดินๆ หยุดๆ เพราะสภาพอากาศทำให้ไม่คืบหน้าไปไหนสักเท่าไหร่ ส่งผลให้เจ้าตัวหัวเสียจนต้องสบถอย่างหงุดหงิดครั้งแล้วครั้งเล่า

ค่ำคืนวันที่ห้ามาเยือนพร้อมกับสายลมกรรโชกแรง ทั้งคู่หยุดพักที่ก้อนหินโดดเดี่ยวขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ก็พอจะช่วยบังลมได้บ้างเล็กน้อย

จีแอลโผล่งขึ้นมาก่อน  “พรุ่งนี้เราก็จะเดินทางกันต่อ แล้วนายก็ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากทำตามที่ฉันบอก”

อีธานมองหน้าชายหนุ่มผมยาวที่ดูเหมือนจะกลับมาเป็นเผด็จการจอมออกคำสั่งเหมือนเดิมอีกครั้งโดยไม่ได้พูดตอบโต้อะไร ไม่...แม้แต่จะถอนหายใจด้วยซ้ำ ร่างสูงเพียงแค่เขย่าขวดน้ำที่มีสีขุ่นในมือ จากนั้นก็ยกขึ้นจิบอึกหนึ่ง ก่อนจะเอนหลังพิงก้อนหินที่ยังหลงเหลืออุณหภูมิความร้อนจากแสงอาทิตย์เมื่อตอนกลางวัน

“มานั่งนี่เถอะ”  อีธานวางมือลงบนผืนทรายว่างเปล่าข้างตัว เพราะอากาศยามค่ำคืนหนาวเหน็บเกินบรรยาย ความอบอุ่นเดียวนั้นจึงมาจากอุณหภูมิจากร่างกายของฝ่ายตรงข้าม

จีแอลถอนหายใจยาว ฝ่ามือเรียวเสยเส้นผม ก่อนจะทรุดตัวลงใกล้กับร่างสูงจนไหล่ของพวกเขาเบียดชิดกัน

ท้องฟ้าที่มืดมิด ดวงดาวจำนวนมากแผ่กระจายเต็มผืนฟ้า มันเป็นคืนเดือนมืดที่ยิ่งดึกก็ยิ่งทำให้แทบจะมองไม่เห็นสิ่งต่างๆ ตรงหน้าได้สักเท่าไหร่ สรรพเสียงรอบตัวเงียบเชียบ จะมีก็เพียงแค่เสียงลมบาดหูที่พัดพาให้ร่างกายสั่นสะท้าน ร่างสูงของอีธานขยับเล็กน้อย เขายกท่อนแขนขึ้นโอบเอวของอีกฝ่ายดึงให้ร่างโปร่งเข้ามาเนียบชิดยิ่งขึ้น

“ชอบเวลากลางคืนจริงๆ”  จีแอลกล่าว  “ถ้ายังไงมาทำกิจกรรมที่สร้างความอบอุ่นแบบสุดๆ เลยไหม?”

“ไม่ล่ะ”  อีธานปฏิเสธเรียบๆ

อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอเมื่อได้ยิน ช่วงศีรษะได้รูปเอนซบลงมาที่ลาดไหล่ของอีธาน 

“นายดูไม่เดือนร้อนที่จะหาทางกลับเซ็นโทรเลยนะ”

อีธานนิ่งเงียบ

“หรือเพราะรู้ว่าดิ้นรนไปก็เสียแรงเปล่า?...นายพลาดที่ไม่ทิ้งฉันไว้แล้วหนีไปตั้งแต่แรก”

“ฉันคงพลาดมาตลอดนั่นแหละ”

“นั่นสิ... นายต้องใช้เวลาเรียนรู้อีกเยอะเลย” ร่างโปร่งใช้ปลายนิ้วไล้ต้นแขนของอีธาน  “แต่ฉันดีใจที่ได้เจอนายตั้งแต่ตอนนี้ ในตอนที่นายยังเป็น...เลือดสีน้ำเงินที่แสนดี”

“นายคิดว่าต่อไปฉันก็จะไม่ใช่คนดีงั้นเหรอ?”

“ใช่” จีแอลตอบแทบจะทันทีที่ถูกถาม  “นายจะกลายเป็นเหมือนพวกพ้องของนาย ถูกหล่อหลอมให้กลายเป็นผู้นำที่พวกเขาต้องการ...หรือนายคิดว่าไม่ว่ายังไงตัวเองก็ไม่มีวันเปลี่ยน?”

อีธานคิดว่าตัวเองจะไม่เปลี่ยน แต่เขาก็ไม่อาจจะพูดยืนยันออกมาได้

เวลาและสิ่งที่พบเจอเปลี่ยนแปลงคนได้เสมอ เช่นเดียวกับที่ตอนนี้อีธานก็ไม่ใช่คนเดียวกับที่ก่อนหน้าเคยเป็น ช่วงเวลาสั้นๆ นี้เปลี่ยนระบบความคิดของเขาไปหลายอย่าง ดังนั้นต่อไปในอนาคตเขาย่อมไม่มีทางรู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง และสิ่งเหล่านั้นจะเปลี่ยนแปลงตัวเองไปอีกอย่างไร

“เป้าหมายของนายคืออะไรบอกฉันได้หรือเปล่า?” อีธานถาม

ร่างโปร่งนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดตอบออกมา  “ฉันจะต้องสืบทอดเผ่าพันธุ์ มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่แม่ของฉันต้องการก่อนที่จะตาย”

“เล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม? ฉันอยากรู้เรื่องของนาย...มากกว่านี้”

เวลาผ่านไปนานจนอีธานคิดว่าอีกฝ่ายหลับไปแล้ว กว่าที่เสียงทุ้มชวนฟังจะเอ่ยออกมาอีกครั้ง

“ความทรงจำแรกของฉันก็คือ ...เมืองเล็กๆ ที่รกร้าง อาคารสีน้ำตาลรูปทรงสี่เหลี่ยม สามหลังตั้งหันหน้าเข้าหากัน พวกเรามีกันประมาณสิบกว่าคน มีกันแต่ผู้หญิง ...ยกเว้นฉัน”  จีแอลเริ่มเล่า  “ฉันเป็นผู้ชายคนเดียว และเป็นเด็กคนเดียวในกลุ่ม”

อีธานฟังอย่างตั้งใจ พยายามบังคับตัวเองให้สงบนิ่งไม่ปล่อยอารมณ์ให้ไหลตามไป

“พอฉันเริ่มโตขึ้นอีกหน่อย ฉันถึงได้รู้ว่าจริงๆ แล้วโลกมันใหญ่กว่าแค่ตึกสามหลัง มีผู้คนอีกมากมาย มีชนเผ่าอื่น มีกลุ่มคนที่แตกต่างจากเรา ...และได้รู้พวกนั้นโหดร้ายกับเรายังไง” น้ำเสียงที่กล่าวออกมาปกติซะจนอีธานไม่รู้ว่าแท้จริงเจ้าตัวรู้สึกอย่างไรกันแน่ 

“แม่อธิบายว่า เพราะเราเก่งกาจเกินไป ทระนงตัวเกินไป  และที่สำคัญดีงามเกินไป จนไม่ได้ระวังตัวถึงภัยที่มาจากชนเผ่าอื่น พวกนั้นรวมตัวกันเป็นกลุ่มใหญ่วางแผนนานหลายปีเพื่อยึดครองอำนาจแทนเรา บ่อนทำลาย โจมตีจากภายใน เลือดสีเงินแม้จะได้ชื่อว่าแข็งแกร่งแค่ไหนแต่ก็มีจำนวนไม่มาก ยิ่งในจำนวนนั้นมีผู้หญิงอยู่ถึงสองในสามส่วน ผู้หญิงเลือดสีเงินไม่ได้แข็งแกร่งเท่าผู้ชาย พวกเธอถูกจับเป็นตัวประกัน และนั่นก็เป็นจุดเปลี่ยนทุกอย่าง ...สงครามเริ่มต้นและจบลงโดยที่ชนเผ่าของเราถูกไล่ต้อนกวาดล้างชนิดขุดรากถอนโคน...มีเพียงกลุ่มของแม่ฉันเท่านั้นที่หนีรอดมาได้ แต่หลังจากแม่คลอดฉันไม่นานเราก็ถูกตามจนพบ...”

อีธานขบกราม เขากระชับอ้อมแขนของตัวเองแน่นขึ้น

“นายเชื่อที่ฉันพูดหรือเปล่า?”  จีแอลถาม 

“ฉัน...”  อีธานพูดตอบไม่ออก สิ่งที่อยู่ในใจกำลังร่ำร้อง

“สำหรับฉันเรื่องนี้ไม่ควรโทษชนเผ่าเลือดสีน้ำเงินหรือใครทั้งนั้น ...เพราะฉันคิดว่าพวกเราเลือดสีเงินผิดเอง ผิดเองที่เหี้ยมโหดไม่เท่ากับคนพวกนั้น ผิดที่อ่อนแอ

ฉันเป็นความหวังเดียว ยังไงก็ต้องรอด ฉันจะต้องมีชีวิตเผื่อในส่วนของคนอื่นๆ จะอยู่เพื่อดำรงเผ่าพันธุ์” ร่างโปร่งกำหมัดแน่น “และฉันจะไม่มีวันทำผิดพลาดซ้ำรอยเดิม”

อีธานปิดเปลือกตาลงครู่หนึ่ง เขารู้สึกราวกับว่าบางอย่างที่เอ่อท้นออกมาจากร่างของจีแอลกำลังไหลบ่าเข้ามาในร่างเขา มันทำให้เขารู้สึกหนักอึ้งซะจนอึดอัด หายใจลำบาก

“นายจะสืบทอดเผ่าพันธุ์ยังไง?” 

“ก็มีลูกน่ะสิ”  จีแอลตอบ

“นั่นมัน...”

“มันอาจจะฟังดูเหลือเชื่อ แต่ทุกเผ่าพันธุ์ล้วนแต่มีวิวัฒนาการเพื่อให้ตัวเองอยู่รอดด้วยกันทั้งนั้น”

“กับฉัน?” อีธานถาม

“ใช่...กับนาย”

อีธานนิ่งเงียบไปอีกครั้ง ถ้าปาฏิหาริย์สามารถเกิดขึ้นได้จริง ครึ่งหนึ่งในใจของอีธานก็อยากจะช่วยให้จีแอลสมหวัง แต่ถ้าสร้างชนเผ่าเลือดสีเงินที่แข็งแกร่งขึ้นมาได้อีกหน จะมีใครรับประกันได้ว่าสงครามอันน่าสะพรึ่งกลัวจะไม่เกิดขึ้นอีกครั้ง ...สงครามใหญ่ครั้งนั้นทำลายทุกอย่างจนเกือบหมดสิ้น คร่าชีวิตไปเป็นจำนวนมากเกินกว่าจะนับได้ เมืองล่มสบาย สายน้ำมีแต่สารพิษ กว่าจะฟื้นคืนกลับมาได้ก็ใช้เวลาแสนยาวนาน

“เคยได้ยินว่านายมีเป้าหมายสองอย่าง...อีกอย่างคืออะไร?”

จีแอลหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะกล่าว  “ถ้าบอกว่าเป็นการแก้แค้น นายคงไม่แปลกใจใช่ไหม?”

“ถ้าสิ่งที่นายพูดมาเป็นความจริงทั้งหมดล่ะก็ ...ใช่  ฉันคงไม่แปลกใจถ้านายจะเคียดแค้นพวกเราเลือดสีน้ำเงิน...”

“ผิดแล้วที่รัก”  จีแอลพูดแทรกขึ้น “ฉันไม่ได้เคืองแค้นอะไรพวกเลือดสีน้ำเงิน แม้จะคิดว่าเป็นชนเผ่าที่น่ารังเกียจก็เถอะ แต่อย่างที่บอก ฉันคิดว่าสิ่งที่ทำให้เราล่มสลายไม่ใช่เพราะการปฏิวัติจากชนเผ่าอื่น แต่เป็นเพราะพวกเลือดสีเงินอย่างเราไม่แข็งแกร่งพอ ดังนั้นเรื่องนี้ฉันไม่โทษใคร”

“งั้นแก้แค้น ที่นายว่าหมายถึงอะไร?”

“แค่คนคนเดียว... ฉันจะฆ่ามัน และจะต้องทำให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม!”

อีธานหลับตาลงผ่อนลมหายใจยาวเหยียดขณะที่กอดร่างของอีกฝ่ายแน่นขึ้น

“ขอโทษนะ” 

“นายจะขอโทษเรื่องอะไร?”  จีแอลถามกลับ

“ขอโทษ”  ชายหนุ่มกล่าวอีกหน

ดวงตาเรียวสวยสีเงินเบิกกว้างขึ้น ร่างโปร่งเกร็งตัวขึ้นผลักร่างของอีธานออกห่าง โสตประสาทพลันได้ยินเสียงเครื่องยนต์ดังกระหึ่มที่เริ่มเข้ามาใกล้จากทุกทิศทาง พื้นทรายเริ่มสั่นสะเทือนเล็กน้อย เพียงไม่นานก็เห็นแสงสว่างเจิดจ้าที่สาดส่องมาจากที่ไกลๆ

“นี่นาย...!?”  จีแอลผุดลุกขึ้น จ้องมองอีธานด้วยดวงตาที่โกรธจัดราวกับจะแผดเผาเขาให้มอดไหม้ลงตรงนั้น

===+++===+++===+++===

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและคอมเมนต์นะคะ   ยังไงก็รบกวนแนะนำ มือใหม่อย่างเราต่อไปด้วยยยยย  หรือถ้าช่วยชักชวนเพื่อนๆ มาอ่านกันก็จะดีใจมากค่า ^^