Silver Blood (Yaoi) :: จบแล้ว ::

ตอนที่ 14 : แซฟไฟร์

อีธานไม่รู้เลยว่าจีแอลจะตัดสินใจยังไง ตลอดหลายวันที่ผ่านมาแม้จะอยู่ด้วยกันตลอดเวลา เขาก็ยังไม่เคยเข้าใจเหตุผลของจีแอลเลยสักครั้ง หมอนี่ออกจะกวนๆ บางทีก็บ้าเลือด แต่ที่แน่ใจได้ก็คือจีแอลฉลาด และน่ามีแผนการณ์ทุกอย่างอยู่ในหัวเรียบร้อยแล้ว

หญิงสาวเลือดสีแดง มีน้ำตาคลอหน่วย การอดทนรอคำตอบรับของจีแอลคงเป็นความทรมานอย่างหนึ่งของเธอ และที่สำหรับเธอเองก็คงจะรู้ดีว่า ไม่มีใครบังคับจีแอลได้

จีแอลปิดตาลงครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันมาทางอีธาน

ร่างโปร่งตรงเข้ามา ดึงกุญแจมือที่ยังอยู่กับมือข้างหนึ่งของอีธาน ลากตัวเข้าไปที่หัวเตียง

“เฮ้ย...จะทำอะไร?!”

จีแอลไม่สนใจการต่อต้านของอีธาน เขาคล้องโซ่ไว้กับเหล็กที่เชื่อมอยู่กับผนัง และจับมืออีกข้างล็อคเข้ากับกุญแจมือที่ว่างอยู่ อีธานจึงอยู่ในสภาพนอนหงายมือสองถูกพันธนาการติดกับกับหัวเตียง ดูท่าการล่ามมือแค่ข้างเดียวก่อนหน้านี้คงเป็นความเห็นใจของอีกฝ่าย ที่ขอบคุณไม่ออก

“อยู่คนเดียวสักพักก็แล้วกัน”  จีแอลตอบ

“เฮ้ย! ...อย่าทำแบบนี้!”  อีธานร้องตะโกน  “ปล่อยฉันซะ นายช่วยพวกนั้นไม่ได้หรอก กองกำลังเซ็นโทร ต้องวางแผนการปัองกันตัวผู้ต้องการเอาไว้แบบหนาแน่นเป็นพิเศษอยู่แล้ว นายไม่มีทางชิงตัวออกมาได้แน่!”

จีแอลไม่ได้พูดอะไรตอบกลับมาสักคำ  ดวงตาสีเงินหันกลับมามองอีธานที่นอนอยู่บนเตียงแว๊บหนึ่ง ก่อนจะก้าวเท้าออกจากห้องไปพร้อมกับหญิงสาวร่างเล็ก

“บ้าเอ๊ย!”  อีธานได้แต่สบถตามหลัง

อีธานหมดหวังกับการพยายามทำให้โซ่กุญแจมือขาดออกแล้ว เขาเสียเวลาไปสองชั่วโมงแลกกับการทำให้ข้อมือของตัวเองเจ็บระบมไปหมด

เจ้านี่เป็นของดีเยี่ยม อย่างที่ว่าจริงๆ 

ชายหนุ่มเลือดน้ำเงินข่มอารมณ์ พยายามกลับมาคิดว่าจะเอายังไงต่อดี

ตอนนั้นเองที่หูได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังมาจากในห้องน้ำ เขาเงี่ยหูฟัง เสียงนั้นชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งบานประตูห้องน้ำแง้มออกอย่างช้าๆ

ร่างที่ก้าวออกมาก็คือ คนที่อยู่ในชุดสีดำทั้งตัว ปิดบังใบหน้าด้วยหน้ากากโลหะ เปิดให้เห็นแต่ดวงตากลมโตสีแดงสด อีธานจำดวงตาคู่นั้นได้ในทันที  เขาคือเด็กหนุ่มหัวขโมยนั่นเอง

อีกฝ่ายมีท่าทีตกใจเล็กน้อยที่เห็นอีธาน แต่เมื่อเห็นว่าเขาขยับไปไหนไม่ได้ ก็ดูเบาใจขึ้น เขาก้าวผ่านอีธานตรงไปค้นข้าวของที่วางอยู่บนพื้น

“นี่...เฮ้!”  อีธานส่งเสียงเรียก แต่อีกฝ่ายรีบร้อนจนไม่สนใจเขาเลยสักนิด

เด็กหนุ่มตรงไปรื้อค้นสัมภาระเสียกระจุยกระจาย ที่นี่ไม่มีตู้เก็บของ มีเพียงเตียงกับตู้เซฟใบเล็กที่ติดผนังอยู่เหนือหัวเตียงเท่านั้น

เมื่อในบรรดาข้าวของไม่มีอะไรน่าสนใจ เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืนก้าวเท้ามายังข้างๆ เตียงเพ่งมองเซฟตรงหน้า

แม้จะเป็นโรงแรมที่ไม่ได้ดูดีนัก แต่เซฟก็ยังออกแบบมาให้เก็บของสำคัญของผู้พักได้ในระดับที่ดี มันติดผนังแบบไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้ เช่นเดียวกับเตียงนอนราวกับว่ากลัวใครจะมาแอบยกของพวกนี้กลับบ้าน ตัวเซฟเป็นระบบวงจรเข้ารหัสสองชั้น และต้องใช้กุญแจพิเศษในการไขก่อนเปิด

อีธานขมวดคิ้วมองเด็กหนุ่มหยิบเอาเครื่องถอดรหัสขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋า ตัวเครื่องเป็นแบบเปลือยมองเห็นสายไฟระบบประมวลผลต่างๆ บ่งบอกว่าคงจะเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นเอง คนงัดแงะติดอุปกรณ์ที่เตรียมมาเข้ากับแผงวงจร แล้วเพียงไม่น่าก็เกิดเสียงติ๊ดเบาๆ

ไม่น่าเชื่อ...  แต่ถอดรหัสได้ก็จริง แต่ยังไงก็ไม่มีกุญแจชนิดพิเศษสำหรับไขอยู่ดี  อีธานจับจ้องดูว่าอีกฝ่ายจะทำยังไงต่อ

หัวขโมยหยิบบางอย่างออกมาจากเสื้ออีกครั้ง มันเป็นแท่งสีเงินที่มีลักษณะคล้ายไซริงค์ เขาจ่อมันเข้ากับรูเล็กๆ สำหรับไขกุญแจจากนั้นก็กดส่วนปลาย โลหะที่มีคุณสมบัติอ่อนไหลเข้าไปตามช่องเล็กๆ เต็มจนล้น ตามมาด้วยการหยดของเหลวบางอย่างเกิดควันสีขาวฉุนกลิ่นสารเคมีฟุ้งออกมาเล็กน้อย โลหะที่เหมือนจะหลอมเหลวพลันแข็งขึ้นอย่างรวดเร็ว ควันที่ออกมายังไม่ทันจะจางดี ประตูเซฟก็ถูกเปิดออกมาได้แล้ว

เด็กหนุ่มคนนี้ใช้เวลาเพียงแค่ไม่ถึงสองนาที เปิดเซฟได้อย่างง่ายดายจนน่าทึ่ง

“ไม่มีอะไรเลย” ฝ่ายนักย่องเบาเดาะลิ้น

“นี่...ไม่จำเป็นต้องปิดหน้าก็ได้ เพราะฉันก็จำเธอได้อยู่ดี”

“เอาเถอะ จริงๆ ผมก็ไม่สนใจสักเท่าไหร่หรอกว่าจะมีใครจำได้หรือเปล่า” เด็กหนุ่มกลอกตา ดึงเอาหน้ากากออก “แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน จะได้คุยกันง่ายๆ หน่อยนะพี่ชาย... แฟนของพี่ชายเอาไอ้นั่นไปไว้ไหนแล้วล่ะ ผมต้องใช้มันจริงๆ นะ เพราะงั้นขอคืนเถอะ”

“เขาไม่ใช่แฟนฉัน”  อีธานตอบ

“แหม...ผมไม่ถือเรื่องรักร่วมเพศหรอกน่า พวกเลือดสีน้ำเงินที่อุตส่าห์ถ่อมาเขต N เหตุผลเดียวก็เพื่อทำเรื่องลับๆ ที่ไม่อยากให้ใครรู้ใครเห็นใช่ไหมล่ะ?  แถมยังมีเล่นเพลจับหมัดกันแบบนี้อีกนี่นา”  เด็กหนุ่มชี้นิ้วมาที่มือของอีธาน

อีธานกัดกราม แต่ก็ไม่อาจจะโทษคนอื่นที่คิดไปไกลได้  ในเมื่อตัวเขาเองอยู่ในสภาพเปลือยท่อนบน แถมยังถูกจับล่ามเอาไว้แบบนี้ด้วยแล้ว

“แต่แฟนของคุณนี่ ใจร้ายจังนะ จับหมัดเอาไว้แล้วออกไปกับผู้หญิงอื่นแบบนั้น”

“นายเข้าใจผิดแล้วล่ะ!  ฉันถูกจับมาต่างหาก!”

“ฮือ?” 

“ช่วยปลดกุญแจมือนี่ให้หน่อยได้หรือเปล่า? ขนาดเซฟนี่ยังเปิดได้ง่ายๆ เลยนี่”

“หา...ไม่เอาหรอก นึกว่าผมไม่เห็นพี่ชายผมยาวคนนั้นจัดการพวกคนที่ไล่ตามผมมาหรือไง ผมไม่อยากมีเรื่องกับคนแบบนั้นหรอกนะ”

“พูดแบบนั้นทั้งที่เธอบุกเข้ามารื้อของเขาเนี่ยนะ”

“ผมแค่อยากได้ของของผมคืน!”  เด็กหนุ่มสวมหน้ากากกลับเข้าที่ใบหน้า หันหลังเหมือนจะกลับไปทางเดิมที่งัดผ่านเพดานห้องน้ำเข้ามา

ถ้า อีธานกำหมัดแน่น ไม่พยายามคว้าโอกาสสุดท้ายนี้ไว้ให้ได้ จากนี้เขาคงจะหาทางรอดออกไปได้ยากแน่  

“อยากได้อัญมณีนั่นใช่ไหมล่ะ ถ้าเธอช่วยฉันให้ออกไปได้ล่ะก็ ฉันจะหาของมีค่าแบบนั้นให้ได้”

“ผมไม่ได้ต้องการอัญมณีอะไรก็ได้ แต่ต้องการแซฟไฟร์อันนั่น”

“แชฟไฟร์?”

“แซฟไฟร์ สีชมพู”  เด็กหนุ่มหันข้ามไหล่มาบอก

แซฟไฟร์ เป็นอัญมณีที่หายากอยู่ก็จริง แถมที่มีสีชมพูก็ยังถือว่าหายากกว่าสีอื่น แต่สำหรับมูลค่าแล้วไม่ได้สูงเท่าเพชร กระทั่งสายแร่ อย่างทองคำ กับ เงิน ตอนนี้ยังเป็นที่ต้องการของตลาดมากกว่าเสียด้วยซ้ำ  อีธานจึงไม่เข้าใจว่าทำไมเด็กหนุ่มคนนี้ถึงได้ต้องการแซฟไฟร์สีชมพูนักหนา ถึงขนาดเสี่ยงขโมยมาจนมีคนตามล่า ซ้ำยังงัดห้องเข้ามาเพื่อขโมยมันกลับไปแบบนี้อีก

“เธออาจไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร”  อีธานกล่าว  “แต่เชื่อเถอะว่า ฉันจะหาแซฟไฟร์แบบเดียวกันให้ได้เธอแน่นอน”

เด็กหนุ่มจ้องมองดวงตาของอีธาน

“ตาสีน้ำเงินเข้มมาก คุณคงเป็นชนชั้นสูงของเซ็นโทรเลยล่ะสิ”

“ใช่”

“ฮึ...พวกเลือดสีน้ำเงินเชื่อใจไม่ได้สักคน”

เมื่อเห็นว่าอีธานนิ่งเงียบ ร่างผอมบางนั้นก็เลยหันกลับไปทางเดิม  แต่ยังไม่ทันก้าวเท้าไปไหน ก็ได้ยินสิ่งที่ทำให้หยุดชะงัก

“วิกเตอร์ อัลวาเรซ”  

อีธานกล่าวต่อ  “รู้จักใช่ไหม?”

“ไม่มีใครที่เขต N ไม่รู้จักไอ้หมอนี่หรอก” น้ำเสียงที่เหมือนเค้นออกมาจากไรฟันนั้นดูโกรธแค้น

“พาฉันไปหาเขาสิ ฉันจะให้เขามอบแซฟไฟร์ที่เธอต้องการให้” อีธานพูด

เด็กหนุ่มขบริมฝีปาก ใช้เวลาครู่หนึ่งในการคำนวณส่วนได้ส่วนเสีย  แล้วในที่สุดก็ยอมพยักหน้า

“ก็ได้...ผมจะยอมเสี่ยงซักหน่อยก็แล้วกัน”