Silver Blood (Yaoi) :: จบแล้ว ::

ตอนที่ 124 : ตอนพิเศษ : โชคชะตา...ครั้งใหม่ [23]

ลูเซียสคิดว่าจะโดนปฎิเสธ แต่ผิดคาดที่เคลย์เพียงแค่พยักหน้าตอบรับอย่างง่ายๆ

เมื่อก้าวออกมานอกตัวอาคาร ก็พบกับสายลมซึ่งพัดแรงกว่าปกติ ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดดำด้วยเมฆหมอกหนา ดูท่าว่าฝนอาจจะตกลงมาในไม่ช้า

เชย์นในระยะหลังมีช่วงฝนตกมากกว่าเซ็นโทรในสมัยก่อนมาก แม้เมืองจะอยู่ในบริเวณเดียวกัน แต่เซย์นมีมาตรการเพิ่มเขตเพาะปลูกเพื่อที่ให้ความชุ่มฉ่ำแก่ผืนดิน แหล่งน้ำที่ได้รับการบำบัดกลับมาไหลเวียนผ่านตัวเมือง และที่สำคัญก็คือ เซย์นมีระบบอัตโนมัติเพื่อเพิ่มออกซิเจนและความชื้นในอากาศ ซึ่งเป็นหนึ่งในสิ่งประดิษฐ์สำคัญเพื่อปรับความสมดุลให้สิ่งแวดล้อม หวังลดสถาพอากาศอันร้อนและแห้งแล้งลงในอนาคต

“รีบหน่อยเถอะ”  เคลย์เหลือบมองท้องฟ้าก่อนจะกล่าว

“ครับ”  ลูเซียสลอบยิ้ม ก้าวเท้าตามอีกฝ่ายไปอย่างไม่รีบร้อน

รถรางสาธารณะซึ่งวิ่งวนทั่วนครในเวลานี้แทบจะร้างผู้คน เพราะเวลานี้คนส่วนใหญ่ถึงที่พักกันนานแล้ว อีกทั้งเส้นทางที่ทั้งคู่มุ่งหน้าไปก็เป็นเขตย่านชานเมืองห่างจากแหล่งสถานเริงรมย์ยามค่ำคืน

แม้จะมีที่ว่างมากมายลูเซียสก็ทิ้งนั่งลงติดกับเคลย์ พลางส่งสายตาลอบมองต้นคอของฝ่ายนั้น เส้นขีดจางๆ จากการเกี่ยวของกิ่งไม้เมื่อเช้าจางหายไปแทบมองไม่เห็นแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเด็กหนุ่มก็ยังรู้สึกเหมือนยังรับรู้ได้ถึงกลิ่นของโลหิตหอมหวานจากเจ้าตัวได้อยู่ ตอนอุ้มร่างโปร่งไปพักที่เก้าอี้ในห้องทำงานก่อนหน้านี้ก็เหมือนกัน กลิ่นอันแจ่มชัดเหล่านั้นแทบจะทำให้เขาสมองมึนงง

เคลย์พิเศษกว่าคนอื่น เฉพาะแค่เคลย์เท่านั้นที่ทำให้ประสาทการรับรู้ของลูเซียสปั่นป่วนยุ่งเหยิงอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน  ขนาดเขายังไม่สามารถจิตนาการออกได้เลยกว่าหากได้สัมผัสสิ่งที่ล้ำลึกยิ่งกว่านี้...จะรู้สึกเช่นไร

ดวงตาสีดำขลับเหลือบขึ้นมองลูเซียส  “มีอะไร?”

“เปล่าครับ” 

“คุณอาของเธอ ทำงานเกี่ยวกับอะไรงั้นเหรอ?”

คิ้วเข้มเลิกขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำถาม

“เธอชอบบอกว่าเขาไม่อยู่บ้าง กลับบ้านดึกดื่นบ้าง ...ฉันก็เลยสงสัยนิดหน่อย”

“อ๋อ...คุณอาของผม ทำงานอยู่ที่สภาเมืองน่ะครับ”

“ทำงานสภาเมืองไม่น่างานยุ่งขนาดนั้น”

“เขารับหน้าที่หลายอย่าง งานก็เลยล้นมืออยู่บ้าง”  เด็กหนุ่มจ้องหน้าคนถาม  “ที่สำคัญคุณอามีคนรักอยู่ด้วย เขาเลยต้องใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังบ้างล่ะมั้งครับ”

เคลย์พยักหน้าอย่างเข้าใจ

“อาจารย์ล่ะครับ?”

“ฉันทำไม?” 

“อาจารย์มีคนรักหรือยัง?”

เคลย์ชะงักเล็กน้อย หลบสายตาของเด็กหนุ่มที่จ้องตรงมาอย่างจริงจังไปทางอื่น

“ฉันเคยตอบแล้วนี่... ว่าไม่จำเป็นต้องตอบคำถามอะไรแบบนี้”

ลูเซียสหัวเราะเบาๆ  “เพราะอาจารย์คอยเลี่ยง ผมก็เลยยิ่งอยากรู้ไม่ใช่เหรอครับ?”

เคลย์นิ่งเงียบไปนาน จนคนถามคิดว่าคงไม่ได้คำตอบอะไรแล้ว แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบาๆ เหมือนบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ตอนนี้...ไม่มี”

ลูเซียสเก็บซ่อนรอยยิ้มฉายชัดบนใบหน้าหล่อเหลาของตัวเอง ด้วยการเบี่ยงตัวเล็กน้อยแล้วพิงศีรษะลงบนบ่าของอาจารย์หนุ่ม

เคลย์ขมวดคิ้ว พร้อมกับหันมองศีรษะที่มีเส้นผมสีเข้มเส้นละเอียดอ่อนนุ่มซึ่งกำลังซบอยู่บนไหล่ของตัวเอง

“นี่...”  ยังไม่ทันได้พูด ลูเซียสก็แทรกขึ้นก่อน

“ง่วงจัง”  ร่างสูงแกล้งหาว แต่แท้จริงแล้วกลับตั้งใจสูดเอากลิ่นเฉพาะตัวของคนข้างกายเข้าปอดเฮือกใหญ่ ก่อนจะหลับตาลง

ชายหนุ่มมองคนแกล้งหลับด้วยสายตาพูดไม่ออก เพราะตัดใจผลักออกไม่ลง สุดท้ายเคลย์เลยได้ปล่อยเลยตามเลย หันไปมองจอภาพแผนที่การเดินรถ เฝ้ารอให้ถึงจุดหมายปลายทางอย่างเงียบๆ

ไม่ต่างจากที่คาดเอาไว้ หลังออกจากรถ ก็พบกับลมกระโชกแรงขึ้น ก้าวเท้าต่อไปได้ไม่นานหยดน้ำก็เริ่มพร่ำลงมาจากฝากฟ้าดุจละอองบางเบา ก่อนจะแปรเปลี่ยนมาเป็นหยาดฝนเม็ดใหญ่ที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาอย่างรวดเร็ว

ลูเซียสยกท่อนแขนข้างหนึ่งขึ้นบังหน้า อีกข้างคว้าจับข้อมือของเคลย์เอาไว้ ออกแรงฉุดดึงให้ก้าวเท้าตาม โดยใช้ร่างของตัวเองกำบังแรงลมและสายฝนให้อีกฝ่าย แต่เพราะตัวบ้านตั้งอยู่ห่างออกไปไม่น้อย กว่าพวกเขาจะพาตัวเองมาถึงที่หมายก็เปียกปอนไปด้วยกันทั้งคู่ โดยเฉพาะลูเซียสนั้นเปียกโชกตั้งแต่หัวจรดเท้าขนาดที่ว่าไม่มีจุดไหนในตัวที่แห้ง เส้นผมเปลี่ยนเป็นสีเข้มขึ้นส่วนปลายมีน้ำหยดร่วงพราว

ไฟอัตโนมัติติดขึ้นทันทีที่ร่างสูงก้าวผ่านระบบรักษาความปลอดภัยเข้ามาด้านใน ลูเซียสชำเลืองมองร่างโปร่งของเคลย์ เสื้อผ้าเปียกชื้นแนบติดผิว เส้นผมเปียกลู่ เกิดหยาดน้ำไหลเป็นแนวผ่านช่วงกรามก่อนจะหยดลงกระดูกไหปลาร้า ดวงตาสีดำดูแวววาวจากละอองน้ำที่อยู่บนขนตา

ร่างสูงกลั้นหายใจรีบถอนสายตาออก  “อาจารย์รอเดี๋ยวนะ ผมจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้”  พูดจบก็ก้าวยาวๆ มุ่งตรงขึ้นไปชั้นสอง

ความที่เด็กหนุ่มเพิ่งจะย้ายเข้ามา แม้จะสำรวจโดยรอบแล้ว แต่บ้านหลังนี้ไม่ได้ติดตั้งระบบผู้ช่วยอัจฉริยะเอาไว้ ดังนั้นการควานหาข้าวของอะไรสักอย่างก็ยังเสียเวลาอยู่ดี

ลูเซียสพยายามไม่สนใจหัวใจที่เต้นเร่าอย่างร้อนแรงของตัวเอง กระชากเปิดแทบจะทุกตู้ที่อยู่ในห้องนั้น กวาดเอาข้าวของไร้สาระออกมากองกับพื้นอย่างใจร้อน

“อยู่ที่ไหนเนี่ย!” 

“ลูเซียส” 

ร่างสูงหันไปมองเคลย์ที่เดินตามมาด้านหลัง เจ้าตัวถอดเสื้อตัวนอกออกไปแล้ว เส้นผมก็ถูกซับน้ำอย่างง่ายๆ สภาพจึงอยู่ไม่ได้ย่ำแย่มากนัก ต่างจากลูเซียสที่เวลานี้ก็ยังมีน้ำหยดจากเสื้อผ้า ทำพื้นไม้เก่าแก่ของบ้านเปียกเป็นวง

“ขอโทษที่ถือวิสาสะขึ้นมาข้างบน แต่ฉันได้ยินเสียงโครมคราม เลยคิดว่าเธอเกิดอุบัติเหตุอะไรหรือเปล่า”

“เอ่อ...คือผม...”  ลูเซียสมองสภาพรอบตัวที่ดูไม่จืด ข้าวของกระจัดกระจายเต็มพื้น

“นี่บ้านของคุณอาที่เธอเพิ่งย้ายมาอยู่นี่ไม่นาน หาอะไรไม่เจอก็ไม่แปลก”  เคลย์กล่าวด้วยน้ำเสียงนิ่งสงบ  “ค่อยๆ หาเถอะ”

แม้รู้ตัวดีว่าตัวเองกำลังใจร้อน แต่ก็ห้ามไม่อยู่ อารมณ์ที่พลุ่งพล่านบ่งบอกว่าตัวเขายังเด็กอยู่มากจริงๆ และเหตุผลนั้นก็ทำให้ยิ่งไม่ชอบใจไปกันใหญ่

แล้วลูเซียสก็พบสิ่งที่ต้องการบนตู้ใบเล็กซึ่งตั้งอยู่มุมด้านหนึ่งถัดจากประตูห้องอาบน้ำ เขาคว้าเอาผ้าเช็ดตัวออกมาผืนหนึ่ง ยื่นส่งมาให้เคลย์

“ขอโทษนะครับ เพราะมาส่งผม อาจารย์เลยเปียกแบบนี้”

“ไม่ใช่เพราะเธอหรอก”  เคลย์รับไปถือ กางผ้าผืนใหญ่ออกจากนั้นก็คลุมมันลงบนบ่าของเด็กหนุ่ม  “อันที่จริงฉันประมาทเองที่ไม่ได้หยิบสเปรย์กันน้ำติดมา ทั้งที่ตอนออกจากโรงเรียนก็เห็นอยู่แล้วว่าฝนใกล้จะตก”

ร่างโปร่งหยิบปลายของผ้าขึ้นมา ใช้มันช่วยซับน้ำจากเส้นผมของลูเซียสอย่างเบามือ

“ตลอดทางเธอใช้ตัวบังให้ เปียกมากกว่าฉันแยอะ...เช็ดตัวเองก่อนเถอะ” 

“อาจารย์”  ความรู้สึกที่กำลังเริ่มสงบลงถูกทำให้ปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง และคราวนี้ลูเซียสอดทนไม่ไหว

เด็กหนุ่มคว้าจับข้อมือของอีกฝ่ายเอาไว้ ดวงตาสีดำขลับเปล่งประกายล้ำลึกตรงหน้าพลันเบิกกว้างขึ้นเมื่อจ้องมองคนเรียก ราวกับกำลังรู้สึกได้ถึงอันตราย ร่างโปร่งจึงรีบขยับตัวถอยไปด้านหลัง แต่ลูเซียสไวกว่า มืออีกข้างของเขาสอดเข้าไปที่ช่วงลำคอขาว เลื่อนไล้สูงขึ้นไปเกาะกุมยังท้ายทอย แล้วปลายนิ้วแข็งแรงก็จับยึดมันไว้แน่น

โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัวเด็กหนุ่มก็โน้มตัวลง แนบประกบริมฝีปากลงไปแล้ว

ผิวสัมผัสที่ให้ความรู้สึกเย็นถูกเป่ารดด้วยลมหายใจร้อนผ่าว เมื่อลูเซียสไล้ปลายลิ้นเลียกลีบปากได้รูปที่ปิดสนิทเคลย์ก็รู้สึกตัว ร่างโปร่งเกร็งตัวขึ้นในและพยายามผลักเขาออกด้วยแขนข้างที่ยังว่างของตัวเอง แต่ลูเซียสไม่สะเทือนเลยสักนิด กลับกันการต่อต้านยิ่งส่งผลให้ปลายนิ้วที่ฝังแน่นอยู่เหนือท้ายทอยเพิ่มแรงกดมากขึ้นอีก

ขณะที่บดเบียดริมฝีปาก เด็กหนุ่มก็พยายามสูดกลิ่นจากร่างของเคลย์ แต่มันเบาบางเหลือเกินเพราะสายฝนแทบจะชะล้างให้ทุกอย่างเจือจางไปหมด และนั่นก็ยิ่งทำให้เขาโหยหารสสัมผัสอันล้ำลึกดูดดื่มยิ่งกว่าที่ทำอยู่

“อาจารย์...อ้าปากหน่อยครับ”  ลูเซียสผละออกช่วงจังหวะหนึ่ง พลางกระซิบผ่านช่องว่างระหว่างทั้งคู่

เคลย์เบิกตากว้างขึ้น

“หยุ..ด..”  ทันทีที่ชายหนุ่มเปิดปากขึ้นเพื่อหวังจะต่อว่าคนตรงหน้า ลูเซียสก็ฉวยจังหวะนั้นแทรกนิ้วโป้งเข้ามาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่ปลายลิ้นอุ่นร้อนของเขาจะสอดตามเข้ามา

รสสัมผัสที่ถาโถมเข้ามาทำให้ประสาทการรับรู้ทุกอย่างในกายของลูเซียสให้สั่นสะท้าน หัวใจเต้นเร่ารุนแรงจนหนวกหู กลิ่นของร่างโปร่งโชยฟุ้งตลบเข้ามาในปาก พร้อมกับรสชาติอันหวานล้ำ และสัมผัสเปียกชื้นอุ่นร้อน

สัญชาติญาณที่หลับใหลในกายของเด็กหนุ่มถูกปลุกให้ตื่นขึ้นแบบฉับพลัน

...ต้องการมากกว่านี้ ...มากกว่านี้

ลูเซียสกดขย้ำริมฝีปากอีกฝ่ายที่กำลังดิ้นรนอยู่ในวงแขน ใช้ลิ้นควานไล้ทั่วโพลงปาก ดูดกลืนของเหลวที่อยู่ภายในอย่างหื่นกระหาย

ต้อง...มากกว่านี้อีก

พริบตานั้นเอง...อยู่ๆ ร่างของลูเซียสก็ถูกบางอย่างกระแทกอย่างแรง เด็กหนุ่มล้มลง ร่างไถลไปกับพื้นจนกระแทกเข้ากับผนังห้อง เจ็บที่ชายโครง จนแทบสำลักออกมา

เขาถูกคนทำร้ายโดยไม่ทันรู้ตัว มีคนอื่นอยู่ในบ้าน...เป็นคนที่เข้ามาโดยสัญญาณเตือนภัยไม่แจ้งเตือน  เข้ามาเหมือนกับเจ้าของบ้านคนหนึ่ง

หรือว่า...ลูเซียสเบิกตากว้าง หันขวับไปยังหน้าประตูห้อง

ร่างสูงโปร่งค่อยๆ วางท่อนขายาวที่ยกสูงข้างหนึ่งลงกับพื้น แล้วมือทั้งสองข้างยกขึ้นกอดอก เส้นผมสีเงินยาวปล่อยสยายเคลียไหล่ ดวงตาเรียวงดงามสีเดียวกับเส้นผมเปล่งประกายวาววับจ้องตรงมายังลูเซียส

“กำลังทำอะไรอยู่น่ะ...หึ?” 

===+++===+++===+++

มีความรักลูกมากจ้า....มาถึงก็จัดเลยหนึ่งที

อธิบายกันยาวล่ะ ลูกเอ๊ย....