ตอนที่ 121 : ตอนพิเศษ : โชคชะตา...ครั้งใหม่ [20]
“อาจารย์” เสียงเรียก ทำให้ร่างโปร่งหยุดฝีเท้า บริเวณใต้ต้นไม้ที่แสงแดดยามเช้าสาดส่องทำให้เงาร่างของเจ้าของเสียงทอดยาวไปกับพื้น
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง เห็นเด็กหนุ่มร่างสูงเจ้าของดวงตาคู่สวยเปล่งประกายกำลังส่งยิ้มกว้างมาให้ มันส่งผลให้ใบหน้าที่หล่อเหลาไร้ที่ติอยู่แล้วของลูเซียสยิ่งดูโดดเด่นขึ้นไปอีก แต่เคลย์มองมันแค่เพียงไม่นาน เพราะมีบางอย่างดึงดูดสายตาของเขาได้มากกว่า
มือข้างหนึ่งของลูเซียสโอบไหล่ของใครคนหนึ่งเอาไว้ เมื่อมองให้ชัดจึงได้รู้ว่าเป็นเด็กหนุ่มเลือดสีแดงหนึ่งในกลุ่มที่มาขอให้เขาช่วยเหลือก่อนหน้านี้ ร่างผอมแห้งนั้นเหมือนไร้เรี่ยวแรงจนยืนไม่อยู่ ท่าทางราวกับพร้อมจะเป็นลมล้มพับลงไปได้ทุกเมื่อ
เจ้าของดวงตาสีดำขลับเบนสายตากลับมาที่ลูเซียส เหมือนจะคาดคั้นว่าเกิดอะไรขึ้นกับเด็กหนุ่มอีกคน
“ผมบังเอิญเจอเขา ท่าทางจะไม่สบายน่ะครับ” ลูเซียสกล่าว พร้อมกับก้มมองเด็กหนุ่มเลือดสีแดงที่ตัวสั่นอยู่ในวงแขน
“จริงเหรอ? เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” เคลย์ถาม น้ำเสียงเป็นห่วง
เด็กหนุ่มเลือดสีแดงเหลือบตามองลูเซียสที่กำลังเหยียดยิ้ม กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะเอ่ยตอบ
“อยู่ๆ ผม...ผม...ก็รู้สึก...ไม่ค่อยสบาย”
“หน้าซีดมากเลย ไปห้องพยาบาลดีกว่านะ” ชายหนุ่มกล่าว ก่อนมองลูเซียส “ช่วยพาเขาไปหน่อยได้ไหม?”
“มะ...ไม่ต้องครับ” เด็กหนุ่มเลือดสีแดงรีบร้อนตอบ “ผมค่อยยังชั่วแล้ว ไปเองได้”
“แน่ใจนะ” ลูเซียสปล่อยมือจากไหล่ของอีกฝ่าย
“นะ...แน่ใจ” คนพูดรีบพยักหน้ายืนยัน
“แต่ว่าเธอดูเหมือนจะเดินไม่ไหวด้วยซ้ำ...ผมว่าให้ลูเซียสช่วยพาไปดีกว่านะ”
“ไม่ต้อง...ไม่ต้องจริงๆ ครับ”
“งั้นนายเดินไปเองก็แล้วกันนะ ระวังตัวหน่อยล่ะ” ลูเซียสตบบ่าอีกฝ่ายเบาๆ จากนั้นก็เหยียดยิ้มที่ทำให้คนถูกมองรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง
เมื่อได้รับอิสระเด็กหนุ่มผอมแห้งรีบถอยเท้าออกห่าง หันหลังก้าวขาสั่นๆ ไปไม่กี่ก้าว ก่อนจะเปลี่ยนเป็นการวิ่งโซซัดโซเซจากไปอย่างรวดเร็ว
“ดูสิครับ...ท่าทางจะไม่เป็นไรมากจริงๆ วิ่งไปซะเร็วเลย”
เคลย์หันมาขมวดคิ้วใส่คนพูด มีอะไรบางอย่างในตัวตนของลูเซียสที่ติดอยู่ในใจของชายหนุ่ม แต่เขาไม่รู้ว่ามันคืออะไรกันแน่
รู้แต่ว่า ลูเซียสไม่ใช่เด็กหนุ่มธรรมดา ...เขาแตกต่างจากคนอื่น
“เธอ...ไม่ได้ทำอะไรเขาใช่ไหม?”
“อาจารย์หมายความว่ายังไงเหรอครับ?” ลูเซียสเลิกคิ้วเข้มของตัวเองขึ้น เอียงคอเล็กน้อย ท่าทางไม่เข้าใจความหมายที่ถามจริงๆ ดูไม่เหมือนกำลังโกหกสักนิด
“เปล่า...ไม่มีอะไร” เคลย์ถอนหายใจแล้วเปลี่ยนเรื่อง “มาโรงเรียนเช้าจังนะ”
“ผมชอบมาก่อนเวลาน่ะครับ”
“แต่คลาสแรกที่ฉันสอน เธอเข้าสายนี่”
ลูเซียสหัวเราะ “อาจารย์จำแม่นจัง”
คนที่รูปร่างหน้าตาโดดเด่นอย่างลูเซียสไม่ว่าใครก็ต้องจำได้ทั้งนั้นนั่นแหละ เคลย์คิด แต่สุดท้ายก็เลือกจะไม่ได้พูดตอบอะไรกลับไป
“อาจารย์...”
“มีอะไร?”
“ทำไมอาจารย์มีกลิ่นหอมจังครับ”
“อะไรนะ?” เคลย์ตวัดสายตามองคนพูดที่อยู่ๆ ก็ขยับเข้ามาใกล้มากขึ้น
เปลือกตาปิดลงเห็นแพขนตาที่เรียงตัวสวยบนใบหน้า เด็กหนุ่มสูดลมหายใจลึกยาว ก่อนจะผ่อนออกช้าๆ แล้วลืมตาขึ้น
ดวงตาเรียวยาวของลูเซียส อยู่ๆ ก็คมปราดขึ้น มันดูราวกับสัตว์นักล่า ทำให้เคลย์รู้สึกเหมือนกำลังถูกกดดันจนเผลอกลั้นหายใจ
“อาจารย์มีเลือดออก”
“เลือด?” ชายหนุ่มเบิกดวงตากว้างขึ้น เมื่อปลายนิ้วของลูเซียสแตะแผ่วเบาลงบนด้านข้างของลำคอ มีรอยขีดจางๆ สีแดงปรากฏอยู่ตรงนั้น มันคล้ายกับรอยข่วนของกิ่งไม้ หรืออะไรสักอย่างที่มีปลายแหลมคม
สัมผัสที่ลากผ่านแนวเส้นบนผิวนั้น ทำให้เคลย์ได้สติ เขาปัดมือเด็กหนุ่มออกพร้อมกับถอยเท้าไปด้านหลังก้าวหนึ่ง
“ขอโทษครับ...แต่มีเลือดออกจริงๆ”
ชายหนุ่มย้อนคิดถึงที่มาของมัน “คงเป็นเพราะเมื่อกี้กระถางต้นไม้มันตกลงมาใส่”
ลูเซียสคว้าข้อมือของอีกฝ่าย “หรือว่าจะโดนคนลอบทำร้ายอีก?!”
“ไม่ใช่” เคลย์รีบตอบ “ฉันทำความสะอาดห้องทำงาน ตอนก้มลงข้างหน้าต่าง กระถางต้นไม้ตรงขอบมันก็เลยหล่นใส่ กิ่งไม้คงจะข่วนเอา”
“จริงเหรอครับ?”
“ฉันจะโกหกทำไม” ชายหนุ่มตอบ “เธอควรจะเลิกคิดเรื่องที่ว่าฉันโดนลอบทำร้ายได้แล้ว เพราะมันไม่ใช่อย่างนั้น เรื่องก่อนหน้าที่ก็เป็นแค่อุบัติเหตุ...แล้วถึงฉันจะโดนลอบทำร้ายจริงๆ ฉันก็มีวิธีจัดการของตัวเอง ไม่ต้องให้เธอมาเป็นกังวลด้วยหรอก”
ลูเซียสทำหน้ามุ่ย “ก็ผมเป็นห่วงนี่ครับ”
“ขอบใจ...แต่ไม่จำเป็นต้องห่วง” เคลย์ตัดบท “ฉันจะต้องไปเตรียมตัวสอนคลาสแรกของวันนี้แล้ว”
ชายหนุ่มเดินนำหน้าไป แต่ก็พบว่าอีกฝ่ายยังคงก้าวเท้าตามมาไม่ห่าง
“เธอตามมาทำไม?”
“อ้าว...เมื่อกี้อาจารย์เพิ่งว่า ว่าคลาสเมื่อวันก่อนผมเข้าสาย...เพราะงั้นผมว่าคลาสนี้ผมไปรอที่ห้องเรียนพร้อมอาจารย์เลยดีกว่า”
“เธอไม่ได้เรียนคลาสนี้นี่” เคลย์ขมวดคิ้วใส่อีกฝ่าย
“เพราะวิชาของอาจารย์น่าสนใจ ผมก็เลยตัดสินใจลงเรียนเพิ่มไปอีกหนึ่งตัวน่ะครับ” เด็กหนุ่มเหยียดยิ้ม ก้าวเข้ามาใกล้มากขึ้น “แต่ถึงยังไงผมก็เรียนช้ากว่าคนอื่น คงต้องให้อาจารย์ช่วยแนะนำเนื้อหาต่างๆ ให้เป็นพิเศษหน่อยนะครับ”
เคลย์รู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมา
อันที่จริงลูเซียสไม่ค่อยสนใจวิชาด้านประวัติศาสาตร์สักเท่าไหร่นัก สำหรับเขามันก็แค่วิชาที่น่าเบื่อ แต่พอเห็นว่านอกจากวิชาวิทยาศาสตร์ด้านสิ่งแวดล้อมแล้ว เคลย์ยังสอนประวัติศาสตร์เชิงวิเคราะห์ เด็กหนุ่มก็คิดว่ามันน่าสนใจขึ้นมามากทีเดียว
สองวิชาของเคลย์ค่อนข้างแตกต่างกันมาก บ่งบอกว่าเจ้าตัวรอบรู้ในด้านหลาย
คลาสของวันนี้สอนในห้องเรียนขนาดเล็ก แต่ถึงอย่างนั้นเก้าอี้ที่ตั้งล้อมเป็นวงกลมโดยมีผู้สอนอยู่ตรงกลางก็ยังว่างเป็นจำนวนมาก
ลูเซียสกวาดสายตารอบหนึ่ง นับจำนวนนักเรียนได้ไม่ถึงยี่สิบคน แต่คนสอนก็ยังตั้งอกตั้งใจเหมือนปกติ ท่วงทำนองการพูดดังกังวาน ชัดเจน ให้ความรู้สึกสบายหู การวิเคราะห์ซึ่งเน้นที่ตัวผู้เรียนก็น่าสนใจดี แม้จะไม่ได้รับการตอบสนองที่ดีเท่าที่ควรก็ตาม
บางทีถ้า โจเอล มาเรียนด้วยคงสร้างบรรยากาศได้มากกว่านี้ เพราะเด็กหนุ่มร่างเล็กคนนั้นจะต้องกระตือรือร้นในการนำเสนอสิ่งที่อยู่ในหัวของตัวเองเป็นอย่างมากแน่
หลังหมดชั่วโมงการสอน นักเรียนส่วนใหญ่ต่างก็รีบแยกย้ายออกจากห้องไปหมดแล้ว เหลือแค่ลูเซียสที่ยังคงนั่งเท้าคางมองอาจารย์หนุ่มซึ่งกำลังลงมือเก็บอุปกรณ์อิเล็กทรอนิคของตัวเองด้วยท่าทางไม่รีบร้อน
เคลย์ค่อยๆ เก็บของไปเรื่อยๆ ทีละชิ้น จนเสร็จเรียบร้อยแล้วถึงได้ถอนหายใจออกมาเบาๆ
“ทำไมยังไม่ไปอีก?” ชายหนุ่มว่า เงยหน้าขึ้นหันมาทางนักเรียนคนเดียวที่ยังคงไม่มีทีท่าจะลุกออกไปไหน
“ผมรออาจารย์” เด็กหนุ่มส่งยิ้มตอบ
“ไม่มีเรียนต่อหรือไง?”
“ไม่มีครับ” จริงๆ ก็มี แต่ลูเซียสไม่อยากจะเจอหน้าอาจารย์อย่าง ฮาวี่ ก็เลยตัดสินใจจะไม่เข้าตั้งแต่แรกอยู่แล้ว
“แล้วรอฉันทำไม?”
ลูเซียสลุกขึ้นจากที่นั่ง เดินอ้อมเก้าอี้เรียงรายขวางหน้าเข้ามาหาอีกฝ่าย
“เย็นนี้เรากลับบ้านพร้อมกันนะครับ”
“ทำไมฉันต้อง...”
เด็กหนุ่มไม่รอให้อีกฝ่ายพูดจบ ก็แทรกขึ้นก่อน “ผมมีเรื่องบางอย่างจะถามอาจารย์ครับ”
“เรื่องอะไร?” ดวงตาสีดำขลับของเคลย์ต้องมองลูเซียสนิ่ง
“ไว้ตอนเย็นผมจะไปหาที่ห้องพัก” ลูเซียสฉวยจังหวะที่ร่างโปร่งยังคงสับสน ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ก่อนจะพูดน้ำเสียงซึ่งถูกลดให้ต่ำและแผ่วเบา ใกล้ใบหูของอีกฝ่าย “รอผมนะ”
===+++===+++===+++
ไปบอกเขาก่อน แล้วเขาจะรอเรอะ...
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เคลย์น่าสงสารอยู่นะ ยิ่งมาเจอลูเซียสยิ่งดูจะน่าสงสาร
รุกได้รุกดีเลยนะลูก อาจารย์ชั้นไม่น่ารอด
ว่าแต่อาจารย์เค้าจะรอเธอกลับบ้านหรอ
อาจารย์...หนีปายยยยย
เดี๋ยวแตกตื่นละอดกิน เอ้ย อดเจอ