Silver Blood (Yaoi) :: จบแล้ว ::

ตอนที่ 114 : ตอนพิเศษ : โชคชะตา...ครั้งใหม่ [13]

“โกง?”  ลูเซียส ทวนคำกับสิ่งที่ได้ยิน

เวลานี้ร่างสูงยืนอยู่ภายในห้องพักปิดทึบขนาดไม่กว้างขวางนัก บรรยากาศจึงค่อนข้างอึดอัด ที่นี่ตั้งอยู่ติดกับบริเวณการแข่งขัน หูยังคงได้ยินเสียงเชียร์การตอบคำถามของใครสักคนดังแว่วอยู่ไกลๆ 

เบื้องหน้าของเขามีอาจารย์คนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ กั้นด้วยโต๊ะทำงานตัวใหญ่ เธอเป็นหนึ่งในกรรมการของการแข่งขันตอบคำถามก่อนหน้านี้ เช่นเดียวกับเคลย์  

“มีผู้เข้าแข่งขันคนอื่นประท้วง ว่าเธอน่าจะโกงการแข่งขัน”  หญิงเลือดสีน้ำเงินที่น่าจะอายุเกินสี่สิบ แต่งกายด้วยชุดโทนสีเทาเข้ม ท่าทางเข้มงวดจริงจังและหัวโบราณ ดวงตาสีน้ำเงินซีดๆ คู่นั้นมองมาอย่างไม่ไว้ใจเท่าไหร่นัก

ลูเซียสไม่พูดตอบ เพียงแค่ขมวดคิ้วรอฟังต่อ

“ปกติแล้วต่อให้ทำแบบทดสอบเร็วแค่ไหน ก็ยากมากที่จะมีใครทำได้ถึง 100 ข้อ ยิ่งเป็นการทำถูกมากถึง 99% แบบนี้ด้วยแล้วมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย”  เธอกล่าวต่อ

ลูเซียสเหลือบสายตาไปยังชายหนุ่มซึ่งยืนอยู่ข้างๆ เขา  สีหน้าของเคลย์ฉายชัดว่าออกจะลำบากใจกับเรื่องนี้ อย่าว่าแต่ตัวลูเซียสเลย ตัวของเคลย์เองก็น่าจะถูกคนตรงหน้าจ้องจับผิดเช่นกัน

“หลักฐานล่ะครับ?”  เด็กหนุ่มกล่าว 

“หลักฐาน?”

“ที่บอกว่าผมโกงน่ะ มีหลักฐานอะไรครับ?” 

“นั่นน่ะ...”  อาจารย์หญิงกระแอมออกมาเบาๆ ก่อนว่าต่อ  “เพราะยังไม่มีหลักฐานชัดเจน ก็เลยอยากจะขอตรวจสอบตัวเธอหน่อย”

“ยังไงครับ?”

“อุปกรณ์ของเธอ ทางเราอยากจะขอยึดไว้เพื่อทำการตรวจสอบสักหน่อย”  ปลายชี้มาที่ข้อมือของลูเซียส  “การตรวจสอบไว้ใช้เวลาไม่นานหรอก แค่เราเช็คข้อมูลในนั้นว่าไม่มีส่วนไหนเกี่ยวข้อง หรือมันได้ติดตั้งระบบโกงข้อสอบไว้หรือเปล่า เสร็จแล้วก็จะคืนให้ทันที”

“ไม่ได้ครับ”  เด็กหนุ่มตอบเสียงเรียบแทบจะทันที

อุปกรณ์บนข้อมือของเขาแม้จะมีรูปลักษณ์ภายนอกเหมือนกับอุปกรณ์ที่หาซื้อได้ทั่วไปในร้านค้าของเซย์น แต่จริงๆ แล้วมันถูกออกแบบมาพิเศษด้วยเทคโนโลยีขั้นสูง เพื่อใดทำงานร่วมกับเลนส์ที่ดวงตาซ้ายได้ ซ้ำยังติดตั้งระบบความปลอดภัยที่มีเฉพาะลูเซียสเท่านั้นที่เข้าถึงได้ ระบบการป้องกันนี้ไม่ใช่ที่เด็กวัยรุ่นทั่วไปจะมี

ทุกอย่างล้วนไม่ใช่สิ่งที่ควรจะให้ใครเห็น

“การที่เธอไม่ยอมให้ตรวจสอบ มันสื่อว่าเธอมีพิรุธนะ”  อาจารย์ผู้เข้มงวด ขึ้นเสียงดังขึ้น

ลูเซียสกัดกราม เขาชักจะหงุดหงิดขึ้นมาแล้ว

“เดี๋ยวครับ”  เคลย์ที่นิ่งเงียบฟังมาตลอดเอ่ยแทรกขึ้น  “ตอนที่ให้ไปตามตัวลูเซียสมา บอกว่าแค่จะสอบถามเขาเฉยๆ ไม่ใช่หรือครับ การจะไปยึดของส่วนตัวโดยที่เจ้าตัวไม่ยอม มันออกจะละเมิดสิทธิ์เกินไปหน่อย...”

“นี่แค่เป็นการตรวจสอบทั่วไปที่เราทำได้อยู่แล้ว”  เธอว่า  “แล้วการที่ลูเซียสไม่ยอมให้เราดู ก็ยิ่งแสดงว่าในนั้นมันน่าจะมีอะไรสักอย่างไม่ใช่หรือไงล่ะ?”

“แล้วผมจะโกงการแข่งขัน ที่ไม่ได้ส่งผลต่อเกรดการเรียนไปทำไมครับ?”  ลูเซียสแย้ง  

“การแข่งขันวิชาการ แม้จะไม่ได้เกี่ยวกับเกรดการเรียนโดยตรง แต่มันก็สามารถใช้เป็นสิ่งอ้างอิงเพื่อการศึกษาหรือการทำงานต่อในอนาคตได้”

“ถ้าจะว่าผมโกงเพื่อให้ผ่านเข้ารอบ ตอนนี้ผมก็ตกรอบสองแล้วนี่ครับ”

“แต่...ตอนนี้เธอมีสถิติสูงสุดของการตอบคำถามรอบแรก ไม่เคยมีใครทำได้มาก่อน สถิตินั้นจะคงอยู่ไปอีกนาน เพราะอย่างนั้นถ้าไม่ตรวจสอบให้ดี ก็จะมีคนประท้วงอีกแน่”

“งั้นก็ให้ถือว่าผลการแข่งของผมเป็นโมฆะก็แล้วกัน”  ลูเซียสตอบ เขาไม่สนเรื่องสถิติอะไรนั้นหรอก ดีซะอีกถ้าเอาชื่อของเขาออกจากระบบได้

“แบบนั้นก็เท่ากับ เธอจะถูกมองว่าโกงจริงๆ นะ”  เคลย์แย้งขึ้น เขาหันมาจ้องลูเซียสด้วยแววตาที่แฝงความเป็นห่วง

“ไม่เป็นไรหรอกครับ”

“เธออาจจะไม่รู้แต่ที่ซี-คอล จะเก็บข้อมูลทุกอย่างของนักเรียน เรื่องการโกงนี้จะถือเป็นประวัติที่จะติดตัวเธอไปตลอดการเรียนที่นี่เลยนะ”  ชายหนุ่มว่า

การเรียนที่นี่สำหรับลูเซียส...มันก็แค่ระยะสั้นๆ จะมีประวัติดีหรือไม่ดี ไม่ใช่เรื่องต้องห่วง แต่แน่นอนว่าสำหรับคนอื่นคงไม่คิดอย่างนั้น

ร่างโปร่งก้าวขึ้นไปด้านหน้า มองตรงไปยังหญิงวัยกลางคน  “ผมว่าเรื่องนี้มันเป็นการเอาเปรียบเขาเกินไปนะครับ เราทั้งหมดก็อยู่ตรงนั้น ใกล้กับตำแหน่งที่เขาทำแบบทดสอบมากที่สุดด้วยซ้ำ ถ้าเขาเปิดระบบโกงจากอุปกรณ์ที่ข้อมือจริงๆ สัญญาณป้องกันก็ต้องดังเตือน หรือไม่เราก็ต้องสังเกตพบพิรุธบ้างสิครับ การจะกล่าวหาว่าเขาโกง เพียงเพราะเขาทำในสิ่งที่ไม่น่าจะทำได้ มันไม่ใช่สิ่งที่ถูกนะครับ”

ลูเซียสมองร่างของเคลย์ ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า เจ้าตัวพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ท่าทางจริงจังแบบไม่ยอมถอย ดวงตาสีดำของเจ้าตัวดูคมกล้าล้ำลึก

คนคนนี้กำลัง...ปกป้องตัวเขาอยู่

“งั้นจะบอกว่าเขาทำแบบทดสอบทั้งหมดนั้นได้ด้วยความสามารถจริงๆ น่ะเหรอ...อาจารย์เคลย์ คุณปกป้องเขาเกินไปแล้วนะ เพราะเขาเป็นเด็กในคลาสเรียนของคุณใช่หรือเปล่า?” อาจารย์หญิงว่า สายตามองเคลย์ด้วยความไม่เป็นมิตรสักเท่าไหร่ 

“นั่นไม่เกี่ยวนะครับ”  เคลย์ตอบ

“อย่างที่ทุกคนรู้ เด็กที่เข้าเรียนคลาสของคุณมีไม่มาก แต่คุณจะให้สิทธิพิเศษกับเด็กที่เข้าเรียนในคลาสของคุณแบบนี้ไม่ได้นะ ก่อนหน้านี้ก็เหมือนกัน พวกเด็กเลือดสีแดงที่มีปัญหาเรื่องทุจริต คุณก็ออกหน้าแทนพวกเขา”

“เรื่องนั้นกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกันนะครับ ...แล้วในกรณีนี้ต่อให้เป็นเด็กคนอื่นผมก็จะพูดแบบนี้เหมือนกัน ไม่เกี่ยวว่าเขาเข้าเรียนกับผมเลยสักนิด”  เคลย์ว่า มือกำเป็นหมัดแน่น  

ไม่ว่าจะอธิบายอย่างหนักแน่นแค่ไหน แต่คำพูดนั้นก็ดูมีน้ำหนักน้อยนิด สำหรับคนที่ไม่ยอมฟังเหตุผล

ที่จริงลูเซียสไม่สนใจเรื่องนี้เลย จะถูกกล่าวหาว่าโกงเขาก็ไม่สะทกสะท้านหรือเก็บมาใส่ใจ แต่พอเห็นชายหนุ่มที่พยายามพูดเพื่อตัวเองขนาดนั้น ก็รู้สึกว่าไม่อยากจะยอมแพ้ขึ้นมาแล้ว

“งั้นเพื่อเป็นการพิสูจน์”  ลูเซียสเอ่ยแทรกขึ้น  “ให้ผมทำอีก 76 ข้อที่เหลือให้ดูตอนนี้เลยไหมครับ?”

“เอ๊ะ?!”

“ถ้าผมทำได้จริงๆ ก็พิสูจน์ได้ใช่ไหมละครับว่าผมไม่ได้โกง”

หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้ว สีหน้าที่เข้มงวดของเธอเหมือนซ่อนอะไรบางอย่างอยู่ หลังจากคิดเล็กน้อย เธอก็ตอบรับข้อเสนอ

“งั้นก็ได้...ฉันจะจับตาดูเธอระหว่างทำแบบทดสอบไปด้วย...และให้เวลาทั้งหมดสิบนาที”  เธอพูด จากนั้นก็หันหน้าไปทางเคลย์  “ถ้ายังไงขอเชิญอาจารย์เคลย์ออกไปรอที่หน้าห้องก่อนก็แล้วกัน”

“ทำไมผมอยู่ด้วยไม่ได้ล่ะ?”

“ในเมื่อคุณมีแนวโน้มจะเข้าข้างเขา ก็ไม่ควรจะอยู่ด้วยนี่”

“ไม่เป็นไรครับ อาจารย์รอผมที่หน้าห้องก็แล้วกัน”  ลูเซียสพยักหน้าจากนั้นก็ถอดอุปกรณ์ที่ข้อมือของตัวเองออก และยื่นมันส่งให้เคลย์  “ไอ้นี่ฝากไว้ที่อาจารย์ก่อนนะครับ” 

ดวงตาสีดำขลับของเคลย์จ้องเด็กหนุ่มอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยักหน้า รับมาถือไว้

หลังเคลย์ออกจากห้องไปแล้ว กระดานพร้อมกับปากกาดิจิตอล ถูกยื่นมาให้  ลูเซียสนั่งลงบนเก้าอี้ที่ไม่สบายสักเท่าไหร่...และการทำแบบทดสอบของเขาก็เริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง

แบบทดสอบในส่วนที่เหลือมีโจทย์เกี่ยวกับการคำนวญเยอะมาก ถ้ารีบร้อนจนพลาดนิดเดียวก็จะผิดทันที ลูเซียสจึงต้องตั้งใจมากกว่าปกติ ความสนุกกับสิ่งแปลกใหม่ที่ไม่เคยทำจางหายไป ความมุ่งมั่นกลับเข้ามาแทนที่

ลูเซียสไม่ปล่อยให้ตัวเองวอกแวก ไม่สนใจเรื่องเวลา สมองมุ่งไปที่การอ่าน คิด และคำนวญแต่เพียงอย่างเดียว ปลายนิ้วของเขาขยับไปขณะที่สมองประมวลผล มือจับปากกากดเลือกคำตอบ และเลื่อนไปข้อต่อไป

อีกข้อ ...และอีกข้อ

ในที่สุดเด็กหนุ่มก็กดเลือกคำตอบข้อสุดท้าย ก่อนจะเงยหน้าขึ้น ผลักสิ่งตรงหน้าออกห่างจากตัว

ดวงตาสีน้ำเงินจางๆ ของอาจารย์ตรงหน้าจ้องมองเขาอย่างตื่นตะลึงเหมือนกำลังมองสิ่งแปลกประหลาดอะไรสักอย่าง

“ผมใช้เวลาไปเท่าไหร่ครับ?”

“เอ่อ...”  อีกฝ่ายตั้งสติ มองที่เครื่องจับเวลา  “...ทั้งหมด 7 นาที 56 วินาที”

ลูเซียสยิ้ม  “ตรวจคำตอบเลยไหมครับ?”

อาจารย์ผู้เข้มงวดยังคงจ้องหน้าเด็กหนุ่มเหมือนไม่อยากจะเชื่อ จากนั้นก็รีบคว้ากระดานแบบทดสอบมา กดตรวจคำตอบ

“เป็นไปไม่ได้”  เสียงอุทานพึมพำออกมา ทำให้ลูเซียสเกือบจะหลุดหัวเราะ

“ผมทำถูกกี่ข้อล่ะครับ?”

“...ทั้งหมด...ถูกหมด...ทุกข้อ”

“ทีนี้ก็ไม่มีข้อสงสัยแล้วใช่ไหมครับ?”  เด็กหนุ่มกล่าว 

“ไม่น่าเชื่อ ...เธอทำได้ยังไง?!” 

ลูเซียสยักไหล่ พลางลุกขึ้นยืน  “เรื่องสถิติอะไรนั้น ผมไม่สนใจสักนิด คุณอยากจะลบมันทิ้งไปก็ได้ แต่ผมยืนยันว่าผมไม่ได้โกง และอาจารย์เคลย์ก็ไม่ได้พูดแทนผมเพราะผมเป็นนักเรียนในคลาสของเขาเหมือนกัน ช่วยเข้าใจซะใหม่ด้วยนะครับ”

“เรื่องนั้น...”

ตอนนั้นเองที่เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ตามด้วยเสียงของชายหนุ่มคนหนึ่ง  “ผมฮาวี่ครับ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหมครับ?”

หญิงวัยกลางคน เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจ นั้นก็กล่าวเชิญ

ชายหนุ่มในชุดสูทเรียบร้อยก้าวเท้าเข้ามา ดวงตาสีน้ำเงินสดที่ซ่อนอยู่ภายใต้แว่นตากรองแสงแบบไร้กรอบจับจ้องลูเซียส ครู่หนึ่งก่อนจะระบายรอยยิ้มอ่อนโยนใจดี

“อาจารย์ฮาวี่ มีธุระอะไรงั้นเหรอ?”  หญิงกลางคนถาม น้ำเสียงของเธออ่อนลงอย่างชัดเจน ดูเหมือนจะเกรงใจฮาวี่อยู่ไม่น้อย

“ผมมีเรื่องจะคุยกับอาจารย์หน่อยครับ”  ฮาวี่ส่งยิ้มให้หญิงตรงหน้า จากนั้นก็หันมาหาลูเซียส  “เธอออกไปได้แล้วล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว”

“แต่ว่าเขายังอยู่ระหว่างถูกสอบสอน...”

“ไปเถอะ”  ฮาวี่เอ่ยยืนยันกับลูเซียส ก่อนจะหันกลับไปหาคนคัดค้าน รอยยิ้มหายไปจากใบหน้า พร้อมกับดวงตาที่หรี่ลงภายใต้แว่นกรองแสงลง 

ลูเซียสพยักหน้า แม้จะไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่ฮาวี่เข้ามายุ่งกับเรื่องนี้ แต่ก็เลือกจะก้าวเท้าออกมาจากห้อง

ก้าวเท้าไปได้ไม่ไกล เด็กหนุ่มก็เห็นไม้ยืนต้นที่มีใบขนาดเล็กต้นหนึ่ง ภายใต้ร่มเงานั้นมีร่างโปร่งของเคลย์ยืนอยู่

“...อาจารย์”  ลูเซียสเรียก พร้อมกับรอยยิ้ม

“เป็นไงบ้าง”

“น่าจะไม่มีปัญหาแล้วล่ะครับ”  เด็กหนุ่มตอบ

“เธอทำแบบทดสอบที่เหลือได้ทั้งหมดในเวลาสิบนาทีงั้นเหรอ?”

ลูเซียสส่ายหน้า เขาทำได้ภายในเวลาเจ็ดนาทีกว่าๆ ตังหาก

“ผมก็พยายามเท่าที่ทำได้น่ะครับ”  เด็กหนุ่มพ่นลมหายใจเบาๆ ด้วยท่าทางเหนื่อยหน่าย  “ตอนแรกผมคงดวงดี ทำถูกเยอะเท่านั้น ไม่ได้โกงซะหน่อย  รอบนี้ผมก็พยายามทำเต็มที่ เสร็จแล้วก็รีบอธิบายให้อาจารย์คนนั้นฟัง สุดท้ายเธอก็เลยยอมเชื่อปล่อยผมออกมานี่แหละครับ”

เคลย์ขมวดคิ้วเมื่อได้ฟัง  “จริงเหรอ?”

เด็กหนุ่มพยักหน้า  “ผมใช้แววตาน่าสงสารยืนยันตัวเอง เธอก็เลยเชื่อน่ะ”

ชายหนุ่มรู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมาแว๊บหนึ่ง  “เมื่อกี้ฉันเห็นอาจารย์ฮาวี่เข้าไปข้างในด้วย”

“คงมีธุระกับอาจารย์คนนั้นมั้งครับ  ผมก็ไม่รู้ว่าเรื่องอะไรเหมือนกัน”

“ฮืม...งั้นก็นี่ ของของเธอ”  เคลย์ยื่นส่งอุปกรณ์รัดข้อมือคืนให้ลูเซียส  “ตอนแรกเห็นเธอต่อต้านไม่ยอมให้ตรวจเครื่องนี่ แต่สุดท้ายทำไมยอมฝากไว้ที่ฉันล่ะ”

ลูเซียสเหยียดยิ้ม มองดวงตาคู่สวยของอีกฝ่าย

“เพราะผมเชื่อใจอาจารย์ครับ”

===+++===+++===+++

เพราะมีคนท้วงเขามาว่า อยากให้ค่อยๆ เขียนดีกว่าจะไปบีบตัวเองให้รีบจบ... ดังนั้น สั้นสั้น จึงตัดสินใจใหม่แล้วว่า จะค่อยๆ เขียนไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนค่ะ...เพราะอย่างนั้นรบกวนช่วยติดตามกันไปด้วยน้า... 

ตอนพิเศษ...พิเศษจริงๆ....ย้าวววว ยาววววว