ตอนที่ 112 : ตอนพิเศษ : โชคชะตา...ครั้งใหม่ [11]
ลูเซียสถูกพามายังตึกสีสันมอซอที่อยู่ภายในซอยคับแคบแห่งหนึ่ง มันสูงแค่ห้าชั้นปรับปรุงมาจากอาคารสำนักงานเก่าอายุเกินสิบปี เวลานี้เปลี่ยนมาเป็นห้องพักแบ่งให้เช่า
เมื่อก้าวเข้ามาด้านในห้องพักห้องหนึ่ง เด็กหนุ่มกวาดดวงตาไปรอบๆ ...ภายในกว้างขวางพอควร เป็นระเบียบและสะอาดสะอ้านกว่าภายนอกที่เห็นอยู่มาก อุปกรณ์อำนวยความสะดวกน้อยชิ้น เฟอร์นิเจอร์หลักๆ มีแค่โซฟารูปทรงแปลกๆ กับเตียงนอนเดี่ยวที่เวลานี้ถูกเก็บเป็นส่วนหนึ่งของผนังห้อง มุมสำหรับทำอาหารมีเคาท์เตอร์โทนสีสว่างกับเก้าอี้ทรงกลมไม่มีพนัก ติดกันเป็นหน้าต่างกระจกใสแบบเปิดไม่ได้
“นั่งลงก่อน” เคลย์จับไหล่ของลูเซียสให้นั่งลงบนโซฟา มันมีรูปร่างโค้งมน แถมยังเตี้ย เข่าของลูเซียสตั้งชันแทบจะทิ่มขึ้นมาบนอก พอแต่เหยียดขาออกไปก็รู้สึกได้ว่ารองรับสรีระได้ค่อนข้างดีทีเดียว
เคลย์เดินไปที่มุมด้านหนึ่ง ก่อนกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์ปฐมพยาบาล เจ้าตัวนั่งลงที่ว่างข้างๆ ใช้มือแตะใบหน้าของเด็กหนุ่มให้หันไปหา
ลูเซียสตกใจกับสัมผัสที่กะทันหันนั้นเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
ดวงตาเรียวสีดำสนิท ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จ้องหน้าเด็กหนุ่ม ก่อนที่คิ้วเรียวจะขมวดคิ้วเข้าหากัน
“รอย...” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างแปลกใจ “รอยบนหน้า...ไม่มี”
ลูเซียสเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะเหยียดยิ้ม “อาจารย์พาผมมานี่ เพราะคิดว่าผมได้แผลหรือครับ?”
“ก็เมื่อกี้...เหมือนว่าฉันเห็นรอยหมัดบนหน้าเธอ”
ก่อนหน้านี้รอยชกคงมีอยู่จริงๆ แต่ด้วยสายเลือดอันยอดเยี่ยมที่ถ่ายทอดมาจากผู้ให้กำเนิด ทำให้รอยแผลสามารถสมานตัวเองได้ในเวลาอันสั้น ยิ่งเป็นร่องรอยเล็กน้อยแบบนี้ด้วยแล้ว เวลานี้จึงจางหายไปจนแทบจะมองไม่เห็น
“ผมไม่ได้โดนชกหรอกครับ ตอนนั้นเหตุการมันออกจะชลมุน แล้วแสงแถวนั้นก็ค่อนข้างสลัว อาจารย์เลยอาจจะดูไม่ชัด”
เคลย์มีสีหน้าเหมือนไม่เชื่อ เจ้าตัวจับปลายคางของเด็กหนุ่มให้หันไปหันมาอยู่สองสามครั้ง สุดท้ายก็ยอมปล่อยในที่สุด
“ขอโทษที่เข้าใจผิด” เคลย์กล่าว “เธอไม่ได้บาดเจ็บอะไรก็ดีแล้วล่ะ”
“อาจารย์ห่วงนักเรียนแบบนี้ทุกคนเลยหรือครับ?”
เคลย์เอากล่องอุปกรณ์ที่ยกมาไปเก็บเข้าที่ จากนั้นก็หันมาสบกับดวงตาสีน้ำเงินอมฟ้าอันเปล่งประกายสวยงามของลูเซียส
“ก็เฉพาะคนที่น่าจะมีปัญหาน่ะ”
“หมายถึงว่า ผมเป็นพวกเด็กมีปัญหาหรือครับ?”
“การที่เลือดสีน้ำเงิน ดึกดื่นแล้วยังมาเตร่อยู่ในย่านของเลือดสีแดง โดยอ้างว่าแค่มาเดินเล่น... ฉันว่าเธอก็มีปัญหาไม่น้อยเชียวล่ะ”
ลูเซียสหัวเราะเบาๆ “ทำไมเด็กกลุ่มเมื่อกี้ ก็เรียกอาจารย์ว่าอาจารย์เหมือนกันล่ะครับ?”
“ฉันสอนที่ วิทยาลัยสำหรับเลือดสีแดง ด้วย” เคลย์ตอบ “เป็นอาจารย์พิเศษน่ะ”
“อาจารย์พิเศษ?”
เคลย์พยักหน้า ชายหนุ่มหยิบเครื่องดื่มมายื่นส่งให้ลูเซียส เป็นน้ำสีใสแต่งกลิ่นผลไม้ ลูเซียสรับไปดื่มแบบรวดเดียว
“ในย่านนี้เด็กหนุ่มสาวหลายคนเริ่มต้นทำงานกันแล้ว ทางวิทยาลัยเลยต้องเปิดหลักสูตรพิเศษสำหรับเรียนนอกเวลา บุคลากรก็จึงไม่พอ ฉันเลยรับเป็นอาจารย์พิเศษ สอนที่นี่โดยใช้วันหยุดจากที่ซี-คอล”
เท่าที่ฟังพวกเด็กหนุ่มเลือดสีแดงพูดก่อนหน้านี้ ดูเหมือนพวกเขาจะมีเรื่องบาดหมางกับเด็กบางกลุ่มของซี-คอล เพราะเคลย์โดนตามมาหาเรื่องถึงที่นี่ ดังนั้นพอเห็นลูเซียสมาเดินแถวนี้ก็เลยสร้างความไม่พอใจขึ้นมา
เรื่องของเคลย์ดูเหมือนจะไม่ใช่แค่เรื่องล้อเล่นแล้ว
เด็กหนุ่มร่างสูงลุกขึ้นเดินไปไปยังหน้าต่างกระจก มองออกไปจากจุดนี้สามารถเห็นถนนและร้านค้าได้ เงยหน้าขึ้นไปก็สามารถมองเห็นท้องฟ้าในมุมเล็กๆ ได้เช่นกัน
“อาจารย์มองเห็นกลุ่มเด็กพวกนั้น เลยออกไปช่วยผมหรือครับ?”
เคลย์มองคนถาม ก่อนจะตอบ “ฉันแค่ตั้งใจจะออกไปซื้อเสบียงอาหารน่ะ”
พูดถึงอาหาร ลูเซียสก็รู้สึกหิวขึ้นมา เขายังไม่ได้กินอะไรอีกเลยนับจากมื้อกลางวันอันน้อยนิดไม่ถึงครึ่งกระเพาะ
ท้องของเด็กหนุ่มแทบจะร้องประท้วงในทันที ร่างกายที่สามารถเผาผลาญอาหารทุกอย่างได้อย่างรวดเร็วน่าจะได้มาจากพ่อ
ลูเซียสกับอีธาน กินเยอะพอๆ กัน... จนบางครั้งจีแอลถึงกลับรอไม่ไหว ต้องลุกหนีไปที่อื่น
“เธอยังไม่ได้กินอะไรเหรอ?” เคลย์ถาม
“อ่า...ครับ” ลูเซียสตอบ รู้สึกเขินอยู่นิดๆ
“งั้นกินอะไรสักหน่อย ค่อยกลับก็แล้วกัน” เจ้าตัวพูดขึ้น
เคลย์หยิบอาหารสำเร็จรูปออกมาหลายแพ็ค
“มีแต่ของแบบนี้นะ กินได้หรือเปล่า?”
“ผมกินอะไรก็ได้ครับ” ลูเซียสยิ้มตอบ ความจริงเขาไม่ชอบของพวกนี้ แต่ในเวลานี้ข้างหน้าจะเป็นอะไรก็คงซัดเกลี้ยงไม่มีเหลือ
ชายหนุ่มจัดการอุ่นมันอย่างง่ายๆ ...ในขณะที่ลูเซียสนั่งรอบนเก้าอี้แบบไม่มีพนักที่เคาท์เตอร์ครัว
“อาจารย์อยู่คนเดียวหรือครับ?”
“ใช่” ชายหนุ่มตอบ
“ยังไม่มีแฟนหรือครับ?”
เคลย์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ฉันว่า...ฉันไม่เป็นจำต้องตอบคำตอบอะไรแบบนั้นนะ”
ลูเซียสเหยียดยิ้ม ไม่ได้ถามอะไรอีก จนอาหารหลายอย่างถูกยกมาวางตรงหน้า พวกเขาทั้งคู่จึงนั่งกินด้วยกันอย่างเงียบๆ
สำหรับลูเซียสแล้ว มันเป็นบรรยากาศในตอนนี้ค่อนข้างแปลกประหลาดอยู่บ้าง เขาโดนคนไล่ตาม มาอยู่ที่นี่แบบไม่ตั้งใจ โดนเจ้าถิ่นหาเรื่องจนเกือบจะหลุดลงมือต่อสู้... แต่สุดท้ายกลับมานั่งกินอาหารสำเร็จรูปรสชาติแสนธรรมดากับอาจารย์ที่ไม่คุ้นเคยกันสักเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นเขาไม่รู้สึกว่ามันน่าอึดอัดสักนิด
ราวกับว่าบรรยากาศรอบตัวเคลย์สร้างความรู้สึกสงบ ...มันทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกผ่อนคลาย และสบายใจ
มื้ออาหารเริ่มต้นและสิ้นสุดอย่างรวดเร็ว ทุกอย่างถูกจัดการเกลี้ยง แม้เคลย์จะอุ่นพวกมันเพิ่มอีกสองอย่างก็ตามที
“ผมแย่งของกินอาจารย์หมดบ้านเลย” ลูเซียสว่า “ไว้ผมจะซื้อมาใช้คืนนะครับ”
“ไม่จำเป็นหรอก มันไม่ใช่ของแพงอะไร” เคลย์ตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก
“ไม่ได้หรอกครับ” เด็กหนุ่มยิ้ม “...ผมจะเอามาใช้คืนให้”
“ก็บอกว่า...”
เคลย์ยังพูดไม่ทันจบ ...เสียงสัญญาณจากอุปกรณ์สื่อสารของลูเซียสก็ดังเตือนขึ้น
เด็กหนุ่มมองที่ข้อมือของตัวเอง ...เอเลียตกำลังติดต่อเข้ามา ถามอย่างเร่งด่วนว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน
...อ่า ลืมสนิทเลย ตอนนี้อาเอเลียตคงกลับถึงบ้านแล้ว แต่ไม่เจอลูเซียส น่าจะเป็นห่วง ...สำหรับผู้เป็นเอาแล้ว ลูเซียสยังเป็นหลานตัวน้อยๆ น่ารักอยู่เลยนี่นา
ลูเซียสจัดการตัดสัญญาณ จากนั้นก็ติดต่อกลับโดยการส่งข้อความกลับไปหาเอเลียต ‘กำลังกลับครับ ไม่ต้องเป็นห่วง’
“พ่อกับแม่เธอคงห่วงแย่แล้ว”
“คุณอาน่ะครับ”
“เธอไม่ได้อยู่กับพ่อแม่หรือ?”
“พ่อกับแม่ผม อยู่เขตอื่น” ลูเซียสตอบ “พอผมมาเรียนที่นี่ ก็เลยมาพักกับอาชั่วคราว”
“ยังไงก็กลับได้แล้วล่ะ...ฉันจะออกไปส่ง”
ที่จริงลูเซียสจำทางได้ ด้วยฝีเท้าเขาวิ่งแป๊บเดียวก็ถึงสถานีเพื่อขึ้นรถรางกลับได้แล้ว ...แต่ดูเหมือนเคลย์จะกลัวว่าเขาจะเจอพวกที่มาหาเรื่องเข้าอีกก็เลยออกมาส่ง
ทั้งคู่ก้าวเท้าไปเรื่อยๆ ผ่านร้านรวงสองข้างทางส่วนใหญ่ซึ่งยังคงเปิดให้บริการอยู่ ลูเซียสจ้องมองช่วงลำคอด้านหลังของคนที่เดินนำอยู่หนึ่งก้าว ผ่านแสงไฟหลากหลายสีสันที่อาบย้อมไปทั่ว ท่ามกลางเสียงอึกทึกของดนตรี และสายลมที่พัดมานานๆ ครั้ง
เมื่อเห็นสถานที่จอดรถรางสาธารณะอยู่ข้างหน้า ชายหนุ่มร่างโปร่งก็หยุดเดิน
“คราวหน้า...ก็อย่ามาแถวนี้อีกล่ะ”
“อะไรนะครับ?” ลูเซียสถามกลับ
“ไม่ว่าเธอจะเดินเล่น หรือมาทำอะไรก็ตาม...แต่อย่ามาแถวนี้อีกดีกว่านะ” เคลย์บอก น้ำเสียงของเขาราบเรียบ แต่กังวานแม้แต่ในเวลาที่รอบข้างเต็มไปด้วยสรรพเสียง “พวกเด็กเลือดสีแดงที่นี่ไม่ได้ป่าเถื่อนหรอก แต่บางครั้งประสบการณ์สอนให้พวกเขาต้องสู้เพื่อยืนหยัดในความมีอยู่ของตัวเอง และปกป้องที่อยู่แสนสำคัญของพวกเขา”
“ผมเข้าใจครับ”
“งั้นก็ดี” เคลย์พยักหน้า
“แต่ว่าผมรับปากไม่ได้หรอกนะครับว่าจะไม่มาแถวนี้อีก”
“นี่เธอ...”
“ที่นี่น่าสนใจ ผู้คนก็เหมือนกัน...แล้วผมก็ชอบอะไรที่น่าสนใจน่ะครับ” ลูเซียสเหยียดยิ้ม ดวงตาเข้มกริบคู่สวยหรี่ลงขณะจ้องเข้าไปในดวงตาสีดำขลับของอีกฝ่าย
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับ... อาจารย์”
===+++===+++===+++
ขยันอะไรอย่างนี้ ^o^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เด็กนี่มันร้ายยยยย
เด็กมันร้ายนะเนี่ยอาจารย์ รู้จักบ้านแล้วด้วย