ตอนที่ 105 : ตอนพิเศษ : โชคชะตา...ครั้งใหม่ [4]
คลาสเรียนด้านระบบโปรแกรมคอมพิวเตอร์ที่สอนโดยอาจารย์สาวหน้าตาดี ค่อนข้างน่าเบื่อสำหรับลูเซียส เขาต้องฟังการอธิบายขั้นตอนการทำงานของระบบการจัดการขั้นพื้นฐานที่ไม่ซับซ้อนอะไรเลยอย่างละเอียดอยู่นานนับชั่วโมง แถมตลอดช่วงเวลานั้นยังต้องทนต่อสายตาของหลายคนในห้องที่ทั้งลอบมอง และจับจ้องอย่างเปิดเผยมายังตัวเขา ซึ่งนั่นรวมไปถึงตัวอาจารย์ผู้สอนด้วย
“จบคลาสซะที” โจเอล เอี่ยวตัวไปมาบนเก้าอี้หลังอาจารย์ออกจากห้องไปแล้ว จากนั้นก็หันมายิ้มกว้างให้ลูเซียส “ไปเถอะ ฉันจะพานายไปทัวร์ที่นี่เอง”
ในใจลูเซียสคิดว่าไม่จำเป็นสักนิด เพราะเขารู้ถึงแบบแปลนคร่าวๆ ของที่นี่อยู่แล้ว จุดไหนมีอะไรบ้างก็รู้หมดแล้ว
“นายเพิ่งมาวันแรกใช่ไหมล่ะ? ก่อนอื่นไปที่โรงอาหารกันเถอะ ที่นั่นน่ะสุดยอดที่สุดในซี-คอลเลยนะ”
กฎข้อหนึ่งในหลายสิบข้อของพ่อนั้นบอกว่า ลูเซียสจะต้องอยู่ร่วมสังคม จับกลุ่มทำสิ่งต่างๆ ร่วมกับเด็กที่นี่ ห้ามแยกตัวโดดเดี่ยว เพื่อที่เขาจะได้เรียนรู้อะไรสักอย่างที่พ่อคิดว่าตัวเขายังไม่เคยได้เรียนรู้ (ซึ่งลูเซียสไม่คิดว่ามี)
“ว่าไง?” โจเอลเบิกดวงตากว้างขึ้นขณะรอคำตอบ
“เอาสิ” ลูเซียสพยักหน้า ยังไงซะตอนนี้เขาก็เริ่มจะหิวแล้ว โรงอาหารจึงเป็นทางเลือกที่ไม่เลว
“งั้นไปกันเลย ลูเซียส” โจเอลลุกพรวดขึ้น แต่ขยับไปไหนไม่ได้ เพราะอยู่ๆ บริเวณรอบตัวก็ถูกปิดล้อมด้วยบรรดาเด็กสาวหลายคน
“เด็กใหม่...ชื่อลูเซียส เหรอ?”
“ลูเซียสมาจากที่ไหนเหรอ?”
“สีตานายสวยจัง...ขอดูใกล้ๆ ได้ไหม?”
หลายคำถามพุ่งเข้าใส่ลูเซียสแบบไม่ให้ตั้งตัว ปกติแล้วลูเซียสไม่ได้มีโอกาสพบปะกับคนรุ่นเดียวกันมากนัก โดยเฉพาะเพศตรงข้ามนั้นยิ่งน้อยยิ่งกว่าน้อย ยิ่งเขาเติบโตขึ้นมาโดยพ่อกับแม่ที่เป็นผู้ชายทั้งคู่ ทำให้ยิ่งไม่คุ้นเคยกับผู้หญิงสักเท่าไหร่
ต้นแขนข้างหนึ่งของลูเซียสถูกลูบแตะ พร้อมกับร่างของเด็กสาวคนหนึ่งโน้มตัวเข้ามาใกล้ กลิ่นหอมสังเคราะห์จากน้ำหอมโชยกระทบจมูก สมองยังไม่ทันจะแยกแยะกลิ่นที่ไม่คุ้นเคยพวกนั้น มืออีกข้างก็ได้รับสัมผัสจากการเกาะกุมของใครอีกคน และกลิ่นที่ถูกปรุงแต่งในอีกแบบก็ไหลผ่านมา ระยะห่างของกลุ่มคนที่อยู่รอบตัวหดแคบขึ้นเรื่อยๆ
เสียง กลิ่น รสสัมผัส มากมายพุ่งเข้าใส่ลูเซียสในคราวเดียว ประสาทการรับรู้ที่ดีเยี่ยมในร่างกายของเขากำลังถูกปลุกให้ทำงานอย่างหนักขึ้นมาพร้อมๆ กัน
เด็กหนุ่มรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา
“นี่...หยุดนะ!” เสียงตะโกนของโจเอลดังขึ้น “ถอยออกไปเลย...พวกเธอทำให้เขาตกใจหมดแล้วนะ!”
ลูเซียสจับจ้องไปที่เด็กหนุ่มร่างเล็กที่อยู่ตรงหน้า มองเข้าไปในดวงตากลมโตที่ดูจริงจังคู่นั้น พริบตาต่อจากนั้นลูเซียสก็ตั้งสติได้ ...และยิ้มออกมาในที่สุด
รอยยิ้มซึ่งแทบจะถอดพิมพ์ออกมาจากแม่ผู้ให้กำเนิด มันดูทรงพลังน่าเกรงขาม ดูเย้ายวนเจ้าเล่ห์ ดึงดูดสายตาของคนให้หยุดชะงัก
“ขอโทษนะครับ พอดีผมตกลงกับโจเอลไว้แล้ว” ลูเซียสลุกขึ้นยืน คว้าท่อนแขนเรียวเล็กของโจเอลที่ตกตะลึงมองเขาเอาไว้ “นำทางไปสิ”
“อือ” โจเอลชะงักก่อนจะพยักหน้า
ลูเซียสก้าวเท้าตามจังหวะของร่างเล็กเพื่อหนีห่างจากกลุ่มเด็กสาว จนพ้นตัวอาคารออกมาด้านนอกแล้ว โจเอลถึงได้ยอมลดฝีเท้าลง ท่าทางเหนื่อยหอบเล็กน้อยเหมือนเจ้าตัวเพิ่งผ่านการวิ่งระยะไกลมานั้นดูน่าตลกทีเดียว
“พวกผู้หญิงน่ากลัวจัง ปกติไม่เห็นจะสนใจใครรุนแรงอย่างนั้นเลย” โจเอลใช้มือลูบแผ่นอกของตัวเอง ขณะเหลือบมองคนข้างๆ “ฉันบอกแล้วไงว่า เพราะนายหล่อมาก สาวๆ จะต้องแตกตื่นกันแน่ๆ ”
“แค่ภายนอกน่ะ...อีกเดี๋ยวถ้ารู้ว่าฉันเป็นคนน่าเบื่อก็คงจะเลิกวุ่นวายไปเองนั่นแหละ” ลูเซียสตอบ และถึงพวกเธอจะไม่เลิก เขาก็มีวิธีทำให้เลิกได้อยู่ดี
โจเอลพยายามทำหน้าที่เจ้าถิ่นที่ดี แนะนำลูเซียสถึงส่วนต่างๆ ไปตลอดทาง จนถึงโรงอาหารที่ตั้งอยู่กลางพื้นที่ อาคารทรงโดมครึ่งวงกลมขนาดใหญ่ ติดกระจกใสโดยรอบ ด้านในปรับอากาศไว้ให้เย็นสบาย คึกคักเต็มไปด้วยผู้คน พื้นที่ส่วนกลางมีโต๊ะตั้งเรียงราย และมีต้นไม้และแปลงดอกไม้เทียมจัดไว้หลายจุด ภาพรวมแล้วดูคล้ายสวนที่ลูเซียสผ่านมาเมื่อเช้า
“ที่นี่สุดยอดเลยนะ” โจเอลว่า “จะอาหารแบบไหนก็มีหมด ด้านล่างนี่เป็นที่นั่งกินและพักผ่อน ส่วนชั้นบนเป็นแผนกขายอาหารอัตโนมัติ มีอาหารทุกแบบเท่าที่นายจะนึกออกเลยล่ะ”
“อาหารปรุงแบบสดใหม่หรือเปล่า?”
“อาหารปรุงสดงั้นเหรอ?” โจเอลหันมาเลิกคิ้วใส่
“แค่ถามน่ะ” ลูเซียสยักไหล่ เขาน่าจะรู้ดีว่าที่นี่ในเซย์นก็ล้วนแต่ใช้เครื่องขายอาหารอัตโนมัติหมดแล้ว อาหารสำเร็จรูปจากหลายบริษัทจะถูกส่งเข้ามา เพียงแค่กดมันก็จะถูกอุ่นให้ร้อนเหมือนทำใหม่ในไม่กี่วินาที
“แน่นอนว่ามีสิ” โจเอลตอบ
“มีเหรอ?”
เด็กหนุ่มร่างเล็กยิ้มตอบ “ฉันถึงบอกว่าที่นี่สุดยอดไงล่ะ”
โรงอาหารของซี-คอล ดีกว่าที่ลูเซียสคาดเอาไว้จริงๆ เพราะที่ชั้นสองของโดมนอกจากเครื่องขายอาหารอัตโนมัติที่หลากหลายตั้งเรียงรายเป็นพรืดแล้ว ก็ยังมีส่วนของอาหารที่ปรุงสดอีกด้วย
หลังจากฟังโจเอลสาธยายเรื่องเมนูเด็ดที่เหมือนจะไม่หมดสิ้นสักทีได้สักพัก ลูเซียสก็ตัดบทด้วยการเลือกอาหารง่ายๆ มาสองอย่าง เพราะตัวเขานั้นกินอะไรก็ได้คล้ายกับพ่อ แค่มีของให้อิ่มท้อง อะไรก็ซัดเรียบได้หมด ต่างกับจีแอลที่ค่อนข้างจะเลือกกิน
“โอ้...นี่เหรอเด็กใหม่ที่ว่า” เสียงเอ่ยทัก พร้อมกับร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ทิ้งตัวนั่งลงข้างกับร่างเล็กของโจเอล
ลูเซียสเหลือบสายตาขึ้นมอง เด็กหนุ่มตรงหน้าส่งยิ้มที่ดูเจ้าเล่ห์มาให้ เส้นผมสีอ่อนบนศีรษะได้รูปนั้นยาวเลยช่วงบ่ามาเล็กน้อย โครงหน้าโดดเด่นมีดวงตาสีน้ำเงินอ่อนจาง มีไฝเม็ดเล็กๆ ที่ใต้ตาซ้าย
“นายนี่ข่าวไวจังนะ” โจเอลขยับตัวถอยห่างจากร่างของฝ่ายนั้น
“แน่นอนสิ ก็ฉันเป็นเจ้าพ่อข่าวกรองของซี-คอล นี่นา”
“เป็นเจ้าพ่อขี้โม้มากกว่า” โจเอลว่าเบาๆ ก่อนจะหันมาแนะนำ “นี่ นีล เพื่อนห่างๆ ของฉันเอง”
“อะไรนะ?...เพื่อนห่างๆ” นีลโอดครวญ “นี่นายมีระดับความใกล้ชิดของเพื่อนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
“ก็ตั้งแต่รู้จักนายนั่นแหละ” โจเอลผลักแขนคนที่พยายามจะโอบบ่าของตัวเองออก ก่อนจะกล่าวแนะนำต่อ “แล้วนี่ลูเซียส”
“สวัสดีลูเซียส” นีลหันมาทัก
“สวัสดีนีล”
“นายนี่น่าสนใจจังนะ แค่มองแป๊บเดียวก็รู้ได้เลย”
“ไม่หรอก...ฉันเป็นคนน่าเบื่อน่ะ”
นีลหัวเราะกับสิ่งที่ได้ยิน พลางหรี่ตาจ้องมองลูเซียส “นายน่าสนใจจริงๆ”
“ไม่ต้องมาสนใจเขาเลย...นายจะไปไหนก็ไปเถอะ” โจเอลพูดแทรกขึ้น
“โอ้...เจ้าตัวเล็ก นี่อย่าบอกนะว่านายหึงฉัน”
“บ้าน่ะสิ” โจเอลผลักนีลอีกรอบ คราวนี้แรงกว่าเดิม
“อีกเดี๋ยวกินเสร็จแล้วก็ไปกันเถอะฉันจะพานายทัวร์ที่นี่เอง” นีลว่า
“ไม่จำเป็น ฉันจะพาลูเซียสทัวร์เอง แล้วอีกอย่างเดี๋ยวก็ต้องเข้าเรียนวิชาช่วงบ่ายแล้วด้วย ไม่มีเวลาทัวร์ตอนนี้หรอก...นายเองก็เหมือนกันไม่ใช่เหรอ?”
“วิชาช่วงบ่าย...วิชาของหมอนั่นไม่ใช่หรือไง ไม่เห็นต้องเข้าเรียนก็ได้นี่นา”
“ไม่ได้...วิชาเรียนยังก็ต้องเรียนสิ”
“ใครเขาก็โดดกันทั้งนั้นแหละ...มีแต่พวกเลือดสีแดงใช่ไหมล่ะที่เข้าเรียนน่ะ”
“ฉันไม่เคยโดด...ลูเซียสก็จะเข้าเรียนด้วยเหมือนกัน” โจเอลยืนยันหนักแน่น “ใช่ไหมลูเซียส”
ลูเซียสเมินเฉยบทสนทนา ก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารตรงหน้าของตัวเองจนเสร็จเรียบร้อย ถึงได้เงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มด้านตรงข้าม
“นี่...นายยังไม่เคยเจอ เจ้าหญิง ใช่ไหมล่ะ?” นีลจ้องหน้าลูเซียส
“เจ้าหญิง?” ลูเซียสทวนคำ
“ใช่...เจ้าหญิงของซี-คอล น่ะ...ฉันจะพานายไปดูเอง เรื่องเรียนวิชาน่าเบื่ออะไรนั่นช่างมันเถอะน่า”
“ไม่ได้นะ อย่าโดดเรียนสิ” โจเอลส่ายหน้า
“นายเลือกเองก็แล้วกันลูเซียส ว่าจะไปกับฉันหรือว่าจะเป็นเด็กเรียนน่าเบื่อไปกับโจเอล”
เรื่องวิชาเรียน ลูเซียส เรียนรู้มาหมดแล้ว ในเมื่อรู้อยู่แล้วยังไงก็ต้องเข้าไปทนนั่งเบื่อในห้องเหมือนเมื่อช่วงเช้าล่ะก็ ...สิ่งที่ยังไม่เคยได้พบย่อมน่าสนใจกว่าอยู่แล้ว
“ฉันไปกับนายก็แล้วกัน...นีล” ลูเซียสตอบ
===+++===+++===+++
โอ้ว...ท่าจะยาว อีกหลายตอนเลยอ่ะ....เอาเป็นว่าอย่าไปจำกัดเลยแล้วกันว่าจะกี่ตอนจบ เนอะ!
สั้นสั้น << ผู้เขียนอะไร สั้นสั้น ไม่เป็น
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ลูเซียสโดดเรียนไม่ดีนะลูก เดี๋ยวก็โดนคุณพ่อดุเอาหรอก 555