ประสบการ์นั่งสมาธิบนเขาใหญ่ที่ไม่เคยลืม

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องสั้น นั่งสาธิบนเขาใหญ่กับประสบการณ์ที่ไม่เคยลืม

ในปี พ.ศ. 2554 ผมชื่อว่า ต้น มีอายุ ครบ25ปี พ่อกับแม่อยากให้บวชทดแทนบุญคุณ ในใจผมอยากบวชมานานแล้วครับ ไม่รู้ทำมัย ผมมีความตั้งใจมาก ผมเป็นคนกลัวผี แต่ก่อนบวชต้้องไปนอนวัด ซึ่งพระมหาอาจารย์แดง วัดท่าวังไซรให้ผมไปนอนคนเดียวในกุฎิ ผมทั้งกลัว แต่กลัวอายเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ และญาติๆม่กกว่าจึงปากแข็ง ว่าอยู่ได้ไม่เป็นไร ที่จริงผมไม่อยากให้มืดเลย น่ากลัวเพราะกฎิมันติดกับป่า มีแต่เทียนไฟฟ้ายังไม่ต่อไปกุฎิที่ผมอยู่ครับ ผมนอนไม่หลับ เวลาก้้อผ่านไปช้ามากกว่าจะเช้า แค่เสียงลมพัดหลังคารึหน้าต่างทำเอาผมสดุ้ง แต่ก้้อผ่านมาได้ครบ3วันครับ วีนที่จะบวชผมดีใจมาก ผมได้ไปบวชที่วัดคลองเดื่อครับ กับพระอุปชา พระครู อุทุมพร คุณาธารครับ บวชเสร็จ วันแรกเลยนอนบนกุฎิใหญ่ ในกุฎิมีรูปผู้หญิง ใส่สไบร เต็มตัวอยู่รูปนึงผมก้อแปลกใจทำมัยเอารูปผู้หญิงมาไว้ผมก้อไม่กล้าถามใครและไม่กล้าเก็บจึงปล่อยไว้ ทุกวันผมจะทำวัดเย็นเข้าโบสเพราะหลวงพ่อสั่งพระทุกรูปต้องลงอุโบสดทำวันเย็น ผมจึงได้นั่งสมาธิเป็นครั้งแรก ผมติดในอารมณ์นั่งสมาธิมาก มีครั้งนึงผมนั่งจนคิดว่าร่างกายของผมลอยผมจึงลืมตาแต่กลับพบว่าผมนั่งอยู่ที่เดิมจิตผมคงหลอกตัวเอง ผมอยากไปธุดงธ์จึงไปขอหลวงพ่อแต่หลวงพ่อห้ามเพราะยังไม่ได้พรรษา ผมบวชจนเข้าเดือนที่4 พอดีมีหลวงพ่อวัดหนองจิก แกจะขึ้นเขาใหญ่ ผมขอไปด้วยแกบอกไปขอหลวงพ่อใหญ่ก่อน ผมไปขอและแกอนุญาติผมดีใจมาก มันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ผมได้สัมพัสถึงสิ่งที่เรามองไม่เห็น ผมขึ้นเข้าไปกับหลวงพ่อวัดหนองจิกและพระอี3รูป ผมตั้งใจจะไปนั่งสมาธิในป่า ในความรู้เท่าไม่ถึงการ คาถาความรู้อะไรก้อไม่มี ผมไปนั่งตรงที่โลงๆเพราะกลัวงู มันเป็นทางคนเดิน ผมนั่งหลับตาทำสมาธิอยู่พักใหญ่เหมือนมีช้างเดินผ่านผมรีบลืมตาขึ้นมาเห็นเป็นเงาดำๆขนาดใหญ่ผ่านมาทางผมเป็นแค่เงาดำๆไม่ใช่ช้างจริงครับแต่เหมือนกับว่าผมโดนเหยียบและขยับตัวไม่ได้ผมหายใจไม่ออก ในความคิดสุดท้ายคือ ผมนึกถึง หลวงปูทรวง ผมพูดในใจบอกหลวงปู่ทรวงช่วยผมด้วยทันใดนั้น ทั้งป่ากับสว่างเหมือนตอนกลางวันผมมองเห็นภูมิประเทศรอบๆตัวทุกอย่างเหมือนตอนกลางวัน แล้วความเจ็บก้อหายไปผมขยับตัวได้แล้วแสงสว่างก้อหายไปมันเกิดขึ้นประมาน5-7วินาทีครับ เป็นครั้งแรกในชีวิตผมพอผมขยับตัวได้ผมรีบลุกไปหาที่นอนใกล้ๆกับพระที่มาด้วยกันครับ ประสบการณ์ครั้งนี้ผมไม่เคยลืมเลยครับ ผมยังมีเรื่องที่ไม่เชื่อว่าจะมีจริงมี่มันเกิดกับตัวผมอีกนะครับ หากท่านที่ชอบในเรื่องของผม อ่านเรื่องต่อได้นะครับ เรื่องสั้น นั่งสาธิบนเขาใหญ่กับประสบการณ์ที่ไม่เคยลืม

ในปี พ.ศ. 2554 ผมชื่อว่า ต้น มีอายุ ครบ25ปี พ่อกับแม่อยากให้บวชทดแทนบุญคุณ ในใจผมอยากบวชมานานแล้วครับ ไม่รู้ทำมัย ผมมีความตั้งใจมาก ผมเป็นคนกลัวผี แต่ก่อนบวชต้้องไปนอนวัด ซึ่งพระมหาอาจารย์แดง วัดท่าวังไซรให้ผมไปนอนคนเดียวในกุฎิ ผมทั้งกลัว แต่กลัวอายเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ และญาติๆม่กกว่าจึงปากแข็ง ว่าอยู่ได้ไม่เป็นไร ที่จริงผมไม่อยากให้มืดเลย น่ากลัวเพราะกฎิมันติดกับป่า มีแต่เทียนไฟฟ้ายังไม่ต่อไปกุฎิที่ผมอยู่ครับ ผมนอนไม่หลับ เวลาก้้อผ่านไปช้ามากกว่าจะเช้า แค่เสียงลมพัดหลังคารึหน้าต่างทำเอาผมสดุ้ง แต่ก้้อผ่านมาได้ครบ3วันครับ วีนที่จะบวชผมดีใจมาก ผมได้ไปบวชที่วัดคลองเดื่อครับ กับพระอุปชา พระครู อุทุมพร คุณาธารครับ บวชเสร็จ วันแรกเลยนอนบนกุฎิใหญ่ ในกุฎิมีรูปผู้หญิง ใส่สไบร เต็มตัวอยู่รูปนึงผมก้อแปลกใจทำมัยเอารูปผู้หญิงมาไว้ผมก้อไม่กล้าถามใครและไม่กล้าเก็บจึงปล่อยไว้ ทุกวันผมจะทำวัดเย็นเข้าโบสเพราะหลวงพ่อสั่งพระทุกรูปต้องลงอุโบสดทำวันเย็น ผมจึงได้นั่งสมาธิเป็นครั้งแรก ผมติดในอารมณ์นั่งสมาธิมาก มีครั้งนึงผมนั่งจนคิดว่าร่างกายของผมลอยผมจึงลืมตาแต่กลับพบว่าผมนั่งอยู่ที่เดิมจิตผมคงหลอกตัวเอง ผมอยากไปธุดงธ์จึงไปขอหลวงพ่อแต่หลวงพ่อห้ามเพราะยังไม่ได้พรรษา ผมบวชจนเข้าเดือนที่4 พอดีมีหลวงพ่อวัดหนองจิก แกจะขึ้นเขาใหญ่ ผมขอไปด้วยแกบอกไปขอหลวงพ่อใหญ่ก่อน ผมไปขอและแกอนุญาติผมดีใจมาก มันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ผมได้สัมพัสถึงสิ่งที่เรามองไม่เห็น ผมขึ้นเข้าไปกับหลวงพ่อวัดหนองจิกและพระอี3รูป ผมตั้งใจจะไปนั่งสมาธิในป่า ในความรู้เท่าไม่ถึงการ คาถาความรู้อะไรก้อไม่มี ผมไปนั่งตรงที่โลงๆเพราะกลัวงู มันเป็นทางคนเดิน ผมนั่งหลับตาทำสมาธิอยู่พักใหญ่เหมือนมีช้างเดินผ่านผมรีบลืมตาขึ้นมาเห็นเป็นเงาดำๆขนาดใหญ่ผ่านมาทางผมเป็นแค่เงาดำๆไม่ใช่ช้างจริงครับแต่เหมือนกับว่าผมโดนเหยียบและขยับตัวไม่ได้ผมหายใจไม่ออก ในความคิดสุดท้ายคือ ผมนึกถึง หลวงปูทรวง ผมพูดในใจบอกหลวงปู่ทรวงช่วยผมด้วยทันใดนั้น ทั้งป่ากับสว่างเหมือนตอนกลางวันผมมองเห็นภูมิประเทศรอบๆตัวทุกอย่างเหมือนตอนกลางวัน แล้วความเจ็บก้อหายไปผมขยับตัวได้แล้วแสงสว่างก้อหายไปมันเกิดขึ้นประมาน5-7วินาทีครับ เป็นครั้งแรกในชีวิตผมพอผมขยับตัวได้ผมรีบลุกไปหาที่นอนใกล้ๆกับพระที่มาด้วยกันครับ ประสบการณ์ครั้งนี้ผมไม่เคยลืมเลยครับ ผมยังมีเรื่องที่ไม่เชื่อว่าจะมีจริงมี่มันเกิดกับตัวผมอีกนะครับ หากท่านที่ชอบในเรื่องของผม อ่านเรื่องต่อได้นะครับ เรื่องสั้น นั่งสาธิบนเขาใหญ่กับประสบการณ์ที่ไม่เคยลืม

ในปี พ.ศ. 2554 ผมชื่อว่า ต้น มีอายุ ครบ25ปี พ่อกับแม่อยากให้บวชทดแทนบุญคุณ ในใจผมอยากบวชมานานแล้วครับ ไม่รู้ทำมัย ผมมีความตั้งใจมาก ผมเป็นคนกลัวผี แต่ก่อนบวชต้้องไปนอนวัด ซึ่งพระมหาอาจารย์แดง วัดท่าวังไซรให้ผมไปนอนคนเดียวในกุฎิ ผมทั้งกลัว แต่กลัวอายเพื่อนๆพี่ๆน้องๆ และญาติๆม่กกว่าจึงปากแข็ง ว่าอยู่ได้ไม่เป็นไร ที่จริงผมไม่อยากให้มืดเลย น่ากลัวเพราะกฎิมันติดกับป่า มีแต่เทียนไฟฟ้ายังไม่ต่อไปกุฎิที่ผมอยู่ครับ ผมนอนไม่หลับ เวลาก้้อผ่านไปช้ามากกว่าจะเช้า แค่เสียงลมพัดหลังคารึหน้าต่างทำเอาผมสดุ้ง แต่ก้้อผ่านมาได้ครบ3วันครับ วีนที่จะบวชผมดีใจมาก ผมได้ไปบวชที่วัดคลองเดื่อครับ กับพระอุปชา พระครู อุทุมพร คุณาธารครับ บวชเสร็จ วันแรกเลยนอนบนกุฎิใหญ่ ในกุฎิมีรูปผู้หญิง ใส่สไบร เต็มตัวอยู่รูปนึงผมก้อแปลกใจทำมัยเอารูปผู้หญิงมาไว้ผมก้อไม่กล้าถามใครและไม่กล้าเก็บจึงปล่อยไว้ ทุกวันผมจะทำวัดเย็นเข้าโบสเพราะหลวงพ่อสั่งพระทุกรูปต้องลงอุโบสดทำวันเย็น ผมจึงได้นั่งสมาธิเป็นครั้งแรก ผมติดในอารมณ์นั่งสมาธิมาก มีครั้งนึงผมนั่งจนคิดว่าร่างกายของผมลอยผมจึงลืมตาแต่กลับพบว่าผมนั่งอยู่ที่เดิมจิตผมคงหลอกตัวเอง ผมอยากไปธุดงธ์จึงไปขอหลวงพ่อแต่หลวงพ่อห้ามเพราะยังไม่ได้พรรษา ผมบวชจนเข้าเดือนที่4 พอดีมีหลวงพ่อวัดหนองจิก แกจะขึ้นเขาใหญ่ ผมขอไปด้วยแกบอกไปขอหลวงพ่อใหญ่ก่อน ผมไปขอและแกอนุญาติผมดีใจมาก มันเป็นประสบการณ์ครั้งแรกที่ผมได้สัมพัสถึงสิ่งที่เรามองไม่เห็น ผมขึ้นเข้าไปกับหลวงพ่อวัดหนองจิกและพระอี3รูป ผมตั้งใจจะไปนั่งสมาธิในป่า ในความรู้เท่าไม่ถึงการ คาถาความรู้อะไรก้อไม่มี ผมไปนั่งตรงที่โลงๆเพราะกลัวงู มันเป็นทางคนเดิน ผมนั่งหลับตาทำสมาธิอยู่พักใหญ่เหมือนมีช้างเดินผ่านผมรีบลืมตาขึ้นมาเห็นเป็นเงาดำๆขนาดใหญ่ผ่านมาทางผมเป็นแค่เงาดำๆไม่ใช่ช้างจริงครับแต่เหมือนกับว่าผมโดนเหยียบและขยับตัวไม่ได้ผมหายใจไม่ออก ในความคิดสุดท้ายคือ ผมนึกถึง หลวงปูทรวง ผมพูดในใจบอกหลวงปู่ทรวงช่วยผมด้วยทันใดนั้น ทั้งป่ากับสว่างเหมือนตอนกลางวันผมมองเห็นภูมิประเทศรอบๆตัวทุกอย่างเหมือนตอนกลางวัน แล้วความเจ็บก้อหายไปผมขยับตัวได้แล้วแสงสว่างก้อหายไปมันเกิดขึ้นประมาน5-7วินาทีครับ เป็นครั้งแรกในชีวิตผมพอผมขยับตัวได้ผมรีบลุกไปหาที่นอนใกล้ๆกับพระที่มาด้วยกันครับ ประสบการณ์ครั้งนี้ผมไม่เคยลืมเลยครับ ผมยังมีเรื่องที่ไม่เชื่อว่าจะมีจริงมี่มันเกิดกับตัวผมอีกนะครับ หากท่านที่ชอบในเรื่องของผม อ่านเรื่องต่อได้นะครับ