คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : หน้าไม่อาย
ต่อจากตอนที่แล้ว
ไรท์บรรยาย
“คุณชายน้อยของตะกูลเราเคยมีวาสนากับเหล่าเซียนซือมาก่อน…”ฮุหยินโม่กล่าวยกย่องลูกชายตนให้เหล่าเซียนน้อยสกุลหลานฟัง
“ข้ามาแล้วๆ อยู่นี่ไง!”เว่ยอิงกล่าวออกมาเสียงดัง
“เมื่อกี้เรียกข้านะ?คนที่มีวาสนากับเหล่าเซียนซือก็ข้าเนี่ยแหละ”
“…………”ทุกคนต่างเงียบกันหมด
“ฮิฮิ”เด็กสกุลหลานคนหนึ่งหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ
“ชุดไว้ทุกข์”เป็นชุดของคนที่มีสารเลือดคนสกุลหลานแห่งกูซู ผ้าขาดหัวลายเมฆาสัญลักษณ์ประจำตะกูลหลาน เด็กหนุ่มที่ใส่ผ้าคาดหัวลายเมฆาจะถือเป็นคนในตะกูลหลาน ส่วนสาวกและะลูกศิษย์ที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรนอกตะกูลจะไม่ใส่ผ้าคาดหัวประจำตะกูล
ปัง! (เสียงทุบโต๊ะ)
“ใครปล่อยมันออกมารีบพาพวกมันออกไปเดี๋ยวนี้!”ฮูหยินโม่เอ่ยเสียงดังลั่น
พรึ่บ เว่ยอิงทรุดตัวลงนั่งกับพื้นแล้วหันมาบอกให้ลูกชายนั่งลงข้างๆตน
“เจ้าบ้าถ้ายังไม่กลับไปอีก ก็คอยดูว่าข้าจะจัดการกับเจ้ายังไง!”
ซุบซิบ ซุบซิบ
“ให้พวกข้ากับไปก็ได้”เว่ยอิงเอ่ยด้วยน้ำเสียงขี้เล่น
“แต่เจ้าต้องเอาของที่ขโมยแม่ข้าไปคืนข้ามาก่อน”เว่ยหยางที่(เกือบจะไม่มีบท)เงียบมานานกล่าวออกมาเสียงเรียบ
“เหลวไหลข้าไปขโมยของมันตั่งแต่เมื่อไหร่!”
“ใช่ๆ เจ้าไม่ได้ขโมยแต่เจ้าแย่งแม่ข้าไปต่างหาก”เว่ยหยางเถียงกลับทันที เรื่องอื่นยอมได้แต่เรื่องแม่ข้า ข้าไม่ยอม!(เว่ยหยางได้กล่าวเอาไว้)
“ละ เหลวไหลข้าไปขโมยของเจ้าตั่งแต่เมื่อไหร่กัน!?ข้าไม่เห็นต้องขโมยของของพวกเจ้าเลย!”คุณชายโม่เอ่ยออกมาด้วยร้อนลนใจ
“อะแฮ่ม!”เสียงแกล้งไอของฮูหยินโม่ดังขึ้น
“ขะมงขโมยแย่งเยิ่งอะไรกัน?พูดจาไม่น่าฟัง แค่คนในบ้านยืมดูนิดๆหน่อยเอง”นางกล่าว
“และอีกอย่างเขาก็เป็นน้องชายเจ้าแค่นี้ยังจะใจแคบอีกหรอเรื่องแค่นี้ทำเป็นเรื่องใหญ่ไปได้ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่คืนให้เจ้าสักหน่อย”
“งั้นก็คืนข้ามาสิ”เว่ยอิงกล่าวด้วยน้ำเสียงขี้เล่นอีกตามเคย
“ท่านแม่!”คุณชายโม่ตะโกนออกมาเสียงดัง
“จะว่าไปไม่ใช่แค่ไม่ควรขโมยของของข้าน่ะแต่ยังเข้าไปขโมยของในยามดึกอีก”เว่ยอิงกล่าวพรางลุกขึ้นยืนปัดฝุ่นตามตัว
“มืดค่ำมาทำตัวลับๆล่อๆในห้องของข้า คนที่ไม่รู้เขาจะเข้าใจผิดเอาได้น่ะว่าเจ้ากำลังทำเรื่องบัดสีอยู่นะ”เว่ยอิงยังคงกล่าวด้วยน้ำเสียงยี้ยวนกวนประสาทอยู่เช่นเคย
“มะ ไม่ใช่น่ะข้าเปล่า…”คุณชายโม่กล่าวแก้ตัวออกมาเบาๆ
“ต่อหน้าพ่อแม่เจ้าพูดเช่นนี้ได้อย่างไรกันหน้าไม่อายจริงๆ!ยังไงอาเยวียนก็เป็นน้องชายของเจ้านะ!”ฮูหยินโม่กล่าวเสียงดังด้วยความหงุดหงิด
“เขาก็รู้ตัวดีนิว่าเป็นน้องชายของข้า แต่กลับไม่รู้จักเก็บอาการใครกันแน่ที่หน้าไม่อาย”เว่ยอิงที่เริ่มหมดความอดทนได้ตะหวาดดังลั่น
“จะ เจ้า!”คุณชายโม่ที่เถียงไม่ออกก็ได้แต่อ้ำๆอึ้งๆ
“เอาเถอะ เจ้าหน้าไม่อายก็ช่างเจ้า ถือว่าโชคดีที่ข้าเกิดมาเป็นบุรุษมิได้เกิดเป็นหญิงมิเช่นนั้นคงถูกเจ้ากระทำชำเลาปู้ยี่ปู้ยำละมั้ง”เว่ยอิงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงที่หน้าถีบ
“ถึงยังไงข้าก็อยากแต่งงานกับผู้ชายดีๆสักคนน่ะ!”ทันทีที่เว่ยอิงกล่าวจบก็มีเสียงขำขันเบาๆดังมาจากอาหยางลูกชายของตน
“พรู้ด!”เด็กสกุลหลานคนหนึงถึงกับพ้นน้ำชาออกมาด้วยความสำลักเพราะสิ่งที่เว่ยอิงกล่าว
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ย้งไม่ได้ตรวจคำผิด
แฮ่ๆ~มาต่อแล้วน้าาาวันนี้เอาไว้แค่นี้ก่อนเด้อ~
ทุกคนเราต้องขอโทษด้วยน่ะที่แต่แล้วอาจจะงงนิดหน่อย
จะพยายามแต่งให้รู้เรื่องแล้วก็สนุกนะ
แล้วเจอกันตอนหน้าบาย~
คอมเม้น1=100กำลังใจ
ความคิดเห็น