คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ศพเดินได้
ต่อจากตอนที่แล้ว
“เข้าไปเลยลากตัวพวกมันออกมา!”
“แจ้งทางการ แจ้งทางการให้ฆ่าพวกมันซะ!”
เสียงดังของเหล่าขารับใช้เอะอะเสียงดังโวยวายได้ดังขึ้นปลุกสองแม่ลูกที่นอนหลับอยู่ในห้องตื่นขึ้น
‘หืม เกิดอะไรขึ้นหรือว่าธงที่พวกเขาทำขึ้นผิดพลาด’เว่ยอิงตื่นขึ้นแล้วคิดด้วยความงัวเงียพร้อมหันไปปลุกลูกชาย
“อาหยางคนดี ตื่นเถอะ”
“งื้อ~อือตื่นแล้วขอรับ”ขานรับด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“ลากเจ้าบ้าพวกนั้นไปห้องโถงใหญ่ให้พวกมันชดใช้เดี๋ยวนี้!มันต้องชดใช้!!”พวกข้ารับใช้ถีบประตูเข้ามาเสียงดังพร้อมลากตัวเว่ยอิงและอาหยางไป
‘ของที่ข้าสร้างขึ้นน่ะถ้าใช้อย่างไม่ระวังขึ้นมา อาจจะเกิดปัญหาใหญ่ได้ แต่เจ้าเด็กพวกนั้นก็วาดถูกแล้วนี่นา’เว่ยอิงคิดขึ้นในใจพร้อมกับมองหน้าลูกชายตนที่ทำท่าจะล้มทั้งยืนด้วยสีหน้าเอือมละอา(ก็คนง่วงนิ!!//อาหยาง)
ณ ลานตะวันตก
‘คนเยอะจังแฮะ/คนเยอะจัง’เว่ยอิงและอาหยางคิดขึ้นมาพร้อมกันพอมาถึงก็เห็นพวกเด็กตะกูลหลานสองคนกำลังคุยกันอยู่
“เมื่อครู่ที่เราไล่พวกศพเดินได้จากฝังตะวันตกมาตะวันออก แล้้วก็พบศพนี้อยู่บริเวณระเบียง”
“ตอนที่พบยังไม่ถึงหนึ่งก้านธูปเลยใช่มั้ย?”
และอีกฝากของห้องโถงก็จะเห็นฮูหยินโม่นั่งร้องไห้อยู่
“ฮือๆฮือๆ”
“เอ๊ะ!ศพเดินได้นี่คงจะไม่ใช่…”เว่ยอิงกล่าวออกมาด้วยความสงสัยพรางยื่นมือออกไปหมายจะเปิดผ้าดูแต่ฮูหยินโม่คว้ามีดสั้นออกมาหมายจะแทงเว่ยอิงด้วยความเร็วแต่ก็ไม่เร็วเท่าอาหยาง
“ระวัง!!”เด็กหนุ่มตะกูลหลานคนเดิมตะโกนออกมาเสียงดัง
พึ่บ! เคร้ง! ตึง!
เสียงแรกเป็นเสียงการเคลื่อนไหวของอาหยางที่เข้าไปคว้าข้อมือของฮูหยินไว้เสียงที่สองเป็นเสียงมีดที่มือนางหล่นลงพื้นและเสียงที่สามเป็นเสียงฮูหยินโม่ล้มลงโดยมีอาหยางนั่งทับบนตัวและมือข้างที่เหลือทำท่าบีบคอไว้และพูดขู่ว่า…
“หากท่านแตะต้องแม่ข้าท่านจะได้ไปหาลูกชายท่านเร็วขึ้นแน่”คำขู่ที่ไม่ได้แค่ขู่ถูกกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงและรอยยิ้มเยือกเย็น
“นะ นี่เจ้า! ปะ ปล่อยข้านะ!”ฮูหยินโม่แหกปากตะโกนเสียงดังทั้งกลัวทั้งโกรธ ทุกอย่างเงียบลงทั้งทึ่งในความรวดเร็วของอาหยางทั้งตกใจที่อาหยางกดฮูหยินโม่โดนกดลงกับพื้นทั้งใจหายที่มีดเกือบแทงโดนเว่ยอิงในร่างโม่เสวียนอวี่ หากช้ากว่านี้พวกเขาทุกคนก็ไม่อยากจะคิดภาพ
พออาหยางลุกออกไปจากตัวนางนางก็ตะโกนด่าสองแม่ลูกพร้อมจะเข้าไปหาเรื่องอีกรอบ เว่ยอิงก็ทำหน้าทะเล้นใส่สวนอาหยางก็พร้อมบวกเสมอ แต่ก่อนการทะเลอะจะเริ่มขึ้นอีกครั้งเด็กหนุ่มตะกูลหลานก็เข้ามาห้ามสะก่อน
“ฮูหยินโม่สภาพศพของของถูกสูบเลือดเนื้อจนแห้งเหือดเห็นได้ชัดว่าเป็นฝีมือของวิญญาณร้ายสังหารเขา”
“ลูกท่านตายแล้วเกี่ยวอะไรกับพวกข้าล่ะ?”เว่ยอิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“พวกเจ้าจะไปรู้อะไรพ่อของเจ้านี้เป็นผู้บำเพ็ญเพียรมันก็ต้องเคยเรียนวิชามารมาไม่น้อย!”ฮูหยินนางกล่าวด้วยความโกรธและไม่ยอมเด็กหนุ่มตะกูลหลานคนเดิมจึงเอ่ยว่า….
“ฮูหยินโม่ท่านไม่มีหลักฐานแล้วยังจะ…”
“หลักฐานก็อยู่บนตัวลูกชายข้าไง!ดูเอาเองสิ!”
“ศพของอาเยวียนก็บอกอยู่แล้วว่าใครเป็นคนที่ฆ่าเขา!”
พรึ่บ !!!!
ทุกคนต่างตกใจพร้อมกับหันไปมองอาหยางเพราะหลักฐานที่ว่าก็คือแขนซ้ายที่หายไป
“เห็นกันแล้วใช่ไหม?ที่พวกเจ้าได้ยินในห้องโถงวันนี้น่ะเจ้าบ้านั่นก็พูดออกมาหมดแล้ว!”นางกล่าวพรางชี้หน้าอาหยาง
“มันพูดว่าถ้าอาเยวียนแตะต้องของของมันอีกจะตัดแขนของเขาทิ้ง!”ครั่งนี้นางกล่าวพรางชี้หน้าเว่ยอิง อาหยางที่เริ่มหมดความอดทนก็ชักสีหน้าเย็นชามองไปที่ฮูหยินโม่ว่าเขาไม่เป็นไรแต่เขาไม่อาจยอมที่นางว่าพี่ชายของเขาได้ยอมไม่ได้!
“…แต่อาเยวียนที่น่าสงสารของข้าไม่เคยไปแตะต้องของของใครที่ไหน กลับต้องมาถูกใส่ร้ายและโดนเจ้าบ้านี่ฆ่าตายอีก…”ทันใดนั้นความอดทนของอาหยางก็หมดลงจึงเอ่ยด่านางไปว่า…..
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด
แฮร่~มาแล้วววววถึงจะมาช้าไปหน่อยแต่ก็ดีกว่าไม่มานะและอาหยางจะด่าฮูหยินโม่ว่าอะไรก็ติดตามใหม่ตอนต่อไปน้าาาาสำหรับตอนนี้ก็ขอลาไปก่อนง่วงนอนแล้วววววแล้วเจอกันตอนหน้านะทุกคนนนนนและอย่าลืมคอมเม้นกันน้าาาาา
ฝาคอมเม้นกันเยอะๆนะ~
คอมเม้น1=100กำลังใจ
บ่าย~
ความคิดเห็น