คู่รักคู่อลเวงของนายตัวแสบกับยัยจอมซน

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter3 : นังอัลไซเมอร์

เมื่อเรารวมกลุ่มทำอะไรหลายอย่างกันข้างล่างเสร็จปุ๊บ เราก็แยกย้ายกันขึ้นห้องพักของตัวเอง โดยมีมิ้นท์และพริสร่าพยุงฉันขึ้นหอพักเนื่องจากไอ้บ้าดเจมัน...ทำฉันขาแพลง พูดและเจ็บจ๊ายยT^T๐
"พี่โซรินค้ะ^^"
"มีอะไรหรอค้ะน้องลูกตาล"
"มีคนฝากตาลมาส่งจดหมายให้พี่โซรินอ่ะ หล่อด้วย><" หล่อๆหรอ คงไม่ใช่ฉีอะ แล้วใครหว่า หรือว่าจะเป็นJoel ฮุฮุ ขอโทษนะพริส เค้าชอบฉันอะ 555
"ขอบใจค่ะลูกตาล ฝันดีน้ะจ้ะ"
"เช่นกันค่ะพี่โซริน^^"
พริสร่าเอ๋ย อย่าโกรธฉันเลยนะ ฉันว่าJoelแอบมีใจให้ฉันแหงๆ 5555 เพ้อไปไหนแล้วน่าน ล้อเล่น ล้อเล่นนน>o< แหม..ไอ้เพ่อนรัก อยากรู้มากล่ะสิท่า จ้องกันจนกระดาษจะขาดแล้วนะ เปิดก็ได้ฟะ
' ถึงยัยคู่หมั้นเอ๋อเหรอ'
              555 คงเจ็บขามากล่ะสินะ หายไวๆล่ะ ฝันดีน้ะจ้ะยาหยี ไว้จะไปหาที่ห้อง เชื่อไม๊ล่ะ ว่าฉันไปได้ 555555
             ปล. เธอเป็นคนที่โชคดีมากเลยรู้ตัวรึเปล่า? เพราะอะไรรู้ไม๊ เธอดันได้เป็นคู่หมั้นกับสุดหล่ออย่างฉัน แต่ฉันนี่สิ
              ได้เป็นคู่หมั่นกับยัยเอ๋อเหรออย่างเธอ ให้ตายสิ 555
                                                                        จาก...ดีเจ คู่มหั้นสุดหล่อ'
โมโหเว้ยค่ะ อีตานี่มันหนังเหนียวตายยากจริงๆ ชิชะ เพิ่งจะบ่นจบไปไม่นาน จม.ก็มาวางกองอยู่ตรงหน้า ทำให้เพื่อนฉันมีคำถามมากมาย -*- เฮ้ออ เซ็งๆ กรรมอะไรของฉันฟระ
 วันนี้เป็นวันที่2ของการเปิดเรียน วันนี้จะเรียนหนักไม๊นะ ฉันลงเรียนรอบเช้ากับดึกเพื่อจะได้มีเวลานอนตั้งแต่บ่ายจนถึงเย็น
ยัยมิ้นท์เรียนรอบบ่ายเพื่อเรียนกับอาร์ม(- -ชิ)และรอบดึกเพื่อเรียนกับเพื่อนและอาร์ม - - ส่วนยัยพริสร่านะหรอ เธอคงเหตุผลเดียวกับยัยมิ้นท์
แต่ที่เธอเลือกเรียนรอบเย็นกับดึกเพราะว่าจะได้มีเวลาอยู่สวืทกับJoelได้ทั้งวัน -*- ชิชะ กล่ำปลี อ้ะ!!~ 9โมงล้ะ ไปเรียนดีกว่า
ครืด!! ประตูเลื่อนนี่เลื่อนยากจังน้า แต่เอ๋...ฉันมาก่อนเวลาหรือยังไงแฮะ
ฉันนั่งตรงนี้ดีกว่า ^^ ตาลัล ล้า~~
ครืด!!
มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามาในห้อง เธอดูเซ๊กซี่มากๆ สวยเลิศ ว้าวเลยอ่า ทักทายกันหน่อยดีกว่า
"สวัสดีค่ะ^^"
"เออ- -" - - ทำไมพูดจาไม่เข้าหูเลยว้ะ ลองดูอีกทีๆ
"ฉันชื่อโซริน เธอล่ะ"
"อัลเมอร์!! จะถามอะไรอีกแมะ ฉันไม่ว่างตอบคำถามปัญญาอ่อนหรอกนะ ฉันมีอย่างอื่นต้องทำ! ! น่ารำคาญเธอจริงๆ!!" โหยย -*-  ทำไมคนที่ไม่ใช่เพื่อนฉันแล้วหน้าตาดีๆเนี่ย ต้องนิสัยหมาทุกคนเลยฟะ  อัปรีย์ที่สุด!! ชิ เกลียดๆๆ

พอเริ่มสาย นักศึกษาก็เริ่มทะยอยเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งเกือบ10โมง
ครืด!!
"ขอโทษที่มาสายครับอาจารย์^^"
"อ้าว ทักษ์ดนัย ครูคิดว่าเธอจะไม่มาซะแล้ว ^^ ไปหาที่นั่งสิ"
"กรี๊ดดด~~~ ดีเจ" เสียงสาวๆกรี๊ดกร๊าดเต็มห้อง ทำให้หนุ่มๆในห้องเรียนของเราหน้าเบ้เป็นปลากระโห้ดั้งแหนบไปเลย
"ดีเจ ไม่นั่งข้างฉันหรอคะ" อี๋ นังอัลเมอร์เสนอ ตัวเอง ทำเหมือนคนรู้จักของดีเจงั้นหละ!! ชิ!!
"เอ่อ....ผมจะนั่งตรงนี้ครับ" ดีเจทำท่าอึ้งทึ่งมากๆ แต่ก็ชี้มาทางข้างๆฉัน -*- เฮ้ย!! ไม่เอานะเฟ้ย แต่ก็...สะใจค่ะ ก๊ากกๆๆๆ
แล้วดีเจก็เดินมาแล้วก็นั่งข้างๆฉัน
"ใครใช้ให้นายมานั่งตรงนี้ยะ!!"
"ทำไมล่ะ ก็มันว่างนิ ไม่มีชื่อ ไม่มีเจ้าของ^^"
อีตาบ้านี่!! -*- ฉันหมั่นไส้อีตาบ้านี่มากจึงเขียนชื่อตัวเองลงไปบนโต๊ะตัวข้างๆฉันที่ดีเจมานั่ง-*-ว่าSorin ทีนี้คงจะลุกไปได้ล้ะน้ะ หึหึ
"ลุกสิ"
"ลุก? ลุกทำไม"
"ก็นี่โต๊ะมีเจ้าของแล้ว มีชื่อของฉัน"
"อะไรกัน เธอจองที2โต๊ะเลยหรอ อ้วนขนาดนั้นเชียว"
"ไอ้บ้า!! ลุกไปน้า!!"
"เธอชื่อโซรินเหรอไง"
"ใช่!! มีปัญหาไรมะ"
"เธอชื่อเอ๋อเหรอ เพราะฉะนั้นฉันไม่ลุก ก๊ากกๆๆๆ"
"ไอบ้า ออกไปเดี๋ยวนี้น้า"
"พิชรภา!! เธอหยุดแกล้งทักษ์ดนัยได้ไม๊!!"
"แต่หนูเปล่านะคะ อาจารย์.."
"ไม่ต้องแก้ตัว-*-!! ทักษ์ดนัยจ้ะ ตั้งใจเรียนนะ อย่าไปสนใจพิชรภาเลย^^"
โห หน้ามือเป็นหลังมือ ดูทำหน้าให้ฉัน-*- ดูทำหน้าให้ไอ้บ้านั้น^^ แหวะ ทุ้ย!!
"ครับ อาจารย์ จะตั้งใจเรียนครับ^^" อีนี่ก็มีดีแค่ลูกยอ หมั่นไส้ชิชะ

กรี๊งงง~~~~

เย่ เสียงสวรรค์อีกแล้ว ฉันรีบเดินออกจากห้องเรียนแล้วกำลังจะกลับตึกเรียน ในระหว่างทางที่ไปนั้น ฉันก็เจอสาวคนสวยที่นิสัยอัปรีย์คนเดิม นังอัล(ไซ)เมอร์ ฉันทำเป็นไม่รู้จักแล้วเดินผ่านนังนี่ไปโดนไร้เยื่อใย
"เดี๋ยว!!" ฉันหยุดเดินแล้วหันกลับไป
"อะไร"
"ฉันขอถามอะไรเธอหน่อย"
"อะไร"
"เธอเป็นอะไรกับดีเจฮะ นังไซเรน" -*- โห ขึ้นค่ะขึ้น ฟุดฟิดเลย ปุดๆแล้วนะเฟ้ย!!
"แล้วจะทำไม นังอัลไซเมอร์!!"
"กรี๊ดด!! นี่แกว่าฉันหรอ"
"ทำไม จะทำไรฉัน"
"เธอตายแน่!!"
"ฉันกลั๊วกลัว กลัวที่สุดเลย~~"
"กรี๊ด!! นังนี่!!" แล้วนังอัลไซเมอร์ก็กำลังจะเงื้อมมือมาตบฉัน แต่ทว่า...
"หยุดนะ!! แกจะทำอะไรเพื่อนฉันน่ะ!!" โอ๊ะ พริสร่าและมิ้นท์เพื่อนรักนี่เอง
"ชิ!! ฝากไว้ก่อนเถอะ นังไซเรน"
"ย่ะ นังอัลไซเมอร์"
"กรี๊ดด!! " นังอัลไซเมอ์กรี๊ดด้วยความหงุดหงิดก่อนจะวิ่งหนีไป
"โซริน เธอเป็นอะไรรึเปล่า บาดเจ็บไม๊"
"ไม่จ้ะ ขอบใจเพื่อนเลิฟทั้ง2มากน้า" มีเพื่อนดีนี่มันปลื้มใจจริงๆ 555 ไม่เคยทิ้งกัน
"ฉันไม่ทิ้งแกไปไหนหรอกโซริน" มิ้นท์พูด
"ฉันรักแกนะ" พริสร่าเสริม ซึ้งค่ะซึ้ง
~แค่เพียงรู้ ว่าเธอคือความรัก~
"ฮัลโหล" เสียงมือถือยัยพริสร่าดัง และเธอก็รับสาย ลางสังหรฉันบอกว่า...ไม่ดี ต้องฟังๆ 0.03
(พริสว่างอยู่ไม๊)
"ว่างค่ะโจ"
(ลงมาหาหน้าหอหญิงหน่อยสิ)
"ได้จ้ะ"
(ครับ)
ตู๊ดดด พริสร่า เละเธอก็ทิ้งฉันไปT^T ไม่เป็นไรฉันยังเหลือมิ้นท์เพื่อนรักอีก1 ที่ไม่ทิ้งฉันหรอก พอวางสายปุ๊บ สาวสวยนัมเบอร์วันของคณะก็วิ่งหรูดด ไปหาแฟนหนุ่มสุดหล่อทันที -*-
"เอ่อ โซริน"
"อารายจ้ะ"
"นี่มันจะบายแล้ว ฉันขอตัวไปเรียนก่อนนะ แหะๆ"
"ลงเรียนพร้อมอาร์มล่ะสิ" ฉันพูด ทำให้ยัยมิ้นท์สะดุ้งเอื๊อกๆเลย -*- โธ่!! สุดท้ายก็เหลือเพียงฉัน คงมีแต่ฉานนน~~T^T
"เออ ไปเหอะปะๆ" Alone ฉับับ โซรินจริงๆค่ะT^T
แล้วฉันก็เดินเข้าห้องมานนอนอ่านการ์ตูนบนเตียง เฮ้อ แต่พูดถึงแฟนยัยพริสร่านะ Joelนั่นแหละ ยอดแมนแฮนซั่มจริงๆ ทั่งหล่อ สุขุม รวย แฟนสวย เรียนเก่ง รักจริง สุภาพบุรุษ  ส่วนอาร์มก็น่ารัก ขี้เล่น บ้านรวย เรียนใช้ได้ รักจริง ทำไมฉันหาไม่ได้แบบนี้บ้างฟะT^T ถ้าคนคนแบบนี้บ้างก็ดีสิ อ๊าว! ต๊ายตาย ฉันพูดแบบนี้ก็เท่ากับว่านอกใจฉีน่ะสิ แต่ไม่ๆ ฉันรักฉีคนเดียว>< นอกนั้นแค่คิดเฉยๆ คิดวันละนิด ชีวิตแจ่มใส ฮี่ๆ
*****************************************************************************************************************************
ช่วยคอมเม้นทีนะจร้า><~~~ ว่ามีตรงไหนต้องแก้ไขไม๊ ขอบคุณค่า  : Toborones