[Fic Boruto] Sarada X Tobirama ร่ำเมรัยใต้แสงจันทร์

[Fic Boruto] Sarada X Tobirama

ร่ำเมรัยใต้แสงจันทร์

มีตำนานเรื่องเล่ามากมายเกี่ยวกับดวงจันทร์  

แต่นั่นก็แค่เรื่องเล่า จริงไหม?

แค่ร่ำสุราเมามายให้แด่ความสุขที่เธอมีจนเมาหลับเหมือนปกติ เหมือนทุกๆวัน

ทำไมวันนี้มันแปลกไป  เธอลืมตาขึ้นมาเพราะเสียงโหวกเหวกโวยวาย

กลิ่นเหม็นคาวโลหิตคละคลุ้งจนอยากอาเจียน

ราตรีที่เคยประดับดาวอันงดงามกลับสว่างราวกับกลางวัน

ไม่....นี่คือกลางวัน

เสียงดาบปะทะกันไม่หยุดหย่อนราวกับมีสงคราม

แหม...จะมีสงครามได้ไง นี่มันยุคสันติสุข

เธอเมาจนเลอะเลือนชัดๆ กำลังจะหลับตาอีกครั้งแต่...

ฉัวะ!

ของเหลวอุ่นๆ เหม็นคาวสาดทั่วร่าง ซาราดะลืมตาขึ้น

ตึก ตึก ตึก

ศีรษะของคนกลิ้งมาทางเธอ ดวงตาของเขายังเบิกตาค้างราวกับคั่งแค้นเธอมาเป็นสิบชาติ

เจ้าหญิงเนตรวงแหวนอ้าปากค้าง ตะเกียกตะกายลุกขึ้นมามองสถานการณ์แล้วพูดไม่ออก

นี่มัน...สงคราม!!!!

ซากคน ซากอวัยวะ แอ่งโลหิตย้อมผืนดินจนแทบเป็นสีแดง

ทว่าตรงเธอกลับเงียบสงบ หญิงสาวแอบหยิกเนื้อตัวเองเต็มแรง

ผลปรากฏว่าเจ็บไม่น้อยเลยทีเดียว

ชัด!

นี่คือความจริง

ซาราดะหันหน้าไปเจอกลุ่มคนสองกลุ่มที่ยืนประจันหน้ากัน ตรงกลางเป็นร่างหนึ่งที่นอนราบกับพื้น

“อิซึนะน้องข้า มองหน้าข้า”เสียงของเขาแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

ชายที่เขย่าร่างหมดสติตรงนั้นเหมือนเสียสติไปแล้ว

เอาเข้าจริงๆ  ชายคนนั้นอาจตายเพราะแรงเขย่าของเขามากกว่า

ซาราดะลองเงี่ยหูฟังดูเผื่อจะช่วยร่างที่นอนพังพาบอยู่ตรงนั้นได้

แหม เห็นอย่างนี้เธอก็เป็นผู้ติดตามท่านซึนาเดะนะ

ตึก! ตึก! ตึก!

เยี่ยม...เขายังไม่ตาย แต่อีกไม่กี่นาทีก็จะตายแล้วก็เถอะ

หญิงสาวยันกายผุดลุกขึ้นมาแล้วเดินไปทางกลุ่มคนโดยไม่มีความลังเล

“นี่...”

“สตรี...”

“มาได้อย่างไร”

“นินจาแพทย์ มาแนวหน้าไม่ได้ไม่ใช่หรือ”

“ถ้าคุณเขย่าเขาอยู่อย่างนั้นอาจตายได้นะ ถอยหน่อยได้มั๊ย”

สตรีที่มีผิวขาวราวหิมะ เส้นผมสีดำยาวถูกมัดอย่างลวกๆเหมือนพึ่งออกมาจากบ้าน

นัยน์สีดำสนิทสบตาเขาอย่างกดดัน

“เจ้าเป็นใคร”

คำถามนั้นทำเอาซาราดะเลิกคิ้ว ถอนหายใจใส่

“ค่อยถามและถอยไป เขากำลังจะตาย”

หญิงสาวกล่าวก่อนทรุดตัวลงตรงหน้าสองมือจัดร่างของชายหนุ่มผู้บาดเจ็บทันที

ชีพจรอ่อนแรง กำลังจะหยุดเต้นแต่...

“ดวงตาของเขาหายไปไหนเนี่ย บ้าเอ๊ย! อ่าให้ตายสิ งานนี้ก็ตัวใครตัวมันแล้วกัน”

“ถ้าข้าหาดวงตามาให้เจ้ารักษาเขาได้ไหม...”

“เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน”

จักระสีเขียวอ่อนค่อยๆเรืองแสงขึ้นมา บาดแผลทั่วร่างกายค่อยสมาน

หญิงสาวตัดสินใจเปลี่ยนจักระเป็นสีฟ้าแล้วตัดเข้าตรงหัวใจ

“นี่เจ้า ทำ....”

บีบหัวใจของเขาให้กลับมาเต้นอีกครั้ง มือหนึ่งบีบหัวใจอีกมือหนึ่งใช้จักระแพทย์ค่อยสมานบาดแผล

หญิงสาวกระพริบตาครั้งหนึ่งก่อนเปลี่ยนเป็นเนตรวงแหวนเพื่ออ่านจักระทั่วร่างกาย

สับสน ยุ่งเหยิง

“นางเป็นคนอุจิฮะ”

“อุจิฮะมีนินจาแพทย์ตั้งแต่เมื่อไหร่”

หัวใจของเขากลับมาเต้นแล้ว หญิงสาวชักนำจักระของชายตรงหน้าให้ไปในกระแสเดียวกัน

จนในที่สุดเธอได้ยินเสียงหายใจของชายตรงหน้า หญิงสาวทรุดกายนั่งลงบนพื้นโดยไม่สนใจความสกปรก

“รอดไปทีนะเนี่ย คงต้องให้นอนพักสักเดือนหนึ่งเห็นจะได้”

“ดวงตาของเขา....”

“ยังใส่ตอนนี้ไม่ได้ เอาเป็นว่าคุณรอหน่อยก็แล้วกัน

ช่วงนี้ฉันไม่มีภารกิจที่ไหนเอาเป็นว่าจะอยู่จนกว่าใส่ดวงตาของเขาได้แล้วกัน”

ว่าแล้วก็ยืนขึ้นบิดขี้เกียจ 

“ว่าแต่ว่า...โคโนฮะอยู่ที่ไหนเหรอ

ฉันจะกลับหมู่บ้านไปเอาของสักหน่อย สงสัยเมาแล้วละเมอมาไกลล่ะมั้ง”

เธอเป็นพวกเมาแล้วชอบเดินไปเรื่อย เหนื่อยตอนไหนก็หลับตรงนั้น

ในเวลานั้นเธอคิดว่าตัวเองเมาแล้วเดินละเมอมาไกลถึงที่ๆมีสงคราม