คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ณ จุดเริ่มต้น
ตอนที่ 1 ณ จุดเริ่มต้น
ตี๊ด..ติ๊ดดด เสียงโทรศัพท์เครื่องจิ๋วในกระเป๋าเสื้อดังขึ้น ทำให้ชายคนหนึ่งหยุดกิจกรรมตรงหน้า "ครับ" เสียงตอบรับง่ายๆดังไปตามสาย "ครับแม่ แล้วชางมินเป็นยังไงบ้างครับ?" ร่างบางถามพลางเดินออกเดินต่อไปเรื่อยๆ "แล้วแม่อยากได้อะไรเพิ่มมั้ยครับ?......ครับ...แล้วเจอกันนะครับ “เฮ่อ” ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะเดินเข้าไปในวัด นี่ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่เขามาขอพรจากวัดแห่งนี้ ส่วนพรที่เขาขอนั้น ไม่ได้ให้อะไรกับตัวเองเลย แต่เป็นพรสำหรับน้องชายคนเดียวของเขาต่างหาก เด็กชายตัวน้อย น่ารัก ที่ตอนนี้นอนอยู่ในโรงพยาบาล เนื่องจากโรคประจำตัวที่มีมาแต่กำเนิด สิ่งที่พี่ชายคนนี้จะทำให้ได้ก็คงจะมีแต่คำภาวนาขอให้น้องหายดี และคอยเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆในยามที่น้องชายต้องการ “แวะซื้อเค้กไปฝากดีกว่า” เสียงหวานพึมพำเบาๆ ใบหน้าสวยอมยิ้มเล็กๆ เมื่อนึกถึงรอยยิ้มน่ารักของน้องชายเวลาที่ได้กินเค้กก้อนโปรด ร่างบางเดินเข้าไปในตัววัดเรื่อยๆก่อนจะไปสะดุดตากับอะไรบางอย่าง มันเป็นก้อนหินขนาดใหญ่ไม่มากนักก้อนหนึ่ง สีขาวสะอาด และคงไม่น่าสนใจเลย ถ้าบนหินก้อนนั้นไม่มีสร้อยลักษณะแปลกตาคล้องไว้อยู่ “ใครมาลืมไว้นะ” ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะเอื้อมมือเข้าไปหยิบสร้อยเส้นนั้นขึ้นมา พลันบรรยากาศรอบกายก็เริ่มแปรปรวน สายลมที่มารวมตัวกันจนเห็นเป็นบางๆเริ่มหนาขึ้น และหมุนวนอยู่รอบๆตัวชายหนุ่ม ก่อนจะมารวมตัวกันเป็นวงรีขนาดใหญ่เหมือนบานกระจกตรงหน้า “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” น้ำเสียงเจือไปด้วยความตกใจระคนสงสัย มือบางเอื้อมเข้าไปใกล้วงรีนั้นหมายจะสัมผัส “ฮะ..เฮ่ย!!!!”เสียงหวานตวัดขึ้นสูงด้วยความตกใจ ก่อนที่ทุกอย่างจะถูกดูดกลืนหายไปในช่องลมนั้น เหลือไว้แต่ไม้เล็กๆที่ปลิวว่อนทั่วบริเวณ ก่อนที่ช่องลมนั้นจะสลายไป ................................................................................................................................................................ “โธ่! ท่านแม่ ท่านอย่าบังคับข้าเลยนะ” เสียงนุ่มๆดังขึ้นอย่างอ้อนวอน สีหน้าเหมือนเด็กที่กำลังจะถูกจับให้กินยาขมไม่มีผิด “ไม่ได้ เจ้าต้องทำ เพื่อความอยู่รอดของเราทั้งสองฝ่าย” น้ำเสียงหวานแต่แฝงไปด้วยความเด็ดขาดและอ่อนโยนเอ่ย บอกเป็นนัยให้อีกฝ่ายรู้ว่า ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนความตั้งใจของคนตรงหน้าได้ “แต่ข้าไม่อยากทำนี่นา ข้าอยากอยู่เป็นอิสระ นะท่านแม่ ได้โปรด!!” อีกฝ่ายเริ่มกระเง้ากระงอดมากขึ้น มือแกร่งจับบานกระจกตรงหน้าแน่น ก่อนจะเริ่มเขย่า หวังจะให้คนที่ประกฎอยู่ตรงหน้าเปลี่ยนใจ “ไม่!เด็ดขาด” เสียงหวานเริ่มขึ้นเสียงบ้าง ส่งผลให้อีกฝ่าย ใบหน้างอง้ำมากขึ้น “แต่” ดั่งเสียงแห่งความหวัง ที่ทำเอาร่างสูงหันขวับไปมองที่กระจกมั่ง “ถ้าเจ้าหาผู้ที่คู้ควรกับเจ้าได้ แม่ก็อาจจะคิดดูใหม่” “จริงๆหรือท่านแม่” ผู้ได้ฟังเร่งถาม น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความดีใจ “จริงสิ” อีกฝ่ายตอบพร้อมกับยิ้มหวานให้เป็นยิ้มที่ไม่รู้ว่าดีหรือไม่ดีกันแน่ แต่แล้วก็ประจักษ์ เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยประโยคต่อมา “แต่ภายในสามวันเท่านั้นนะ…ลูกรัก” หญิงวัยกลางคนตรงหน้าพูดขึ้นก่อนภาพของหล่อนจะเลือนหายไปจากกระจก ไม่สนใจร่างสูงที่ยืนอึ้งเลยสักนิด “โว้ยยยยยยยยยยยยยยย อะไรกันวะเนี่ยยยยยย” ร่างสูงตะโกนอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะหันไปออกคำสั่งกับคนข้างๆ “ไปเตรียมสัมภาระเดี๋ยวนี้” “ไปไหนขอรับ?” ผู้ใต้บังคับบัญชาถาม “ไปล่าสัตว์แก้เครียดโว้ยยย” หันไปตวาดสั่ง ก่อนจะเดินกระแทกปึงปังออกไป “ไง ยุนโฮ เดินหน้าบอกบุญไม่รับมาเชียว เกิดอะไรขึ้นรึ?” ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลถามขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนรักเดินเข้ามาในห้อง “สาวนอกใจหรือไง หรือว่าฮาเร็มนายถูกกวาดล้าง” เสียงนุ่มเอ่ยแซว นัยน์ตาพรายระยับเมื่อร่างตรงหน้าเริ่มบึ้งตึงขึ้นอย่างเห็นได้ชัด “ยิ่งกว่านั้นอีกโว้ย แม่ข้าจะให้ไปเลือกคู่” ยุนโฮตอบ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนรักราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ เพราะไอ้ตัวแสบ มันเล่นขำซะจนท้องคับท้องแข็ง “ขำทำเสด็จพ่อแกรึไง” หันไปถามอย่างเอาเรื่อง ทำเอาอีกฝ่ายต้องทนกลั้นหัวเราะ แต่ไม่นานก็หลุดฮาออกมาอีก “ฮะ..ก็ขำแกน่ะสิ..มีอย่างที่ไหน ผู้ชายไปเลือกคู่ .... ท่าทางจะมีชายหนุ่มรูปงามไปให้แกเลือกเพียบ” บอกด้วยสีหน้าทะเล่น ก่อนจะหันไปสบกับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มของเพื่อน ทำให้ต้องลดเสียงหัวเราะลง แต่มันกลับยิ่งทำให้อีกฝ่ายหงุดหงิดขึ้นไปอีก “เออๆ ขำเข้าไป ว่าแต่เจ้าว่างหรือเปล่า ไปล่าสัตว์กัน” ยุนโฮพูดอย่างปลงๆก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง เจ้าคนตรงหน้าไม่ตอบแต่พยักหน้าตกลง สีหน้ายังคงแฝงไว้ด้วยแววล้อเลียน “เลิกขำแล้วไปล่าสัตว์โว้ยยยย” เสียงทุ้มตวาดอย่างหงุดหงิดก่อนจะลุกเดินนำหน้า แต่เดินไปได้สักพักก็หันกลับมา “เออ ยูชุน” “อะไร” ยูชุนถาม “เอ่อ” ยุนโฮอ้ำอึ้ง ทำสีหน้าครุ่นคิดว่าจะพูดดีหรือเปล่า ก่อนจะตัดสินใจถามออกไป “ผู้ชายเค้าไม่ไปเลือกคู่กันเหรอวะ” ช่างเป็นคำถามที่เรียกเสียงหัวเราะและความนับถือในความซื่อจากผู้ถูกถามซะจริงๆ
ความคิดเห็น