คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7 ความแค้น? 100%
"ท่านจุนซู !!!!! นายท่าน ท่านจุนซูเป็นอะไรเจ้าคะ?!" อิซซาริท หญิงรับใช้ถามเมื่อเห็นจุนซูสลบใสลอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นนาย
"แค่เพลียน่ะ" ยูชุนตอบ ก่อนจะพาร่างบางขึ้นไปพักผ่อน
"อือ" จุนซูเริ่มรู้สึกตัวเมื่อความเย็นจากผ้าสัมผัสกับใบหน้า คิ้วเรียวขมวดมุ่น
"เป็นอย่างไรบ้างจุนซู?" ร่างสูงถามขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรแล้วล่ะขอรับ" จุนซูทำท่าจะยันตัวลุกขึ้นแต่โดนยูชุนดันไว้
"เจ้านอนพักเถอะ วันนี้เจ้าคงจะเพลียมาก ว่าแต่วันนี้สนุกมั้ย?" ร่างสูงถามขึ้นอีกครั้งพร้อมรอยยิ้มเอ็นดู วันนี้ท่าทางที่รักของเค้าจะเจอเพื่อนที่ถูกใจ เพราะเห็นพูดคุยหัวเราะสนุกสนานกับแจจุงเสียยกใหญ่ ทำเอาร่างสูงพอใจไม่น้อยเพราะปกติแล้วจุนซูมักจะทำหน้าตาอมทุกข์อยู่เสมอ การที่ได้รู้จักแจจุงอาจจะทำให้จุนซูลืมเรื่องร้ายๆไปได้บ้าง
"สนุกมากเลยล่ะขอรับ" ร่างบางบนเตียงบอกพร้อมรอยยิ้มหวานที่ทำเอาคนที่เห็นใจละลาย รู้สึกสนุกที่ได้แจจุงเป็นเพื่อน แต่ก็อดรู้สึกเสียดายไม่ได้ที่อีกไม่นานแจจุงก็จะต้องกลับไปยังที่ที่เค้ามา ถึงแม้จะเพิ่งรู้จักกับแจจุงได้ไม่นาน แต่แจจุงก็ถือเป็นเพื่อนคนแรกและคนเดียวของเค้าในตลอดหลายปีที่ผ่านมา ร่างบางคิดไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่ทันสังเกตใบหน้าคมเข้มที่โน้มต่ำลงมา
"ท่านยูชุน คราวหน้าพาข้าไปหาแจจุ......." ยังไม่ทันที่จะเอ่ยจบ ริมฝีปากร้อนๆก็ทาบทับลงมา ดวงตาสวยเบิกกว้างอย่างตกใจ เรียวลิ้นของร่างสูงเริ่มเข้ามาหาความหวานในโพรงปากนุ่ม บดขยี้ริมฝีปากคนใต้ร่างอย่างเร่งเร้า หนักหน่วงแต่แฝงไปด้วยความอ่อนหวาน ก่อนจะผละออกอย่างอ้อยอิ่ง ริมฝีปากสวยเผยอสูดออกซิเจนเข้าปอดเมื่อเป็นอิสระ ดวงหน้าหวานแดงระเรื่อ ลมหายใจหอบถี่ดวงตาหวานเชื่อมไปด้วยอารมณ์ที่ร่างสูงเป็นคนก่อ ช่างเป็นภาพที่มีเสน่ห์ยั่วยวนใจยิ่งนัก ยูชุนก้มลงสัมผัสริมฝีปากร่างบางอีกครั้ง ก่อนจะเลื่อนลงตรงซอกคอหอม มือแกร่งค่อยๆร่นคอเสื้อออกจากร่างตรงหน้า เผยให้เห็นแผ่นอกบางขาวเนียน ริมฝีปากร้อนเลื่อนลงเคล้าคลึงยอดอกสวย เรียกเสียงครางแผ่วแผ่วจากร่างบาง
"จุนซู" เสียงทุ้มเข้มกระซิบเรียกคนล่างข้างหู มือแกร่งเลื่อนลงหมายจะปลดอาภรณ์เบื้องล่าง เรียกสติจุนซูให้กลับคืนมา
"อย่า ยูชุน" เสียงหวานเอ่ยพร้อมๆกับมือเรียวที่ผลักแผ่นอกกว้างออก นึกโกรธตัวเองที่เผลอใจไปได้ถึงเพียงนี้ ทั้งๆที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะไม่รักใครอีก จะไม่ทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกเป็นครั้งที่สอง
"ทำไมล่ะจุนซู เจ้าจะไม่เปิดโอกาสให้ข้าสักนิดเลยหรือ เจ้าจะไม่ให้โอกาสข้าเลยหรือไง?" ยูชุนถามเสียงเศร้า ดวงตาเข้มทอแสงอย่างน้อยใจ
"ขอโทษนะยูชุน แต่ข้ายังไม่พร้อม ยังไม่พร้อมจริงๆ" จุนซูเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างจากยูชุนนัก
สีหน้าแสดงความลำบากใจที่ร่างบางส่งมาให้ทำเอายูชุนหลับตานิ่งพลางถอนหายใจ
"ก็ได้ จุนซู ถ้าเจ้ายังไม่พร้อมข้าก็จะรอ รอจนกว่าเจ้าจะพร้อมแล้วกัน" เอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มเหมือนทุกที รอยยิ้มที่เริ่มจะทำให้หัวใจของคนตรงหน้าเริ่มเปิดออกทีละนิดโดยที่เจ้าของไม่รู้ตัว
.....................................................
มืด.....มืดเหลือเกิน มืดเสียจนไม่เห็นแม้กระทั่งมือของตัวเองที่ยื่นออกไป ที่นี่มันที่ไหนกันแน่?
แจจุงเริ่มกระวนกระวายเมื่อต้องเดินอยู่เพียงลำพังในความมืด กลิ่นเหม็นๆเหมือนไก่ทอดที่แช่อยู่ในน้ำมันเดือดๆจนเป็นสีดำสนิทลอยมาแตะจมูก ขาทั้งสองข้างเริ่มอ่อนแรง เหงื่อเม็ดเล็กๆผุดขึ้นมาตามไรผมก่อนจะไหลลงข้างแก้ม ความกลัวเริ่มเข้ามาเกาะกุมในจิตใจ กลัวเหลือเกินที่จะไม่สามารถออกไปจากที่มืดๆนี้ได้
'ยุนโฮ' ในใจมีแต่ชื่อของคนคนนี้ คนที่อยากให้มาปรากฏตัวตรงหน้า คนที่อยากจะให้มาพาเขาออกไปจากที่ที่มืดมิดนี้ ' ยุนโฮ ช่วยด้วย'
"อึก" ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกโพลง ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ฝัน...แค่ความฝันเท่านั้น สายตากวาดมองไปรอบตัวก่อนความกลัวจะเข้ามาใหม่ ไม่ใช่!...ที่นี่ไม่ใช่ห้องที่เขานอนประจำในปราสาทของยุนโฮ แล้วที่นี่มันที่ไหนกัน ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็มีแต่ผนังหินชื้นๆ มีตะไคร่สีเข้มๆเกาะอยู่เป็นหย่อมๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี่ย แล้วเขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกัน ภาพต่างๆในหัวสมองเริ่มประดังประเดเข้ามา จำได้ว่าขากลับจากน้ำตกหลังจากแยกจากพวกจุนซูแล้วก็มีกลุ่มคนหลายสิบคนเข้ามาล้อมม้าของพวกเขาไว้ แล้วการต่อสู้อันดุเดือดก็เกิดขึ้น ถึงแม้ว่ายุนโฮจะเก่งแค่ไหน แต่ด้วยจำนวนคนแล้วก็ยากที่จะเอาชนะได้ จนในที่สุดร่างสูงก็โดนทำร้ายจนต้องลงไปกองกับพื้น แจจุงร้องเรียกสุดเสียงก่อนจะเข้าไปประคองยุนโฮ แล้วภาพทุกอย่างก็หยุดอยู่เพียงแค่นั้น ความมืดเข้ามาแทนที่พร้อมๆกับสติที่เลือนหายไป
เสียงดังจากข้างหลังเรียกให้แจจุงหันมามอง ปรากฏร่างของคนคนหนึ่งในเงามืด ด้วยสัดส่วนที่ดูใหญ่โตเหมือนชายฉกรรจ์และบรรยากาศที่เหมือนจะบีบอัดเข้ามาทำให้แจจุงมองด้วยความหวาดกลัว ร่างนั้นก้าวเข้ามาช้าๆ จนในที่สุดก็เห็นดวงหน้าของคนคนนั้นอย่างเต็มตา ผิวที่ออกสีน้ำตาลแดง ผมสีดำขลับยาวถูกรวบเป็นหางม้าอยู่ด้านหลังทำให้บุคลิกดูแข็งแกร่งน่าเกรงขาม เพิ่มความคมเข้มของใบหน้าด้วยดวงตาสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ
"คะ....คุณเป็นใคร แล้วพาผมมาที่นี่ทำไม?" แจจุงละล่ำละลักถามเมื่อชายคนดังกล่าวเข้ามาใกล้
"ข้าชื่อเล็กซ์ ข้าพาเจ้ามาที่นี่เพื่อแก้แค้น" ชายหนุ่มยิ้มเหี้ยม นึกสะใจที่คนตรงหน้าเริ่มขยับหนีด้วยความหวาดกลัว
"ผมไปทำอะไรให้คุณ คุณถึงต้องมาแก้แค้นผม?" เสียงที่เปล่งออกมาสั่นไม่ต่างอะไรกับร่างกาย คนคนนี้เป็นใคร ทำไมต้องทำอย่างนี้ กลัว ยุนโฮ.........ช่วยผมด้วย!
"ไม่ใช่เจ้า แต่เป็นคนรักของเจ้า ยุนโฮ มันทำข้าเจ็บเพราะต้องสูญเสียสิ่งที่ข้ารักที่สุดไป ข้าจะต้องทำให้มันได้ลิ้มรสความเจ็บปวดเช่นเดียวกับที่ข้าเคยได้" เล็กซ์กล่าวอย่างเย็นเยียบแต่แฝงไปด้วยความแค้น ดวงตาสีน้ำตาลเข้มลุกโชนไปด้วยไฟแห่งความโกรธที่ดูเหมือนจะอัดแน่นมานาน รอจนกว่าจะถึงวันที่มันระเบิดออกมา แล้ววันนั้นก็คงจะมาในอีกไม่ช้า แจจุงสะดุ้งเมื่อสายตาดุนั้นหันกลับมาที่ตนเอง เล็กซ์เค่นหัวเราะอย่างถูกใจเมื่อเห็นร่างตรงหน้าสั่นระริกด้วยความหวาดกลัว มือแกร่งเอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้าแจจุง ก่อนจะบีบคางเล็กแน่นแล้วดึงใบหน้าสวยหวานเข้ามาใกล้ๆก่อนจะกระซิบ
"อย่ากลัวไปเลย ข้ายังไม่ทำอะไรเจ้าตอนนี้หรอก ความแค้นของข้ามันมากเกินกว่าจะชำระในครั้งเดียว ข้าจะต้องทำให้เจ้าทรมานอย่างที่สุดต่อหน้าไอ้ยุนโฮนั่น ต้องให้มันตายไปช้าๆมันถึงจะสาแก่ใจ" ริมฝีปากหนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบก่อนที่เล็กซ์จะเดินจากไปทิ้งให้แจจุงนั่งสั่นด้วยความหวาดกลัว ในใจพร่ำร้องถึงคนหนึ่ง
'ยุนโฮ ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน ช่วยผมด้วย'
........................................................
เย่! ครบ 100% ซะที หายไปนานเลยนะเนี่ย จะมีคนอ่านอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ยังไงๆก็อ่านกันแยอะๆนะจ๊ะ
ความคิดเห็น