คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนพิเศษ........ความหลัง
...ความรัก...
คำสั้นๆง่ายๆ...แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าแท้จริงแล้ว...ความรัก...คืออะไร
บางคนอาจจะบอกว่า...ความรักคือการให้
บางคนอาจจะบอกว่า...ความรักคือการที่ใครสองคนใจตรงกัน และเข้าใจกันและกัน
บางคนอาจจะบอกว่า...ความรักคือการที่ใครคนหนึ่งยอมเสียสละเพื่อคนอีกคนหนึ่ง แม้ว่าสิ่งที่ต้องเสียจะสำคัญเพียงใดก็ตาม
ต่างคนก็ต่างความหมาย
แต่สำหรับตัวข้าแล้ว...ความรัก...คือการรอคอย...เฝ้ารอ...ถึงแม้จะไม่รู้ว่าการรอคอยนี้จะไปสิ้นสุดลงที่ใดก็ตาม
.................................................................................................................................................................
"จุนซู !!!เจ้าอยู่ที่ไหนน่ะ" เสียงเล็กๆของเด็กชายวัยสิบขวบตะโกนสุดกำลัง ขาคู่น้อยวิ่งไปมาทั่วบริเวณพร้อมกับสายตาที่กวาดมองไปรอบๆเพื่อหาใครคนหนึ่ง เด็กชายตัวน้อยหยุดหอบหายใจสักพัก ใบหน้าน่ารักออกแววครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกมา แล้วรีบพาร่างตัวเองไปอีกที่หนึ่งทันที
"จุนซู!!อยู่นี่นี่เอง" เด็กชายบอกเมื่อหาเป้าหมายพบ "ออกมาทำอะไรที่นี่น่ะ เจ้ายิ่งไม่ค่อยแข็งแรงอยู่ด้วยนะ" เอ่ยดุเสียงเจื้อยแจ้วพลางสำรวจร่างกายของเพื่อนที่อายุน้อยกว่าสองปีว่าบาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า
"ข้าไม่เป็นไรหรอกน่า ดูสิ" เด็กชายจุนซูบอก พร้อมกับยกแขนขึ้นทำท่าเบ่งกล้ามให้อีกฝ่ายดูว่าไม่เป็นไร "ข้าแค่อยากมานั่งเล่นที่นี่น่ะ สบายดีออก" จุนซูน้อยบอกพลางยิ้มให้ ก่อนจะเบือนหน้าไปยังน้ำตกข้างหน้า "ข้าชอบที่นี่ที่สุดเลยล่ะ" เด็กน้อยพูด สักพักก็เริ่มต้นร้องเพลงอย่างที่เคยทำประจำ เสียงเล็กใสบริสุทธิ์คลอไปกันเสียงน้ำตกที่เปรียบเสมือนเป็นดนตรีให้กับผู้ร้อง ละอองน้ำเล็กๆกระสบกับแสงแดดอ่อนๆที่ลอดมาตามต้นไม้ใหญ่ทำให้กลายเป็นสีรุ้งอ่อนๆ สายตาของยูชุนน้อยจ้องคนร้องไม่วางตา พลางคิดสงสัยในใจว่า เด็กตรงหน้านี้ เป็นเด็กธรรมดา หรือเป็นเทวดาน้อยจำแลงกายมากันแน่
"เพราะมั้ย?" เสียงเล็กใสถามคนข้างๆเมื่อเพลงจบลง เรียกให้อีกคนตื่นจากภวังค์
"อ๊ะ! เพราะสิ เพราะมากๆเลยล่ะ" เด็กน้อยเอ่ยตะกุกตะกัก ก่อนจะเอ่ยเย้า "นี่ถ้าเจ้าเป็นผู้หญิงนะ ข้าต้องให้เจ้ามาเป็นเจ้าสาวข้าแน่ๆ"
จุนซูน้อยหันมามองก่อนจะพูด "ก็เอาสิ ข้าก็อยากเป็นเจ้าสาวของเจ้าเหมือนกัน" คำพูดที่ทำเอาเด็กชายอีกคนพูดไม่ออก ได้แต่มองคนข้างๆนิ่ง
"ไม่ได้หรอ?" จุนซูยื่นหน้ามาถามพร้อมกับเอียงคอน้อยๆ เด็กชายอีกคนหน้าแดงระเรื่อ ก่อนจะอ้อมแอ้มตอบ
"ได้สิ"
"จริงนะ" จุนซูยิ้มกว้าง "งั้นเรามาเกี่ยวก้อยสัญญากัน" เด็กน้อยพูดเสียงใสก่อนจะจับมือของอีกฝ่ายมาเกี่ยวก้อยสัญญา "โตขึ้นจุนซูจะเป็นเจ้าสาวของยูชุนนะ" คำสัญญาดังขึ้น และมันยังคงดังอยู่ในใจอีกฝ่ายตลอดมา ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ ก็ผ่านมาสิบห้าปีแล้ว ถึงแม้ว่าความรักของเขาจะหมดหวังไปตั้งแต่เมื่อแปดปีก่อน
"ท่านพี่...เอ่อ..." เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกผู้เป็นพี่
"มีอะไรล่ะยูชุน" เสียงทุ้มนุ่มที่เจือไปด้วยความอ่อนโยนเอ่ยถาม เมื่อผู้ที่เรียกไม่ยอมพูดธุระสักที ผู้พี่จ้องมองน้องชายสักครู่ก่อนจะหลุดยิ้มอย่างเอ็นดูออกมา เมื่อดวงหน้าของน้องชายเริ่มขึ้นสี
"มีความรักหรือไงล่ะ" พี่ชายพูดเย้า "มานั่งนี่สิ" ชายหนุ่มเรียกพลางตบเก้าอี้ข้างๆเป็นเชิงให้นั่ง "ว่าไง มีอะไรก็พูดมา"
"คือว่า ข้าแอบรักคนๆนึงเข้า ข้าไม่รู้จะทำไงดีขอรับ" เด็กหนุ่มพูดเสียงเบาก้มหน้างุดเพื่อซ่อนความอาย พี่ชายหลุดหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวน้องรักอย่างเอ็นดู ถึงแม้ว่าตอนนี้น้องชายตัวน้อยของเขาจะโตเป็นเด็กหนุ่มอายุสิบเจ็ดแล้ว แต่ในสายตาของผู้เป็นพี่ก็ยังคงเป็นเด็กชายตัวน้อยๆอยู่วันยังค่ำ
"ก็บอกเขาไปสิ ว่าเจ้ารักเขา" พี่ชายแนะ
"แต่ว่า..."
"น่า เชื่อมั่นในตัวเองสิ ข้าเชื่อว่าคนคนนั้นต้องรักเจ้าแน่ๆ" ชายหนุ่มพูดให้กำลังใจน้องชาย มือแกร่งตบลงบ่าของน้องชายเบาๆ
"เอ่อ...ก็ได้ขอรับ" เด็กหนุ่มลังเลชั่วครู่ก่อนจะตัดสินใจ "งั้นข้าไปก่อนนะขอรับ" เด็กหนุ่มพูดก่อนจะวิ่งจากไป
"ท่าทางเราต้องเอาบ้างแล้วสิ เดี๋ยวแพ้เจ้าตัวแสบแย่" ชายหนุ่มพูดขึ้นเบาๆ ริมฝีปากยิ้มพรายเมื่อนึกถึงคนที่ตนรัก ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินจากไป
"จุนซู พรุ่งนี้เจ้าว่างหรือเปล่า?" ร่างสูงถามขึ้น หลังจากที่เดินตามหามานานจนมาหยุดที่สวนกว้าง
"ท่านซีวอน มีอะไรหรือขอรับ?" จุนซูถามตอบ ใบหน้านวลร้อนวูบวาบเมื่อสบสายตาคมที่จ้องมองมา
"ถ้าเจ้าว่าง พรุ่งนี้เช้ามารอข้าที่นี่นะ" ซีวอนโน้มตัวลงแล้วกระซิบข้างหูจุนซู ทำให้จุนซูก้มหน้างุดซ่อนความเขินอาย ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อยเป็นอันตกลง "งั้นตกลงตามนี้นะ อย่าลืมล่ะ" ร่างสูงพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไปทิ้งให้ร่างบางยืนนิ่งด้วยความอายอยู่คนเดียว
"จุนซู !ทำอะไรน่ะ" ยูชุนเดินเข้ามาหาจุนซูเงียบๆก่อนจะร้องเรียกเสียงดังให้ร่างบางตกใจ
"อ๊ะ!ยูชุน"
"เป็นอะไรหรือเปล่า??" ยูชุนถาม เมื่อเห็นใบหน้าร่างบางแดงระเรื่อ
"เปล่านี่" ร่างบางตอบก่อนจะเลี่ยงเดินจากไป
"เดี๋ยว จุนซู" ยูชุนร้องเรียกทำให้จุนซูหันกลับมามอง "พรุ่งนี้เจ้ายุ่งหรือเปล่า?"
"หือ? พรุ่งนี้รึ?" จุนซูถามตอบครุ่นคิดสักครู่ก่อนจะตอบออกไป "คิดว่าพอจะว่างนะ ทำไมรึ?"
"อ๊ะ เปล่าหรอกไม่มีอะไร เจ้าไปเถอะ" ยูชุนบอก จุนซูทำหน้าสงสัยเล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป
"เอาล่ะ!" เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับกำหมัดแน่นเพื่อเรียกความมั่นใจ ก่อนจะวิ่งจากไปเพื่อเตรียมการสำหรับเหตุการณ์สำคัญ
..................................................................................................................................................................
เช้าวันรุ่งขึ้น
"อิซซาริท เห็นจุนซูมั้ย" เด็กหนุ่มถามสาวใช้ที่กำลังทำความสะอาด หลังจากที่ไปหาที่ห้องร่างบางแต่ไม่พบ
"เห็นอยู่ที่สวนน่ะเจ้าค่ะ" หญิงสาวตอบ ก่อนที่ยูชุนจะรีบวิ่งจากไป ในใจของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น วันนี้เขาตัดสินใจที่จะไปบอกความในใจให้กับคนที่เขาแอบรักรู้ ใบหน้ายิ้มอย่างร่าเริงเมื่อคิดถึงผลที่จะตามมา สองเท้าออกวิ่งไปเรื่อยๆ จนในที่สุดก็มาถึงจุดหมาย แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อมองเห็นคนสองคนอยู่ที่สวนนั่นตามลังพัง คนหนึ่งคือคนที่เขาแอบรักตั้งแต่วัยเด็ก ส่วนอีกคนคือคนที่เขารักและเคารพที่สุด...ซีวอน...พี่ชายเพียงคนเดียวของเขา....บรรยากาศรอบตัวของคนทั้งสอง ช่างทำให้ยูชุนร้อนใจนัก จนอดที่จะเข้าไปแอบที่พุ่มใกล้ๆเพื่อแอบฟังบทสนทนาไม่ได้
"ข้ารู้ว่ามันอาจจะเร็วเกินไป แต่ข้าก็อยากบอกให้เจ้ารู้" ซีวอนพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือไปกุมมือนุ่มของอีกฝ่ายไว้ สายตาคมจ้องสบตาอีกฝ่ายอย่างแสนรัก สายตาที่ทำให้ผู้ที่แอบดูอยู่เริ่มเจ็บที่หัวใจ แล้วก็ต้องเหมือนโลกทั้งโลกเริ่มร้าวเมื่อซีวอนเอ่ยประโยคต่อไป
"ข้ารักเจ้า" ประโยคที่ยูชุนเฝ้าภาวนาว่าอย่าให้อีกฝ่ายตอบรับเลย แต่แล้วคำภาวนาก็ไร้ผล เมื่อร่างบางเอ่ยคำๆหนึ่งพร้อมรอยยิ้มเขินอาย
"ข้าก็รักท่าน" ซีวอนยิ้มกว้างอย่างยินดี ก่อนจะเชยคางมนให้เงยขึ้นแล้วประทับจุมพิตหวานที่ริมฝีปากงามของอีกฝ่าย เป็นจุมพิตที่หวานสำหรับคนสองคน และสุดขมสำหรับอีกคนที่เฝ้าดู เด็กหนุ่มทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ยกมือขึ้นปิดหน้าเพื่อซับน้ำตาที่หลั่งไหล อยากจะเข้าไปแย่ง อยากจะเข้าไปขัดขวาง เพราะรู้ดีว่าคนที่ตนรักคงไม่มีวันเปลี่ยนใจมาหาตน และที่สำคัญตัวเองคงไม่สามารถทำลายความสุขของพี่ชายตนได้
"ยูชุน เป็นอะไรไปรึ?" จุนซูถามขึ้นขณะนั่งทานอาหารว่างตอนบ่ายที่ริมน้ำตก สถานที่ที่พวกเขาชอบมาบ่อยๆ
"เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก" ยูชุนกล่าวก่อนจะหันไปฝืนยิ้มให้ ร่างบางมองเพื่อนรักที่ดูแปลกๆไป แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไร ก่อนพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้มตามนิสัย
"นี่ยูชุน เจ้ารู้มั้ยว่าตอนนี้ข้ามีความสุขที่สุดเลยล่ะ" จุนซูยิ้มอย่างมีความสุข ผิดกับอีกคนที่ต้องซ่อนความเจ็บปวดแสนสาหัสไว้ในใจ สายตาเศร้าสร้อยทอดมองไปยังน้ำตกเบื้องหน้าที่ยังคงเหมือนเดิมไม่ผิดไปจากเมื่อเจ็ดปีก่อนเลยสักนิด เหมือนความรักของเขาที่ยังคงมีให้กับร่างบางไม่เคยเปลี่ยน แต่มันจะไปสำคัญอะไร ในเมื่อคนตรงหน้าไม่ได้มีใจรักเขาตอบเลยสักนิด ยูชุนนั่งนิ่งให้ความคิดล่องลอยไปกับความเศร้า หวนคิดคำนึงไปยังคำสัญญาที่เด็กชายสองคนเคยให้ไว้เมื่อยังเด็ก ..........โตขึ้นจุนซูจะเป็นเจ้าสาวของยูชุนนะ..........นี่เจ้าลืมคำสัญญาระหว่างเราไปแล้วหรือจุนซู ยังคงมีเพียงข้าใช่มั้ย ที่ยังจำคำสัญญาของเราได้ทุกลมหายใจ
ตั้งแต่วันที่ยูชุนได้ผิดหวังกับความรัก ทุกสิ่งทุกอย่างสำหรับเด็กหนุ่มดูจะด้อยค่าสำหรับยูชุนนัก โดยเฉพาะกาลเวลา ที่ดูเหมือนจะผ่านไปช้าหรือเกิน ที่เป็นอย่างนั้นก็เพราะว่า ยูชุนยังคงเจ็บปวดกับความรักครั้งนั้นอยู่ทุกเวลา ถึงแม้ว่าวันที่แสนเจ็บปวดนั้นจะผ่านมาห้าปีแล้วก็ตาม ส่วนในเรื่องความสำพันธ์ระหว่างพี่ชายและจุนซูนั้นยังคงเหมือนเดิม และดูเหมือนทั้งสองจะรักกันมากขึ้นไปตามกาลเวลาเสียด้วย ทุกอย่างสำหรับพวกเขาเป็นไปด้วยดีตลอดมาและคงจะตลอดไป.....ใช่...มันควรจะเป็นเช่นนั้น.....ถ้าวันแห่งการลาจากไม่มาเยือน
วันนั้นเป็นอีกวันที่ดูจะเหมือนปกติ แต่มีอะไรบางอย่างที่ทำให้มันต่างจากวันทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นฝูงนกที่ดูวุ่นวายผิดปกติ หรือจะเป็นท้องฟ้าที่มีสีแดงดั่งเลือด และแล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น
"นายท่านๆ! แย่แล้วขอรับ พวกเบิร์ชกับพวกภูตเริ่มบุกเข้ามาในเมืองแล้วขอรับ" นายทหารนายหนึ่งวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามารายงานเหตุการณ์ด้วยสภาพโชกเลือด
"ว่าอะไรนะ!" ซีวอนร้องด้วยความตกใจ นักไม่ถึงว่าพวกสัตว์ชั้นต่ำอย่างพวกเบิร์ชกับพวกรักสงบแบบภูตจะกล้าถึงขนาดนี้ "แล้วพวกทหารเป็นอย่างไรบ้าง?"
"เริ่ม.....เริ่มแย่แล้วขอรับ ตอนนี้เหล่าทหารเหนื่อยกันมาก จนเสียท่าพวกเบิร์ชจนล้มตายไปเป็นจำนวนมากแล้วขอรับ" นายทหารพูดย่างยากลำบาก "นายท่านครับ ข้ากลัวว่าจะมีจอมเวทย์ควบคุมอยู่ เพราะพวกเบิร์ชและพวกภูติดูแข็งแกร่งกว่าที่ควรขอรับ" นายทหารรายงานก่อนจะล้มลง ซีวอนจึงสั่งให้สาวใช้นำตัวทหารไปพัก เขาไม่อยากจะต้องให้ใครตายอีกต่อไปแล้ว
"ไปเตรียมคน ข้าจะออกไปช่วย" ซีวอนสั่งเสียงเข้ม ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบดาบคู่ใจ
"แต่ท่านซีวอน มันอันตรายนะขอรับ" จุนซูที่ดูเหตุการณ์อยู่ลุกขึ้นหมายจะขัดขวาง ในใจเริ่มหวาดหวั่นเมื่อเห็นคนรักจะออกไปร่วมรบ
"ไม่เป็นไรจุนซู ข้าไม่เป็นไรแน่ อีกอย่างข้าต้องไปช่วย ถ้าข้านิ่งดูดายจนผู้คนล้มตายไปเป็นจำนวนมาก ข้าจะมีหน้าเป็นเจ้าเมืองได้อย่างไร" ซีวอนกล่าว ก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากลงบนหน้าผากของร่างบาง "ข้าไม่เป็นไร ข้าสัญญา" ร่างสูงกระซิบก่อนจะหันไปหาน้องชาย
"ยูชุน ข้าฝากเจ้าดูแลจุนซูด้วยนะ"
"แต่!ท่านพี่..." ผู้น้องเอ่ยปากคัดค้าน
"ข้าขอร้องยูชุน อยู่ที่นี่ แล้วดูแลดวงใจข้า" ซีวอนพูดก่อนจะรีบวิ่งจากไป
"ท่านซีวอน!!!" จุนซูร้องเสียงลั่น ท่าทางจะวิ่งตามร่างสูงออกไป
"อย่า!จุนซู ท่านพี่ต้องปลอดภัย"ยูชุนรั้งจุนซูมากอดไว้ พร้อมเอ่ยปลอมโยน ใบหน้าหวานเริ่มเจือไปด้วยน้ำตา ก่อนจะซบลงกับอกของยูชุน
"อิซซาริท ดูจุนซูไว้ให้ดีๆล่ะ อย่าให้คลาดสายตา" ยูชุนกำชับหญิงรับใช้หลังจากอุ้มร่างบางที่ร้องไห้จนผลอยหลับไปมาส่งที่ห้อง ก่อนจะเดินจากไป เพื่อไปจัดการเรื่องความปลอดภัยในปราสาท
"ท่านซีวอนยังไม่กลับมาอีกรึ?" เสียงหวานเอ่ยถามอย่างเหนื่อยอ่อนหลังจากสลบสไลไปนานแต่แล้วสีหน้าก็ต้องสลดลงเมื่อได้รับคำตอบ
"ยังเจ้าค่ะ"
"อิซซาริท....ข้าวานเจ้าอย่างนึงได้มั้ย?" จุนซูถาม ก่อนจะพูดต่อเมื่ออีกฝ่ายพยักหน้ารับ "เจ้าช่วยไปหาอะไรให้ข้าทานหน่อยสิ"
"แต่ว่า..."หญิงรับใช้อ้ำอึ้ง เนื่องจากคำสั่งของนายน้อยที่กำชับไว้
"ข้าขอร้องล่ะ ข้าหิว" จุนซูเอ่ยขอร้องเสียงเศร้า ทำให้อิซซาริทต้องยอมตกลงอย่างเสียไม่ได้
"ก็ได้เจ้าค่ะ แต่ท่านต้องอยู่ที่นี่อย่าไปไหนนะเจ้าคะ" หญิงรับใช้บอกก่อนจะรีบเดินออกไป
"ขอโทษนะอิซซาริท" ร่างบางกล่าวหลังจากที่อีกฝ่ายออกไปแล้ว ก่อนจะเดินไปยังระเบียงห้อง คำนวณความสูงจากระเบียงถึงพื้นแล้ว ก็ทำเอาใจหวั่นเล็กน้อยถึงแม้ว่าตกลงไปจะแค่เจ็บก็ตาม แต่ด้วยความห่วงที่มีต่อคนรักนั้นมากกว่านัก จึงตัดสินใจเหวี่ยงตัวไปนอกระเบียงกระโดดลงไปข้างล่าง โชคดีที่ร่างบางตกลงที่พุ่มไม้จึงไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่นัก จุนซูลุกขึ้นปัดใบไม้ตามตัวออก แล้วรีบย่องไปยังม้าของยูชุนที่ล่ามไว้ไม่ไกล ก่อนจะรั้งตัวขึ้นหลังม้า แล้วควบออกไปยังสมรภูมิ เพื่อไปหาคนรัก
"เจ้าลงมาทำไมน่ะ?" ยูชุนถามเมื่อเห็นหญิงรับใช้ที่ตนให้ไปเฝ้าจุนซูเดินลงมา
"ท่านจุนซูอยากทานอาหารเจ้าค่ะ ข้าเลยลงมายกขึ้นไปให้" อิซซาริทตอบ ยูชุนทำหน้าสงสัย สถานการณ์อย่างนี้ ร่างบางยังมีกะจิตกะใจหิวอีกรึ ... หรือว่า....ว่าแล้วยูชุนก็รีบขึ้นไปยังห้องนอนของจุนซู
ปัง! ร่างสูงเปิดประตูอย่างแรง สายตาสอดส่ายหาจุนซูแต่ไม่พบแม้แต่เงา เห็นเพียงประตูระเบียงที่ถูกเปิดออก ไม่รอช้ายูชุนวิ่งไปที่ระเบียงทันที พลัน เหมือนหัวใจเกือบหยุดเต้นเมื่อมองเห็นร่างบางควบมาออกไปทางสมรภูมิ
"บ้าเอ๊ย!!" ยูชุนสบทก่อนจะรีบตามจุนซูไป
ทางด้านจุนซูนั้นเมื่อมาถึงสนามรบก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นเจ้าสัตว์รูปร่างคล้ายสิงโตนับร้อยตัว กำลังไล่งับพวกเหล่าทหารอยู่ กรงเล็บสีดำคมยาวตะปบลงบนร่างมนุษย์อย่างไม่มีการปราณี เหล่าภูติหลายสิบตนกำลังร่ายเวทย์ใส่เหล่าแม่ทัพอย่างไม่ลดละ แต่ถึงกระนั้นพวกของซีวอนก็ยังได้เปรียบอยู่ ร่างบางมองหาคนรักอย่างร้อนรน ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังต่อสู้กับเหล่าภูติเกือบสิบตัวกลางสนามรบ
"ท่านซีวอน" ร่างบางร้องออกไป เรียกให้ซีวอนหันมามองทางต้นเสียง เปิดโอกาสให้ภูติตัวหนึ่งซัดเวทย์เข้าใส่ถึงแม้ว่าร่างสูงจะหลบได้ทันส่งผลให้ร่างสูงเสียหลักล้มไปกับพื้น ภูติที่เหลือเตรียมจะเข้าทำร้ายซ้ำ แต่แล้วก็ล้มลงไปด้วยคมดาบเดียวของซีวอน ร่างสูงลุกขึ้นก่อนจะรับวิ่งไปหาจุนซู
"เจ้ามาที่นี่ทำไม กลับไปซะ" ซีวอนพูดขึ้น เหล่าภูติและเบิร์ชเริ่มเบาบาง ทำให้ซีวอนไม่ได้ทันระวังตัวนัก
"แต่ข้าเป็นห่วงท่าน...ระวัง!!!!" จุนซูร้องขึ้นเมื่อเห็นลำแสงสีดำพุ่งตรงมาทางพวกเขา ซีวอนหันไปมองด้วยความตกใจ รู้ดีว่าสายเกินไปที่จะหลบเลี่ยง จึงตัดสินใจดึงร่างบางไว้ในอ้อมกอดก่อนจะใช้ตัวเองรับพลังที่ซัดมาทั้งหมดไว้ แรงพลังทำให้ซีวอนทรุดลงกับพื้นพร้อมกับเจ้าภูติร้าย
"ท่านซีวอน!!!" จุนซูร้องอย่างตกใจ ประคองร่างอันอ่อนระทวยของคนรักไว้ในอ้อมแขน น้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อเลือดสีสดทะลักออกมาจากร่างสูงโดยไม่มีท่าทีว่าจะหยุด
"ท่านซีวอน ....ฮึก.....ท่านอย่าเป็นอะไรไปนะ" เสียงหวานเครือพร่ำบอกพร้อมกับกอดคนรักไว้ในอ้อมแขนแน่น แสงสีขาวจากจุนซูถูกถ่ายทอดไปยังซีวอนเพื่อช่วยชีวิต แต่บาดแผลนั้นฉกรรจ์เกินรับไหว
"ท่านพี่!!" ยูชุนร้องก่อนจะรีบตรงมาหาพี่ชาย เมื่อมาถึงหัวใจแทบหยุดเต้น เมื่อเห็นพี่ชายถูกทำร้าย
จัดการซัดพลังใส่เจ้าภูติชั่วทันทีด้วยความโกรธ "ท่านพี่" ยูชุนเรียกซีวอนเพื่อรั้งสติที่ใกล้จะเลือนรางของร่างสูงไว้ สายตาดุกวาดไปมาเพื่อหาต้นเหตุ ถึงแม้ว่าเหล่าศัตรูจะเบาบางลงแล้ว แต่ความบ้าคลั่งไม่ได้อ่อนลงเลยสักนิด พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นคนในชุดคลุมสีดำคนหนึ่ง คอยร่ายเวทย์ควบคุมเหล่าภูติและเบิร์ชไว้ ยูชุนไม่รอช้ารีบร่ายเวทย์เข้าใส่คนคนนั้นทันที และด้วยความไม่ระวังทำให้คนคนนั้นโดนพลังเข้าไปเต็มๆ ร่างสีดำทะมึนล้มลงกับพื้น ดิ้นทุรนทุรายด้วยความเจ็บปวด ก่อนจะกลายเป็นควันสีเทาแล้วจางหายไปในอากาศ เมื่อตัวบงการสิ้นฤทธิ์ไปแล้ว เหล่าภูติและเบิร์ชก็สงบลง ทำให้สงครามยุติไปในที่สุด
"ท่านซีวอน ไม่นะ! ฟื้นสิ ! ท่านซีวอน!" เสียงที่เต็มไปด้วยความรวดร้าวดังขึ้นจากจุนซู ร่างบางสั่นสะท้านเมื่อคนในอ้อมกอดแน่นิ่ง ยังคงถ่ายทอดพลังไม่หยุด ทั้งๆที่ไม่มีปะโยชน์อีกต่อไปแล้ว ยูชุนทรุดกายลงข้างๆร่างของพี่ชาย ปล่อยน้ำตาแห่งความอาดูรไหลลงเงียบๆ สงครามที่คุกรุ่นมาแรมเดือนได้ปะทุขึ้นและสิ้นสุดลง....ใช่...มันสิ้นสุดลงแล้ว...พร้อมกับอีกชีวิตหนึ่ง...ที่เป็นดั่งหัวใจของใครคนหนึ่ง
หลังจากที่คลี่คลายสถานการณ์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ยูชุนได้ขึ้นรับตำแหน่งเป็นเจ้าเมืองปกครองเมืองบาบิโลเนียมต่อจากซีวอน งานศพของเจ้าเมืองคนเก่าถูกจัดขึ้นอย่างยิงใหญ่สมเกียรติ ความเศร้าโศกแผ่ไปยังทุกหย่อมหญ้า ตั้งแต่เด็กไปจนคนเฒ่าคนแก่ ยูชุนขึ้นกล่าวคำไว้อาลัย หวนคิดไปถึงคำพูดสุดท้ายที่ได้รับจากพี่ชาย ... "ข้าขอร้องยูชุน อยู่ที่นี่ แล้วดูแลดวงใจข้า"... คำขอร้องที่น้องชายคนนี้น้อมรับและเต็มใจอย่างยิ่งที่จะทำให้ดีที่สุด ตั้งแต่วันนั้นถึงวันนี้ ไม่มีวันไหนเลยที่น้องชายคนนี้จะไม่คิดถึงพี่ชาย และไม่มีวันไหนเลยที่จะผิดคำสัญญากับท่านพี่ น้องชายคนนี้ยังคงคอยดูแลหัวใจของท่านพี่...และหัวใจของน้องเอง...
..................................................................................................................................................................
"ชุน...ท่านยูชุน" เสียงหวานเรียกขึ้น เรียกสติร่างสูง "ท่านเป็นอะไรหรือเปล่า?" จุนซูถาม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั่งเหม่ออยู่นานหลังจากทานอาหารเสร็จ
"ไม่มีอะไรหรอก ข้าแค่คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ" ยูชุนตอบพร้อมส่งยิ้มให้
"งั้นข้าเก็บจานเลยนะ" ร่างสูงพยักหน้าก่อนที่จุนซูจะช่วยสาวใช้เก็บภาชนะโดยที่ยูชุนไม่เอ่ยปากห้าม เพราะรู้ว่าถึงจะห้ามไปร่างบางก็ไม่ฟังอยู่ดี สายตาที่ทอดมองตามหลังจุนซูยังคงแฝงไปด้วยความรักความอ่อนโยนเสมอ ยูชุนปิดตาลงก่อนจะจมดิ่งสู่อดีตอีกครั้ง ในใจเฝ้าภาวนาว่าสักวัน ... ผู้อันเป็นที่รัก...จะเปิดใจรับความรักของเขาอย่างเต็มหัวใจ
..................................................................................................................................................................
ชอบตอนนี้มากๆ ตอนแต่งอินสุดๆ ทำไมมันเศร้าอย่างนี้ ToT
รักคนอ่านหลงคนเม้นจ้ะ จุ๊บๆ ^^
ความคิดเห็น