คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Hello! This is my Kitty !?...1
เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองของ TaiTan ค่ะ ยังไงๆก็ฝากด้วยน้า
รักคนอ่านหลงคนเม้นค่ะ 
....................................................................
สวัสดีครับ ผมยุนโฮครับ ตอนนี้ผมกำลังเดินไปตามถนนของกรุงโตเกียว นครหลวงแห่งเกาะญี่ปุ่น บอกไว้ก่อนเลยนะครับว่าที่ผมมานี่ไม่ใช่เรื่องงานแน่นอน เพราะตอนนี้เป็นเดือนแห่งการพักผ่อนของพวกผม เหล่าดงบังชินกิ ฮั่นแน่~ สงสัยล่ะสิว่าผมมาทำไม โอเคๆ ผมบอกก็ได้......ผมมาหาหวานใจของผมครับ อ๊ะ ใกล้จะได้เวลานัดของผมกับสุดที่รักแล้วล่ะครับ งั้นผมไปก่อนนะ เดี๋ยวตามไอ้พวกเพื่อนๆของผมไม่ทัน เพราะพวกมันก็ไปหาหวานใจของแต่ละคนเหมือนกัน ส่วนเรื่องที่ผมพบกับที่รักผมได้ไงนั้น ใครอยากรู้ก็อ่านต่อไปเรื่อยๆนะครับ ผมขอตัวไปเติมความหวานก่อน แล้วเจอกันครับ บ๊ายบาย~~~
.............................................................................................................................................................................
"ยุนโฮ เมื่อไหร่จะถึงซะทีล่ะ เดินมานานแล้วน้า" เสียงเล็กๆบ่นออดแอด พอๆกับเจ้าของที่ตอนนี้หน้ามุ่ยอย่างเห็นได้ชัด ก็เดินมาเป็นชั่วโมงแล้วนี่ แล้วไหนล่ะบ้านญาติของคุณผู้จัดการอ่ะ
"อีกนิดน่า เลยโค้งนู้นไปก็ถึงแล้ว" ยุนโฮตอบพลางชี้โบ๊ชี้เบ๊ไปที่โค้งตรงหน้า
"นี่มันโค้งที่ยี่สิบแล้วนะ จะโค้งอีกนานมั้ย?" หนุ่มน้อยหน้าหวานประจำวงบ่นบ้าง แต่ถึงทุกคนจะบ่นแค่ไหน สุดท้ายก็ยอมตามยุนโฮไปแต่โดยดี เพราะยุนโฮเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่พวกเค้าพอจะพึ่งได้ ( ? )ในเวลาแบบนี้ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นฟางที่มันยุ่ยใกล้ขาดเต็มทีก็เถอะ
"ไม่ไหวแล้วนะครับ ผมหิวจนไส้จะขาดแล้วนะ อีกอย่างนี่มันก็เริ่มมืดแล้วด้วย" คราวนี้ชางมินเริ่มไม่ทนไม่ไหวมั่ง ไอ้เมื่อยน่ะเรื่องเล็ก แต่ไอ้เรื่องที่ไม่มีอะไรยัดกระเพาะเนี่ยสิ เรื่องใหญ่ครับ
ในเมื่อโดนทุกคนกดดันขนาดนี้ ท่านหัวหน้าวงก็เริ่มทนไม่ไหวมั่งล่ะ เอาไงดีวะ ไอ้ตัวเองมันก็เหนื่อยอ่ะนะ หิวด้วย แต่มันไม่มีเงิน มีแต่เงินวอนเนี่ยแหละแล้วมันจะใช้ได้ไม่เนี่ย จะไปแลกเงินที่ไหนก็ไม่รู้ เพราะทุกทีมาที่นี่ก็ใช้เงินที่ทางสตาฟเตรียมไว้ให้เท่านั้น หลังจากเครียดอยู่นานสองนาน ในที่สุดก็นึกทางออกได้ เอาวะเป็นไงเป็นกัน เพื่อปากท้องของตัวเองและคนในวง เสี่ยงเป็นเสี่ยง
และแล้วยุนโฮก็พาสมาชิกที่เหลือเข้าร้านอาหารร้านหนึ่ง
"เอาเลย สั่งเลย อยากกินอะไรกินเลย" ยุนโฮพูด ก่อนจะเริ่มสั่งอาหารชนิดไม่มีการยั้ง ทำเอาเพื่อนๆที่เหลือมองกหน้ากันอย่างไม่เข้าใจ แต่เอาเหอะ ยังไงๆ ยุนโฮก็คงไม่ทำอะไรบ้าๆหรอก
หลังจากที่ทั้งห้าคนกินกันอย่างอิ่มหนำสำราญแล้ว คราวนี้ก็ถึงเวลาระทึกขวัญล่ะ
"ยุนโฮ นายสั่งเยอะขนาดนี้มีเงินจ่ายเค้าหรอ" โถ หนูเชีย เขมือบเข้าไปแล้วถึงถามเนอะ
"ไม่มี" สั้นๆ ได้ใจความ แต่เล่นเอาทุกคนหน้าเหวอ
"ไอ้บ้า ไม่มีแล้วพาเข้าร้านทำไมวะ"
"เอาน่าแจจุง ก็ทุกคนหิวกันไม่ใช่เหรอ?" ถามกลับเนิบๆพร้อมทำหน้าไม่ทุกข์ไม่ร้อน ทำเอาแจจุงอยากจะถีบหัวหน้าวงขึ้นมาตะหงิดๆ
"แล้วจะเอายังไงล่ะครับ เงินก็ไม่มีจ่ายเค้า" ชางมินถาม
"ไม่เป็นไรๆ พวกนายออกไปรอข้างนอกก่อนนะ เดี๋ยวชั้นจัดการเอง" ยุนโฮว่าก่อนจะตบไหล่ชางมินเบาๆ
"เชื่อชั้นดิ ชั้นเคยพานายไปลำบากเหรอ" ทุกคนมองยุนโฮอย่างไม่ไว้วางใจก่อนจะตัดสินใจออกไปรอนอกร้าน
"แจจุงครับ จะไม่เป็นอะไรแน่หรอครับ?" ชางมินถาม เมื่อรอยุนโฮอยู่พักใหญ่
"ไม่เป็นไรหรอ..."
"เฮ่ !!ทุกคน วิ่งเร็วเข้า" ยังไม่ทันที่แจจุงจะพูดจบ ยุนโฮก็วิ่งหน้าตั้งออกมาจากร้าน
"เป็นไรยุนโฮ?" แจจุงถาม
"เออน่าวิ่งเถอะ อ๊ากกกก ไม่ทันแล้ว"
"ไอ้บ้า อย่านี้นะเว้ย จ่ายตังค์มานะ กินแล้วจะชักดาบเรอะ" และแล้วทุกคนก็ประจักษ์เมื่อเห็นเจ้าของร้านวิ่งถือไม้ตีพริกตามออกมา เท่านั้นแหละ ไม่ต้องถามแล้ว ใส่เกียร์หมาวิ่งก่อนล่ะครับ "อย่าคิดว่าจะหนีพ้นนะเว้ย" เสียงตะโกนดังขึ้นอย่างเกรี้ยวกราดก่อนจะตามด้วยไม้ตีพริกที่ลอยมากระแทกหัวยุนโฮเข้าอย่างจัง
"โอ๊ย!!!" ร่างสูงร้องลั่น ล้มตัวลงกับพื้น มือหนากุมหัวแน่นพลางดิ้นพล่านๆ
"ยุนโฮ!!" แจจุงตะโกนลั่นก่อนจะเข้าไปประคองยุนโฮ ( อารมณ์ประมาณ Dangerous love)
"แจจุง~~~" นั่น ทำเสียงสำออยหน่อยๆด้วย
"เป็นไงล่ะ อยากหนีดีนัก ไอ้พวกกินแล้วชักดาบมันต้องเจอแบบนี้" คุณเจ้าของร้านเยาะเย้ยก่อนจะจิกหัวฟูๆของยุนโฮแล้วลากเข้าร้านอย่างไม่เกรงกลัวว่าหัวฟูๆนั่นจะหลุดติดมือมาด้วย ทำเอาคนที่เหลือมองตามอย่างหวาดหวั่น พลางคิดในใจเป็นเสียงเดียวกันว่า ....นี่มันคนหรือหมาวะ ดุเป็นบ้า....
"พี่เคียว เกิดอะไรขึ้น! เสียงดังเชียว" สาวน้อยน่ารักวิ่งออกมาจากหลังร้านถาม
"ก็ไอ้นี่น่ะสิ บังอาจมาชักดาบ" เคียวตอบก่อนจะโยนยุนโฮลงกับพื้น
"ว้ายตายแล้ว!!! ทำไมเลือดโชกแบบนี้ล่ะ คุณคะเป็นอะไรมั้ยคะ?" สาวน้อยถามอย่างตกใจก่อนจะเข้าไปประคองยุนโฮ "ไปโดนใครเค้าตีมาเนี่ย?" ยุนโฮแสร้งทำเป็นซบสาวน้อยอย่างหน้าหมั่นไส้ก่อนจะค่อยๆยกนิ้วชี้ที่ไร้เรี่ยวแรงไปทางเคียว
"พี่เคียวทำอย่างนี้ได้ไงคะ? ไปตีเค้าทำไม ดูสิเลือดอาบหมดแล้ว"
"ก็มัน...."
"ไม่ต้องก็ค่ะ เอริโกรธพี่เคียวแล้วนะคะ"
"แต่ว่า..."
"ไม่มีแต่ด้วยค่ะ ถึงเค้าจะทำผิดยังไงก็ไม่ควรทำถึงขนาดนั้น หนูไม่คิดเลยนะคะว่าพี่จะเป็นคนอย่างนี้" เอริว่า ทำเอาเคียวหน้าจ๋อย แต่ในใจจริงๆน่ะ อยากจะฆ่าไอ้คนที่ซบอยู่กับตักน้องสาวใจจะขาด ดูมันดิ๊ แกล้งทำเป็นสำออย ซบน้องเค้าใหญ่ นี่ยังไม่รวมไอ้สีหน้าน่าเตะที่ส่งมาให้ตอนที่เค้าโดนน้องว่าอีกนะ แบบนี้มันไม่น่าจะโดนแค่ไม้ตีพริกหรอก มันน่าจะโดนทั้งครก!!
"แล้วเอริจะให้พี่ทำไงล่ะ พี่ขอโทษ" เคียวพูดพลางส่งสายตาอ้อนวอนไปให้
"ก็ไม่ต้องทำอะไรมากหรอกค่ะ พี่เป็นคนทำเค้าเจ็บ พี่ก็ต้องเป็นคนทำแผลให้เค้า"
"แต่ว่า...."
"ไม่มีแต่ค่ะ จะทำไม่ทำ ถ้าไม่ทำก็ไม่ต้องมาพูดกัน" ลองน้องสาวสุดที่รักยื่นคำขาดแบบนี้ พี่ชายที่แสนดีที่ไหนจะกล้าขัดล่ะครับ
"ก็ได้ ตามมานี่!" รับคำน้องสาวเสียงอ่อย ก่อนจะหันไปตวาดยุนโฮ พร้อมๆกับจิกหัวร่างสูงแล้วลากขึ้นชั้นสองไป
"เฮ่อ~~จริงๆเลยพี่คนนี้"
"เอ่อ...จะไม่เป็นไรหรอครับ?" ยูชุนถามขึ้นหลังจากอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่นาน
"อ้อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ว่าแต่ทำไมพวกคุณถึงกินแล้วชักดาบล่ะคะ ตอบมาดีๆนะคะ ไม่งั้นมีเรื่อง" เอริถามพร้อมรอยยิ้ม.....รอยยิ้มที่ทำเอาคนถูกถามยิ้มไม่ออก
"คือว่า เรื่องมันเป็นอย่างนี้ครับ....." แล้วทั้งสี่คนที่เหลือก็ช่วยกันเล่าเรื่องให้เอริฟัง
"อืมมมมอย่างนี้ก็แย่เลยนะคะ เอาเป็นว่าช่างมันแล้วกันนะคะถือว่าช่วยๆกันไป" เอริพูด ทำเอาพวกดงบังแทบจะตัวลอยด้วยตวามดีใจ ทำไมถึงใจดีอย่างนี้เนี่ย ท่านเอริ~~~~
"แล้วญาติของผู้จัดการคุณชื่ออะไรล่ะคะ เผื่อฉันจะรู้จัก"
"เอ่อ ชื่อ....ชื่ออะไรว้า....อ๋อ~~~ ชื่ออิโนอุเอะครับ รู้สึกว่าจะเป็นผู้จัดการของวงดนตรีวงหนึ่งด้วย ชื่อวงเด๋อๆอะไรเนี่ยแหละ" จุนซูตอบ
"เดอร์ ออง เกรย์?"
"ครับๆ ใช่ครับ เดอร์ ออง เกรย์"
"งั้นคุณก็รอที่นี่แหละค่ะ เพราะเดี๋ยวอิโนอุเอะซังก็จะมารับพี่เคียวแล้วล่ะค่ะ" เอริตอบก่อนจะไปเก็บโต๊ะที่ตอนนี้ลูกค้าหายไปหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
……………………………………………………………………
ความคิดเห็น