คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สบายใจเมื่อได้อยู่ใกล้เธอ
ีวิอพราวฝันเปลี่ยนไปหลัารเ็บป่วยและารไ้พบับหมอ นัวเล็รู้สึว่าัวเอเป็นเหมือนนาเอนิยายที่เธอำลัสร้าึ้น
“หมอื่นไ้แล้ว เี๋ยวไปเรียนสายนะ” พราวฝันเอ่ยปลุนที่ำลัหลับใหลอยู่ที่โฟาัวให่ในห้ออเธอ
เมื่อืนหมออมานั่อ่านหนัสือที่นี่แล้วเผลอหลับไป ไ้เห็นท่าทีที่เหนื่อยล้าอร่าสูพราวฝัน็ไม่อยาปลุ ปล่อยให้หมอไ้นอนหลับพัผ่อนนถึเ้าวันนี้
“พราวรับ หมออนอนอีเี๋ยวนะ” หมอสะลึมสะลืออบแล้วหลับาลอีรั้
“ไม่เรียพี่ะ้วย เ้าเ็นนี้”
พราวฝันบ่น่อนะบีบไปที่มูอหมออย่ามันเี้ยวแล้วเินเ้าไปในห้อรัว เพื่อเรียมอาหารไว้ให้หมอเหมือนับทุวัน
“็อยาไม่ให้เป็นพี่แล้ว” หมอพูออมาหลัาพราวฝันเินเ้าไปในห้อรัว ามมอามนัวเล็ที่เาเริ่มมีใให้
หมอเินเ้าไปในห้อน้ำเพื่อแปรฟัน ่อนะออมาแล้วเห็นพราวฝันัำลััเรียมอาหารไว้บนโ๊ะอย่าอารม์ี ร่าสู็เผยยิ้มออมาับภาพรหน้า
“นี่หมอย้ายมาอยู่ับพราวเลยไหม ห้อัวเอ็แทบะไม่ลับแล้ว” นัวเล็บ่นพึมพำเมื่อหมอเินเ้ามาใล้
“พูริเหรอ หมอย้ายมารินะ” ามเบิว้าึ้นเพราะำัวนอพราวฝัน
“พราวประไหมล่ะ หูั้เียวนะเ้าหมา”
“พราวไม่แทนัวเอว่าพี่แล้วเหรอ หมอในะเนี่ย”
“ไม่้อมีพี่แล้ว็ไ้ ถ้าหมอะเรียพี่ว่าพราวเย ๆ แบบนี้ อีอย่าพราวะไู้ไม่แ่้วย” นัวเล็ำออมาอย่าอบใเมื่อเธอพูบ
“็เราเอันรั้แรพราวบอให้เรียพราวเย ๆ หมอ็เรียามที่พราวบอนะ” หมอยัไหล่ใส่นัวเล็อย่าพอใ เมื่อเธอว่ำปาใส่เาอย่าเถียไม่ออ
พราวฝันเินไปหยิแ้มอหมอเมื่อเธอไร้ทาสู้ อนนี้นรหน้าไม่เหมือนับอนแรที่รู้ัันเลยสันิ
“พราวรับ...เี๋ยวแ้มหมอ้ำหม”
“ไม่้อร้อเลยเ้าหมา พราวะหยิให้้ำไปเลย”
“พราวววว นี่หมอเอไม่ใ่หมา”
“วนนั้อเอี”
พราวฝันใ้ทั้มือสอ้าับที่แ้มอหมอแล้วึออ นถูึแ้มแม้ะบ่นออมา แ่เา็แอบยิ้มเมื่อเห็นว่านัวเล็มีวามสุที่ไ้แล้เา
“ไปิน้าวแล้วอาบน้ำไปเรียนไ้แล้ว”
“รีบไล่ระวัหมอไม่อยู่แล้วะิถึ”
่วบ่ายอวันเป็นอย่าที่หมอว่าเอาไว้ เมื่อหมอออไปพราวฝัน็รู้สึเหาึ้นมา สอเือนที่ไ้รู้ัับหมอทำให้เธอไม่้อใ้ีวิอยู่นเียว หมอทำให้พราวฝันสบายใเสมอ
พราวฝันำลัทำานที่เธอรั อนนี้เธอใ้เวลามาสอเือน ผลานเรื่อที่ยี่สิบยัไม่มีวี่แววว่าะบล ้วยพฤิรรมที่้อปรับเปลี่ยน ับสิ่ที่เธอเยร้ออ่อสิ่ศัิ์สิทธิ์ทำให้้อลเวลาารทำานมารึ่หนึ่
“ทำไมนิยายรามาถึูสใสนานี้ล่ะพราวฝัน” นัวเล็บ่นับัวเอหลัาอ่านอนทั้หมบล
พราวฝันยัเินไปเินมา เธอพยายามหาุเปลี่ยนที่ทำให้ผลานอเธอเปลี่ยนไป แ่ใ้เวลามาสัพัพราวฝัน็ยัหาไม่เอ เธอัสินใออไปเินเล่นที่สวนสาธาระ เผื่อะทำให้เธอลายเรียไ้บ้า
ใบไม้ปลิวไสวสายามแรลม สายลมที่ผัผ่านมาทำให้นัวเล็รู้สึผ่อนลายมาึ้น สวนสาธาระที่อยู่ไม่ไลาอนโมานั แ่พราวฝันพึ่เยมาับหมอเมื่อไม่นานมานี้
มือสวยหยิบโทรศัพท์ึ้นมาโทรหาพี่สาวและนทาบ้านที่เธอำลัิถึ
“สบายีไหมพราว สุภาพเป็นยัไบ้า”
“พราวสบายีพี่เพร ีึ้นมาไม่มีอาารอะไรอีแล้ว่ะ”
“สสัยยัยหนูอพี่เามีนูแลี”
“พี่เพร็เอาับพ่อแม่ับ้วยเหรอะ ไม่น่าเล่าเรื่อหมอให้ฟัเลย” พราวฝันพูาอู้อี้อย่าเินอายเมื่อถูพี่สาวล้อเลียน
“พ่อับแม่เาปัลูเยนโปรไว้แล้วนะ”
“พราวบอแล้วไะ ับหมอแ่พี่น้อ”
“เาิับพราวแ่พี่น้อรึเปล่า ไ้ถามเายั”
“็ริทุวันนี้แทบะไม่ใ่พี่น้อแล้ว หมอเรียพราว ๆ แทบะเป็นเพื่อนันอยู่แล้ว่ะ”
“น่ารัีออ ไว้ลับบ้านรั้หน้าวนหมอมา้วยนะ”
“พี่เพร พราวอวา่อนนะะ สายเ้า”
“้า รับเถอะเี๋ยวหมอะรอนาน”
พราวฝันนิ่เียบไป เธอไ้แ่สสัยว่าพี่สาวรู้ไ้อย่าไรว่านที่โทรเ้ามาือหมอ
“ว่าไเ้าหมา”
“พราวอยู่ไหนรับ หมอลับมาแล้วไม่เอ” เสียปลายสายแหบแห้พูออมาอย่าลำบา
“หมอลับมาแล้วเหรอ พอีพราวออมาเินเล่นที่สวนใล้ ๆ แล้วทำไมเสียถึเป็นแบบนี้”
“หมอรู้สึไม่่อยี ปวหัว้วย”
“หมอเ้าไปรอพราวในห้อ่อนนะ ำรหัสไ้ใ่ไหม เี๋ยวพราวะรีบลับอนนี้เลย”
“รับ พราวรีบลับมานะ”
หมอรหัสที่เาำไ้ี 595070 วันเิอพราวฝันที่สลับาัวสุท้ายมาไว้้านหน้า เาเินเ้ามาในห้อทีุ่้นเยแล้วล้มัวลนอนาอาารเหนื่อยล้า ไม่นานนัเสียเปิประูเ้ามาทำให้หมอ้อลืมาื่นึ้น
“เป็นยัไบ้า พราวอูหน่อยว่าัวร้อนมาไหม”
นัวเล็เินมานั่ล้าหมอ เธอไม่รอให้เาไ้อบอะไร มือเล็อพราวฝันวาลที่หน้าผา่อนะย้ายไปวาที่หน้าอแร่ที่เธอพึ่ปลระุมเสื้อออ ใบหน้าอนที่นอนอยู่แ่ำึ้นมาับารระทำเมื่อรู่อย่าปิไม่มิ
“หมอมีไ้ เี๋ยวพราวเอายามาให้ินนะ”
พราวฝันเินไปเปิู้หยิบยาลไ้มาให้ับร่าสูที่นอนหนาวอยู่บนโฟาัวให่ แล้วเินไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้อย่าเป็นห่ว
“รู้สึีึ้นบ้าไหม” พราวฝันนั่ลบนพื้นแล้วถามึ้น
“หมอปวหัวมาเลยรับ” หมอพูแล้วส่สายาอออ้อนมาให้นที่อยู่รหน้า เพื่อหวัเรียะแนนสสาราเธอ
“พราวบอแล้วใ่ไหมว่าอย่าเรียเยอะ หมออ่านหนัสือนไม่ไ้นอน้วย้ำ เมื่อืน็หลับอยู่รนี้ำไ้หรือเปล่า” พราวฝันบ่นพลาใ้มือเล็ลูบหัวอหมออย่าห่วใย
“พราว อย่าุหมอสิรับ” หมอส่สายาอออ้อนให้ับพราวฝันอีรั้
“ไม่้อมาอ้อนพราวเลย หมอ้อโนุบ้า พราวเป็นห่วมารู้ไหม”
“รับ ่อไหมหมอะไม่ทำแบบนั้นอีแล้ว”
“ไม่้อทำหน้าเป็นหมาหอยเลย พราวรู้ว่าหมออยาทำให้ีแ่อย่าหัโหมเินไปสิ” พราวฝันพู้วยน้ำเสียที่อ่อนล มอนรหน้าที่ำลัเอามืออเธอไปุมไว้
แ่ไม่ทันที่พราวฝันะบ่นบ หมอ็หลับไป่อนเสียแล้ว ใบหน้าหล่อมีเหื่อผุออมาเ็มหน้า นัวเล็่อย ๆ แะมืออเธอออแล้วไปเอาผ้ามาเ็ัวให้ับหมอ
“เมื่อเ้ายัี ๆ อยู่เลย รีบหายเร็ว ๆ นะเ้าเ็ พราวเหา” พราวฝันพูพร้อมับเ็ัวให้หมอ เห็นเาเป็นอย่านี้เธอ็อที่ะเป็นห่วไม่ไ้
นัวเล็เินเ้าห้อรัวไปเป็นรั้ที่สออวัน เพื่อเรียมอาหารอ่อน ๆ ให้ับนป่วย ้าว้มุ้ที่หมออบอให้เธอทำให้เป็นประำ ไ้ทำึ้นมาอีรั้ในวันนี้
เสีย้าห้อเหมือนะมีนย้ายเ้ามาอยู่ใหม่ ไ้ส่เสียัเินไป นพราวฝันลัวว่าะรบวนเ้าเ็อเธอที่ำลันอนหลับ้วยพิษไ้ เธอถอนหายใออมาอย่าไม่สบอารม์ ไม่รู้ว่าทำไมผนัห้ออนโที่แสนแพนี้ถึไู้บอบบามานั
“พราว” เสียเรียอหมอทำให้พราวฝัน้อเินออมาู
“ทำไมไม่นอนพัผ่อนเยอะ ๆ ะไ้หายเร็ว ๆ” พราวฝันเินมานั่รหน้าหมอแล้วึเอ่ยถามึ้น
“หมอไ้ยินเสีย นึว่าพราวำลัทำอะไรอยู่”
“เปล่าหรอพราวไม่ไ้ทำอะไร สสัยห้อ้า ๆ อีฝั่ะมีนย้ายเ้ามาอยู่แล้ว”
“หมันั้นที่แสนะเียบสบอพวเรา” หมอถอนหายใออมาเมื่อรู้ว่ามีนย้ายมาอยู่้าห้อพราวฝันอีฝั่
“หมอหิว้าวรึยั พราวทำ้าว้มุ้ไว้ให้้วยนะ”
“หมอไม่หิวรับ อยานอน่อมาว่าแ่เหมือนะนอนไม่หลับแล้ว”
พราวฝันรู้ีว่าหมอเป็นนที่รู้สึไว่อเสีย สมออหมอรับวามรู้สึมาว่านอื่น หมอบอับเธอเมื่ออนรู้ััน่วแร ทำให้หมอไ้ยินพราวฝันอ่านบทนิยายมาลอหลายปี
แม้แ่เวลาที่นอื่นพูอะไร หมอ็ะไ้ยินเสมอ พราวฝันยัไม่หายเมื่อหมอบอว่าเาไ้ยินแม้แ่เรื่อที่นอื่นไม่ไ้ยิน นั่นไม่ใ่เรื่อที่ีเพราะมันทำให้หมอ้อหุหิอยู่บ่อยรั้ และเสียนั้น็เ้ามารบวนสมาธิอหมอไ้่าย
“ให้พราวไปบอเาไหม”
“เา็ทำถู้อามแล้วรับ ไม่เป็นไรเี๋ยวหมอ็ีึ้น”
“ั้นหมอไปนอนที่โรแรมไหม ะไ้ีึ้นมาหน่อย”
“พราววนหมอเ้าโรแรมเหรอ ไม่ธรรมาเลยนะเรา” หมอพูบเาบีบไปที่มูอนัวเล็
“ป่วยแล้วยัะเล่นอี เ้าเ็นนี้นี่”
“็หมอไม่อยาให้พราวเรีย เี๋ยวหมอลับไปนอนที่ห้ออัวเอ็ไ้รับ น่าะัน้อยว่านี้หน่อย”
“ั้นิน้าวสัหน่อย่อนนะ แล้ว่อยไปนอน่อ”
“็ไ้รับ แ่พราวไปอยู่เป็นเพื่อนหมอไ้ไหม หมอไม่อยาอยู่นเียว”
“แล้วใรบอว่าพราวะให้หมออยู่นเียว”
หลัาทาน้าว้วยันเรียบร้อย พราวฝันเปิประูห้ออเธอออมาเพื่อะไปที่ห้ออหมอ เธอไม่ลืมที่ะหยิบโน๊บุ๊เพื่อไปทำาน้วย เธอมอห้อ้า ๆ ที่ำลันย้าย้าวอเ้าห้อ ่อนเ้าอห้อะเินออมาเ็วามเรียบร้อย
ายวัยสามสิบ้น ๆ ผิวพรราวละเอีย าั้นเียวเป็นเอลัษ์ แม้ะใส่ผ้าปิปาไว้พราวฝัน็ยัำเาไ้เสมอ “นภัส” เ้าอื่อที่เยเป็นวามสบายใอเธอมา่อน
“พราวไปันเถอะรับ” หมอับมืออพราวฝันให้เินามเาเ้าห้อไป
นที่ถู้อมอทำัวไม่ถู นภัสมอหิสาวที่เาเยรู้ั และายหนุ่มที่เสื้อนัศึษาถูปลระุมมาถึหน้าออย่าิีไม่ไ้ ่อนะเินเ้าไปในห้อที่เาพึ่ัสินใื้อและย้ายเ้ามาอยู่ โยที่เาไม่รู้เลยว่า้อลับมาเอพราวฝันอีรั้
ความคิดเห็น