คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : แม่ผัวตัวจี้ด
เ้าวันนี้หมอื่นเร็วมาว่าปิ เาอยาใ้เวลาอยู่ับพราวฝันให้นานึ้น เพื่อหวัให้นัวเล็รู้สึีึ้นาารระทำที่ไม่ไ้ั้ใอเา
“ทำอะไรอยู่รับ” หมอถามะเินเ้ามาในห้อรัว
“้าว้มุ้น่ะ เห็นหมอบ่นอยาทานมาหลายวันแล้ว พราวเลยทำให้”
“น่าอร่อยมาเลยหมอัะหิวแล้วสิ”
“หิว็ไปอาบน้ำเี๋ยวพราวั้โ๊ะรอ”
“พราวยัโรธหมอเรื่อเมื่อวานอยู่ไหมรับ”
“โรธสิ พราวไม่รู้ว่าหมอเป็นอะไรไป ถ้าเหนื่อยหรือเรียอะไรหมอไม่พูพราว็ไม่รู้ แ่หมอทำแบบนั้นมันไม่น่ารัเลย” พูบพราวฝันพยายามแะมืออหมอที่สวมอเธอไว้ออ
“พราวรับ หมออโทษนะที่ทำัวไม่น่ารัแบบนั้น” หมอ้มหน้าลบที่ไหล่บาอย่ารู้สึผิ
“หมอปล่อยพราว่อนพราวหายใไม่ออ”
“็ไ้รับ แ่พราวไม่โรธหมอไ้ไหม”
“เราะแ่านันอยู่แล้วนะ มีอะไรทำไมหมอไม่บอพราวบ้า ้อให้พราวรู้านอื่นลอเลยรึไ”
“พี่ภัสบออะไร พราวบอหมอมาสิ” ำพูอพราวฝันทำให้หมอรีบถามออไปอย่าื่นระหน
“พี่ภัสเหรอ? พี่ภัสรู้อะไรที่พราวไม่รู้อย่านั้นเหรอ” พราวฝันหันหน้ามาประันับหมอ แล้วมอเ้าไปในาอเา
“เรื่อานน่ะ หมอไม่อยาให้พราว้อิมาไป้วย”
“่ามันเถอะ หมอไปอาบน้ำมาทาน้าวัน พราวะไ้ทำาน่อ”
หลัหมอออไปทำานไ้ไม่นาน แม่สามี็ปราัวึ้นที่ห้ออพราวฝันเหมือนับทุวัน
“ุแม่หอบอะไรมาเยอะแยะะ” พราวฝันรีบไป่วยยอที่เ็มไม้เ็มมือแม่สามี
“อฝาหนูพราวนั่นแหละลู”
“ุแม่ไม่้อื้ออะไรมา็ไ้นะะ พราวเรใ”
“ะเี่ยวอเป็นรอบรัวเียวันอยู่แล้ว ไม่มีอะไร้อเรใหรอลู แล้วอีอย่าแม่เ็มใื้อมาให้ว่าที่ลูสะใภ้”
พราวฝันยิ้มแห้ับำว่าว่าที่ลูสะใภ้อแม่สามี รอบรัวอหมอยัไม่รู้ว่าพวเาไปทะเบียนสมรสันมา เธอเป็นสะใภ้อบ้านหลันี้นานร่วมสอเือน แ่ลับไม่มีใรรู้เลย
“หนูพราวิอะไรอยู่ลูหน้าาเรียเียว ทะเลาะับาหมอมารึเปล่า” ุนายเหมยถามลูสะใภ้ที่มีใบหน้าัวลึ้นมา
“ุแม่่วยูที่แผนารลาให้หน่อยไ้ไหมะ เมื่อวานหมอลับมาแล้วเียบไป พราวลัวว่าหมออาะมีเรื่ออะไร”
“ไม่้อห่วนะหนูพราว แม่ัให้ามำอ”
ุนายเหมย้มหน้า้มาออำสั่ับนในโทรศัพท์ทันทีที่พราวฝันพูบ
“ไ้ยินว่าหนูพราว็เยทำานที่แผนนั้นใ่ไหมลู แล้วทำไมถึออมาล่ะ”
“่ะ ทำไ้แ่สอปีหลัาที่พราวเรียนบมา พราวั้ใเ้าทำานที่นั่น แ่ผู้นไม่ไ้น่ารัเหมือนับที่พราวิเอาไว้เท่าไหร่ เลยัสินใลาออมา่ะ”
“ใร? ใรมันล้าทำัวไม่น่ารัับว่าที่ลูสะใภ้แม่ ให้แม่ัารให้ไหม”
“อย่าเลย่ะุแม่ ถ้าุแม่้อัารับนที่ทำไม่น่ารัับพราว เห็นทีุแม่อาะ้อเสียพนัานไปรึ่แผน” แม้พราวฝันหัวเราะออมาหลัเธอพูบ แ่สายาอเธอเศร้าลอย่าปิไม่มิ
“รุนแรมาเลยใ่ไหมลู ถึั้น้อลาออ”
“ไม่ไ้รุนแรที่ารระทำ่ะ แ่ำพูเหล่านั้นทำให้พราวมีอาารื่นระหนและหวาลัว ลัวว่าะไปทำให้นอื่นไม่อบใ ลัวว่านอื่นะรู้สึไม่ีับพราว นไม่อยาออไปใ้ีวิ้านออยู่หลายปีเลย่ะ”
แววาที่สั่นไหวอพราวฝันทำใหุ้นายเหมยนึสสารว่าที่ลูสะใภ้ เธอไม่เยรู้มา่อนว่ามีเรื่อแบบนี้เิึ้นที่บริษัทอเธอ
“หนูพราวไปที่แผนนั้นับแม่ไ้ไหม แม่อยาทำให้นเหล่านั้นรู้สึหวาลัวึ้นมาบ้า”
“แ่หมอทำานอยู่นี่แผนนั้นนะะ”
“็ถือว่าเราแวะไปูาหมอทำานีไหม”
เมื่อลันเรียบร้อยุนายเหมยเินทาไปที่บริษัทพร้อมับพราวฝัน พวเธอรมายัั้นยี่สิบแผนารลา เมื่อลิฟ์เปิออุนายเหมยับมือพราวฝันไว้แล้วเินเ้าไป้านใน พนัานลนลานทำัวไม่ถูเมื่อผู้ถือหุ้นรายให่และมีศัิ์เป็นถึภรรยาอท่านประธานปราัวอย่าไม่บอล่าว
“นไหนบ้าหนูพราวบอแม่มา แม่ะทำะัารให้ลัวนหัวหไปเลย” ุนายเหมยระิบถามลูสะใภ้อย่าุ่นเือ
“ฝั่นู้น่ะุแม่ พวเธอยันั่ิันอยยุ่เรื่ออนอื่นเหมือนเิม”
พราวฝันำเลือาให้แม่สามีไ้เห็นลุ่มสาว ๆ ที่เย่อว่าเธอ่า ๆ นานา เทียบับนรึ่หนึ่อแผนนี้ ลุ่มนี้ือนที่ทำให้พราวฝันทนไม่ไหวน้อลาออในที่สุ
“ุหิมีอะไรให้พวเรารับใ้เหรอรับ” นภัสหัวหน้าแผนเินเ้ามาถาม
“ทุนไม่้อื่นเ้นไปนะ ันแ่แวะมาหาลูายเท่านั้น”
ะทีุ่นายเหมยพูึ้น ผู้น่าับ้อมาที่เธอและนที่ยืนอยู่้าเธอ
“นั่นมันยัยพราวไม่ใ่เหรอแ”
“เอ่อใ่ริ้วย”
“ว่าแ่นามาที่นี่ทำไม”
“แำอนนั้นไ้ไหมที่นาร้อไห้อยู่ในห้อน้ำ”
เสียุบิบัพอที่ะทำใหุ้นายเหมยไ้ยิน เธอหันมอหิสาวพวนั้นอย่ารัเีย
“แล้วนี่หนูพราวลูสะใภ้ันเอ” ุนายเหมยเน้นำว่าลูสะใภ้แล้วหันมอลุ่มสาวที่หันมาสบสายาับเธอพอี ่อนเธอะส่ายหัวอย่าเหลืออับพนัานปาีพวนั้น
“ลูสะใภ้เหรอ”
“ันไม่ไ้หูฝาไปใ่ไหม”
“แ็เินไปถามเอสิ”
“นาินเ็อย่านั้นเหรอ”
“เียบปาไปเถอะน่า แไม่เห็นเหรอว่าุหิเธอ้อะเล่นานพวเราอยู่”
“ใ่แเียบไปเลยนะ ูไม่ออเหรอว่าุหิพานามาประาศศัิ์าที่นี่”
ุนายเหมยเินเ้าไปใล้แล้วระิบที่ลุ่มอหิสาวอย่าเหลืออ
“หัูัวเอบ้านะพวเธอ ไม่ใ่สนใแ่เรื่ออาวบ้าน”
พวเธอรู้สึหน้าาและัวแ็ทื่อึ้นมาับำพูที่ไม่เยมีใรมา่อว่าพวเธอแบบนี้ ุนายเหมยแสยะยิ้มแล้วเินลับไปหาพราวฝันที่ยืนรออยู่
“แม่ไม่เห็นาหมอเลยหนูพราว”
“พราว็ไม่เห็นเหมือนัน่ะ พี่ภัสเห็นหมอไหมะ” เธอหันไปถามภัสที่ยืนอยู่้า ๆ
นภัสยัไม่ไ้อบอะไรออมา็มีเสียประูลิฟ์ัึ้นััหวะ หมอเินออมาพร้อมับเฟยทำใหุ้นายเหมยแทบทรุลับพื้น ผู้หิที่เป็นเหมือนฝันร้ายอเธอไ้ลับมาแล้ว
“ุแม่เป็นอะไรไปะ” พราวฝันรีบับแนอแม่สามีไว้เมื่อเห็นว่าเธออาารไม่สู้ี
“นนี้แหละหนูพราว รัแรอาหมอ” เธอระิบเบา ๆ ที่้าหูอพราวฝัน
“ุแม่ใเย็น ๆ นะะ ไม่้อโวยวายอะไรเี๋ยวะยิ่ทำให้หมอเ้าใผิ”
ุนายเหมยพยัหน้าและทำามที่พราวฝันบอ แม้เธออยาะิหัวแล้วบสัที แ่เธอ็พยายามอลั้นไว้
“พราวมาั้แ่เมื่อไหร่รับ ทำไมไม่เห็นบอหมอเลย” หมอรีบเินมาหานรัทันทีที่เาเห็นเธออยู่ในแผน
“บอ็ไม่เอร์ไพรส์สิ พราวับุแม่แวะมาทาน้าวเที่ยับหมอับุพ่อน่ะ”
“ิถึหมอ็บอมาร ๆ”
“ิถึมา เ้าหมาอพราว” พราวฝันเินเ้าไปหอมแ้มหมอ่อหน้าทุนที่ยืนอยู่รนั้น เพื่อูปิิริยาอใรบาน
ุนายเหมยยิ้มออมาอย่าพอใับารระทำอว่าลูสะใภ้ เธอมอนที่ำลัิ้นพล่านแ่แสออมาไม่ไ้้วยวามสะใ
“ุแม่พวเราไปหาุพ่อัน่ะ อยืมัวเ็ฝึานหน่อยนะะพี่ภัส”
“เิามสบายเลยรับ”
ุนายเหมยเินผ่านเ้าไปในลิฟ์โยไม่มอเฟยแม้แ่หาา นั่นยิ่ทำให้เธอรู้สึไร้่าและไม่พอใเป็นอย่ามา
“าหมอแปล่อยมือลูสะใภ้แม่เี๋ยวนี้ แไปทำอะไรับแม่นั่นมา”
“แม่นั่นใรเหรอะุแม่” พราวฝันถามึ้นเหมือนับเธอไม่เยรู้มา่อน
ั้แ่เธออยู่ับแม่สามีมาสอเือน พราวฝัน็แ็แร่ึ้นอย่าไม่น่าเื่อ ุนายเหมยอยสอนหลายอย่าที่เธอไม่เยรู้และไม่เยทำมา่อน
“ุแม่รับผมยิ่ไม่อยาให้พราวิมาอยู่”
“ทำไมะุแม่ เธอเป็นอะไรับหมออย่านั้นเหรอะ”
“เธอเป็นแฟนเ่าอหมอรับ แ่หมอไม่ไ้รัเธอแล้วพราวไม่ิมานะ” หมอรีบอธิบายให้นัวเล็ฟั เาไม่อยาให้เธอ้อรู้เรื่อานอื่นอย่าที่เธอเยว่าเอาไว้
“แล้วที่หมอิมาเมื่อวานเพราะเรื่อนี้รึเปล่า” สิ้นสุเสียพราวฝันทุน่าอยู่ในวามเียบ ่อนที่ลิฟ์ะเปิออ
“เรื่อนี้แม่ะไม่ยุ่” พูบุนายเหมยรีบเินเ้าไปในห้ออสามีทันที
ความคิดเห็น