คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ยอมทุกอย่างเพื่อได้อยู่ข้างเธอ
เวลาผ่านล่วเลยไปนถึบ่ายสอโม สายาอพราวฝันเริ่มล้าาาร้อหน้าอเป็นเวลานาน เธอมอนาฬิาแล้วรีบวิ่ออไปนอห้ออย่าลืมัว
“ุแม่หิวรึยัะ พราวลืมูเวลาเี๋ยวพราวรีบไปทำอาหารมาให้ทานนะะ”
“ไม่้อทำหรอ แ่ทำาน็เหนื่อยมาแล้ว อาหารอยู่ในห้อรัว” ุนายเหมยพูบแล้ว้มลอ่านนิยายในมือ่อ
พราวฝันเินเ้าไปในห้อรัว เห็นอาหารมามายวาอยู่บนเาน์เอร์ เธอัารนำอาหารออมาใส่านสามสี่อย่า
“ุแม่ทาน้าวัน่ะ”
ุนายเหมยเินมานั่ที่โ๊ะอาหารามำเื้อเิอพราวฝัน
“ุแม่ื้อมาเยอะมาเลย่ะ พราวไม่ไ้เอาออมาหม ุแม่อยาไ้อะไรเพิ่มไหมะ” พราวฝันถามึ้นะวาแ้วน้ำล
“็เอาไว้ทานับาหมอมื้อเย็นแล้วัน ปิเธอทำานนไม่ินอะไรแบบนี้เหรอ มิน่าถึไ้ัวนิเียว”
“เปล่าหรอ่ะ แ่วันนี้พราวไ้รับำลัใมาเลยทำานเพลินไปหน่อย”
“ำลัใ?”
“มีนัอ่านส่อวัมาให้พราว่ะ”
“มันะสัเท่าไรันเียว ะมาเท่าับที่ันให้นัเียนอันไหม” ุนายเหมยรีบแย้ึ้น
“ะมาหรือน้อยพราว็ีใหม่ะ ถ้านนั้นให้พราว้วยใ”
พราวฝันพู้วยรอยยิ้มที่สใส เธอิแบบนี้มาลอ ถ้านให้ั้ใที่ะมอบให้เธอ็ยินีะรับอย่าเ็มใ
“เธอนี่่าแปลนริ ๆ”
“ุแม่มาอ่านหนัสือที่ห้อพราวบ่อย ๆ นะะ”
“แล้วทำไมัน้อมาบ่อย ๆ ้วย”
“พราวนึว่าุแม่ะอบที่นี่ะอี”
“แ่อยามาูวามเป็นอยู่อเธอเท่านั้น... ไว้มีเวลาะแวะมาแล้วัน”
ุนายเหมยเปลี่ยนำพูทันทีที่เธอเห็นใบหน้าอหิสาวรหน้าเศร้าหมอล
“อบุมานะะ ไว้โอาสหน้าพราวะทำอาหารใหุ้แม่ทานเอ”
“ทำเป็น้วยเหรอ”
“พราวทำเป็นทุอย่าเลย่ะ อแุ่แม่บอมา ปิพราว็ทำให้หมอทุวัน”
“เธอทำอาหารให้าหมอ้วยอย่านั้นเหรอ” ุนายเหมยถามอย่าไม่อยาเื่อหูอัวเอ
“่ะ หมออบออไปเรียนโยไม่ทานอะไร พราวเลย้อทำให้”
“็ถือว่ายัพอใ้ไ้”
บทสนทนายืยาวที่ทั้สอไุ้ยัน ทำให้พราวฝันรู้สึีใที่นรหน้าเริ่มะเปิใับเธอ ุนายเหมยเอ็รู้สึประทับใับพราวฝันไม่น้อยอยู่เ่นัน
่วเย็นหมอลับห้อมา้วยสภาพทีู่เหนื่อยล้า พราวฝันมอนรัที่เวลานีู้น่าสสารเหลือเิน
“เหนื่อยมาเลยเหรอ ั้นเี๋ยวพราวรีบไปเรียมอาหารให้นะ”
“หมออยาเิมพลัับพราวมาว่า รััน ๆ หน่อยรับ”
“รััน ๆ” พราวฝันเินเ้าไปสวมอหมอแล้วบหัวลอแร่อย่าที่อบทำ
“พราวเหารึเปล่ารับ วันนี้ไม่มีหมออยู่้วย”
“เหานิหน่อย่ะ”
“แ่นิเียวเอเหรอ หมอไม่อยู่ทั้นเลยนะ”
“ไม่ใ่แบบนั้น พราวเหานิเียวเพราะุแม่อหมอมาหา่าหา”
หมอรีบผละอออแล้วสำรวร่าายอนรั ทันทีที่เาไ้ยินว่าแม่อเาแวะเ้ามา
“แม่ทำอะไรพราวรึเปล่ารับ พูาไม่ีับพราวอีแล้วใ่ไหม”
“หมอใเย็นนะ แม่ไม่ไ้ทำอะไรหรือพูอะไรไม่ีับพราวเลย”
“รินะ พราวไม่้อพูเพื่อให้หมอสบายใ แ่พราว้อบอถ้าเิเรื่อไม่ีึ้น”
“พราวพูริ ุแม่มานั่อ่านหนัสือที่ห้ออพราวแล้วยัสั่อาหารมาให้้วย”
“หมอเริ่มไม่เื่อแล้ว ุนายเหมยเนี่ยนะทำแบบนี้” หมอเอาแ่ส่ายหัวหลัเาพูบ
“พราวพูรินะ หมอเินเ้าไปูในห้อรัวสิ ยัมีอาหารอยู่อีั้เยอะ”
หมอเินเ้าไปในห้อรัว เห็นอาหารร้านโปรอเาวาอยู่ เาถอนหายใออมาอย่าโล่อ
“ทาน้าวันนะเี๋ยวพราวเรียมอาหารให้”
“เี๋ยวหมอ่วยรับ”
ทั้สอนั่ทานอาหาร้วยันอย่าเอร็อร่อย ่อนหมอะถามพราวฝันึ้นอีรั้
“แม่ไม่ไู้่อะไรพราวใ่ไหม”
“หมอัวลเินไปแล้วนะ ไม่มีอะไรเิึ้นริ ๆ” พราวฝันยืนยันับหมออีรั้อย่าหนัแน่น
“ถ้าพราวรู้ว่าแม่หมอทำอะไรไ้บ้า พราวะเ้าใว่าทำไมหมอ้อัวล”
“แล้วอะไรล่ะที่แม่อหมอทำไ้”
“ารทำให้ใรสันหายไปาีวิอหมอ”
“หมายถึุแม่ทำร้ายนอื่นอย่านั้นเหรอ” พราวฝันรู้สึใึ้นมาับสิ่ที่เธอไ้ยิน
“ไม่ใ่ารทำร้ายร่าาย แ่เป็นทำร้ายิใมาว่า ุแม่อบใ้เินแ้ปัหาเสมอ”
“หมอไม่้อห่วนะ พราวไม่หวั่นไหวับเรื่อพวนั้นหรอ” พราวฝันพู่อนะยื่นมือไปับมือหนาอหมอ เพื่อให้เาลายวามัวล
“อบุพราวมานะรับที่อยู่เีย้าหมอมาเสมอ”
“ไม่เห็น้ออบุบ่อย ๆ เลย พราวเ็มใที่ะอยู่เีย้านที่พราวรั”
“นั่นแหละรับ หมอถึอยาอบุพราว”
“แล้ววันนี้ทำานเป็นยัไบ้า”
“็หนันิหน่อยรับ เพราะบาอย่าหมอ็ยัไม่่อยเ้าใเท่าไหร่”
“หมอน่ะเหรอที่ไม่เ้าใ”
“ที่ริวันนี้หมอไม่ไ้ทำานที่แผนหมายอย่าทีุ่พ่อรับปาไว้”
“ถ้าไม่เ้าใรไหนถามพราวไ้นะ ริ ๆ พราว็เยทำานที่บริษัทอหมอมา่อน”
“ริเหรอรับ ทำไมหมอไม่เยรู้มา่อนเลย”
“เพราะพราวเอ็ไม่เยรู้มา่อนเหมือนัน ว่าที่นั่นเป็นอรอบรัวหมอ”
โ๊ะอาหารอยู่ในวามเียบไปั่วะ หลัประโยสุท้ายออมาาปาอพราวฝัน
“มีหลายอย่ามาเลยที่หมอไม่เยบอับพราว อนนี้พราวแ่รู้สึว่าหมอไม่ไ้เปิประูให้พราวเินเ้าไปในีวิอหมอเท่าไหร่”
“หมออโทษนะที่ทำให้พราวรู้สึแบบนั้น หมอไม่เยิถึเรื่อนี้มา่อนเลย ทุ่วเวลาที่เราอยู่้วยันมันีนหมออยาให้มีแ่เราสอน”
“พราว็ไม่ไ้โรธอะไรหมอนะ แ่พราวแ่น้อยใ มันรู้สึเหมือนับหมอไม่ไว้ใพราวเลย”
“พราวรับ ไม่เอาไม่รู้สึแบบนั้นนะ มีอะไรที่พราวอยารู้เี่ยวับหมอพราวถามมาไ้เลย”
หมอเินมาหาพราวฝันที่นั่อยู่ฝัร้าม มือหนาเ็น้ำาที่เปื้อนใบหน้าสวยอนรัอออย่ารู้สึผิ ่อนะสวมอนัวเล็ที่ำลัสะอื้นไห้อย่าน่าสสาร
“พราวไม่น่ารัเลยใ่ไหมที่ทำัวแบบนี้” พราวฝันยัร้อไห้ออมา้วยวามน้อยเนื้อ่ำใ ที่หมอไม่เยบออะไรับเธอ
“ไม่เลยรับ หมอรู้ว่าพราวรู้สึแย่และันับเรื่อที่้อเผิอยู่”
หมอพูอย่าเ้าอเ้าใับสิ่ที่นัวเล็รู้สึและร้อไห้ออมา วามสัมพันธ์ที่เ้าอเ้าใในัวออีฝ่ายะทำให้วามรัอพวเาแ็แรึ้น
เ้าวันใหม่พราวฝันื่นมาทำอาหารเ้าให้หมอเหมือนอย่าทุวัน ลิ่น้าว้มลอยฟุ้ไปทั่วห้อ ปลุหมอที่ำลัหลับใหลให้ื่นึ้นมา
“เหนื่อยไหมรับ ้อื่นเ้าทุวันเลย” หมอเินเ้าไปอพราวฝันา้านหลั แล้วุหน้าลที่อเพื่อสูมลิ่นายอเธอที่เาอบ
“ไม่เหนื่อยหรอ พราวใ้ีวิแบบนี้มาลอ”
“สิ่ที่พวเป็นอยู่มันไม่่าาสามีภรรยาันเลยนะ เหลือแ่ารทะเบียนสมรสที่พวเรายัไม่ไ้ทำ พราวว่าพวเราไปันีไหมรับ”
“มันไม่ใ่เรื่อล้อเล่นนะหมอ พราวไม่ำ้วยหรอนะ”
“หมอพูริ ๆ นะรับ ุแม่ะไม่ไ้เอาเรื่อพราวมาู่หมอไ้อี หมอลัวทุรั้ทีุ่แม่พูึ้นมา ลัวว่าพราวะหายไป”
“พราวเป็นุอ่อนอหมอนานั้นเลยเหรอ”
“เรียว่าเป็นนที่หมอรัมาีว่ารับ เราไปทะเบียนันีไหม หมอไม่ไ้บัับพราวนะ หมอยอมรับารัสินใอพราวทุอย่า”
“ที่บ้านพราวใแย่เลย”
“หมอิถึแ่ัวเออีแล้ว” แววาอหมอเศร้าหมอล้วยวามรู้สึผิ
“พราวล เราไปทะเบียนสมรสัน” เมื่อเห็นใบหน้าอนรั พราวฝัน็อบล้วยวามใอ่อน
หมอัวแ็ทื่ออพราวฝันไว้แน่น เมื่อำออเาไ้รับารอบล เาิหนัมาทั้ืนถึทาออที่ะแ้ปัานี้ไ้ ารทะเบียนสมรสผ่านารลั่นรออหมอมาทั้ืน เาอยาให้พราวฝันมั่นใในัวเามาว่านี้ และไม่อยาให้แม่มายุ่ับีวิอเาไ้อี
ความคิดเห็น