คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : รักกันๆทอฝันของฉันกับเธอ
พระอาทิย์ำลัโผล่รับอบฟ้า ปลุพราวฝันที่ำลันอนหลับให้ื่นึ้นมา้วยวามเยิน นัวเล็แหนมอหน้านที่ำลัอเธอเอาไว้ ใบหน้าสวย็ร้อนผ่าวึ้นมาเมื่อเธอิถึเรื่อเมื่อืน
“ื่นมาทำอะไรแ่เ้ารับ” หมอพูแล้วุ๊บลไปที่ผมนิ่มอนในอ้อมอ
“พราวินน่ะ หมอลับห้อไปไ้แล้ว เี๋ยวนอื่นมาเห็นเ้า”
“็ไ้รับ แ่พราวรีบอาบน้ำแล้วเราไปเินเล่น้วยันนะ”
“ไ้สิ แล้วเอัน้าล่า”
หมอเินออมาาห้ออพราวฝัน เาเินรไปยัห้อที่อยู่ร้ามแล้วเปิประูเ้าไป ห้อพัที่รอบรัวอพราวฝันเรียมไว้ให้หมออยู่ร้ามับห้ออเธอ
เป็นอย่าที่พราวฝันเยบอับเาไว้ รอบรัวอเธอให้อิสระในารใ้ีวิ พวเามอทุอย่า้วยวามเ้าใ นั่นทำให้หมอไม่เยรู้สึอึอัสันิั้แ่เินทามาถึ
หลัอาบน้ำเสร็หมอเินลมาที่ั้นล่า เห็นเพรำลันั่ื่มาแฟอยู่นเียว เาเินเ้านั่้วยแล้วล่าวทัทายอย่าสุภาพ
“หมอเอาาแฟไหม เี๋ยวพี่ไปให้”
“ไม่เป็นไรรับพี่เพร”
“เลิเร็ไ้แล้วหมอ พี่ใีะาย” เพรพูึ้นหลัเห็นท่าทาอหมอที่ยัูเรในในบ้านหลันี้
“หมอะพยายามรับ แ่พึ่ไ้เอันรั้แรหมอเลยทำัวไม่่อยถูเท่าไหร่”
“ั้นวันนี้ฝาเ็ ๆ ้วยนะ พี่ับสามีะเ้าไปทำธุระในเมือ”
“ไม่้อห่วรับพี่เพร หมอะูแลให้เป็นอย่าีเลย” หมออบ้วยแววาที่เป็นประาย เมื่อเานึถึเ็แฝที่น่ารั
“แล้วนี่หมอะไปไหนับพราวรึเปล่า”
“ว่าะออไปเินเล่น้วยันรับ”
“ั้นไว้เอันอนบ่ายนะ”
“รับพี่เพร”
พูบเพร็เินออไป หลัานั้นไม่นานนัพราวฝัน็เินลมายัั้นล่า นัวเล็สวมุระโปรอย่าที่เธออบ
“หมอุยับใรอยู่เหรอ เมื่อี้พราวไ้ยินแว่ว ๆ”
“หมอุยับพี่เพร แ่อนนี้พี่เพรออไปแล้วรับ”
“เี๋ยวพราวไปาแฟมาให้นะ หมอรอรนี้สัเี๋ยว”
พราวฝันเินไปาแฟเมนูโปรอหมอมาให้อย่ารู้ใ ารอ่านหนัสือหนัทำให้หมอ้อพึ่าแฟอยู่เสมอ นัวเล็รู้ีว่าถ้าวันไหนหมอไม่ไ้ื่ม็ะมีอาารปวหัวและอ่อนเพลีย
“เสร็แล้ว่ะ เราไปันเถอะ” พราวฝันยื่นแ้วาแฟให้ับหมอ แล้วูมือเาเินออไปที่สวนหลับ้าน
“พี่เพรฝาูภูผาับะวัน้วยนะ”
“หมอไม่้อห่วหรอ ว่าสอแฝะื่น็อีสัพัเลย”
“เห็นภูผาับะวันแล้ว...หมอ็อยามีลูบ้า” หมอพูประโยสุท้ายออมาเบา ๆ ลัวว่าน้า ๆ ะไม่เห็น้วย
“เอาสิ ถ้าเราแ่านันเมื่อไหร่ หมอบอมาไ้เลยว่าอยามีี่น”
“รินะพราว หมอมีวามสุที่สุเลย อยาะแ่านับพราวให้เร็ว ๆ แ่หมอยัไม่มีอะไรเป็นอัวเอเลยสัอย่า พราวอทนรอหมอหน่อยนะ”
“ถ้าพราวไม่รอหมอะให้พราวรอใร”
“เราัานแ่อเราที่นี่ีไหม หมออบที่นี่ที่สุเลย”
“หมออย่าพึ่รีบิถึั้นนั้นเลยนะ พราวอยาให้เราเินไป้วยัน้า ๆ แ่มั่นมาว่า”
“หมอมั่น่อพราวแน่นอนรับ ไม่้อห่วนะ”
“พราวเอ็ะมั่นับหมอเหมือนัน ะเอานะใรอบรัวอว่าที่สามีให้ไ้”
“ว่าที่สามสามีอะไรพราว หมอเป็นสามีแล้วเถอะ”
“หมอ!” พราวฝันถลึาใส่น้า ๆ เธอเ้าใีว่าที่หมอพูออมาหมายวามว่าอย่าไร
“แล้วทำไมที่นี่ถึื่อไร่ทอฝันเหรอ ทำไมถึไม่เป็นพราวฝันรับ”
“็ไร่นี้อยู่มา่อนที่พราวะเิะอี หมอรู้ไหมว่าทำไมถึเป็นทอฝัน”
“หมอไม่รู้รับ แ่หมอว่า็ล้ายับพราวฝันอยู่นะ ทอฝันแบบ่วยันสานฝันแบบนี้รึเปล่า”
“ทอฝันือื่อแม่อพราวเอ พ่อใ้ื่อแม่มาั้เป็นื่อไร่แห่นี้ เามั่นใมาว่าทั้สอะอยู่้วยันลอีวิ พ่อับแม่ือนที่ทำให้พราวเื้อในรัแท้เสมอ แ่รัอพราวบารั้มันือารเสียสละมาว่า”
“ถ้ารัแล้วทำไม้อเสียสละ หมอไม่เ้าใ”
“เพราะรัมาึอยาให้นนั้นมีวามสุ อยาให้เามีอนาที่ี ถ้าวามสุอเาไม่ไ้อยู่ที่เรา พราว็พร้อมที่ะเสียสละไ้แม้ว่าะรัเามาแ่ไหน็าม”
“แ่หมอไม่ยอมนะ หมอะทำให้พราวรัหมอมาึ้นทุวันเลย”
“แ่พราวยอมนะ ถ้าวันนั้นหมอไม่้อารพราวแล้ว”
พราวฝันมอหน้าอหมอที่บึ้ึใส่เธอเพราะประโยเมื่อรู่ เธอับที่แ้มทั้สอ้าอเาแล้วูบลบนหน้าผามน
“หมอรัพราวมานะ ไม่เอาไม่พูถึเรื่อแบบนี้แล้ว”
ทั้สอเินลับเ้ามาในบ้าน เห็นภูผาับะวันเินออมาาห้อนอนพอี สอแฝอาบน้ำแล้วแ่ัวออมาอย่าเรียบร้อย
หมอมอภาพรหน้าแล้วิถึเมื่อรั้ัวเอยัเป็นเ็ อนนั้นเาอายุเท่านี้เายัอาบน้ำเอไม่เป็น้วย้ำ ้อมีนมาอาบน้ำป้อน้าวลอเวลา
“น้าพราวับน้าหมอไปไหนมารับ” ะวันถามึ้น
“น้าพราวไปเินเล่นันมารับ ภูผาับะวันหิว้าวรึยั”
“หิวแล้วรับ พวเรารอุาับุยายลับมาาสวนอยู่ เห็นว่าะไปเลือผลไม้มาให้น้าหมอรับ”
“ให้น้าหมอเหรอรับ”
“รับ”
“ั้นเี๋ยวน้าพราวทำอาหารให้ีว่า ีไหมสอแฝ”
“เย้ ภูผาีใที่สุเลยรับ น้าพราวทำับ้าวอร่อยมา”
พราวฝันเินเ้าห้อรัวไป หลัเห็นท่าทาที่อบใอหลานายทั้สอ ทิ้หมอให้อยู่ับเ็ ๆ เพียลำพั
“ริรับน้าหมอเห็น้วย น้าพราวทำับ้าวเ่ที่สุ”
“น้าหมอลับวันไหนรับ ภูผาไม่อยาให้น้าพราวลับไปเลย”
“ลับวันพรุ่นี้รับ ไว้น้าหมอะพาน้าพราวมาหาบ่อย ๆ นะ”
“ะวันอเบอร์น้าหมอหน่อยรับ ถ้าิถึน้าพราวะไ้โทรบอน้าหมอให้พาน้าพราวลับบ้าน” เ็ายพูแล้วหยิบโทรศัพท์ในระเป๋าออมาให้ับหมอ
“เราไปแอบูน้าพราวันีไหม”
สอแฝพยัหน้าเห็น้วย หลัาเล่น้วยันมาพัหนึ่ สามหนุ่มเินย่อมาที่รัวอย่าเียบ ๆ พวเามอูพราวฝันที่ำลัิมอาหาร ใบหน้าสวยยิ้มออมาเมื่ออาหารที่ิมเ้าไปมันถูปาอเธอ
“โอ๊ย”
เสียร้ออพราวฝันทำให้นที่แอบอยู่ทั้สามรีบวิ่ออมาู้วยวามใ
“พราวเป็นอะไรรับ เ็บรไหนรึเปล่า” หมอับมืออนัวเล็พลิไปพลิมาอย่าเป็นห่ว
“น้าพราวเ็บมาไหมรับ” ะวันถาม
“เปล่ารับ น้าพราวไม่ไ้เป็นอะไรเลย”
“แ่เมื่อี้พราวร้อออมา เ็บรไหนบอหมอสิรับ” หมอยัสำรวร่าายพราวฝันอย่าสสัย
“พราวไม่เป็นไรริ ๆ หมอมอรนีู้” พราวฝันี้ไปทีู่้เย็น ู้เย็นสะท้อนไปที่หน้าประูที่สามหนุ่มแอบอยู่เมื่อสัรู่
“พราวแล้พวเราเหรอ ะวันับภูผารับ น้าพราวแล้พวเราทำยัไีรับ”
“อย่านี้้อรััน ๆ รับ” ะวันอบพร้อมับทำาแป๋ว
“รััน ๆ ืออะไรรับ น้าหมอไม่เ้าใ”
“รััน ๆ ือ้ออันรับ ุแม่ให้พวเราอันถ้ามีใรทำัวไม่น่ารัรับ น้าพราวแล้พวเรา น้าพราว้อรััน ๆ พวเรารับ” ภูผาพูแล้วอ้าแนรอให้พราวฝันเ้ามาอ
หลัาอหลายายทั้สอนเสร็ นัวเล็ทำัวไม่ถูที่้ออหมอ่อหน้าสอแฝ
“น้าพราวไม่ี้โนะรับ ้อรััน ๆ น้าหมอ้วยรับ”
เมื่อเห็นทีมสนับสนุนทำานเ็มที่หมอ็อ้าแนรอให้พราวฝันเ้ามาอ ภูผาับะวันส่สายาุนิ ๆ อย่าน่าเอ็นู เมื่อเห็นแบบนั้นพราวฝัน็เ้าไปสวมอหมอที่อ้าแนรออยู่
“ีมารับ รััน ๆ”
หลัารัันนเป็นที่พอใหลายายทั้สอ พวเา่วยันยอาหารออมานั่ทาน้วยันที่โ๊ะ ่อนหมอะระิบเบา ๆ ้าใบหูอพราวฝัน “รััน ๆ”
ความคิดเห็น