คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : รักของเรา
่วสายหมอเินทามาที่ะเพราะวันนี้เามีสอบ ารสอบวันนี้เป็นัวี้วัว่าเาะบสามปีรึ่หรือไม่ แ่หมอ็ั้ใะไปฝึานแล้วบามำหนพร้อมับเพื่อน
ร่าสูเินมาหาเพื่อน ๆ ที่โ๊ะประำเหมือนทุรั้ มือหนาวาประมวลในมือลแล้วนั่ล้าราฟ
“นึว่าโนพี่พราวับัไว้ะอี ไม่โผล่หน้ามาให้เพื่อนเห็นบ้าเลย”
“หมอ็มานี่แล้วไ”
“วันนี้วันสอบหมอเลย้อมาไ ถ้าไม่มาวันสอบราฟว่าะฟ้อหิแม่อนายแล้วนะ”
หมอหันมอหน้าราฟอย่าุ่นเือ เมื่อสิ่ที่เาไม่อยาไ้ยินออมาาปาเพื่อนรัที่นั่อยู่้า ๆ
“เิอะไรึ้นเหรอหมอ” ราฟถาม้วยน้ำเสียที่ริั
“แม่เาบอให้หมอเลิับพราว” หมอพู้วยน้ำเสียที่ไป้วยไป้วยวามัวล ใบหน้าหล่อเหลาเศร้าหมอลอย่าเห็นไ้ั
“เี๋ยวนะ!!พวเราวรใับอะไร่อนี ระหว่าหมอเป็นแฟนับพี่พราวแล้วไม่บอเพื่อน หรือใที่แม่อหมอรู้เรื่อนี้่อนพวเรา”
“ราฟวรใที่แม่ะให้หมอเลิับพราว”
“แ่แหย่เล่นเอ ไม่อยาให้เรีย่อนสอบ แม่อหมอเป็นยัไเรา็รู้ีอยู่แล้ว”
“เพราะรู้ีไ หมอถึไ้เรีย”
“เิมามีเินมีทอมามายแล้วะมีวามสุอะไร ถ้าไม่ไ้มีีวิเป็นอัวเอ” วาฬพูึ้นอย่าไม่ริัมานั
แ่หมอที่ไ้ฟัเาลับเห็น้วยในสิ่ที่วาฬพูออมา ั้แ่เล็นโเายอมทำในสิ่ที่รอบรัว้อารมาลอ นไม่มีีวิเป็นอัวเอ ไม่ไ้ใ้ีวิในแบบที่เา้อาร
ยอมแม้ระทั่ปล่อยให้แฟนนแรออาีวิไป าารระทำบาอย่าอแม่เา นั่นทำให้หัวใอหมอ้อสลายรั้แร เาเลือที่ะเรียนหมายและออมาอยู่้านอหลัานั้น นี่เป็นสิ่เียวที่ทำให้หมอไ้ใ้ีวิเป็นอัวเอั้แ่เิมา
“อนนี้หมอ็โมาแล้ว ไม่ใ่เ็สิบแปเหมือนเมื่อ่อน เื่อราฟเถอะมันะโอเ”
“หมอ็หวัให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนัน”
หลัสอบเสร็หมอลับมาที่อนโ เาไม่ลืมที่ะแวะื้อเ้ร้านโปรลับมาฝาพราวฝัน้วย หมอเปิประูแล้วเินเ้ามาในห้อ เห็นนัวเล็ำลัทำหน้าเรียอยู่ที่โ๊ะทำาน
“เรียอะไรอยู่รับ หน้าบึ้เียว” หมอถามึ้นแล้วยเ้ในมือให้นัวเล็ไ้เห็น
“ูสัาที่สำนัพิมพ์เสนอมาน่ะ หมอมา่วยพราวูหน่อย”
“เรื่อสัาลิสิทธิ์ผลานอพราวเหรอ”
“ใ่ หมอว่าพราวทำเอีไหม แบบทำเล่มเอ ทำารลาเอ แล้ว็ายเอไปเลย”
“หมอไม่่อยรู้เรื่อายอับารลาพวนี้เลย อโทษที่่วยอะไรไม่ไ้นะ”
“พราวล้อเล่นน่ะ ถ้าะทำพราวทำไปนานแล้ว แ่อยาลอูสัาที่เาส่มาให้เย ๆ”
“้อล็ีเลยนะ”
“พราว็ว่าีเลย แ่ไว้เี๋ยว่อยูอีที”
“แล้วอนนี้รายไ้พราวโอเใ่ไหม”
“โอเสิ พราวทั้ายอีบุ๊ ิเหรียรายอน ไ้รับอวัานัอ่านที่น่ารั้วย”
“อนแรหมอิว่าแ่เียนนิยายมันะไปยาอะไร แ่พอเห็นพราวทำแล้ว หมอ็รู้สึปวหลั ปวา ปวแน ปวนิ้ว แล้ว็ปวสมอไป้วยเลย ว่าะออมาเป็นผลานแ่ละเรื่อมันไม่่ายเลย”
หมอพูแล้วทำท่าทาประอบ เรียเสียหัวเราะาพราวฝันไ้เป็นอย่าี
“ใ่ ลมือทำ็ไม่ไ้หมายวามว่าะประสบวามสำเร็ แ่ถ้าเราไม่ทำเรา็ไม่มีทารู้ ว่าพราว็มีรายไ้ามที่พราวหวัไว้็ใ้เวลานานเอาเรื่อเลย”
“แล้วรายไ้มาพอที่ะเลี้ยเ้าหมาัวนี้ไหมรับ”
“เลี้ยไ้ทั้ีวิเลย่ะ”
พราวฝันพูพลายับัวึ้นไปนั่บนัอหมอ แล้วบหัวลบนอแร่อย่าอออ้อน หมออนัวเล็ไว้ในอ้อมออย่าหวแหน
“อย่าเรียเรื่อที่ยัไม่เิึ้นเลยนะ เพราะมันะทำให้อนนี้หมอไม่มีวามสุ พราวอยาให้เ้าหมาอพราวมีวามสุมา ๆ”
“รับ หมอะพยายามให้มาว่านี้นะ แ่หมอลัวว่าพราวะหายไปาีวิอหมอ”
“พราวไม่มีทาหายไปแน่นอน นอาวันนั้นหมอะไม่้อารพราวแล้ว”
“ไม่มีวันที่หมอะรู้สึแบบนั้นแน่นอนรับ”
“ไว้สอบเสร็ไปเที่ยวที่บ้านพราวไหม วามริที่บ้านบอให้วนหมอมา้วยั้แ่รั้่อน”
“แล้ว็ไม่ยอมให้หมอไป้วยนะยัยัวแสบ มาให้หมอลโทษะี ๆ” หมอหอมที่แ้มทั้สอ้าอนในอ้อมอ
“็หมอมีสอบไ พราวเป็นห่วหรอ”
“เป็นห่ว? แล้ว็หว้วยใ่ไหมรับถึไ้รีบลับมา”
“ใ่ พูแล้ว็ะอยาีสัสามที ระุมเสื้อ็มีทำไมอนนั้นไม่รู้ัิ”
“แล้วที่บอว่านอนไม่หลับ็ไม่ริใ่ไหม”
“พราวไม่พูับหมอแล้ว”
พราวฝันลุึ้นอย่าลืมัว ่อนหมอะรีบว้าที่เอวเล็ให้นั่ลเหมือนเิม แล้วูบับที่ไหล่บาอเธอ ใบหน้าสวยึ้นสีแเรื่อับารระทำเมื่อรู่อนรั
“ื้อ หมอพอแล้ว”
“็พราวอยาน่ารัเอนี่รับ” พูบหมอระหน่ำุ๊บลทั่วใบหน้าอนัวเล็อย่าห้ามใไม่อยู่ ้วยวามน่ารัน่าน่าเอ็นูอเธอ
หวัน่อมา พราวฝันำลัเ็บเสื้อผ้าลในระเป๋า เพื่อเินทาไปที่บ้านอเธอในวันพรุ่ ระเป๋าใบไม่ให่เท่าไหร่นัแ่พอใส่อใ้ที่ำเป็นสำหรับสอสามวัน
“พราวว่าที่บ้านอพราวะอบหมอไหม” หมอพู้วยใบหน้าทีู่ัวลเล็น้อย เพราะนี่เป็นรั้แรที่เาะไ้เอับรอบรัวอพราวฝัน และเป็นรั้แรที่เาะไ้ไปบ้านอแฟนสาว
“ไม่อบหรอมั้”
“พราว หมอลัวแล้วนะ”
“ไม่อบอะไรล่ะ หมอือลูเยนโปรเลยนะ ที่บ้านพราวบอแบบนี้มาลอ”
“ริเหรอ รินะ ่อยัวลน้อยลหน่อย”
“หมอ็น่ารัให้มันน้อย ๆ หน่อย พราวไม่อยาลายเป็นเ็ที่ถูเ็บมาเลี้ย”
ำแหน่ลูรัและน้อรัอพราวฝันเหมือนะสั่นลอนถ้าเธอพาหมอลับบ้านไป้วย
“เหมือนหมอใ่ไหมที่พราวเ็บมาเลี้ย เท้าไม่เ็บแล้วใ่ไหมรับ”
“เราพึ่ไปัไหมมา้วยันวัน่อน แผล็สมานันีแล้วหมอำไม่ไ้เหรอ”
“ำไ้รับ แ่หมออยาถามพราวให้แน่ใมาว่า”
เสียเาะประูัึ้นััหวะู่รัที่ำลัหยอล้อันอย่ามีวามสุ
“ประูบานนี้่ามีเสน่ห์เหลือเิน” หมอพูะที่เินไปเปิประู
“ุภัส ุะมาทำไมบ่อย ๆ รับ แฟนเาะ้วยัน”
“ผมมาหาน้อพราว วันนี้มีอะไรินไหม”
นภัสเปิประูเินเ้ามานั่ที่โฟา ั้แ่พราวฝันออาโรพยาบาลเา็แวะมาที่นี่ทุวัน นทำให้เาเินเ้าออห้อนี้อย่าไม่เรใ เพราะพราวฝันบอให้เาทำัวามสบาย เธอไม่รู้สึอึใเหมือนเมื่อ่อนแล้ว
“วันนี้ไม่มีรับ เราำลัเรียมัวลับบ้านพราวันอยู่”
“น้อพราวะลับบ้านเหรอ ฝาวามิถึหาทุน้วยนะรับ”
“ไว้พราวะบอให้่ะ”
“เหม็นี้หน้าริ ๆ าแ่นนี้” หมอบ่นพึมพำับัวเอ เมื่อเาพูออไปแล้วนภัสทำเหมือนว่าไม่ไ้ยิน
“แล้วรู้ัับที่บ้านอพราว้วยเหรอ” หมอถามึ้น
“รู้ันิหน่อย พี่ภัสเยเป็นหัวหน้าอพราวน่ะ”
“นแ่ลับห้อไปไ้แล้ว”
“พราวูหมอสิ ไล่พี่ลอเลย”
“พี่ภัสลับไป่อนนะะ ไว้พราวะเอาผลไม้มาฝา”
“น้อพราว.... ใร้ายทัู้่เลย”
นภัสเินสะบัสะโพออาห้อไป เพื่อบอู่รัว่าเาำลัอน ทำให้พราวฝันับหมอ้อหัวเราะออมา เมื่อเห็นท่าทาที่น่ารันั้น
“ุภัสเาิว่าัวเอเป็นเ็รึไ”
“พราว็ไม่รู้เหมือนัน ปิเา็ไม่ไ้เป็นแบบนี้นะ”
เ้าวัน่อมาพราวฝันับหมอเินทามาถึสนามบินที่่าัหวั หมอทำารเ่ารถที่สนามบินเพื่อับไปยับ้านอพราวฝัน
เมื่อับรถออมาาสนามบินหมอลระรถล แล้วสูอาาศบริสุทธิ์เ้าไปเ็มปออย่าอารม์ี พราวฝันเห็นารระทำอหมอ็้อยิ้มาม
“พราว หมอไ้ลิ่นทะเล”
“หมออยาไปเินเล่น่อนไหม บ้านอพราวยั้อเินทาไปอีไลเลย”
“ั้นเราแวะทาน้าวันีไหมรับ ะไ้ื้ออาหารไปฝาที่บ้านอพราว้วย”
“เอาสิ พราว็ิถึอาหารทะเลส ๆ อยู่พอี”
ร้านอาหาริทะเลแห่หนึ่ที่ไ้รับารเลือาทั้สอ มีสายลมที่ผัผ่านมาเป็นระยะ มอออไปเห็นวิวทะเลว้าให่สุลูหูลูา ทำให้พวเา้อยิ้มออมาับบรรยาาศรหน้า
“หมออบที่นี่ไหม”
“อบรับ”
“หมออบทะเลเหมือนันเหรอ”
“เปล่ารับ หมออบเพราะที่นี่เป็นบ้านเิอพราว”
นัวเล็อแนอหมอแล้วบลที่ไหล่ว้า ใบหน้าสวยึ้นสีเพราะเินอายับำพูอหมอ ำพูที่ไม่ไ้มีอะไรพิเศษมามาย แ่มันลับพิเศษมามายสำหรับพราวฝัน
ความคิดเห็น