คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ใครกันแน่ที่ถูกลงโทษ
เมื่อถึเวลาที่พราวฝัน้อออาโรพยาบาล หลัเ็นเอสาราร่ายเินเรียบร้อย พยาบาล็เอายามาให้ที่ห้อพร้อมับรถเ็นที่ะให้นัวเล็นั่เพื่อไปที่รถอพวเา
พราวฝันัารเปลี่ยนุที่เธอไม่รู้ว่าหมอนั้นไปเอามาให้ั้แ่อนไหน หมออุ้มเธอมานั่ที่ัโรห้อน้ำ่อนะยื่นุให้แล้วเินออไป ุระโปรที่สวมใส่่ายูเหมือนผ่านาริำนวมาแล้ว
ทันทีที่เสียเปิประูห้อน้ำัึ้น หมอเินไป้อนร่านัวเล็มานั่ที่รถเ็น แล้วเ็นไปที่รถอเาที่อไว้ที่ั้นสาม
เมื่อลับมาถึอนโหมอ้อนนัวเล็มาอุ้มไว้ พราวฝันบลอแร่อย่าสับสน เพราะหมอไม่ยอมพูับเธอั้แ่นภัสออาห้อไป
หมอวาพราวฝันลที่โฟาัวให่ หลัานั่ลนัวเล็สำรวมอรอบห้อ อนนี้ไม่มีเศษแ้วหรือเลืออเธอหลเหลืออยู่แล้ว ่อนเธอะหันไปมอหมอที่ำลัเอาุอเธอที่ใส่เมื่อวานออมาาระเป๋า เห็นมือหนามีบาแผลที่มือ้าวา พราวฝันเ้าใทันทีว่าหมอหายไปไหนมาเมื่ออนเ้า
“หมอทำวามสะอาห้อให้พราวเหรอ” พราวฝันถามึ้นทั้ที่รู้อยู่แล้ว แ่เธออยาทำลายบรรยาาศที่เียบสบนี้
“รับ”
“หมอะไม่พูับพราวริเหรอ” นัวเล็ทำหน้าเศร้าลเมื่อเธอไม่แน่ใว่าัวเอทำอะไรผิไป
“พูรับ แ่หมอำลัลโทษัวเออยู่ ที่พูไม่ีับพราวเมื่อวาน” หมออบอย่าหนัแน่น ถึสิ่ที่เาำลัทำเพื่อลโทษัวเอที่ทำัวไม่ี
“ลโทษัวเอยัไ” พราวฝันถามึ้นอย่าไม่เ้าใ
“โยารพูับพราวให้น้อยลรับ เพราะหมอทำให้พราว้อเสียวามรู้สึ”
“หมอลโทษัวเอแ่ทำไมพราวถึรู้สึว่าพราวำลัโนหมอลโทษล่ะ” นัวเล็แย้ึ้นทันที เมื่อเธอไม่เห็น้วยับสิ่ที่หมอำลัทำอยู่
“ทำไมพราวิแบบนั้น หมอแ่อยาให้ัวเอำไว้ว่าถ้าทำให้พราวเสียใ หมอะไม่ไ้พูับพราวถึแม้ะิถึมาแ่ไหน็าม”
“ิถึแล้วทำไมถึไม่พูับพราว”
“หมอำลัลโทษัวเออยู่รับ”
“ไม่เอาไ้ไหม พราวอยาให้หมอพู้วย หมอเป็นแบบนี้แล้วพราวหายใไม่ออ” มือเล็ยึ้นทุบที่หน้าออัวเอเพื่อบอว่าเธอรู้สึไม่ีที่อีนทำแบบนี้
หมอรีบวิ่หน้าั้มาหานพราวฝันที่บอว่าหายใไม่ออ ่อนเาเอามืออเธอมาับไว้เพื่อับีพร
“พราวไม่เป็นไร”
“แ่พราวบอว่าหายใไม่ออ”
“บทะโ่็โ่ึ้นมาื้อ ๆ”
พราวฝันไม่พูอะไร่อ เธอล้มัวลนอนแล้วหลับาล แู่่ ๆ เธอ็รู้สึว่าเรือนร่าอเธอำลัลอยสูึ้น เมื่อลืมาึ้นมาู็เห็นหมอำลัอุ้มเธอเ้ามาในห้อนอน
“เ้ามานอนี ๆ รับ เี๋ยวะปวหลัเอา”
“หมอยันอนรนั้นไ้ ทำไมพราวนอนไม่ไ้” นัวเล็พู้วยน้ำเสียอู้อี้เมื่อเธอโนัใ
“ถ้าหมอไม่นอนรนั้น หมอ็้อมานอนในห้อนี้ับพราว ริไหมรับ”
“โอเ ไม่เถียแล้ว หมอไปอ่านหนัสือไ้แล้ว”
“รับ”
พราวฝันไ้แ่ถอนหายใออมา หลัาหมอเินลับห้ออเาไป ่อนเธอะิ้นสุแรอยู่บนเียให่เพื่อหวัลายวามหุหิในหัวใ
“โอ๊ย!!!”
นัวเล็หุหินลืมว่าเท้าอเธอบาเ็บอยู่ ทำให้เท้าเะไปโนมูอุ๊าอย่าไม่ไ้ั้ใ
“พราว!!!เป็นอะไรรับ” หมอรีบวิ่ออมาาห้อเพราะไ้ยินเสียอพราวฝันัึ้น
“เปล่า แ่เท้าพราวไปโนมูเ้าหมั่นโถวน่ะ” เธอี้ไปทีุ่๊าที่อยู่้าเีย
หมอเินเ้าไปนั่ลที่ปลายเีย แล้วยเท้าอพราวฝันมาวาไว้หน้าาอัวเอ
“เ็บมารึเปล่ารับ ถ้าแผลีาึ้นมาะทำยัไ”
“ไม่เ็บแล้ว”
“หมอไปเอาหนัสือมาอ่านที่ห้อพราวไ้ไหมรับ ไม่อยาให้พราวอยู่นเียว เป็นห่ว”
แ่หมอพูออมาเ่นนั้น พราวฝัน็ไม่สามารถหัห้ามเาไ้ เธอรู้ว่าถ้าหมออยู่ที่ห้ออเา เาเอ็ัวลนไม่สามารถอ่านหนัสือให้รู้เรื่อไ้
“็ไ้ หมอปิประูให้พราวหน่อย พราวะโทรหาพี่เพร”
“มีอะไระโนเรียหมอไ้เลยนะ”
“อืม”
พราวฝันหยิบโทรศัพท์ออมาโทรหาพี่สาวที่ไม่ไ้พูันมาหลายวัน
“หนูหายไปไหนมา พี่ว่าถ้าวันนี้ไม่โทรมาะไปบุอนโแล้วเนี่ย”
“พี่เพรเล่นให่อีแล้วนะะ”
“เป็นไบ้าีวิ แ่เห็นหน้าพราวพี่็รู้แล้วว่าหนูำลัไม่โอเ เรื่อหมอเหรอ”
“่ะ หมออพราวบเมื่อวาน”
“แล้วพราวอบว่าไ”
“พราวบอว่ายัไม่อยาบใรอนนี้่ะ”
“แล้วทำไมหนูถึยัไม่อยาบใรอนนี้ล่ะ”
“เห็นไหม พี่เพรยัถามพราวเลย แ่หมอไม่ถาม”
“ทะเลาะันมาเหรอ”
“เปล่า่ะ เมื่อวานพราวแ่เสียใับำพูอหมอ”
“หมอเอ็เสียใที่พราวพูออมาแบบนั้นเหมือนัน พราวเอ็บอับพี่ว่าหมอเป็นน้อายมาลอ”
“็พราวไม่อยาิไปเอพี่เพร็รู้ ารระทำแล้วไะ เมื่อหมอไม่เยบอับพราวว่าเารู้สึยัไ”
“หมอ็บอแล้วไเมื่อวาน แล้วทำไมหนูถึไม่ลล่ะ”
“พี่เพรรู้ใ่ไหมะ ผลานเรื่อที่ยี่สิบอพราว ผ่านมาหเือนั้แ่หมอเ้ามาในีวิพราว ผ่านมาหเือนที่ผลานอพราวยัไม่บลสัที เรื่อนี้พราวั้ใเียนให้รามาหนัหน่ว แ่มันลับูสใสั้แ่หมอเ้ามา พราวอยาเียนเรื่อนี้ให้บละ่อน พราวิว่าถ้าิว่าบับหมออนนี้ พราว้อพับเ็บผลานเรื่อนี้อย่าน่าเสียาย”
“แล้วพราวไ้บอหมอเหมือนที่บอพี่ไหม”
“ไม่่ะ หมอไม่ถาม อนนี้พราว็ไม่อยาบอแล้ว”
“พี่ว่าหมอเอ็ะเสียใไม่่าับพราวหรอ ารระทำอทั้สอที่มันเป็นมาลอ หมอเออาะไม่แน่ใเหมือนันว่าหนูะิรัน”
“พี่เพร...พราวผิใ่ไหมะ”
“พี่ไม่ไ้ะบอว่าพราวผิ แ่พราวเลือใ้ำพูที่ผิ นทำให้หมอเ้าใผิ ถ้าหมอถอยลับไปเป็นพี่น้อในแบบที่เาเ้าใผิ วันนั้นพราวะโอเใ่ไหม”
นัวเล็ส่ายหน้าเพื่อบอว่าเธอเอไม่โอเ ถ้าหมอทำแบบนั้น
“ไม่่ะ พราวไม่โอเ”
“ั้น็ลับไปุยับเ้าหมาอพราวไ้แล้ว มันรอเ้าอมันอยู่”
“อบุพี่เพรมานะะ ที่่วยเือนสิอพราว”
“พี่แ่แล้ว็พอะบอพราวไ้แ่นี้แหละ”
“รัพี่เพรมานะะ”
“รัเหมือนันยัยหนูอพี่”
พราวฝันำลัะเินออไปหาหมอที่ห้อนั่เล่น แ่เมื่อเท้าอเธอสัมผัสับพื้นวามเ็บ็แล่นึ้นมาทำให้ปวร้าวไปทั้า ปาสวยเม้มเ้าหาันแน่น้วยวามเ็บ
“เ้าหมา พราวเ็บ”
พราวฝันเปิประูห้อนอนออมา เธอเห็นหมอำลัอ่านหนัสืออย่าั้ใอยู่ที่โฟาัวให่ เธอั้ใะเินออไปหา แ่็ทนับวามเ็บปวไม่ไหว
“พราว!!!หมอบอให้ะโนเรียไรับ ถ้าแผลอัเสบึ้นะทำยัไ” หมอ้อนร่าเล็มาอุ้มไว้แล้วบ่นออมา
“พราวอโทษ”
“แล้วพราวะไปไหนรับ ไหนบอว่า่ว”
ำถามอหมอทำให้พราวฝันทำัวไม่ถู เธออยาพูับหมออย่าที่พูับเพร่อนหน้า แ่พอไ้มาอยู่รหน้าอหมอพราวฝัน็ไม่รู้ว่าวรเริ่มารไหนี
“พราวนอนไม่หลับเพราะเหม็นผมัวเอน่ะ หมอไปส่พราวที่ร้านทำผมหน้าอนโไ้ไหม”
หมอำออมาเมื่อนัวเล็เอาผมึ้นมาม แล้วทำหน้าเหมือนนะอาเียนออมา ่อนเาะ้มลไปมหัวอเธออย่าลืมัว
“หมอว่าไม่เหม็นเท่าไหร่นะ ยัพอทนไหว”
“ทนไหวเหรอหมอ พราว้อทนริ ๆ เหรอ”
“ั้นเี๋ยวหมอทำให้เอ”
พูบหมอเินไปที่ห้อน้ำ นำอใ้ที่ำเป็นมาวาไว้ที่้าอ่าอาบน้ำ ่อนะเินไปหยิบผ้าเ็ัวที่ห้อนอนมาสอผืน แล้วอุ้มพราวฝันมานั่ที่เ้าอี้ที่เาพึ่ะเอาเ้ามา่อนหน้านี้
หมอเินึ้นไปนั่ที่ริมอบอ่าอาบน้ำ และหย่อนเท้าลไปในอ่า แล้วับพราวฝันให้นอนลโยวาหัวอเธอไว้ที่าแร่อเา
“แบบนี้หมอ็เปีย้วยสิ”
“ไม่เป็นไรรับ เี๋ยวหมอ่อยลับไปเปลี่ยนุ”
“พราวันรนี้มาเลย เาแร ๆ เลยนะ”
“เียวหัว็ถลอหมหรอ”
“ถ้าหมอไม่ทำพราวทำเอนะ”
ะที่พราวฝันำลัะยมือึ้นมาที่ศีรษะ หมอรีบับมืออเธอไว้แล้วเอาไปวาลที่หน้าท้อแบนราบอเธอ
“ไม่ื้อสิพราว เี๋ยวหมอทำให้รับ”
“็ไ้”
ำอบเพียสั้น ๆ ทำให้หมอ้อยิ้มออมา เาำลัล้าแมพูรอบแรออ ่อนะใส่แมพูลไปที่ผมอพราวฝันอีรั้
“สบายไหมรับ” หมอถามเมื่อเห็นใบหน้าที่หลับาพริ้มอยู่บนัอเา
“สบายสิ หมออยาลอไหมเี๋ยวพราวทำให้”
“าพราวเ็บอยู่นะ หมอะทำแบบนั้นไ้ยัไ”
“ไว้ถ้าพราวหายแล้วะทำให้หมอบ้านะ”
“พี่น้อเาทำแบบนี้ัน้วยเหรอรับ”
พราวฝันลืมาึ้นมาูทันทีที่หมอพูบ หัวใอเธอสั่นไหวึ้นมา เมื่อลืมาแล้วหมออยู่ใล้มาว่าอนแร
“็ไม่้อเป็นพี่น้อแล้ว็ไ้ ีไหมเ้าหมา”
ความคิดเห็น