คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เสียใจที่ทำร้ายเธอ
หมอปิรีบไฟายโทรศัพท์เพื่อนำทาเาไปเปิไฟในห้อ ทันทีที่ไฟถูเปิึ้น หมอเห็นเลือไหลเป็นทาาโ๊ะอาหารมานถึหน้าประู ทำให้เาสั่นไหว้วยวามลัวและรู้สึผิับนัวเล็ที่เาทิ้เธอไว้นเียว
มือไม้ที่ำลัสั่นไหวอหมอโทรศัพท์โทรหาพราวฝันทันที ไม่นานนัเสียโทรศัพท์อเธอะัึ้นในห้อนี้ หมอรีบามหาโทรศัพท์ที่ำลัส่เสียั็พบว่ามันอยู่ใ้โ๊ะ
“อย่าเป็นอะไรนะพราว หมอผิไปแล้วรับ”
หมอรีบออาห้อเพื่อไปเ็ล้อวรปิ เาอยารู้นใะาว่าพราวฝันอยู่ที่ไหน ระหว่าทาเา็ไ้พบับนที่ไม่อยาเอหน้ามาที่สุ เมื่อประูอลิฟ์เปิออหมอมอแนเสื้ออนภัสมีเลือิอยู่อย่านึสสัย
“ุภัสเห็นพราวไหมรับ” น้ำเสียอหมอไม่สู้ีเท่าไหร่ เมื่อเาเห็นเลือที่เปื้อนบนเสื้ออนภัส
“อยู่ที่โรพยาบาลน่ะ ุไปูพราวหน่อยสิ” นภัสอบพร้อมับมอมาที่หมออย่ารู้สึผิ
“แล้วพราวเป็นอะไรไปรับ ผมเห็นเลือที่ห้ออพราว” หมอมีท่าทีที่ระวนระวายมาว่าเิมเมื่อไ้เห็นสีหน้าและแววาอนภัสเวลานี้
“ุไปูเอแล้วันรับ พราวอยู่ที่ห้อ630”
“อบุมารับุภัส”
้านพราวฝันยันอนนิ่อยู่ที่เีย ใบหน้าสวยเ็มไป้วยราบน้ำาเมื่อเธอิถึเรื่อ่อนหน้า เสียเปิประูที่ัึ้นทำให้เธอ้อหันไปมอ
“พราวเป็นอะไรมาไหมรับ หมอเป็นห่วแทบแย่” หมอรีบวิ่เ้ามาในห้อแล้วสำรวร่าายอนัวเล็อย่าเป็นห่ว
“พราวไม่เป็นไร แ่ทำแ้วแแล้วถอยไปเหยียบ” พราวฝันอบ้วยน้ำเสียปิ
“ถ้าไม่เป็นอะไรมาแล้วทำไม้อนอนโรพยาบาล้วย” หมอยัไม่เื่อที่นัวเล็บอ เารู้สึไ้ว่ามัน้อมีอะไรมาว่านี้
“เลือพราวออเยอะ หมอ็เลยให้นอนูอาารสัืนน่ะ”
“หมออโทษนะรับที่ไม่ไ้รับสายพราว” ร่าสู้มหน้าลอย่ารู้สึผิ พลาิว่าเาเป็น้นเหุที่ทำให้เธอ้อมาลเอยที่นี่
“หมอะอโทษทำไม พราวผิเอแหละที่โทรไปรบวน หมอลับไปพัเถอะ”
พราวฝันปรายามอเ้าเ็ที่นั่อยู่้า ๆ ที่อนนี้เาไม่อยาเป็นแ่เ้าเ็อี่อไปแล้ว ่อนะหวนิถึำพูอหมอ่อนหน้า ที่บอว่าเาไม่สบายใที่ะอยู่ับเธออี่อไปแล้ว ทำให้พราวฝันเริ่มรู้สึอึอันเริ่มหายใไม่ออ เธอึบอให้หมอลับไปพัเผื่อว่าเธอะรู้สึีึ้นาอาารนี้
“หมอเป็นห่วพราว หมอะไม่ไปไหนทั้นั้น” หมอปิเสธเสียแ็
“แ่หมอบอว่าไม่สบายใที่ะอยู่ับพราวแล้ว” พราวฝันเบือนหน้าหนีทันทีที่เธอพูำพูอหมอ่อนหน้าออมา ่อนน้ำาะไหลลมาอาบแ้มอย่าห้ามไม่อยู่
“พราวรับ หมออโทษนะ พอีหมอเรีย ๆ หมอไม่ไ้ั้ใะทำให้พราวเสียใริ ๆ” มือหนาุมมือเล็อนที่เารัไว้อย่ารู้สึผิ
“หมอเรียพราวเ้าใ แ่ทำไมหมอถึมาลที่พราว ทำไมหมอถึไม่ถามพราวสัำ ว่าทำไมพราวถึไม่พร้อมที่ะบับหมออนนี้ ำพูที่หมอพูออมาแบบไม่ิ แ่รู้พราวไม่สามารถลืมมันไ้” เสียสะอึสะอื้นัเมื่อพราวฝันพูบ
“พราว...หมอผิไปแล้ว อโทษที่ทำให้พราว้อเสียใและเสียน้ำาแบบนี้นะรับ”
หมอเ้าไปสวมอพราวฝันไว้แน่น ทันทีที่เห็นน้ำาอนัวเล็ไหลลพร้อมเสียสะอื้น ที่บอว่าเธอเสียใมาแ่ไหน พราวฝันเอ็ร้อไห้ัวโยนอยู่ในอ้อมออหมอ เมื่อเธอรู้สึว่าำลัไ้รับารปลอบประโลม
เรื่อราวที่พราวฝัน้อเอมา ทำให้เธอไม่อยาออไปไหนและไม่อยาเปิใให้ใร แ่หมอเป็นนที่่วยีวิอเธอเอาไว้ นัวเล็เลือที่ะเปิใให้หมอนเียวลอหลายปีที่ผ่านมา ทำให้หัวใอเธอพัทลายลเมื่อเห็นหมอเินออาห้อไป
“ไม่ร้อนะรับ หมออโทษนะ”
“พราวเสียวามรู้สึมาหมอรู้ใ่ไหม”
“แล้วเหุผลอพราวืออะไร บอให้หมอเ้าใหน่อยไ้ไหมรับ”
“อนนี้พราวไม่อยาพูถึมันแล้ว ็อนพราวะพูหมอไม่ฟัเอ”
“ืนนี้ให้หมออยู่ับพราวนะ หมอไม่อยาให้พราวอยู่นเียว”
หมอับนัวเล็ให้ล้มัวนอนลแล้วห่มผ้าให้ ่อนเาะเินไปหยิบผ้ามาเ็น้ำาให้เธอ น้ำาที่เลอะเ็มใบหน้าสวยอพราวฝันทำให้หมอ้อรู้สึแย่ึ้นไปอี
พราวฝันเลือที่ะหลับาล เพราะเธอ็ยัทำัวไม่ถูที่้อเอับหมอเวลานี้ และลัวว่าะไปทำให้เาไม่สบายใที่ะอยู่้วยันอี
อารม์ที่สั่นไหวและวามรู้สึอนนี้ ทำให้พราวฝันอยาลับไปอยู่ในโลินนาารอเธออีรั้ วามรู้สึอัวละรที่เธอำลั้อาร อนนี้มัน่าไ้อารม์เสียริ ๆ
“พัผ่อนเยอะ ๆ แล้วพรุ่นี้เราลับมาเป็นเหมือนเิมนะ ไม่้อให้หมอเป็นแฟน็ไ้ อแ่ให้หมอไ้อยู่ในีวิอพราวเหมือนับที่ผ่านมา”
เ้าวันใหม่พราวฝันลืมาื่นึ้นมาแล้วไม่เห็นนที่อยู่ับเธอเมื่อืน ทำให้นัวเล็ใหายอยู่ไม่น้อยที่เาหายไปโยไม่บอเธอสัำ
แร็ เสียเปิประูห้อัึ้น ่อนหมอะเินลับเ้ามาพร้อมับอาหารมามายในมือ แ่บรรยาาศในห้อยัระอัระอ่วนไม่่าาเมื่อืนเท่าไหร่นั
“หมอไม่มีเรียนเหรอวันนี้”
“ไม่มีรับ เพราะใล้สอบแล้ว”
“แล้วไม่้ออ่านหนัสือรึไ”
“พราวไม่อยาให้หมออยู่้วยเหรอ หมอรู้สึเหมือนพราวำลัไล่”
“พราวเปล่าไล่ แ่ลัวว่าหมอะเรียเรื่อสอบอี”
“ไว้หมอพาพราวลับบ้าน่อน แล้วหมอ่อยไปอ่านหนัสือรับ”
“อืม อบุมานะ”
เสียเปิประูอผู้มาใหม่ทำให้พวเา้อหันไปมอ ่อนะเห็นนภัสเินเ้ามาพร้อมับอไม้่อโ
“พี่แวะเอาอไม้มาเยี่ยม่อนออไปทำานรับ” นภัสเินรมาหาพราวฝันแล้วยื่นอไม้ให้
“อบุ่ะพี่ภัส แล้ว็อโทษที่เมื่อวานพราวพูแรเินไป้วยนะะ”
“ไม่เป็นไรเลยรับ น้อพราวพูออมาไ้เลยถ้ามันทำให้รู้สึีึ้น เพราะพี่็เป็นส่วนหนึ่ที่ทำให้พราว้อเป็นแบบนี้”
“ไม่หรอ่ะ ที่ริพี่ภัส็ไม่ไ้ผิอะไรเลย”
บทสนทนาอทั้สอนทำให้หมอที่ยืนฟัอยู่้อมวิ้วมวเ้าหาัน เาไม่รู้ว่าทั้สอพูเรื่ออะไร แ่เป็นเรื่อที่เาไม่เยรู้มา่อนอย่าแน่นอน หมอมอพราวฝันและิว่าเธอเอ็ไม่ไ้ไว้เานบอเาทุเรื่อ
เสียเาะประูห้อัึ้นทำให้ทุน้อหันไปมออีรั้ หมอเินเ้ามาพร้อมับพยาบาลเพื่อรวอาารอนไ้ใน่วเ้า
“ุพราวฝันเป็นยัไบ้ารับ มีอาารผิปิอะไรไหมเอ่ย” ุหมอวัยลานเินเ้ามาใล้แล้วเอ่ยถามึ้น
“พราวไม่มีอาารอะไรที่ผิปิ่ะ ไม่มีเวียนหัว ไม่อยาอาเียน หรือหน้ามื่ะ”
“ีมารับ ั้นเี๋ยววันนี้หมอะให้ออาโรพยาบาล ถ้าทำเรื่อเสร็หมอะให้พยาบาลมาแ้นะ”
“อบุมา่ะุหมอ”
“ส่วนแผลที่เท้าอย่าพึ่ให้โนน้ำ แล้ว็้อเ้ามาล้าแผลทุวัน อีสัห้าวันหมอว่าน่าะัไหมไ้”
“พราว้อมาที่โรพยาบาลทุวันเลยเหรอะ พราวไม่สะวเท่าไหร่่ะ สามารถล้าเอไ้ไหมะ”
“มันเสี่ยที่ะิเื้อไ้นะถ้าุพราวทำเอ อีอย่าแผล็่อน้าลึ ทำไมุพราวถึไม่สะวที่ะเ้ามาล่ะรับ”
“ไม่มีอะไร่ะ พราวะพยายามเ้ามาให้ไ้”
“อีอย่าอย่าลน้ำหนัที่เท้ามาเินไปนะรับ เี๋ยวหมอะสั่ยาให้ลับไปทานที่บ้าน เผื่อรู้สึปวึ้นมาอาะทำให้มีไ้ไ้”
“อบุมา่ะุหมอ”
เมื่อหมอเินออาห้อไปพราวฝัน็มีอาารเรียึ้นมา ใบหน้าสวยบึ้ึึ้นเมื่อเธอิว่า้อมาที่โรพยาบาลอีรั้ในวันพรุ่นี้ แ่ลำพัะเินไปเ้าห้อน้ำเธอ็รู้สึปวร้าวไปทั้า แล้วเธอะเินทามาที่โรพยาบาลไ้อย่าไร
“น้อพราวเรียอะไรรึเปล่ารับ” นภัสถามึ้น
“เปล่า่ะ พราวไม่ไ้เป็นอะไร”
“พราวไม่้อัวลนะรับ หมอะพาพราวมาล้าแผลทุวันเอ” หมอที่รู้ว่านัวเล็ัวลับอะไร เาพูออมาทันทีเพราะไม่อยาเห็นใบหน้าสวยูหุหิ
“พี่็พาน้อพราวมาไ้นะ ถ้ามีอะไร็โทรหาพี่ไ้ลอเลย” นภัสยื่นนามบัรอเาให้ับพราวฝัน
“อบุ่ะ อนนี้พราวว่าพี่ภัสน่าะไปทำานไ้แล้ว”
“พราวไล่พี่อีแล้วนะ” นภัสพูแล้วทำหน้าเศร้าสร้อย่อนะ้มหน้าลมอที่พื้น
“พี่ภัสะ” พราวฝันพูออมาแ่นั้นแล้วี้ที่นาฬิาบอเวลาที่ิอยู่้าฝาผนั
“รับพี่้อไปแล้ว ั้นลับี ๆ แล้วพี่ะไปเยี่ยมใหม่ที่ห้อนะ”
เมื่อนภัสเินออาห้อไป พราวฝันมอหมอที่ำลัเรียมอาหารให้ับเธอ ใบหน้าอหมอไร้อารม์นเธอมอไม่ออว่าเาำลัิอะไร
“หมอ พราวหิวแล้วเร็วหน่อยไ้ไหม”
“รับ”
ำอบเพียสั้น ๆ อหมอ ทำให้นัวเล็ไม่ล้าที่ะพูอะไรออไปอี เ้าเ็อเธอไม่เยนิ่เียบใส่แบบนี้ พราวฝันเริ่มสับสนไม่รู้ว่าอนนี้ใรำลัอนใรันแน่
ความคิดเห็น