คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : หัวใจที่สั่นไหว
พราวฝันำลัเินลับไปที่ห้ออเธอเพื่อเอายามาให้ับหมอ ะที่เธอำลัรหัสเพื่อเปิประู ทันในั้นประูอห้อที่ย้ายเ้ามาอยู่ใหม่็ไ้เปิออมาพอี
“น้อพราวสบายีนะ ไม่ไ้เอันนานเลย” นที่เปิประูออมาเอ่ยทัทายอย่าสุภาพ
“พราวสบายี่ะ ุภัสล่ะะ สบายีใ่ไหม”
“เรียะห่าเหินเลย พี่สบายีรับ”
“พราวใเลยทำัวไม่ถู อโทษถ้าทำให้รู้สึไม่ี่ะ”
“พี่ไม่ไ้ว่าอะไรสัหน่อย น้อพราวอย่าทำหน้าแบบนั้นสิ”
นัวเล็้มหน้าล ใบหน้าสวยไม่ยิ้มแย้มเหมือนอย่าเย พราวฝันทำัวไม่ถูเมื่อผู้ายนนี้มาอยู่รหน้า ไม่ใ่ว่าวามรู้สึี ๆ ที่เยให้ไปะยัอยู่ แ่เธอรู้สึถึวามประหม่าทำให้เธอเริ่มื่นระหนึ้นมา
“พราวไม่เ้าห้อล่ะ มาทำอะไรรนี้รับ”
หมอที่ลับมาาส่ราฟ เาเินผ่านนภัสมาหาพราวฝัน ราวับว่าายนนั้นไม่อยู่ในสายาอเาสันิ เมื่อเห็นอาารที่เปลี่ยนไปอนัวเล็
“ลับมาแล้วเหรอ พราวว่าะมาเอายาให้หมอินหลัอาหารสัหน่อย”
“หมอไม่เป็นไรแล้ว เราเ้าห้อันีว่า”
พราวฝันเินามหมอเ้าห้ออเธอไปอย่าว่า่าย นภัสยัถูทิ้ไว้รนั้น ไม่มีแม้แ่ำลาาพราวฝัน หิสาวที่เาเยเป็นรอยยิ้มอเธอ อนนี้เอทำให้นภัสรู้สึอยาเห็นรอยยิ้มนี้อีรั้
“หมอโอเแล้วใ่ไหม”
“หมอไม่เป็นไรแล้วริ ๆ ถ้าไม่เื่อพราวเ็ไู้็ไ้รับ” หมอยื่นหน้าเ้าไปใล้พราวฝัน แ่นรหน้าลับยมือึ้นมาแะที่หน้าผาอเา และเป็นหมอเอที่หลบสายาไป่อน
“หายแล้วริ้วย แ่็ยั้อระวัรู้ไหม”
“รับหมอรับทราบ”
“ท่าทาวนแบบนี้หายแล้วริ ๆ สินะเ้าหมา”
“พราวรู้ัห้อ้า ๆ ที่มาใหม่เหรอ เหมือนหมอะเห็นุยันอยู่เมื่อี้”
“อือ พราวเยรู้ัน่ะ แ่อนนี้ไม่่อยรู้ัแล้ว”
สายาที่เศร้าหมออพราวฝัน ทำให้หมอสสัยึ้นมา เรื่อราวอเพื่อน้าห้อที่มาใหม่ ทำให้นัวเล็อเาเปลี่ยนไป หมอรู้สึไ้ั้แ่เห็นพราวฝันร้อไห้อยู่ในห้อนอนอเา สายาอนัวเล็เ็มไป้วยเรื่อราวที่ไม่ีนั หมออ่านมันออเสมอสายาู่นี้อเธอ
“ถ้าเามาทำให้พราวไม่สบายใ ้อบอหมอรู้ไหมรับ”
“ถ้าเป็นอย่านั้นพราว้อบอแน่นอน เี๋ยวให้เ้าหมาัวโไปัารเลย”
ทั้สอำลัพูุยันอยู่็้อะั เมื่อเสียเาะประูห้ออพราวฝันัึ้น ่อนที่หมอะเินไปเปิประู แล้วเห็นาย้าห้อยืนอยู่และถือ้นไม้ไว้ในมือ
“มาหาใรรับ” หมอถามออไปอย่าเย็นา
“มาหาน้อพราวรับ ว่าะมาฝาัวเป็นเพื่อนบ้านสัหน่อย”
“แฟน มีนมาหา” หมอะโนเ้าไปให้ห้อ แล้วเอาัวยืนวาหน้าประูไว้ เพราะไม่อยาให้ใรเ้ามาในห้ออนัวเล็ เาไม่อยาให้นอื่นไ้เห็นพราวฝันในมุมที่เาเห็น
“ใรเหรอ” พราวฝันรีบเินมาที่ประูแล้วถามึ้น
“พี่เอรับน้อพราว พอีพี่เอาอไม้ที่น้อพราวอบมาให้ ว่าะมาฝาัวเป็นเพื่อนบ้านสัหน่อย” นภัสยัส่ยิ้มให้ับพราวฝัน ไม่สนในที่ำลั้อมอเ้าอยู่้า ๆ
“อบุมา่ะุภัส แ่พราวไม่อบมันแล้ว ถ้าไม่ว่าอะไรพราวออนุาไม่รับไ้ไหมะ”
“พี่็เสียใแย่สิรับ ิว่าน้อพราวะยัอบมันอยู่ะอี”
“ั้นเพื่อวามสบายใอทุนเี๋ยวผมะรับมันไว้เอรับ อบุมานะรับุภัส” เมื่อบรรยาาศวนระอัระอ่วน หมอรีบับทแล้วรับอไม้นั้นมาถือไว้
“ั้นรบวน้วยนะรับ ุ...”
“หมอรับ”
“รับุหมอ”
“แฟนเ้าห้อัน ลา่อนรับุภัส”
หมอูมือพราวฝันเินลับเ้ามาในห้อ เธอไม่ไ้รู้สึประหม่าเท่าไหร่เวลามีหมออยู่้วย สิ่เียวที่เธอรู้สึอนนี้ ือเ้าเ็อเธอำลัิอะไรอยู่ถึไ้เรียเธอว่าแฟน
“เ้าหมา พราวไปเป็นแฟนเธอั้แ่เมื่อไหร่ัน”
“็เมื่อี้ไรับ”
“นั่นแหละ ทำไมถึเป็นแฟนเมื่อี้”
“หมอ็ไม่รู้ แ่รู้สึไม่อบผู้ายนนั้นเลยพูออไป”
“เี๋ยวพราวอุ่น้าวให้ ะไ้พัผ่อน”
พราวฝันไม่พูอะไร่อ เธอเินเ้าไปในห้อรัว มีหมอเินามไปอย่าเียบ ๆ เามอนัวเล็ที่ำลัั้ใทำอาหารให้ับเา
“หมอ พราวว่าะลับบ้านสัอาทิย์หนึ่นะ” พราวฝันพูึ้นะที่พวเาำลัทานอาหารเย็น้วยัน
“หมอไป้วยไ้ไหมรับ พราวไม่อยู่แล้วหมอะอยู่ยัไ” หมอมอนรหน้า้วยแววาน่าสสาร เพื่อบอว่าเาอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีเธออยู่้วย
“อย่าลไปสิเ้าหมา ่อนมีพราวหมอ็อยู่ไ้มาลอ แล้วทำไมถึพูแบบนี้ล่ะ ไม่มีใรอยู่ับเราลอไปหรอนะ หมอเ้าใที่พราวพูไหม”
หมอไม่อบอะไรเายันั่นิ่เียบ พยายามิามว่าอะไรที่ทำให้พราวฝันพูออมาเ่นนี้
“หมอ ะไม่พูับพราวเหรอ” พราวฝันถามออมาเสียั เมื่อไม่ไ้รับารอบรับาเ้าหมาอเธอ
“เปล่ารับ หมอแ่ำลัใ้วามิ”
“แล้วิอะไรบอพราวไ้ไหม”
“อะไรันที่ทำให้พราวเื่อว่าะไม่มีใรอยู่ับเราไ้ลอไป”
“พราวเื่อาประสบาร์อัวเอ พ่อแม่ยั้อาเราไปในสัวัน เพื่อนที่เยสนิท้วย็หายาีวิไปามาลเวลา ารเริ่ม้นหรือารเปลี่ยนแปลอีวิทำให้เรา้อผันเปลี่ยนาม พราวไม่่อยเื่อและไม่ไว้ในอื่น เพราะนที่รัเรา็หัหลัเราไ้ พราวเอมาแล้วพราวถึพูออมาไ้ แ่พราวไว้ใหมอนะ หมอไม่เหมือนนอื่น”
“หมอเ้าใรับ ประสบาร์สอนเราไ้เสมอ แ่พราวอย่าเอานอื่นมาทำให้พราว้อเ็บปวไ้ไหม”
“มันเิึ้นแล้ว พราวพยายามแ้ไมันอยู่ หมอ้ออยเป็นำลัใให้พราวรู้ไหม แล้วพราวะผ่านมันไปไ้ในสัวัน”
“รับ หมอะเป็นำลัใให้พราว ถ้าใรเ้ามาทำร้ายพราวอี ให้หมอระโัเลยีไหม”
“ีมาเ้าหมา แ่พราว้อลับบ้านนะ รับปาบ้านที่บ้านเอาไว้แล้ว”
“ะไม่ให้เ้าลูหมาัวนี้ไป้วยริเหรอ”
“ไม่ไ้หรอ พราวไม่อยาระป๋อ”
“ที่แท้็เป็นแบบนี้เอสินะ”
หลายวัน่อมานัวเล็ำลัเ็บอลระเป๋าเินทา มีหมอมานั่ให้ำลัใ แู่เหมือนะไม่ใ่อย่านั้นเพราะเาำลัอร้อให้พราวฝันรีบลับมา
“พราวรีบลับมานะ”
“หมอิพราวมาไปแล้วนะ ถ้ามีแฟนแล้วพราวะโนบไหมเนี่ย”
“แล้วใรบอว่าหมอะมี หมอะอยู่เป็นเ้าหมาอพราวแบบนี้แหละ”
หมอับรถมาส่พราวฝันที่สนามบิน อนแรพราวฝันะนั่แท็ี่มาเอ เป็นหมอที่ไม่ยอมให้เธอเินทามานเียว หลัาล่ำลาันเสร็นัวเล็เินเ้าไป้านใน หมอ็รู้สึเศร้าึ้นมาเหมือนเาโนเ้าอทิ้ไว้
เมื่อเสียแ้เือนโทรศัพท์ัึ้น หมอรีบเปิอ่านทันที เพราะิว่าพราวฝันส่มา แ่ื่อที่แสึ้นมาทำให้หมอ้อหอยลอีรั้
ราฟ : เ้าหมา เป็นไบ้าถูเ้าอทิ้ไป หวัว่าเ้าอแะรีบลับมานะ
้อวามาราฟเพื่อนรัอเาปราึ้นเพื่ออย้ำอย่าเห็นไ้ั
หมอ : ราฟนี่หมอเอ เพื่อนรัราฟไ ้ำเิมันให้มันน้อย ๆ หน่อย
ราฟ : แหมนายหมอ อนพี่พราวอยู่นายทิ้็เพื่อนรันนี้ลอเลยนะ
หมอ : ิถึพราว อยาให้ลับมาเร็ว ๆ แล้ว
ราฟ : ั้นวันนี้พวเราไปื่มันสัหน่อยีไหม
หมอ : อาทิย์หน้าะสอบแล้วนะราฟ อ่านหนัสือ่อนไหม
ราฟ : นายหมอ็ นา็เอลอะเรียไปทำไม
หมอ : โอเั้นเอันที่ร้านเิม
หมอลับมาที่อนโแล้วเริ่มอ่านหนัสืออให่ที่เาเรียมไว้เมื่อเ้า เาอยาอ่านให้เสร็่อนะออไปื่มับราฟและเพื่อน ๆ นอื่นในืนนี้
เวลาผ่านล่วเลยไปหลายั่วโม หมอ็ยัั้ใอ่านหนัสืออย่าเอาาย ่อนเสียโทรศัพท์อเาะัึ้น
“พราวถึบ้านยัรับ” หมอรีบถามพราวฝันที่โทรเ้ามา
“พราวถึบ้านแล้ว พี่เพรพึ่ไปรับมา”
“ีแล้วรับ อให้มีวามสุับารพัผ่อนนะ อนนี้หมอเหามาเลย”
“พูยัับัวเอไม่มีเพื่อนนะเ้าหมา ออไปหาเพื่อนบ้า เี๋ยวเพื่อน็เลิบ”
“ไปรับเี๋ยวหมอไป นัับเพื่อนไว้แล้วืนนี้”
“ูแลัวเอ้วยนะเ้าหมา ไว้พราวะโทรหาใหม่”
พราวฝันวาโทรศัพท์ลไว้้า ๆ อนนี้เธอนั่อยู่ที่สวนหลับ้าน เธอมอสวนผลไม้ที่ว้าให่ออไปสุลูหูลูาที่เป็นอรอบรัวเธอ
บ้านอพราวฝันไม่ไ้มีานะยาลำบาอะไร แ่เธอไ้รับารสั่สอนมาเป็นอย่าี แม้รอบรัวะสมบัิมามาย พราวฝัน็พยายามิ้นรนเพื่อให้ัวเอประสบวามสำเร็ เธออยาเป็นนที่เ่เหมือนับพ่อแม่อเธอ
“มาถึ็รีบโทรรายานเลยนะ” เพรเินมานั่้าพราวแล้วเอ่ยแวึ้น
“พี่เพร็ พราวแ่ไม่อยาให้หมอเป็นห่ว”
“แล้วลับหมอนี่ยัไ”
“แ่พี่น้อแหละพี่เพร พราวยัเ็ับาริไปเอนเียวยัไม่หาย และอนนี้เาลับมาแล้วนะ พี่ภัสเาลับมาแล้ว” นัวเล็พู้วยเสียที่สั่นไหวเมื่อ้อพูถึนภัส
“พูแล้วพี่็ยัโรธไม่หาย อนที่เามาที่บ้านับพราวพวเรา็ิว่าเป็นแฟนันะอี”
“เาย้ายมาอยู่้าห้ออพราวเลย พี่เพรว่าพราวย้ายออีไหม รู้สึอึอันหายใไม่่อยออเลย”
“แล้วพราวะทิ้หมอไปเหรอ โอเใ่ไหมที่ะไม่ไ้เอหมอ”
พราวฝันส่ายหน้าเพื่อเป็นำอบให้ับพี่สาวอเธอ
“พราวสบายใที่มีหมออยู่้วย”
“แ่พราว้อไม่ลืมวามรู้สึอหมอนะ หมอเาิับพราวยัไมอให้ออ ถ้าหมอเาิับพราวมาว่าเพื่อนมาว่าพี่สาว แล้วพราวบอว่าหมอเป็นแ่น้อ มัน็ไม่่าาที่ภัสทำับพราว”
“พราวะำไว้่ะพี่เพร”
“เ้าบ้านไ้แล้วทุนรออยู่”
สอพี่น้อเินออันเ้าไปในบ้าน บ้านที่เ็มไป้วยวามอบอุ่นอพราวฝัน
ความคิดเห็น