คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ลูกเขยคนโปรด
รถำลัมุ่หน้าไปยัำแหน่ที่พราวฝันปัหมุในแผนที่ให้หมอไู้ “ไร่ทอฝัน” สอ้าทาไม่่อยมีบ้านอผู้นมานั และเ็มไป้วยสวนผลไม้นานานิ
“พราวรับ ใล้ถึแล้วหมอื่นเ้นั”
“ไม่้อื่นเ้นหรอ ทุนที่นี่ยินี้อนรับหมอมา”
“แ่แถวนี้ไม่่อยมีนอยู่เลย ที่บ้านพราวเหารึเปล่า”
“5555 ไม่เหาเลยสันิ เพราะที่บ้านพราวที่ไร่อพราวมีนอยู่มาว่าร้อยีวิเลย”
“ริเหรอ!!!แล้วทำไมเยอะนานี้ หมอทำัวไม่ถูแล้ว”
“หมอเลี้ยว้าย้าหน้าเลย ับรถเ้าไปอีหน่อย็ถึแล้ว”
หมอับรถเ้ามาามที่พราวฝันบอ แล้วพบับบ้านหลัให่ท่ามลาสวนผลไม้ บ้านมีนาสามั้น รอบบ้านมีเนื้อที่ว้ามาว่าอนโที่พวเาอยู่อนนี้เสียอี หมอมอภาพรหน้า้วยวามใ เพราะไม่มีอะไรเหมือนับที่เาินนาารไว้สัอย่า
“หมอเป็นอะไรไป”
“มันแ่ไม่เหมือนับที่หมอินนาารเอาไว้รับ”
“น้าพราว น้าพราว”
เสียเ็น้อยที่ร้อเรียอยู่นอรถไ้รับวามสนใาพราวฝัน เธอรีบเปิประูออไป แล้วเอาเ็ายวัยห้าวบมาอุ้มไว้
“ไรับ เ็ีอน้าพราว”
“ะวันิถึน้าพราวมา ีใที่น้าพราวลับมารับ”
“น้าพราว็ิถึะวันมารับ แล้วพี่ภูผาไปไหนเอ่ย”
“พี่ภูผารอน้าพราวนหลับไปแล้วรับ แล้วนั่นใร” เ็ายเอศีรษะี้ไปที่หมอที่ำลัเินเ้ามาใล้
“ะวันสวัสีน้าหมอสิรับ น้าหมอเป็นแฟนอน้าพราวเอ”
“สวัสีรับน้าหมอ” เ็ายล่าวทัทาย้วยรอยยิ้ม
“สวัสีรับะวัน มาให้น้าหมออุ้มีว่าไหม น้าพราวท่าทาะไม่ไหวแล้วรับ”
“ไม่เป็นไรรับะวันโแล้ว น้าพราวปล่อยะวันลหน่อย”
พราวฝันทำามที่หลายายบอ ปล่อยให้ะวันไ้เป็นอิสระอย่าที่เา้อาร
“ไปันรับ ทุนำลัรออยู่”
“โแล้วริ ๆ สินะหลานายน้า”
ะวันูมือทั้สอนเ้ามาในบ้านามที่ไ้รับำสั่าาับยายอเา เมื่อทั้สามเินผ่านประูเ้ามาทันในั้นเอ
ปั ปั ปั
เสียุพลุระาษัึ้น พร้อมับารปราัวอทุนเพื่อ้อนรับทั้สอ แม่อพราวฝันนำพวมาลัยที่เรียมไว้มาล้ออให้ับทัู้่ อล้วยไม้ที่แม่อเธอรั วันนี้แม่ยอมให้อออมาา้น เพื่อมาประับประาที่ออพวเา
“ยินี้อนรับลับบ้านนะลู ยินี้อนรับสู่บ้านอพวเรานะหมอ” พ่ออพราวฝันพูึ้นหลัภรรยาล้ออไม้เสร็
“อบุทุนมารับ” หมอพูออมา้วยวามื้นันใเมื่อเห็นภาพรหน้า าร้อนรับที่แสนอบอุ่นารอบรัวอนที่เารั
“ทุนเล่นให่เินไปแล้วนะะ พราวลับบ้านรอบที่แล้วไม่เห็นมีแบบนี้บ้าเลย”
“็พ่อับแม่อยา้อนรับว่าที่ลูเยนโปรหนู้อเ้าในะ” เพรพูแล้วหัวเราะออมาับารเล่นให่อรอบรัวเธอ
“หมออบุทุนมานะรับ อบุมาริ ๆ ที่้อนรับหมออย่าอบอุ่นแบบนี้” หมอรีบล่าวอบุอีรั้
เย็นหมอออไปเินเล่นับพราวฝันามำแนะนำอนในบ้าน สายลมเย็นสบาย มี้นไม้ล้อมรอบบ้านหลันี้เอาไว้ พอไ้มอออไปหมอเอ็ไม่แน่ใว่ามันสิ้นสุลที่รไหน
ทัู้่ปั่นัรยานมาที่เส้นทาแห่หนึ่ ออาบ้านมาไม่ไลนั ที่ศาลานาให่มีผู้นำลันั่ทาอาหารเย็นอยู่นับร้อยีวิ เสียัึัที่ำลัพูุยันอย่าสนุสนาน ทำให้หมอเ้าใสิ่ที่พราวฝันบอ่อนหน้า
“ุพราวยินี้อนรับลับบ้านนะะ” เสียะโนอนานหินหนึ่ะโนึ้นมา
“ยินี้อนรับลับบ้าน่ะ/รับุพราว” เสียะโนอทุนัึ้นามมา
“พราวอบุทุนมานะะ นี่หมอแฟนอพราวเอ่ะ” พราวฝันแนะนำหมอให้ับนานอเธอไ้รู้ัเพื่อฝาเนื้อฝาัว
“ยินี้อนรับสู่ไร่ทอฝัน่ะ/รับุหมอ” เสียล่าว้อนรับหมอัึ้น
“อบุทุนมารับ ผมึ้ใมาริ ๆ” หมออบลับ้วยรอยยิ้ม ผู้นที่นี่สร้าวามรารึในหัวใอเาไ้เป็นอย่ามา
“พราวไม่รบวนทุนแล้ว่ะ ทาน้าวให้อร่อยแล้ว็เิมพลัันเยอะ ๆ นะะ”
พราวฝันพาหมอเินทา่อเพื่อมาูพระอาทิย์ที่ำลัลับอบฟ้า ที่เป็นสถานที่โปรปรานอเธอ
“ถ้าหมอเป็นพราวหมอะอยู่ที่บ้านไม่ไปไหนเลย”
“แ่ถ้าพราวไม่ไปไหนพราว็ะไม่ไ้เอหมอนะ”
“็ริรับ หมออบที่นี่มา”
“พราวเอ็อบมาเหมือนัน แ่พราวอยาเินามเส้นทาอัวเอ อยาสร้าวามสำเร็้วยัวอพราวเอ อยาประสบวามสำเร็ให้ไ้เหมือนับพ่อแม่อพราว”
“พราว็เลยเลือที่ะออไปใ้ีวิ้านอ้วยัวเอใ่ไหมรับ”
“ใ่ แม้ะ้อเอับอะไรมามายที่ผ่านมา แ่ทุอย่าือประสบาร์ที่หาื้อที่ไหนไม่ไ้ พราวไม่เสียใที่เลือเิน้วยัวเอ ถ้าวันหนึ่ไม่เป็นามแผนที่วาไว้ พราว็แ่ลับมาบ้าน บ้านที่มีทุนรอโอบอพราวอยู่เสมอ”
“พราวโีั ที่ไ้ใ้ีวิในแบบที่้อาร”
“ไม่เป็นไรนะ หมอมีพราวอยู่้า ๆ ทั้น พราวะเป็นบ้านให้หมอเอ”
พูบพราวฝันสวมอหมอเอาไว้ สายาที่เ็บปวอหมอทำให้เธอรู้สึแย่ไป้วย
“อบุมานะรับ หมอเอ็หวัไว้ว่าสัวันะมีีวิที่ประสบวามสำเร็ และวามสำเร็อหมอ็ะมีพราวอยู่้วย”
“รันะเ้าหมาอพราว”
“รัพราวเหมือนันรับ
หลัูพระอาทิย์้วยันทั้สอ็ลับมาที่บ้าน เห็นอาหารมามายถูัเรียมไว้ที่สวนหลับ้าน ้นไม้ถูประับประาไป้วยหลอไฟหลาสี บรรยาาศเวลานีู้อบอุ่นและโรแมนิในเวลาเียวัน
“เ็ ๆ มานั่นี่สิลู” ผาพ่ออพราวฝันเรียทั้สอที่มัวแ่ะลึับภาพรหน้า
“พราวอบุทุนมานะะ” นัวเล็เินไปอพ่อับแม่อเธอ เธอีใที่รอบรัว้อนรับนที่เธอเลืออย่าอบอุ่น
พวเาทุนร่วมทานอาหารมื้อเย็น้วยัน ถามไถ่สารทุ์สุิบถึ่วเวลาที่ผ่านมา
“น้าพราวรับภูผาอยานั่ับน้าพราว” เ็ายเินออมาาบ้านสะิที่แนอพราวฝัน
“สวัสีรับภูผา น้าื่อหมอรับเป็นแฟนอน้าพราว” เมื่อนัวเล็อุ้มหลานายมานั่บนั หมอ็รีบเอ่ยทัทายทันที
“สวัสีรับน้าหมอ ผมภูผารับ” เ็ายแนะนำัวอย่าลับอย่าสุภาพ
“ยินีที่ไ้รู้ันะรับ”
“น้าหมอะวันนั่้วยรับ” เ็ายอีนเินมาสะิที่แนอหมอ
“ไ้เลยรับ”
รอบรัวอพราวฝันมอภาพรหน้าอย่าื้นัน ลูสาวนเล็ที่พวเาห่วนัห่วหนา อนนี้เธอมีนูแลและนนั้นยัเ้าับรอบรัวไ้เป็นอย่าี
พราวฝันพาหมอมาที่ห้อนอนอเธอที่อยู่บนั้นสาม เมื่อเาบอว่าอยาเห็นว่าห้ออเธอเป็นแบบไหน หมอำลัเินสำรวภายในห้อ แ่เา็้อหยุนิ่เมื่อเห็นภาพอเ็หิพราวฝันนเิบโึ้นเป็นนาสาวพราวฝัน าเ็หิัวน้อยมาเป็นหิสาวที่เารั
“เิบโมาอย่าีเลยนะรับพราวฝัน” พูับัวเอเสร็หมอเินลับมาหานัวเล็ที่นั่ทำานอยู่บนโ๊ะทำานในห้อนอน
“ทำไมพราว้อเอาโ๊ะทำานมาไว้ในห้อนอน้วยล่ะ” หมอถามึ้นเมื่อเานึไ้ว่าที่รุเทพห้อพราวฝัน็เป็นแบบนี้เหมือนัน
“พอไ้อยู่ใล้ ๆ แล้วพราวสบายใมาว่า”
“สบายใที่ะไ้อยู่ใล้โ๊ะทำานมาว่าหมออีเหรอ”
“หมอ...ไม่ใ่แบบนั้นสิ”
พราวฝันลุออมาาเ้าอี้แล้วสวมอที่เอวอหมอ ่อนะูบลไปที่ปาหยัอย่านุ่มนวล หมอปล่อยให้นัวเล็ไ้ทำามใ แ่เมื่อเธอำลัะถอนูบออ เาลับเป็นฝ่ายที่เ้าหาเธออีรั้ ูบเร่าร้อนที่หมอมอบให้ทำให้พราวฝันาแทบทรุล แ่เา็ประอหลัอเธอไว้แน่นอย่ารู้ใ
“พราว หมอไม่อยาหยุเลยรับ” หมอพูพร้อมับมอหน้านัวเล็ สายาอเาเ็มไป้วยวามปรารถนา
“พราว็ไม่อยาหยุเหมือนัน”
สิ้นสุำพูอพราวฝันหมอไม่รอ้า เาประบปาลไปอีรั้ ูบอทั้สอเร่าร้อนึ้นามอารม์ที่ำลัปะทุึ้น
ความคิดเห็น