Survival ล่าหรือถูกล่า!

ลำดับตอนที่ #4 : วันที่3 แม่ของเด็กและคนเสียสติ

Survival ล่าหรือถูกล่า!#วันที่3 แม่ของเด็กและคนเสียสติ  

     หลังจากที่ผมรู้ว่าพวกเขาตายแล้วผมก็เอาแต่เก็บตัวอยู่คนเดียวไม่คุยกับใคร "เพราะเราอีกแล้วสินะ" ผมโทษตัวเองซ้ำแล้ซ้ำเล่าจนดาร์คเดินเข้ามาหาผม "รุ่นพี่หยุดโทษตัวเองเถอะ พวกเขาต่างหากที่ผิดเพราะไม่ยอมฟังรุ่นพี่" เขาปลอบผม "แต่ถ้าผมบอกเขาว่ามันคือเห็ดพิษเขาคงไม่กินมัน" "ใจเย็นสิ แล้วพี่แน่ใจเหรอว่าเขาจะเชื่อ" "นั่นสิ" ผมไม่แน่ใจเหมือนกัน ผมว่าผมควรเลิกเศร้าอย่างที่ดาร์คพูดเพราะถึงเศร้าไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา "พี่ชายเป็นอะไรคะ" "ไม่เป็นไรแล้วล่ะ แล้วหนูชื่ออะไรครับ" จะว่าไปผมยังไม่ได้ถามชื่อเธอเลย "ฮานะค่ะ ที่แปลว่าดอกไม้" ดอกไม้งั้นเหรอ "พี่ชื่อฟรอสนะ ส่วนนี่-" "ดาร์คครับ" ดาร์คพูดตัดหน้าผม "หนูหลงกับแม่แต่ตอนนี้ก็เย็นแล้ว ทำไงดี ฮือๆ" หลงกับแม่นี่เอง "ไม่เป็นไรเดี๋ยวพวกพี่ช่วยตามหาเอง" "ใช่ แต่ตอนนี้ก็นอนก่อนเนอะ" ดาร์คพูดเสริม "ค่ะ" 

-------------------------------------------------------------------

     เช้าวันนี้ผมได้พาฮานะจังไปตามหาแม่ ผมเดินไปได้ซักพักฮานะจังก็ร้องขึ้น "พี่ชาย งู!" ผมตกใจมากผมจึงรีบผลักเธอออกไปตอนงูเข้ามาฉก ผมจึงกลายเป็นฝ่ายโดนเอง "เฮ้ย รุ่นพี่เป็นไรมาป่าว" "ไม่เป็นไรงูไม่มีพิษน่ะ" รอยงูกัดเป็นรอยฟันจึงเป็นแค่งูไม่มีพิษ "ค่อยยังชั่ว" ดูเหมือนว่าเค้าจะโล่งอกมาก ผมจึงเดินจูงมือฮานะจังต่อไปจนถึงตอนเที่ยงแต่ก็ยังไม่เจอ ผมจึงพักดื่มน้ำกินผลไม้ก่อน เมื่อเสร็จก็ค่อยเดินทางต่อ "อย่านะ ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันต้องไปหาลูกของฉันต่อ" ผมได้ยินเสียงใครบางคนผมจึงรีบวิ่งไปดู "แม่ แม่คะ" ผมรั้งเด็คนนั้นไว้  "ฮานะลูกแม่อย่ามานะ ชายคนนี้เสียสติไปแล้ว" ผมมองหน้าชายคนนั้น "ทำไมคุณต้องทำแบบนั้นด้วย" เขาคือคนที่เสียลูกไปให้กับฝูงหมาป่า "อ่าว แกเองเรอะไอ้เด็กสารเลว" ดูเหมือนว่าเขาบ้าไปแล้ว "ปล่อยแม่ของเด็กคนนี้เถอะครับ" "ทำไมล่ะ แกก็อยากมีชีวิตเหมือนกันไม่ใช่เหรอ" คำพูดนั้นเป็นเรื่องจริงทั้งหมด "นั่นมันก็ใช่แต่ผมไม่อยากทำร้ายใคร" ผมบอกตามความจริง "เอางี้ไหมล่ะ แกมาอยู่กับฉัน แล้วฉันจะปล่อยแม่ของเด็กคนนี้ไป" เขายื่นข้อแลกเปลี่ยนกับผม "รุ่นพี่อย่าดีกว่านะ" เขาห้ามผม "ตกลง แต่คุณต้องปล่อยแม่ของเด็กคนนี้ก่อน" ผมตกลงเสียงแข็ง "จะดีเหรอรุ่นพี่" "อืม" ครั้งนี้ผมต้องช่วยให้ได้ "โอเคก็ได้" เขาปล่อยเธอมา "ลูกแม่" "แม่คะ" แม่ลูกได้อยู่ด้วยกันแล้วสินะ ผมเดินไปหาชายคนนั้น "ฉึก!" เสียงของมีดที่แทงท้องของผม "อั่ก!" ผมสำลักเลือด "เอาล่ะคราวนี้ตัวปัญหาก็หมดแล้ว ต่อไปก็พวกแกทั้งสามคนล่ะ" เขาเดินผ่านผมไป "หมับ!" "อะไรน่ะ" ผมจับข้อเท้าของเขาแล้วผมก็ดึงอย่างสุดแรง "อั่ก!" เขาล้มจนหน้าฟาดเข้ากับหินแหลมๆ ก้อนนึงจนทะลุ เลือดสาดกระเซ็น เจิ่งนองเต็มพื้น แม่ปิดตาเด็กไว้ ส่วนผมก็สลบไป "เฮ้ย รุ่นพี่ตื่นๆ เย็นแล้วนะ" "อืม..แล้วแม่กับเด็กคนนั้นล่ะ!" ผมถามดาร์คด้วยความตกใจ "ไม่เป็นไรแล้ว ส่วนรุ่นพี่น่ะนอนพักไปเถอะ โชคดีที่แผลไม่ลึกมาและไม่โดนส่วนสำคัญ" โชคดีจังนะเราแล้วผู้ชายคนนั้นคงตายแล้วสินะ "ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยชีวิตฉันกับลูกสาวไว้ ขอบคุณมากๆค่ะ" "ไม่เป็นไรครับ" แล้วบทสนทนาในในวันนี้ก็จบลงด้วยดี

45

เลขตอนสุดท้ายคือจำนวนคนที่เหลืออยู่รวมพระเอกด้วย

----------- ยาวๆคือขั้นเวลาจากกลางคืนไปกลางวัน